Δώδεκα αρχιτέκτονες και μία ιστορικός της τέχνης συναντήθηκαν για να διερευνήσουν τις γεωγραφικές συντεταγμένες και τα νοηματικά όρια της μοντέρνας αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα.
Το ερώτημα που τους συνδέει είναι ρητορικό και οδηγεί σε όλα συμπληρωματικά ερωτήματα για το σημείο συνάντησης του ιστορικού με το πνεύμα της προστασίας και τη σύγχρονη αρχιτεκτονική δημιουργία.
Πώς καθορίζονται και επανακαθορίζονται τα όρια ανάμεσα στον κόσμο της λογικής και στον κόσμο της τρέλας; Ποια υπήρξε η πορεία της ψυχικής νόσου και του ψυχικού ασθενή στον χρόνο; Μέσα στο πλαίσιο ποιων ιστορικών συνθηκών ανεγέρθηκαν ξαφνικά άσυλα και ιδρύματα εγκλεισμού στα οποία στοιβάχθηκαν όσοι/ες θεωρήθηκαν "ψυχικά ασθενείς" και εντός των οποίων εντοπίστηκαν και ταξινομήθηκαν συγκεκριμένες καταστάσεις και ανθρώπινες συμπεριφορές ως "ψυχικές διαταραχές"; Ποια υπήρξαν τα ιστορικά a priori που οδήγησαν στην κατηγοριοποίηση κάποιων ανθρώπων ως "ψυχικά ασθενών", στο στιγματισμό και την
Στις Ελεγείες του Ντουίνο του Rainer Maria RiIke οι άγγελoι είναι έγκλειστοι στην εκκοσμίκευσή τους, απόλυτα παραδομένοι στον κόσμο των συνδέσεων και των αναπαραστάσεων, βυθισμένοι στη μυθοποιία τους μέσα από την οποία αναδύονται ως μορφές πεπρωμένου, δε-σμώτες του ποιήματος, σκιές και φαντάσματα, εικόνες και ομοιώσεις της ίδιας της ποιητικής φανέρωσής τους.
Το βιβλίο αυτό είναι μια κριτική επισκόπηση του συνόλου της αισθητικής σκέψης, την οποία παρακολουθεί στην ιστορική της εκδίπλωση αφού προηγουμένως σταθμίσει το ανθρωπολογικό εύρος των φαινομένων που εμπίπτουν στην έννοια της.
Ως αντικείμενο έρευνας, η αντικουλτούρα με την οποίαν ασχολείται αυτό το βιβλίο έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μια καλώς εννοούμενη αίσθηση διανοητικής επιφύλαξης θα μας έπειθε ν' αποφεύγουμε σαν την πανώλη. [...]
Τα παράλογα και τα περίεργα γεγονότα είναι λιγότερο έντονα απ' όσο περιμένουμε, και πιο σπάνιο απ' όσο φοβόμαστε. Αυτό φυσικά δεν συμβαίνει στο SOAP OPERA. Μια ιστορία που αναμιγνύει τις θεωρίες συνομωσίας, την jazz, την ίντριγκα, το αλκοόλ, τα αιλουροειδή, τις πολεμικές τέχνες, τις εγκεφαλικές κυμάνσεις, τον καπνό, την electronica, την κριτική της πολιτικής οικονομίας, τις δερματοπάθειες, τον πόθο, το πάθος, την εκδίκηση, την αναταραχή του σώματος, και τα κινηματογραφικά πλάνα που κόβουν την ανάσα με τη διακριτική προσθήκη ψυχοτρόπων, αίματος και ταμπάσκο.
Η Αμερική δεν είναι ούτε ένα όνειρο ούτε μια πραγματικότητα, είναι μια υπερπραγματικότητα. Είναι μια υπερπραγματικότητα διότι είναι μια ουτοπία που από την αρχή βιώθηκε σαν πραγματοποιημένη. Όλα εδώ είναι πραγματικά, πραγματιστικά, και όλα σας κάνουν να τα χάνετε. Ίσως η αλήθεια της Αμερικής να μην μπορεί να εμφανιστεί παρά μόνο σε έναν Ευρωπαίο, εφόσον μόνον αυτός βρίσκει εδώ το τέλειο ομοίωμα, εκείνο της υλικής μεταγραφής όλων των αξιών. Οι Αμερικανοί, αυτοί, δεν έχουν καμία αίσθηση της προσομοίωσης.
Η παρουσία της Χρυσής Αυγής στο ελληνικό πολιτικό και ευρύτερα κοινωνικό τοπίο αποτέλεσε τους τελευταίους μήνες αντικείμενο πολλών αναλύσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συζήτηση περί Χρυσής Αυγής εξαντλήθηκε. Αντίθετα, είναι μια συζήτηση σε εκκρεμότητα, πολύ περισσότερο με δεδομένο ότι το υπό ανάλυση φαινόμενο είναι ακόμα εν τω γίγνεσθαι, άρα ρευστό και μεταβαλλόμενο, όπως ρευστά και μεταβαλλόμενα είναι και τα ευρύτερα συμφραζόμενα εντός οποίων εντάσσεται η παρουσία της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα.
Τι είναι ένα μοναδικό αντικείμενο; Ένα παράξενο πράγμα, ένας μετεωρίτης, ένα απόλυτο που έχει συμπυκνωθεί σε ένα και μόνο σημείο, κάτι που δεν είναι ανταλλάξιμο με τίποτε άλλο, θα μπορούσε να είναι μια ιδέα, ένα κτήριο, ένα χρώμα, ένα συναίσθημα, ένα ανθρώπινο πλάσμα. Η ίδια του η μοναδικότητα είναι πάντοτε αυτή που το θέτει σε κίνδυνο.
