Περιγραφή
“Με τί επιδέξιο καμάρι ήξερε η γιαγιά μου ν’ αποφλοιώνει την πατρίδα και καρφωμένη στο πιρούνι μου, την μετάγγιζε στο στόμα, γεύση κορυφαία της καταβολής μου” Κώστας Διαμαντίδης
Στα παραπάνω λόγια, νομίζω πως απεικονίζεται στο ακέραιο, η αγάπη των Ποντίων επιγόνων για την πατρίδα που δεν γνώρισαν. Είναι αλήθεια πως η δεύτερης, τρίτης και τέταρτης γενιάς Πόντιοι, αγάπησαν την προγονική γη, με την ίδια ζέση, όπως οι ξεριζωμένοι πρόγονοί τους. Τραγουδούν τα τραγούδια της, που μιλούν για εκείνα τα “ραχία”, που αν και δεν τα ‘δαν ποτέ, ωστόσο είναι γερά αποτυπωμένα στη μνήμη τους από τις αφηγήσεις της πρώτης γενιάς. Αναρωτιέμαι, τί είναι αυτό που κάνει τους Πόντιους να εκφράζονται με τόση αγάπη για την προγονική πατρίδα κι ομολογώ πως, όλο αυτό συνοψίζεται στις παραπάνω λέξεις του Πόντιου ποιητή.
Η πρώτη γενιά είναι που δίδαξε την αγάπη αυτή στις επόμενες. Ζώντας χρόνια μέσα στις κλειστές κοινωνίες που αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν στην νέα πατρίδα – δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ντόπιοι τους αποκάλεσαν “Τουρκόσπορους, αουτλάρια, σκατοογλούδες” – αυτοί όμως, πεισματικά, απέδειξαν πως το δάκρυ τους το κάνανε προκοπή κι αγάπη για τον καινούριο τόπο, στον οποίο τους οδήγησαν οι σχεδόν πάντα αδιέξοδες και υποκριτικές ξένες και εγχώριες πολιτικές. Η Πολιτεία μέχρι και σήμερα, δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να διδάξει την ιστορία τους, στρατευμένα στους σκοπούς των πολιτικών ηγεσιών τα σχολικά βιβλία, ελάχιστες μόνο αναφορές κάνουν στην τρισχιλιόχρονη ποντιακή ιστορία και δη, στην καταστροφή, οπότε και τελειώνει, με οιμωγές, δάκρυα και αίμα.
“Το αίμα, αχ το αίμα, τί άδικο, ξεχνιέται και μένει το μελάνι”, λέει η Διδώ Σωτηρίου. […] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
