ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΛΕΥΚΑΙΝΕΙ ΤΑ ΠΟΙΜΝΙΑ

Το παιδί, το λευκό και το ποίμνιο είναι λέξεις που περιγράφουν την αθωότητα. Όχι μόνο εκείνη της παιδικής ψυχής αλλά του χαμένου και μαζί περιπόθητου παράδεισου κάθε ψυχής που παρέμεινε παιδική. Την αθωότητα ως στάση ζωής και ως κατάκτηση.

Ως κατάκτηση μέσα από μια καθημερινότητα που αφαιρεί και αποβάλλει το περιττό και το περίπλοκο, όχι χωρίς πόνο. Και ως στάση ζωής που σχετικά με την αθωότητα έρχεται όχι συνειδητά αλλά σχεδόν απροειδοποίητα.

Υπηρετώντας τις μυστικές εντολές της γλώσσας, ο ποιητής μιλά για τα πράγματα που, ενώ με την πρώτη ματιά μοιάζουν ανύπαρκτα, ωστόσο είναι απόλυτα αναγκαία για την επιβίωση του ανθρώπινου όντος, είναι απόδειξη της ύπαρξής του και “μέσα πλούτος”.