Περιγραφή
Ένα χρόνο μετά τα τρομακτικά γεγονότα στο Ασήμι που Ουρλιάζει, ο ψυχίατρος Άμικους Κούσινγκ έρχεται στο Φρενοκομείο του Μπέλντιφρεν για να ερευνήσει τις αθέμιτες πρακτικές του εξαφανισμένου διευθυντή. Γεμάτο από ασθενείς χτυπημένους από την επιδημία της τρέλας που μαστίζει την Αγγλία, το Μπέλντιφρεν είναι ένας τόπος γεμάτος ανομολόγητες ιστορίες. Σύντομα στην έρευνα του Κούσινγκ έρχεται να προστεθεί το σκοτεινό παρελθόν των ασθενών-θυμάτων του πρώην διευθυντή. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιεί ο Κούσινγκ είναι ότι στο Μπέλντιφρεν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, ούτε κατά διάνοια. Το δεύτερο, ότι βρίσκεται παγιδευμένος βαθιά μέσα στο Κουτί της Πανδώρας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η φανταστική λογοτεχνία επιχειρεί να την εξερευνήσει, να διεισδύσει στο απροσπέλαστο τοπίο της, να την ιχνηλατήσει, να την διερμηνεύσει, εστιάζοντας την προβληματική της, κυρίως στην ανθρωπομορφική εκδοχή των κατοίκων της. Κυρίως, στους ανεξήγητους λόγους που επιβάλλουν την επίθεση του ‘τέρατος’ στο ανθρώπινο περιβάλλον με απώτερο σκοπό να το κατακτήσει. Τα βαμπίρ, για παράδειγμα, θα ήθελαν να κυριαρχήσουν επί της ανθρώπινης κοινότητας, εγκλωβίζοντάς την σε ένα απέραντο μαντρί προκειμένου να τρέφονται με το αίμα της. Ο άνθρωπος επιχειρεί να αντισταθεί, εφευρίσκοντας τα κατάλληλα όπλα για να αντιμετωπίσει την εξωλογική εισβολή. Όμως ακόμη κι όταν το επιτυγχάνει, ο τρόμος του τέρατος παραμένει, επειδή ο φορέας του είναι αθάνατος και επανεμφανίζεται με νέες μορφές.
Νομίζω ότι αυτό το γνωρίζει καλά ο Αβραάμ Κάουα. Όπως και στο προηγούμενο επιτυχημένο πρώτο μυθιστόρημά του, “Το ασήμι που ουρλιάζει”, 2009, έτσι και στο ανά χείρας, ο αρχαίος τρόμος κάνει και πάλι την τρομαχτική του εμφάνιση με τα ελαφρώς παραλλαγμένα παραδοσιακά προσωπεία του, θέλοντας πιθανώς να διαμηνύσει ότι δεν εξοντώνονται. Ο αναγνώστης θα τον συναντήσει και θα δεχτεί την δηλητηριώδη αύρα του μέσα σε μία μάλλον ρεαλιστική, σύγχρονων προδιαγραφών, ιστορία που επιλέγεται μάλλον ως πρόσχημα για να κάνει και πάλι την εμφάνισή του. Το εφιαλτικό γεγονός υπονομεύει την ρασιοναλιστική επιφάνεια, αλλά και τα θεμέλια, μιάς κατ’ επίφαση λογικής κοινωνίας η οποία βιώνοντας μια αντισηπτική, άκρως επιστημονική-τεχνολογική εποχή, πιστεύει ότι έχει απεκδυθεί την παραδοσιακή μυθολογία της μεταφυσικής. Οι μορφές του σκοτεινού αινίγματός της όμως παραμένουν ανερμήνευτες. Κατά διαστήματα διαμηνύουν την ύπαρξή τους. Ακόμη και μέσω των ονείρων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και μόνο η είσοδος της ιστορίας, στο λαβύρινθο του τρόμου που θα περιπλανηθούν οι ήρωές της -και ο αναγνώστης- το συνυπογράφει. (Από κείμενο του Μάκη Πανώριου στην BookPress.gr, 8/1/2012)
