ΤΕΧΝΗΤΕΣ ΑΝΑΠΝΟΕΣ

Παλιά, σε υπέργειες διαδρομές του ηλεκτρικού, η πόλη έτρεχε πίσω με δριμύτητα, με την ταχύτητα ενεστώτα, σαν σκέψη που χτυπάει και φεύγει. Κι όταν το τρένο έκοβε πριν μπει σ’ ένα σταθμό, προλάβαινε κι αυτός να μπει σ’ ένα παράθυρο, να υποπτευθεί τη θλίψη ενός ανθρώπου μόνου στο μπαλκόνι του, να γράψει ένα μικρό σενάριο με ταράτσα κι απλωμένα ρούχα και σεντόνια, και πίσω τους μια Ωραία Ρεμέδιος.
Τα οκτώ διηγήματα αυτού του βιβλίου μπορεί να μη μοιάζουν μεταξύ τους (όπως, π.χ., τα δίζυγωτικά δίδυμα), αλλά προδίδουν αβασάνιστα την καταγωγή τους: στον γενετικό τους κώδικά ανιχνεύεται Μπόρχες, κι όλα τους μειδιούν με μελαγχολία, ζηλεύουν τον κινηματογράφο, ερωτοτροπούν με το παράλογο, ναρκοθετούν το ρεαλισμό. Τα οκτώ διηγήματα αυτού του βιβλίου ονειρεύονται, όταν μεγαλώσουν, να γίνουν μουσική.