Περιγραφή
“[ έχω νέα ]
ένα καλό κι ένα κακό: / όλοι τείνουμε / στο αν / άπειρο”
Το όγδοο βιβλίο ποίησης του Βασίλη Αμανατίδη είναι ένας σπονδυλωτός αποχαιρετισμός μέσα από μία ανοιχτή σύνθεση 110 μικρών (συνήθως) ποιημάτων. Θέμα του: η εξοικείωση με τον ερωτικό (μα και
με κάθε) αποχωρισμό και, μαζί, η καταβύθιση στην κραταιά αγάπη.
Ξεκινώντας in medias res, από την αρχή του “τέλους” μιας ερωτικής σχέσης, το βιβλίο παρακολουθεί τη μακρόθεν παράτασή της, διαστέλλει με κοφτό slow motion την ανέλιξη του επώδυνου αποχωρισμού, και μετατρέπεται -με μικρά βήματα, με τον τρόπο του μεθοδευμένα ελάχιστου, χωρίς βία, μα προς μια έξοδο- σε υφαντό πολλών νημάτων. Καθώς τα τέσσερα (συν ένα) στοιχεία της φύσης και τα αποδεικτικά στοιχεία και τεκμήρια ύπαρξης μιας σχέσης αναμειγνύονται με τα ρομαντικά στοιχειά που κατοικούν ανάμεσα, το εσύ: τα στοιχεία εξελίσσεται καθ’ οδόν από βιβλίο σιωπηρού θρήνου και μινιμαλιστικού λυρισμού σε μία χαμηλόφωνη διακήρυξη μετατόπισης, πολλαπλότητας και ελευθερίας: Από το προηγούμενο μ_otherpoem σε αυτό το “εσύ_ποίημα”, από το δαιμονικό των μητρικών ματαιώσεων και απαγορεύσεων προς την απελευθέρωση των νέων ταυτίσεων και των ολόδικών μας αποχωρισμών, από τα κοινωνικά σχήματα και την εξομοίωση προς τον ανοιχτό αέρα του ατομικού και του διαφορετικού.
