ΘΥΜΑΜΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

Ο καλύτερος τρόπος για να ερμηνεύσεις ένα όνειρο είναι να το βρεις μπροστά σου.
Ο συγγραφέας με την αφορμή ενός ονείρου θυμάται την ιστορία της Μαργαρίτας και την επισκέπτεται σε έναν χώρο ετεροτοπίας, σε έναν χώρο του “άλλου” που ξεφεύγει από το κανονικό, έναν χώρο απόκλισης μέσα στην πόλη. Οι άνθρωποι εδώ βρίσκονται σε ρήξη με τον παραδοσιακό τους χρόνο.
Η μνήμη διαδέχεται την προσπάθεια να ξεχάσεις, οι λέξεις σταματούν στον εαυτό τους. Οι δύο πρωταγωνιστές συναντιούνται στη μεθόριο της γλώσσας ανταλλάσσοντας ρόλους. Θα καταφέρει άραγε η γραφή να ανταποδώσει την ευεργεσία; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

“Είμαστε ομόκεντροι κύκλοι, Μαργαρίτα. Δεν μπορώ να γράψω για σένα κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Αυτό δεν είναι ιστορία, μια ιστορία είναι ένας εαυτός σήμερα, είναι ένας συγχρονισμός, μια συμφωνία, μια στιγμή, είναι η πύκνωση της στιγμής, η στιγμή που έγινε παρόν”