Περιγραφή
«ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟΡΑ»:
Για τον Μαρκορά θ’ αλήθευε, παραποιημένη, μία φράση παρμένη από κύκλον όλως διόλου άσχετο με την ποίηση: «Αν δεν υπήρχε ο θάνατος, θα έπρεπε να τον ανακαλύψη».
Και για τον Σολωμό μήπως όχι; Και ο Φώσκολος, αν δεν εδημιουργούσε τους «Τάφους», μήπως θ’ άφηνε το έργο του άρτιο με τις «Χάριτες»;
Μέσα στα επικαιρικά ποιήματα που απαρτίζουν το πλείστο από το έργο του Μαρκορά, τα επιτάφια είναι τ’ αφθονώτερα, τα κυριώτερα. Ανάμεσα στα υστερογέννητα «μαδριγάλια», ο θάνατος παρουσιάζεται επί τέλους ωσάν μια λύτρωση! Ειν’ αλήθεια, ότι κι’ αυτός είναι χρωματισμένος με το ειδυλλιακό χρώμα που κυριαρχεί σ’ όλο το έργο του αλλ’ όπως δήποτε, είναι το πάθος το πιο εγγύτερο στην ψυχή του ποιητού απ’ όλα τ’ άλλα -κι’ αυτά ολίγα-, το πιο παγκόσμιο, το πιο ανθρώπινο.
Αν δεν υπήρχε, τα θέματά του θα έκλειναν πολύ νωρίς. Ο κόσμος του είναι ραφαηλικός. Ο Μαρκοράς δεν είναι από τους «καθημερινούς» ποιητάς, ούτε στην ποιότητα, ούτε στο ποσόν των συναισθημάτων του. Με το θεληματικό αποτράβηγμά του, κράτησε την απόσταση.
Και όμως, αυτό προσθέτει, αντί ν’ αφαιρή, στην εκτίμηση του έργου του! Η πατριαρχική μορφή του είναι αδιάκοπα παρούσα στη μνήμη μας, όσο διαβάζαμε τους ωραίους στίχους του, τους ποικιλόρρυθμους, -όσα ποιήματα, τόσα και μέτρα-, τους άψογους, τους μελωδικούς κι’ όσο μας συνεπαίρνει ο μεσημβρινός λυρισμός του, ο γλυκός κι’ ανεξάντλητος, μας αρέσει να συγκερνούμε με τη γαλήνη της φυσιογνωμίας του την αίγλη του μοναχικού, κι’ ακόμα, -του παραγνωρισμένου.
