Περιγραφή
Οι ποιητές που εμφανίστηκαν την πρώτη μεταπολεμική δεκαετία (1920-1930) είναι απαλλαγμένοι από το βάρος της Μεγάλης Ιδέας και παρουσιάζονται πρόθυμοι να απορροφήσουν τα νέα αισθητικά ρεύματα της εποχής τους· κομίζουν με το έργο τους έναν εντελώς άγνωστο ως εκείνη τη στιγμή τόνο και όλοι μαζί αλλά και ο καθένας χωριστά αποτελούν φορείς μιας «νέας ευαισθησίας», δημιουργώντας την αθηναϊκή σχολή του νεορομαντισμού και του νεοσυμβολισμού, ενώ το στοιχείο που περισσότερο απ’ όλα τους χαρακτηρίζει και τους ενώνει, παρά τις όποιες διαφορές τους, είναι η αίσθηση της ανίας, η ανάγκη της φυγής και το βάρος της ύπαρξης. Εκατό χρόνια μετά, κι ενώ το έργο τους, αξιολογημένο, εκτιμημένο, κατέχει σημαντική θέση και έχει διαδραματίσει σημαίνοντα ρόλο στη διαμόρφωση του «κανόνα» της νεοελληνικής ποίησης, δεν παύει να γοητεύει και να προσφέρεται για νέες προσεγγίσεις. (Από την παρουσίαση του εκδότη)
