Η ζωή στην Ντενεκεδούπολη κυλούσε ήσυχα. Μια μέρα όμως εμφανίστηκαν οι καμινάδες. Στην αρχή φάνηκαν ακίνδυνες. Τη νύχτα όμως τα κατέστρεψαν όλα, ακόμη και το σχολείο. Τα ντενεκεδάκια αλληλοκατηγορούνταν. Στο τέλος, με τα πολλά, κατάφεραν και βρήκαν λύση στο πρόβλημά τους.

Παιδιά της στέρησης και της ανέχειας. Θύματα του πολέμου και της μετανάστευσης. Γόνοι της κοινωνικής ανισότητας και της βιοπάλης. Αθώοι κομπάρσοι ενός έργου που γράφτηκε ερήμην τους. Γερασμένοι νεοσσοί με μάτια θολά από τον πόνο και την εγκατάλειψη.

Καλημέρα πέρα για πέρα!
Σήμερα θα σας πω μια ιστορία που αρχίζει σε μια αποθήκη, περνά κάμπους, βουνά, ποτάμια και τελειώνει στην Ντενεκεδούπολη. Και ποιος δεν ξέρει τη μικρή ντενεκεδένια πολιτεία, εκεί στην άκρη του σκουπιδότοπου... Που την έφτιαξαν άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια... που βρέθηκαν πεταμένα στη χωματερή χωρίς τίποτα δικό τους και είπαν:
-Δε φτιάχνουμε μια πολιτεία όπου να μένουμε μόνα μας και να 'χουμε την ησυχία μας;

Το θέμα αυτού του μυθιστορήματος του Αλμπέρ Καμύ είναι η επίμονη αναζήτηση της ευτυχίας ακόμα κι όταν το τίμημά της είναι το έγκλημα. Τις περιπέτειες του ήρωα, του Μερσώ (το ίδιο όνομα με τον πρωταγωνιστή του Ξένου), τροφοδοτεί η εμπειρία μιας δύσκολης και παθιασμένης νιότης -φτώχια, αρρώστια, ταξίδια στην κεντρική Ευρώπη και στην Ιταλία, η ζωή συντροφιά με τις τρεις φίλες του στο "Σπίτι μπροστά στον κόσμο" ("ένα σπίτι στο οποίο δεν διασκεδάζεις αλλά ένα σπίτι όπου νιώθεις ευτυχισμένος") αλλά και η μοναχική ζωή στα ριζά του βουνού Σενουά.

Το αυτοβιογραφικό ντοκυμανταίρ ενός παιδιού που γεννήθηκε στη δικτατορία του Μεταξά και ένεκα των ιδεών και, κυρίως, της στάσης των γονέων του απέναντι στα κοσμοϊστορικά γεγονότα ζει μέχρι την ενηλικίωσή του παρακολουθώντας τις εξορίες, τις φυλακές, τα βασανιστήρια και τα γερμανικά στρατόπεδα όχι ως κάτι το σπάνιο και εξαιρετικό αλλά ως καθημερινότητα αναπόφευκτη - σχεδόν "φυσιολογική".

Λίβανος, 1860. Οι χριστιανοί Μαρωνίτες εξεγείρονται κατά των Δρούζων τσιφλικάδων. Ο εμφύλιος πόλεμος τελειώνει με την επέμβαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Οι Δρούζοι, αν και νικητές, τιμωρούνται για τις πράξεις τους με εξορία και φυλάκιση στα διαβόητα μπουντρούμια του Βελιγραδίου, στο απώτατο άκρο της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που κάλυπτε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο. Μεταξύ των συλληφθέντων βρίσκονται οι πέντε γιοι του σεΐχη Γαφάρ Εζεντίν.

Ο κύριος Μάτσι, ιδιοκτήτης μιας μικρής αυτοκρατορίας στην Αργεντινή, αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση της επιτυχίας και της αλαζονείας. Έκανε περιουσία στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας και απέκτησε τη δύναμή του κατά την περίοδο των δύο πρώτων δημοκρατικών κυβερνήσεων, έχοντας παντρευτεί την κόρη ενός ισχυρού γαιοκτήμονα. Αυτό ωστόσο καθόλου δεν τον εμποδίζει να τραβιέται με όμορφες γυναίκες που υποκύπτουν στα καπρίτσια του. Έχει μια Μπε-Εμ-Βε, μια συλλογή από τριακόσιες γραβάτες και δέκα εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα.

Στα τέλη του 17ου αιώνα, δύο αδέκαροι νεαροί Γάλλοι, ο Ρενέ Σελ και ο Σαρλ Ντικέ, φτάνουν στον Καναδά, την αλλοτινή Νέα Γαλλία. Υποχρεωμένοι να υπηρετούν έναν φεουδαρχικό αφέντη, γίνονται ξυλοκόποι, άνθρωποι του δάσους. Ο Σελ υποφέρει πολλά δεινά, καταδυναστευμένος από το δάσος που του έχουν αναθέσει να αποψιλώσει. Αναγκάζεται να παντρευτεί μια γυναίκα της φυλής των Μικμάκ, και οι απόγονοί τους παγιδεύονται ανάμεσα σε δύο εχθρικές κουλτούρες. Ο Ντικέ, πολυμήχανος και αδίστακτος, το σκάει, γίνεται γουνέμπορος και μετά στήνει μια επιχείρηση ξυλείας.

Στο βιβλίο εξετάζονται τα χαρακτηριστικά της Άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα και αποκωδικοποιείται η ιδεολογία και η οργανωτική της φυσιογνωμία στην πολιτική σκηνή από τα μέσα της δεκαετίας του '60 έως την εποχή της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων. Η συγγραφέας επιχειρεί να ανιχνεύσει αν η μεταπολιτευτική εκλογική ισχνότητα της Άκρας Δεξιάς αντανακλούσε μια γενικότερη πολιτική της καχεξία, αλλά και αν υπάρχουν στοιχεία συνέχει της ελληνικής Ακροδεξιάς από την περίοδο πριν την κατάλυση της δημοκρατίας το 1967 έως σήμερα.

Ήταν η δεύτερη φορά που περνούσα κάτω από το σπίτι της και πάλι δεν τόλμησα ν' ανέβω. Μπήκα σ' όλα τα καφενεία με τ' αχνισμένα τζάμια, τα χνώτα και τις πυρωμένες θερμάστρες, στάθηκα για κάμποση ώρα με μια τρελή επιθυμία μπροστά στο καπελάδικο με την ξύλινη μόστρα βαμμένη παλιό κίτρινο, μα δεν έλεγα να γλιτώσω από κείνο το ανέμισμα των μαλλιών της που στραφτάλιζε στα μάτια μου με όλο το κόκκινο εβραίικο χρώμα. Η Θεσσαλονίκη με βούλιαζε στη μελαγχολία και πήρα το τραίνο για τη Φλώρινα. (Από την έκδοση)