Περιγραφή
Το βιβλίο μιλάει για μια πολιτεία που ζει στον αντίποδα της δικής μας. Δύο μεγάλοι δρόμοι της είναι η ελευθερία και η γνώση. Συνδετήριος δρόμος είναι το παιγνίδι. Προσκρούει όμως στην εγγενή ίσως έλλειψη ευχαριστήσεως των ανθρώπων. Θα αντέξει άραγε η καλοκαιρινή αυτή πολιτεία; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
“Έχει παραγίνει το κακό”, μου λέει ο Σωτήρης Δημητρίου, “είμαστε παντού δακτυλοδεικτούμενοι. Είμαστε σε όλα τα δελτία ειδήσεων, τα οποία όμως καταλήγουν με το δελτίο καιρού. Βλέπουν οι Ευρωπαίοι έναν ήλιο πάνω από την Ελλάδα. “Πάλι ήλιο έχουν αυτοί;” λένε τότε και ζηλεύουν”.
Τη φύση και τη χαρά της ζωής υμνεί στο νέο του πεζογράφημα ο Σωτήρης Δημητρίου. Στήνει μια κοινωνία στην οποία οι ελευθερίες της ιδεώδους πολιτείας του Πλάτωνα και της Ουτοπίας του Τόμας Μορ διευρύνονται στο έπακρο. Στην ευδαιμονική πολιτεία του Σουσαμυγδαλόμελου και της Πασατεμποσταροχαλβαδούς δεν υπάρχει οικογένεια ούτε χρήμα, εκλείπουν ο φόβος του Θεού και του θανάτου, η εργασία περιορίζεται στο ελάχιστο, η εκπαίδευση δεν είναι καταναγκαστική, ο έρωτας ρέει ελεύθερα.
Αν το αφήγημα, το πιο πνευματώδες και ευφρόσυνο της πεζογραφικής του παραγωγής, διαβάζεται ως προσπάθεια παραμυθίας σε καιρούς χαλεπούς, αυτό δεν έγινε σκόπιμα, μου εξηγεί ο συγγραφέας. “Τα ίδια θα έγραφα ακόμη και αν ζούσαμε στις συνθήκες των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Το αφήγημα εκφράζει όμως την πρόθεσή μου να ξεφύγω σιγά-σιγά από τη σοβαροφάνεια. Κάνει κακό και στον γράφοντα και στον αναγνώστη. Ας γίνουμε πιο ανάλαφροι, η ζωή έχει μεγάλο βάρος η ίδια, ας μην το επεκτείνουμε και στη λογοτεχνία”. (ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 27/11/2011)
Το παιγνιώδες αυτό αφήγημα του Σωτήρη Δημητρίου, με τις ρηξικέλευθες εμπρηστικές ιδέες-σκέψεις, όπως λόγου χάριν την απαγκίστρωση από τα σταθερά ονόματα, τις επαγγελματικές ιδιότητες, την ιδιοκτησία, ακόμα και τον μόνιμο τόπο κατοικίας, από κάθε τι δηλαδή που μας προσδιορίζει σαν άτομα ισοβίως, κλείνει το μάτι στον αναγνώστη. Τον καλεί να αναλογιστεί, έστω όσο διαρκεί η ανάγνωση, την ανθρώπινη κατάσταση, χωρίς τα γνωστά βάρη και τις αμετακίνητες δουλείες, και να ονειρευτεί τη χαμένη του αμεριμνησία. (ΜΑΡΙΑ ΜΟΙΡΑ, ΑΥΓΗ, 19/2/2012)
