Περιγραφή
Η γειτονιά είναι ζωντανή παρόλο που οι εργαζόμενοι είναι στις δουλειές τους και οι άνεργοι έχουν πάει βόλτα. Οι νοικοκυρές και οι καθαρίστριες συμμαχούν. Νόμιζα πως τινάζουν τα χαλιά μετά το ξημέρωμα. Άσχετα απ’ την ώρα, λυπάμαι για τον κήπο του Παππού. Φαντάζομαι όταν ήταν και οι δύο ζωντανοί πόσο θα τον φρόντιζαν. Τώρα πλακώνεται απ’τη σκόνη και τις τρίχες των άλλων. Όσο ήταν ζωντανή είχαν ο ένας τον άλλο αλλά και το εγγόνι τους, αυτό το μέρος φροντισμένο είναι παραδεισένιο για να παίξουν παιδιά. Γίναμε κι εμείς παιδιά κανα-δυό φορές στον κήπο του Παππού και ζήσαμε το χώρο πιο χρωματιστό, πιο μεγάλο, πιο μυστηριακό. Ένα άλλο μυστήριο θα είχαν να λύσουν οι γείτονες βλέποντας τα φυτά να πεθαίνουν έχοντας τραβηχτεί βίαια απ’ το χώμα. Ένοχος ο γράφων. Καλά του έκανα, αν και λυπάμαι τα φυτά. Κανείς δεν επικροτεί τις πράξεις καταστροφής όταν τις δει συντελεσμένες αργότερα μπροστά του, ειδικά αν είναι δικές του. Η μάνα μου έλεγε όταν ήμουν μικρός “Το δωμάτιο σου είναι καράβι”. Ένα συμμαζεμένο σπίτι λοιπόν -και ένας ανθισμένος κήπος- είναι καλύτερο από ένα καράβι, εκτός αν το καράβι είναι αυτό που στην κορυφή του έχει τη Σουίτα του Καθηγητή. Καλά περάσαμε. Θα τον κανονίσω κι αυτόν αργότερα. Πολλούς εχθρούς απέκτησα τελευταία. Το Αγόρι ζητάει εκδίκηση, ο Παππούς στράφηκε εναντίον μου, ο Καθηγητής είναι μαριονετίστας και η Κοπέλα με σιχαίνεται. Έχω ένα σπουδαίο, σπουδαίο πρόβλημα.
Αστέρης Αστεριάδης, “Ο Άντρας με την Μεγάλη Ιδέα”, Χαραμάδα 2015
