Οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως δίκαιοι όταν σχηματίζουν αυθόρμητες ομάδες - για να παίξουν, να εξερευνήσουν, να συζητήσουν, ακόμα και για να κλέψουν. Πόσο όμορφη είναι η δικαιοσύνη που αναδύεται αυθόρμητα σε μια βάρκα γεμάτη από ναυαγούς! Υπάρχει δικαιοσύνη στις φυλακές και σε κάθε κοινότητα σκλάβων. Ο άνθρωπος εν κοινωνία είναι φύσει δίκαιος, γιατί η κοινωνία, αν είναι πραγματική, είναι ένας δεσμός αμοιβαίας μέριμνας. Αυτός που δεν έχει πια αίσθηση δικαιοσύνης είναι ο άνθρωπος που έχει αναχθεί σε μονάδα, σε ψηφίο. Είναι ανώνυμος, ανεξάρτητος, αδιάφορος.

Η αξία τού "Φιλοσοφία και θρησκεία" (1804), ενός λιγότερο γνωστού γραπτού του Σέλλινγκ, έγκειται ακριβώς στη μεταιχμιακή του θέση: απηχώντας ακόμα τα "σπινοζικά" αξιώματα που χαρακτήριζαν την πρώτη περίοδο του Σέλλινγκ -την ενότητα παντός ό,τι υπάρχει· την κανονικότητα όλων όσων συμβαίνουν· την έσχατη ταυτότητας Πνεύματος και Φύσης· προαναγγέλλει ωστόσο μερικές από τις ιδέες που επρόκειτο ν' αναπτύξει στο ύστερο έργο του - την ιδέα της Πτώσεως (που δεν πρέπει να εννοείται κατά την παραδοσιακή χριστιανική έννοια ως πτώση απλώς του Ανθρώπου, αλλά εν γένει τού Κόσμου) και την είσοδο της ιστορί

Ο Αθεϊσμός διακρίνεται σε σκεπτικιστικό και δογματικό. Ο πρώτος αμφισβητεί μόνο τις αποδείξεις της ύπαρξης του Θεού, όχι όμως και την ίδια την ύπαρξη του Θεού, ή, τουλάχιστον, τη δυνατότητά της. Γι' αυτό ο σκεπτικιστής άθεος μπορεί πάντα να είναι θρήσκος, γιατί παραδέχεται ότι το να αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός είναι ακόμη πιο αδύνατο από το να αποδείξει ότι υπάρχει. Αρνείται απλώς το ότι ο ανθρώπινος Λόγος μπορεί να αποδείξει την ύπαρξη του Θεού με βεβαιότητα...

Ας συλλάβουμε εκ νέου τον εαυτό μας, έτσι όπως είναι, σε ένα παρόν πηχτό και επιπλέον ελαστικό, που μπορούμε να το διαστέλλουμε επ' άπειρον προς τα πίσω, απομακρύνοντας ολοένα περισσότερο την οθόνη που μας κρύβει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Ας συλλάβουμε εκ νέου τον εξωτερικό κόσμο έτσι όπως είναι, όχι μόνο στην επιφάνεια, στο τώρα, αλλά σε βάθος, με το άμεσο παρελθόν που τον πιέζει και του αποτυπώνει την ορμή του.

«Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τον θυμό. Είναι ένα πολύ καλό και ισχυρό συναίσθημα που μας δίνει κίνητρο. Αυτό για το οποίο θα πρέπει να ντρεπόμαστε είναι ο λάθος τρόπος έκφρασής του.» (Μαχάτμα Γκάντι)
Ανακαλύψτε έντεκα από τα πιο σημαντικά μαθήματα ζωής ενός από τους πιο σπουδαίους ηγέτες και φιλοσόφους του εικοστού αιώνα -του Μαχάτμα Γκάντι- σε αυτή την έντονη και επίκαιρη εξερεύνηση του δρόμου της αλήθειας, όπως τη διηγείται ο εγγονός του Αρούν Γκάντι.

Τις τελευταίες δεκαετίες στη μοριακή βιολογία αλλά και στις γνωστικές επιστήμες, πήρε μορφή ένα νέο πεδίο έρευνας, αυτό των ανθρώπινων τεχνοεπιστημών, στην τεχνική δε, ανατέθηκε το καθήκον να αναπαράγει και να χειρίζεται τεχνητά τις ικανότητες που χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο δηλαδή τον λόγο, τη νοημοσύνη και την πράξη. Η διερεύνηση αυτών των νέων συνόρων της έρευνας αποτελεί το αντικείμενο αυτού του βιβλίου, το οποίο ασχολείται με γνωστικές θεωρίες και πρακτικές, όπου το διακύβευμα είναι η μελλοντική μορφή της ανθρώπινης ζωής.

"Όποιος αυξάνει τη γνώση του, αυξάνει την άγνοιά του", έλεγε ο Friedrich Schiegel.
"Ζω ολοένα και περισσότερο με τη συνειδητοποίηση και την αίσθηση της παρουσίας του αγνώστου μέσα στο γνωστό, του αινίγματος μέσα στο τετριμμένο, του μυστηρίου σε κάθε πράγμα και, κυρίως, των προόδων μιας νέας άγνοιας σε κάθε πρόοδο της γνώσης", μας λέει ο Εντγκάρ Μορέν.
Επιχείρησε λοιπόν εδώ μια αναγνωριστική περιπολία στα νέα εδάφη της γνώσης, όπου αποκαλύπτεται η αδιαχώριστη τριάδα: γνώση, άγνοια, μυστήριο.

Βρέχει.

Ας είναι λοιπόν αυτό το βιβλίο καταρχάς ένα βιβλίο για την απλή βροχή.

Ο Μαλμπράνς αναρωτιόταν «γιατί βρέχει στη θάλασσα, τις δημοσιές και τις αμμουδιές» αφού, ενώ τούτο το ουρανόσταλτο νερό ποτίζει αλλού τις καλλιέργειες (και αυτό είναι έξοχο), δεν προσθέτει τίποτα στο νερό της θάλασσας ή χάνεται στους δρόμους και τις παραλίες.

Δεν αναφέρομαι σε αυτή τη βροχή, θεόσταλτη ή μη θεόσταλτη.

Η γέννηση (γένεση) μιας Αυθεντίας δεν πρέπει να συγχέεται με τα εξωτερικά σημεία της "αναγνώρισής" της. Είναι αλήθεια ότι η Αυθεντία υπάρχει μόνον εφ' όσον "αναγνωρίζεται": ο Κύριος είναι Κύριος του Δούλου του μόνον εφ' όσον ο δεύτερος τον "αναγνωρίζει" ως τέτοιο (ή "αναγνωρίζει" τον εαυτό του ως Δούλο), κ.λπ. Άρα, μπορούμε να πούμε ότι η γένεση της Αυθεντίας είναι η γένεση της "αναγνώρισής" της απ' όσους θα υποταχτούν σ' αυτήν.

Με αφετηρία τον Κρατύλο και τον Αριστοτέλη, περνώντας από τον Αυγουστίνο και τον Pierce και φθάνοντας στον Wilkins και τον Beck, συντάχθηκαν τα δοκίμια περί ιστορικών μελετών του σημείου και της ερμηνείας. Με πρότυπα το δέντρο και τον λαβύρινθο ο συγγραφέας καταγράφει, μελετά και παρακολουθεί την ιστορία της μεταφοράς από τον Αριστοτέλη στον Μεσαίωνα.