Είναι άραγε η τεράστια και δαπανηρή προσπάθεια να τιθασευτεί και να περιοριστεί η βλάβη που θα επιφέρει ο ιός η μόνη επιλογή που έχουμε; Είναι απλώς μια προφανής και αναπόφευκτη επίδειξη σύνεσης για την προστασία των πιο ευάλωτων; Ή μήπως συνιστά ένα καταστροφικό εγχείρημα με σκοπό να διατηρηθεί ο έλεγχος αυτού που είναι πρόδηλα εκτός ελέγχου, ένα εγχείρημα που θα προσθέσει στη βλάβη που προκαλείται απ' τη νόσο νέα προβλήματα, τα οποία θα γίνονται αισθητά για μεγάλο διάστημα στο μέλλον;

[…] Ένα άλλο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι η προφανής κατάρρευση κάθε κοινής πεποίθησης και πίστης. Θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πλέον σε τίποτα, πέρα από τη γυμνή βιολογική ύπαρξη, που πρέπει να διασωθεί με οποιοδήποτε κόστος. Όμως, πάνω στο φόβο μήπως χάσουμε τη ζωή μας μπορεί να θεμελιωθεί μόνο μια τυραννία, μόνο ο τερατώδης Λεβιάθαν με το ξεγυμνωμένο σπαθί του.

Ο Υβ Λε Μανάκ γεννήθηκε το 1942 στο Παρίσι. Εργάτης από τα δεκαπέντε του, στα μέσα της δεκαετίας του 1960 γνωρίζεται με τον Γκυ Ντεμπόρ και τους καταστασιακούς, και συμμετέχει στο Μάη του '68. Το 1970 εγκαταλείπει το εργοστάσιο και το Παρίσι. Έπειτα από 15 χρόνια σε περιστασιακές δουλειές, ξαναγυρνά στο εργοστάσιο και μερικά χρόνια αργότερα τον απολύουν λόγω της αντισυμβατικής συνδικαλιστικής του δράσης. Άνεργος πια, γράφει και δημοσιεύει μόνος του το «Artichauts de Bruxelles» απ' όπου και η παρούσα ανθολογία. 

Αν υποθέσουμε ότι η μεταμόρφωση της πόλης είναι ένα ρεαλιστικό όνειρο, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει το ποδήλατο στην πραγματοποίησή του; Αν επιδιώκουμε μια επανάσταση, με την κυριολεκτική έννοια, στην καθημερινή ζωή, πώς μπορεί να βοηθήσει για να μεταμορφωθεί η πόλη;

Τα τραγούδια που παρουσιάζουμε σ' αυτή την έκδοση εμπνέονται από την κοντινή μας ανατολή. Άγνωστοι μύθοι, κρυμμένη ιστορία και βιώματα γεννημένα από μια αυθεντική επαφή με τον ανατολικό πολιτισμό είναι τα θέματα τους. Έχουν πλαστεί σαν τραγούδια με στίχο και μουσική μαζί, ακολουθώντας τη λαϊκή παράδοση. Απευθύνονται στην αναβίωση της ναρκωμένης συλλογικής μνήμης, αντίθετα με την πλειοψηφία του σύγχρονου "λαϊκού" τραγουδιού που ισορροπεί ανάμεσα στο φολκλόρ και την εύπεπτη αυτοαναφορικότητα.

Είναι αδύνατον να καταλάβουμε τη σύγχρονη κοινωνία αν δεν γνωρίζουμε με σαφήνεια τον παράγοντα που κατά κύριο λόγο την καθορίζει, δηλαδή την Τεχνική. Η Τεχνική είναι πολύ ευρύτερη από την τεχνολογία: συνιστά το σύνολο των μέσων και των μεθόδων που επινοούνται και επιλέγονται ορθολογιστικά σε κάθε τομέα της ζωής, με αποκλειστικό κριτήριο την αποτελεσματικότητα σε κάθε δεδομένη στιγμή.

To "Φτιάξε την δυστυχία σου μόνος σου" είναι κείμενο χιουμοριστικό μεν, σοβαρότατο δε, και πρόκειται για ένα "εγχειρίδιο της δυστυχίας"(!) που έγινε, εκτός από τα πανεπιστήμια της Αμερικής, μπεστ-σέλλερ στην Ιταλία και Γαλλία. Ανήκει στην εποχή του παροξυσμού των εγχειρίδιων όπως: Φτιάξε το αυτοκίνητο μόνος σου, φτιάξε τους φίλους σου κ.ά. Η Δυστυχία, κατά τον Πωλ Βατζλάβικ, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστεύεσαι στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Χρειάζεται κρατική παρέμβαση, λέει ο συγγραφέας. Παράλληλα όμως κινείται και στο ατομικιστικό επίπεδο. "Συν Αθηνά και χείρα κίνει".

Αν υποθέσουμε ότι η μεταμόρφωση της πόλης είναι ένα ρεαλιστικό όνειρο, τι ρόλο μπορεί να διαδραματίσει το ποδήλατο στην πραγματοποίησή του; Αν επιδιώκουμε μια επανάσταση, με την κυριολεκτική έννοια, στην καθημερινή ζωή, πώς μπορεί να βοηθήσει για να μεταμορφωθεί η πόλη;