Στην Ελλάδα των ετών 1917-1920, ο Αλέξανδρος Α΄, Βασιλιάς των Ελλήνων παρά τη θέλησή του, φανατικός αυτοκινητιστής, δεινός σπόρτσμαν και παθιασμένος μηχανολόγος, συνδέεται φιλικά με έναν ιταλοτραφή φουτουριστή ποιητή και επίδοξο κοινωνικό επαναστάτη, που ταλαντεύεται αμήχανα ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς τρόπους ύπαρξης: την ειρωνική και την ηρωική στάση ζωής.

Ενώ το μακελλειό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποδεκατίζει την Ευρώπη, στην ουδέτερη Αθήνα καταφθάνει από το Λονδίνο ο Νίκυ Πετρίδης, δήθεν τσιμπημένος με την τσαχπίνα εξαδέλφη του Κάτε Δελαμέλλα, στην πραγματικότητα όμως για να εξαγοράσει μυστικά τον Κυριάκο Κανιστράκη, ιδιοκτήτη της εφημερίδος Προχωρείτε!.

Το βιβλίο προτείνει μια εισαγωγή στο έργο του Καρλ Μαρξ και του Μαξ Βέμπερ με άξονα την κεφαλαιοκρατική κοινωνία. Στους δύο αυτούς στοχαστές χρωστούμε τις δύο κλασικές αναλύσεις του συγκεκριμένου φαινομένου. 

 Από τις 9 προηγηθείσες μεταφράσεις η παρούσα τόλμησε να κρατήσει τον ίδιο ακριβώς αριθμό στίχων με το πρωτότυπο. Στην έκδοση που ακολουθεί αντιστοιχίζοντας στίχο προς στίχο, λίγες μόνο φορές, για λόγους νοηματικής ομαλότητας, έγιναν κάποιες αναστροφές στίχων, ιδιαίτερα στα λυρικά μέρη. [...] Μια μετάφραση ισχύει όσο προκαλεί προβληματισμούς σε σκηνοθέτες, μουσουργούς, σκηνογράφους και ηθοποιούς, όσο δηλαδή είναι δραστικό κείμενο. Η ανά χείρας μετάφραση φιλοδόξησε να προτείνει ένα διαφορετικό μεταφραστικό ήθος.

Ο Αδελφός του προηγουμένου (Βραβείο Medicis για το δοκίμιο 2006) δεν είναι κλασικό δοκίμιο. Ο Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς και εδώ, όπως στα Παράθυρα, εμπιστεύεται περισσότερο την "ονειρευόμενη σκέψη" από ό,τι τον κυριαρχημένο λόγο. Ιστορίες με ζευγάρια αδελφών από μυθιστορήματα, βιογραφίες και διηγήσεις με πρωταρχική αναφορά τον Κάιν και τον Άβελ. Έριδες, άλυτες διαφορές και αδελφοκτόνες συγκρούσεις, μίση και πάθη διαπλέκονται με προσωπικές αναμνήσεις, αυτοβιογραφικά στοιχεία, στιγμές αυτοανάλυσης και στοχαστικές παρατηρήσεις. Όλα δοσμένα με απλότητα ύφους, αυθορμησία γραφής και βαθύτητα σκέψης.

Ο Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς (Βραβείο Μεντίσις για το δοκίμιο, 2006) είναι σίγουρα πιο διάσημος ως ψυχαναλυτής από ό,τι ως συγγραφέας. Πολλοί αναγνώστες του νόμιζαν μάλιστα ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά πρόσωπα με κοινό επώνυμο, τόσο πολύ δυσκολεύονταν να ταυτίσουν τον συγγραφέα του Λεξιλογίου της Ψυχανάλυσης με τον συγγραφέα των έξοχων λογοτεχνικών βιβλίων.

"Κοίτα! Ντύθηκα εσύ!"
Η Κ. μπήκε στο γραφείο όπου δούλευα και πρόφερε αυτά τα λόγια χαρωπά.
Ακόμα και σήμερα ακούω τη βραχνή φωνή της να τονίζει το εσύ. Θα πρέπει να είχα ανασηκώσει τα μάτια μου, αλλά άφησα τη φράση να τρυπώσει στο κεφάλι μου. Είχε κάτι περίεργο. Γιατί "εσύ" και όχι "σαν κι εσένα"; Κι αυτή η έμφαση στο "εσύ";

Πολυάριθμες σκηνές μοιάζει να βγήκαν από τα σκοτάδια.
Βλέπει κάλλος στην έκφραση του φόβου.
Μήπως δεν είναι και η ίδια φοβισμένη ακατάπαυστα;
Ακόμη κι όταν βαδίζει, μιλά, ανασαίνει.
Της απαγορεύουν την πρόσβαση στα πάρκα και στα δημόσια κολυμβητήρια.
Ολόκληρη η πόλη της είναι ένα πεδίο μάχης.
Μια φυλακή για το αίμα της.