Περιγραφή
Ο Μαγιακόβσκη έζησε σ’ όλη του τη ζωή διασπασμένος, μισός ενταγμένος στην ομάδα και μισός απ’ έξω, μισός αλτρουιστής και μισός εγωιστής, μισός μπρούτζινος και μισός ατσαλένιος. Αν είχε κατορθώσει να ενταχθεί ολοκληρωτικά στην ομάδα, θα γιόρταζε πέρσι την εβδομηκοστή επέτειο των γενεθλίων του και θα συνόδευε τον Χρουτσόβ στα ταξίδια του, αντί του Σόλοχοβ. Αν κατόρθωνε να παραμείνει έξω απ’ την ομάδα, θα μπορούσε να πεθάνει “δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά απ’ το Λένινγκραντ” σαν τον Οσίπ Εμίλιεβιτς Μάντελσταμ, ή να εκτελεστεί σαν τόσους άλλους στην περίοδο της “προσωπολατρίας”, ή να ζήσει αποτραβηγμένος, σαν τον Μπορίς Λεονίντοβιτς Παστερνάκ. Αν ήταν μόνο αλτρουιστής, αν κατόρθωνε να θυσιάσει τα πάντα, ακόμα και την υστεροφημία του, θα γινόταν ένας άγιος, ένας μάρτυρας, ένας γιόγκι. Αν ήταν μόνο εγωιστής, θα γινόταν κομμισσάριος. Μα ο Μαγιακόβσκη πάλευε συνεχώς με τον εαυτό του, έπαιζε γροθιές με το δεύτερο εγώ του και, φυσικά, κονταροχτυπιόταν συνεχώς με τον έξω κόσμο. Έτσι, με διασπασμένο το μέτωπο από μέσα, ήταν αναπόφευκτο ο αγώνας να καταλήξει στην ήττα, δηλαδή, στην περίπτωσή του, στην αυτοκτονία. (Απόσπασμα από την έκδοση)
