Περιγραφή
Στους Πασκαλιανούς διαλογισμούς, ο Πιερ Μπουρντιέ, τοποθετούμενος υπό την αιγίδα του Μπλαιζ Πασκάλ, επιχειρεί μια συστηματική κριτική της σχολαστικής σκέψης, καθιστώντας ρητές τις προ-παραδοχές που απορρέουν από την κατάσταση της σχολής, του ελεύθερου χρόνου, του απελευθερωμένου από τις απαιτήσεις του κόσμου και της καθημερινής ύπαρξης. Καταδεικνύει πώς αυτή η αποστασιοποιημένη θέαση του κόσμου, ίδιον της σχολαστικής σκέψης, γίνεται συχνά πηγή λαθών, συστηματικών, επιστημολογικών, ηθικών ή αισθητικών, με σοβαρές συνέπειες στον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε τον κοινωνικό και ιστορικό κόσμο, πώς οικουμενικοποιεί την ιδιαίτερη περίπτωση, αποσιωπώντας τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες δυνατότητάς της.
Ο Μπουρντιέ επιλέγει τον Πασκάλ, ακριβώς επειδή αυτός με τη σκέψη του προσέγγισε τα χαρακτηριστικά εκείνα της ανθρώπινης ύπαρξης που η σχολαστική σκέψη συστηματικά αγνοεί -εξουσία, συνήθεια, σώμα, αυτόματο, φαντασία, ενδεχομενικότητα, πιθανότητα-, επειδή απορρίπτει την έρευνα των θεμελίων και καλεί σε μια συμβολική επανάσταση την οποία οι κοινωνικές επιστήμες πρέπει να φέρουν σε πέρας, προκειμένου να επιτύχουν την πλήρη χειραφέτησή τους.
