Περιγραφή
Τα ποιήματα του Ντίνου Χριστιανόπουλου κυκλοφορούν σε τρία τομίδια: τα Ποιήματα, τα Μικρά Ποιήματα και τα Πεζά Ποιήματα. Τα Μικρά Ποιήματα γράφτηκαν από το 1960 έως το 2006 και αποτελούνται από την ενότητα “Το κορμί και το σαράκι”. (Από την έκδοση)
Περιεχόμενα
Το κορμί και το σαράκι
Ένα άγγιγμα
σαν πάτωμα τουρκόσπιτου
μπατιρημένο κουρείο
δώδεκα χρόνια τώρα
βράδυ γλυκό
μ’ έκανες έξωση απ’ το κορμί σου
σα δάσος από όνειρα η μοναξιά μου
στάξε μου το σάλιο σου
το φιλί
ο διψασμένος δε ρωτάει
δε μπόρεσα
πατρίδα μου σε ντρέπομαι
στα προάστια του έρωτα
κοιτάσματα ηδονής στα σκέλια σου
ένα μήνα τώρα
όλοι είναι όμορφοι
μπροστά στο ηλεκτρόφωνο
με την ίδια ευκολία που σ’ αγοράζω
όταν σε φιλώ
όλες μου οι επιθυμίες
λογιώ λογιώ κουμάσια
ένας νεαρός μου έφερε
μυρμήγκι άσκεφτο
η μελανιά που μου’ κανες στο στήθος
η θάλασσα ηδονίζεται με τα ναυάγια
εκείνοι που αγάπησες
τώρα
φάτσες ψυχρές
σα να ‘μαι καρυδότσοφλο
αυτά τα φιλιά
όλο και λιγοστεύουν οι παράνομοι
τα άνω φρονείτε· μη τα επί της γης
ο έρωτας στον αργαλειό του
βγάλε τη στολή σου
τίποτα δε γιατρεύεται με το φιλί
βύθισε τον ήλιο σου
επάνω στη λευκή φλοκάτη
έστησα το αντίσκηνό μου
μες στην αδιάκοπη παλίρροια του έρωτα
σ’ αυτό το ντιβάνι
απόψε μ’ επιστράτευσε η νύχτα
το γατί μου
τώρα που όλα τραντάζονται
φύτεψε τα μάτια σου
όταν βρίσκεσαι μέσα μου
τα πιο ωραία κορμιά
κάνε με φουρφούρι
η ομορφιά σου εξασκήθηκε
θέλω να είμαι κοντά σας
ο έρωτάς μας είναι σα μπαλόνι
αν δε μπορείς να χτίσεις
ήταν τόσο γλυκιά η χορωδία
η κάλτσα τρυπάει
να ζούμε διπλά σε πηγές και σε ποτάμια
μ’ αρέσουν τα τρισύλλαβα σε -ίδι
ντοπαρισμένος με χαμόγελα
πνίξε την επανάστασή του
τα χέρια βρώμικα
απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά
επάνω ο ουρανός, κάτω η νύχτα
κάνω να σε φιλήσω
“σβήσε το φως” επέμενες
όταν σε λέω λεβεντιά
ουαί τω ανθρώπω εκείνω
η νύχτα είναι παγερή
να ‘μουνα λουλούδι
μην καταργείτε την υπογεγραμμένη
σε πήρα να μ’ επισκευάσεις
ενώ γράφω ένα ποίημα
κάθε φορά που νομίζω πως σ’ έχω στο χέρι
μην ξεκουμπώνεις το πορτέλο σου
δεν είναι γάτα πατημένη
έλαιον θέλω και ου θυσίαν
καινούριο χιόνι πέφτει
ούτε τον εαυτό μας δε μπορέσαμε να σώσουμε
σαν αυγό
έχτισα τον παράδεισό σου
κάθε φορά που βρέχει μοναξιά
είσαι υπόκοσμος
απόψε η νύχτα στόλισε το πάρκο
καημένε Μακρυγιάννη να ‘ξερες
θυσίασα τον ύπνο μου κυρία
“είναι βαθιές οι ρίζες”
κάθε βράδυ η καμπάνα των σκελιών τους
από τον κήπο στο ανθοδοχείο
εσύ ‘σαι τριαντάφυλλο
καημένη γριούλα
ομοφυλόφιλο πάρκο
υπάρχει τόση αφθονία λουλουδιών
Θανάση, γιατί έκοψες το άλφα από μπροστά;
πόρνοι και καταδόται
όσο σε λατρεύω
μονόδρομος
οι μεν της καταστάσεως
χάλασε ο κόσμος
τα πρόβατα απήργησαν
ακόμη και ο σύλλογος ευνούχων
με τι συστολή
με είπε κίναιδο
σαν τον καφέ είναι ο έρωτας
τα πάντα κρέμονται από μια κλωστή
“όταν πεθάνω, να με θάψτε στο χωριό”
πάλι καλά που πήγες από αδέσποτη
όλα τα δέντρα βρήκαν χώμα να ριζώσουν
εκεί που μαραίνονταν κήποι
για σένα μια ακόμα δοκιμή
της αγιωτάτης μητροπόλεως
του λοχαγού το παιδάκι
είχαν δεν είχαν τους ξέκαναν
η αξία της γλάστρας
“καλύτερα να πάμε σινεμά” μου είπε
ξέρω πενήντα αδερφές στο Βαρδάρι
θάλασσα
οι κουλοχέρηδες ανέλαβαν κυβέρνηση
τα λουλούδια θέλουν φροντίδα
φίλος ποιητής, διευθυντής εταιρείας
είπαν στο δέντρο
δόξα έχει η μαύρη πέτρα σου
τι μικρό τι μεγάλο το μυρμήγκι
το βράδυ που έγινε ο σεισμός
τι όμορφα τριαντάφυλλα
όσο και να κυλιόμαστε στην ίδια λάσπη
και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
μια γυναίκα στο δρόμο
στον Παλιό Σταθμό
“έτσι στο τσάμπα;”
για να γλιτώσει το στρατό ο Νίκος
ο Θανασάκης στο δρόμο
ώστε σου κακοφάνηκε
αράπικο τρικαλινό καρπούζι
κάθε δυο και τρεις
για μια καλύτερη ποιότητα ζωής
όσο κι αν μπαινοβγαίνουν οι χαφιέδες
μ’ ένα λουλούδι απ’ τα στεφάνια
τόσο πολύ πιστέψαμε στον ουρανό
μια ξανθιά κοπελίτσα
χιλιαστικές προκηρύξεις
στο καφενείο των κυνηγών
ο ερωτύλος δικηγόρος που γράφει ποιήματα
ο πιο καλός μου φίλος είναι ένας σκουπιδιάρης
στην έκκλησή μου
πιο άγρια
για το πέτσινο σακάκι σου
δυο βήματα είναι το βουνό
ολόκληρο νησί μαρμαράδων
όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει
είναι τόσο δασύτριχος ο έρωτάς σου
εκεί που κάναν πιάτσα οι πουτάνες […]
