ΡΟΥΣ

Η ψυχή του καθενός είναι σαν τα σωθικά της Γης – ένα παράδοξο μείγμα από ποικίλα υλικά. Εκεί που υπάρχει ο χρυσός, εκεί και το κάρβουνο. Οι πολύτιμοι λίθοι συνυπάρχουν με το ταπεινό χαλίκι· η κοινότυπη πέτρα με τους αξιοθαύμαστους σταλακτίτες· το ακατέργαστο μαζί με το λεπτοδουλεμένο. Η αφέλεια και ο θυμός στέκουν δίπλα-δίπλα με τη συγκίνηση και την υπαρξιακή αγωνία. Ο ρέων ρυθμός αναμειγνύεται με το σπασμωδικό τίναγμα· το προσωπικό τραύμα με την κοινωνική δυστοπία. Και κάπως έτσι πορεύονται οι στίχοι στο Ρους – μικρά ρυάκια προς την αντάμωση με το ωκεάνιο συλλογικό.