Πιο γνωστός στην Ελλάδα ως σκηνοθέτης, ο Pier Paolo Pasolini έγραψε και συναρπαστική ποίηση. Πραγματεύεται τα πολιτικά, κοινωνικά και περιβαλλοντολογικά προβλήματα της εποχής μας κατά έναν τρόπο που καυτηριάζει πολλές εδραιωμένες παραδοχές και προτείνει στον αναγνώστη (που έχει τη διάθεση να «συζητήσει» μαζί του) μιαν άλλη άποψη από εκείνη που έχει συνηθίσει να πιστεύει. Η αίσθηση και η σκέψη του ποιητή είναι σα μια καλά ακονισμένη λεπίδα που σκίζει πεποιθήσεις και συνθήκες και προχωρά πολύ βαθιά.
Η Φιλαναγνωσία παραμένει ένας ευρύς, μάλλον ασαφής όρος με έντονο αξιακό περιεχόμενο, και με μια ιδιόμορφη και έμμεση σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία. Ουσιαστικά, υπονοεί τη θετικά προσδιορισμένη σχέση (φιλική) του αναγνώστη με το βιβλίο (ως κατ' εξοχήν έκφραση του γραπτού έντυπου πολιτισμού) στην ευρύτερή του διάσταση και ως μορφή (εικόνα, σχήμα, υφή, αφή, οσμή) και ως περιεχόμενο (νόημα, σημασία). Θα μπορούσε να συγκατοικήσει και με τον όρο βιβλιοφιλία.
Βασικός στόχος του πονήματος είναι η κατανόηση του νεοφιλελευθερισμού, του βασικού ιδεολογικού, πολιτικού ρεύματος υπεράσπισης της σύγχρονης εκδοχής του καπιταλισμού. Στην πρώτη ενότητα προσδιορίζεται η ιστορική αναγκαιότητα του εν λόγω ρεύματος και στη δεύτερη η ιστορική ταυτότητά του. Ακολούθως μελετώνται στην τρίτη ενότητα τα ιδεολογικά, θεωρητικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται για την τεκμηρίωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, οι οποίες αναπτύσσονται πιο συγκεκριμένα στην τελευταία, τέταρτη ενότητα.
Η πρόσφατη αποτυχία χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης, με συνέπεια τη διακρατική δανειοδότηση της χώρας και την υπαγωγή της σε έναν τριμερή διεθνή οικονομικό έλεγχο, ξυπνά δικαιολογημένα την ιστορική μνήμη. Αν και η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ποτέ αυτούσια, εντούτοις δημιουργεί ένα μοτίβο επανάληψης. Η αποτυχία της Ελλάδας στα χρόνια της πρώιμης παγκοσμιοποίησης δεν οφείλεται μόνον στους αυστηρούς κανόνες λειτουργίας του διεθνούς νομισματικού συστήματος αλλά κυρίως στην αδυναμία της να τους ακολουθήσει με συνέπεια και προς όφελός της.
Το Δάνειο που απέσπασαν οι Γερμανικές Δυνάμεις Κατοχής την περίοδο 1942-44 από την Ελλάδα παραμένει ακόμα απλήρωτο παρά τις κατά καιρούς ενέργειες και την πίεση της κοινής γνώμης.
Ενώ όμως πολλοί -ακόμα και στη Γερμανία- υπερασπίζονται την ελληνική διεκδίκηση, οι εκτιμήσεις της αξίας του Κατοχικού Δανείου κυμαίνονται από χαμηλά επίπεδα έως αστρονομικά ποσά. Εκτός από σύγχυση, η έλλειψη μιας έγκυρης αποτίμησης διευκολύνει την τακτική παρέλκυσης που ακολουθεί η Γερμανία, με συνέπεια όσο φουντώνουν οι προσδοκίες τόσο να απομακρύνεται η δικαίωση.
Τα δύο δάνεια που έλαβαν οι Έλληνες κατά τη διάρκεια του πολέμου της Ελληνικής Ανεξαρτησίας, και συγκεκριμένα το 1824 και το 1825, είναι σημαντικά, γιατί ουσιαστικά αποτελούν την πρώτη διεθνή αναγνώριση της Ελληνικής Πολιτείας. Η σημασία τους δεν εξαντλήθηκε στα δημόσια οικονομικά του ελληνικού κράτους, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα διεθνούς αναγνώρισης του μελλοντικού κράτους, ως πρόσχημα πειθαναγκασμού, ή εκβιασμού στις διπλωματικές σχέσεις της Ελλάδας, και τελικά λειτούργησαν ως προπατορικό αμάρτημα που βάρυνε ουσιαστικά και συμβολικά τη χώρα.
Ο παρών τόμος τολμά να θέσει τα δυσκολότερα και σπουδαιότερα ερωτήματα για τη συγγραφή του μυθιστορήματος και του μη μυθιστορήματος.
- Πως θα εμπνευστώ με πάθος για τη λογοτεχνία;
- Πως θα μάθω να γράφω μυθιστόρημα ή μη μυθιστόρημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;
Αν και συνήθως χρησιμοποιούνται χωρία πολλών συγγραφέων, εδώ παρακολουθούμε δύο ολόκληρα κλασικά έργα, ώστε να φανεί η συνθετική διαδικασία του συγγραφέα, από τις υφολογικές τεχνικές μέχρι τις στρατηγικές που συγκινούν τον αναγνώστη και, κυρίως, μέχρι την επίγνωση του σκοπού της λογοτεχνίας.
Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ του Κρατύλου έγκειται στο ότι στις σελίδες του ενσωματώνεται η πρώτη φιλοσοφική απόπειρα στην ιστορία της δυτικής σκέψης να αντιμετωπισθεί φιλοσοφικά η προβληματική της γλώσσας, και μάλιστα να συμπεριληφθούν σε ένα έργο η σχετική προσέγγιση του Πλάτωνος και προϋπάρξασες διδασκαλίες των Σοφιστών. Στον διάλογο αυτό δεν υπάρχει κάτι πού να μην είναι αμφίσημο και -ακριβώς γι' αυτό- αντιφατικό. Από τις γραμμές, ωστόσο, αυτού του ζωηρότατου και εκπληκτικά πυκνού και σφιχτοδεμένου διαλόγου διαπιστώνουμε ότι τα ερωτήματα παραμένουν τεθειμένα και ανοικτά.
Από την αρχική της μορφή στην εφημερίδα Reedy's Mirror και ως την εκτεταμένη οριστική έκδοση του 1916, η "Ανθολογία του Σπούν Ρίβερ" γνώρισε αμέσως εξαιρετική επιτυχία, και μεταξύ των κριτικών, και στο κοινό. Οι άνθρωποι σοκαρίστηκαν, σκανδαλίστηκαν, αγανάκτησαν, ενθουσιάστηκαν. Οι σκανδαλοθήρες δεν είχαν πάψει ν' αποκαλύπτουν διαρκώς τα αίσχη των πόλεων, ο Πρόεδρος Roosevelt και άλλοι δε σταματούσαν να καταγγέλλουν τους κακοποιούς με τις μεγάλες περιουσίες, μα η μικρή πόλη εξακολουθούσε να είναι το επίσημο καταφύγιο της αθωότητας και της αρετής.
