ΤΟ 1952 ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ. ΠΡΩΤΟΕΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ. ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ. ΧΩΡΙΣ εμφανή λόγο. Χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα. Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος. Με πρόσκληση. Ήμουν στο χωριό τότε. Άκουσα τη φωνή του σπασμένη. Ρώταγε μήπως ήξερα κάτι. Νομίζω δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα. Ήταν το πρώτο ράγισμα στη βεβαιότητά μας. Στη βεβαιότητα αθανασίας μας.
-Παρόλο που ο θάνατος μπερδευόταν τόσο συχνά στα πόδια σας.
-Παρόλο.
-Τελικά τι θα έλεγες τώρα για εκείνη την εποχή;
-Τίποτα.
-Έγιναν τόσα πράγματα.

Η Μαρία Ιορδανίδου, η συγγραφέας της Λωξάντρας που την αγάπησε το πανελλήνιο και που κυκλοφορεί με επιτυχία και σε άλλες γλώσσες - πιο πρόσφατες και ιδιαιτέρως επιτυχείς η γαλλική και η ιταλική μετάφραση - γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1897 από μητέρα Πολίτισσα (Ευφροσύνη Μάγκου) και από πατέρα Υδραίο (Νικολάκης Κριεζής). [...] Σήμερα η χαρισματική συγγραφέας εξακολουθεί να σαγηνεύει το αναγνωστικό κοινό. Ίσως γιατί, ζωντανεύοντας έναν ολόκληρο κόσμο που ξεκινά από την πολίτικη ρωμιοσύνη, τα βιβλία της αποπνέουν τη γενναιοδωρία και τη χαρά της ζωής που χαρακτήριζαν και την ίδια.

Στην Ελλάδα των ετών 1917-1920, ο Αλέξανδρος Α΄, Βασιλιάς των Ελλήνων παρά τη θέλησή του, φανατικός αυτοκινητιστής, δεινός σπόρτσμαν και παθιασμένος μηχανολόγος, συνδέεται φιλικά με έναν ιταλοτραφή φουτουριστή ποιητή και επίδοξο κοινωνικό επαναστάτη, που ταλαντεύεται αμήχανα ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς τρόπους ύπαρξης: την ειρωνική και την ηρωική στάση ζωής.

Ενώ το μακελλειό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου αποδεκατίζει την Ευρώπη, στην ουδέτερη Αθήνα καταφθάνει από το Λονδίνο ο Νίκυ Πετρίδης, δήθεν τσιμπημένος με την τσαχπίνα εξαδέλφη του Κάτε Δελαμέλλα, στην πραγματικότητα όμως για να εξαγοράσει μυστικά τον Κυριάκο Κανιστράκη, ιδιοκτήτη της εφημερίδος Προχωρείτε!.

Το βιβλίο προτείνει μια εισαγωγή στο έργο του Καρλ Μαρξ και του Μαξ Βέμπερ με άξονα την κεφαλαιοκρατική κοινωνία. Στους δύο αυτούς στοχαστές χρωστούμε τις δύο κλασικές αναλύσεις του συγκεκριμένου φαινομένου. 

 Από τις 9 προηγηθείσες μεταφράσεις η παρούσα τόλμησε να κρατήσει τον ίδιο ακριβώς αριθμό στίχων με το πρωτότυπο. Στην έκδοση που ακολουθεί αντιστοιχίζοντας στίχο προς στίχο, λίγες μόνο φορές, για λόγους νοηματικής ομαλότητας, έγιναν κάποιες αναστροφές στίχων, ιδιαίτερα στα λυρικά μέρη. [...] Μια μετάφραση ισχύει όσο προκαλεί προβληματισμούς σε σκηνοθέτες, μουσουργούς, σκηνογράφους και ηθοποιούς, όσο δηλαδή είναι δραστικό κείμενο. Η ανά χείρας μετάφραση φιλοδόξησε να προτείνει ένα διαφορετικό μεταφραστικό ήθος.

Ο Αδελφός του προηγουμένου (Βραβείο Medicis για το δοκίμιο 2006) δεν είναι κλασικό δοκίμιο. Ο Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς και εδώ, όπως στα Παράθυρα, εμπιστεύεται περισσότερο την "ονειρευόμενη σκέψη" από ό,τι τον κυριαρχημένο λόγο. Ιστορίες με ζευγάρια αδελφών από μυθιστορήματα, βιογραφίες και διηγήσεις με πρωταρχική αναφορά τον Κάιν και τον Άβελ. Έριδες, άλυτες διαφορές και αδελφοκτόνες συγκρούσεις, μίση και πάθη διαπλέκονται με προσωπικές αναμνήσεις, αυτοβιογραφικά στοιχεία, στιγμές αυτοανάλυσης και στοχαστικές παρατηρήσεις. Όλα δοσμένα με απλότητα ύφους, αυθορμησία γραφής και βαθύτητα σκέψης.

Ο Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς (Βραβείο Μεντίσις για το δοκίμιο, 2006) είναι σίγουρα πιο διάσημος ως ψυχαναλυτής από ό,τι ως συγγραφέας. Πολλοί αναγνώστες του νόμιζαν μάλιστα ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά πρόσωπα με κοινό επώνυμο, τόσο πολύ δυσκολεύονταν να ταυτίσουν τον συγγραφέα του Λεξιλογίου της Ψυχανάλυσης με τον συγγραφέα των έξοχων λογοτεχνικών βιβλίων.