H Ελλάδα των τελευταίων χρόνων είναι η χώρα της κρίσης. Αλλά τι είναι η κρίση έξω από το σύνολο μιας σειράς αναπαραστάσεων που έχουμε γι’ αυτήν; Το ζήτημα της αναπαράστασης, που είναι αρκετά δαιδαλώδες φιλοσοφικά, εννοείται εδώ ως καταμερισμός της πρόσληψης (αυτό που οι Αρχαίοι ονόμαζαν «τα αισθητά») η οποία παραδειγματίζεται και στην τέχνη αλλά δεν εξαντλείται σε αυτήν.
Η ελληνοαμερικανίδα φιλόσοφος A. Kiarina Kordela επιχειρεί με το έργο της να αναλύσει και να επανερμηνεύσει την καπιταλιστική νεωτερικότητα συνδυάζοντας εργαλεία και έννοιες της λακανικής ψυχανάλυσης με την έννοια της φουκωικής βιοπολιτικής υπό την προοπτική της ανάγνωσης του έργου του Spinoza και του Marx.
Ποιος θα έμενε ασυγκίνητος από ένα κείμενο που μιλά για τον θάνατο, για την καταπάτηση της ζωής εκ μέρους του θανάτου, ή, ακόμη χειρότερα, για την καταπάτηση του θανάτου εκ μέρους της ζωής, αναρωτιέται ο Ρολάν Μπαρτ.
"Ο εξαντλημένος", που δημοσιεύτηκε το 1992 και ανήκει στα τελευταία κείμενα του Deleuze, συνιστά ένα εκτενές και πυκνό σχόλιο στο έργο του Beckett και του σπινοζικού του χαρακτήρα, μέσω της διάκρισης μεταξύ της κούρασης και της εξάντλησης.
Ο ιταλός ιστορικός Alessandro Portelli, ηγετική μορφή διεθνώς του κλάδου της προφορικής ιστορίας, συνέβαλε τα μέγιστα όχι μόνο στην εδραίωσή του, αλλά ανανέωσε μεθοδολογικά και πρακτικά το ίδιο το πεδίο του με την έμφαση που έδινε στη λογοτεχνικότητα των προφορικών μαρτυριών, μέσω της οποίας αναδύεται όχι μόνο το νόημα των ιστορικών συμβάντων, αλλά και η υποκειμενικότητα όσων τα βίωσαν. Ο Portelli κατέδειξε τη σημασία που διαδραματίζει για τη διάσωση της ιστορικής μνήμης και για την πιο σφαιρική γνώση της ιστορίας η επανερμηνεία των ιστορικών γεγονότων μέσω της ανάμνησης των αφηγητών.
Αξίζει να σημειώσουμε πέρα από την ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση της σχέσης του Νίτσε με τον αναρχισμό και την εξέταση της εξέγερσης του 2008 από μια τέτοια σκοπιά, το βιβλίο με απόφαση του συγγραφέα και του εκδοτικού θα συνεισφέρει και στην οικονομική υποστήριξη κρατουμένων, διωκόμενων και άλλων κινηματικών υποθέσεων, καθώς μέρος των εσόδων θα διατεθεί για αυτούς τους σκοπούς.
Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να σκιαγραφήσει τις σημαντικότερες συμβολές στον διάλογο του πολιτικού ουμανισμού και του ατομικιστικού φιλελευθερισμού, των δύο ρευμάτων που διαμόρφωσαν τη νεότερη πολιτική σκέψη, τις στοχαστικές και συστηματικές αναζητήσεις γύρω από τη συνύπαρξη των ανθρώπων σε οργανωμένα σύνολα οι οποίες διατυπώθηκαν κατά τη μετά τον Μεσαίωνα εποχή.
«Μοιάζει πιο πολύ παλιά η αισιοδοξία με την οποία η Γαλλική Επανάσταση είχε χαιρετίσει το νόμο ως λύτρωση από την τυραννία και ως βασιλική οδό προς την ελευθερία και την ισότητα. Ο ρόλος του νόμου άλλαξε θεμελιακά ήδη από τον 19ο αιώνα. Δεν ενσάρκωνε πια την ιδέα της επαναστατικής δικαιοσύνης. Έγινε ένα εργαλείο της αστικής πολιτικής στα χέρια των εθνικών κοινοβουλίων που στρεφόταν τόσο ενάντια στο φεουδαλικό παρελθόν όσο και στο ολοένα και πιο απειλητικό "κοινωνικό ζήτημα". Με λίγα λόγια, ο νόμος έγινε ένα μέσο κοινωνικού ελέγχου.
Αυτά τα ερωτήματα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Να σας τα χαρίσω σε ένα μικρό βιβλιαράκι, να το βάλω κρυφά στην τσέπη σας. Ίσως μια μέρα να καθίσουμε στο μικρό βιεννέζικο σαλονάκι. Δεν ξέρω πού είναι τώρα. Να μιλήσουμε. Να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια. Ίσως ένα δάκρυ να κυλήσει στο μάγουλο. Ίσως να σκάσει ένα χαμόγελο. Ίσως να παραδεχτούμε τον κοινό μας πόνο. Να βρούμε λίγη από την παραμυθία που έχουμε τόσο ανάγκη.
Η συστημική σκέψη αποτελεί πολύτιμο εργαλείο κατανόησης της οργανωμένης περιπλοκότητας. Αντικείμενο του ενδιαφέροντός της είναι τα φαινόμενα που συνδέονται μεταξύ τους με λογικά μη γραμμικές σχέσεις.
Μολονότι σχετικά νέα, η χρησιμότητά της έχει ήδη αποδώσει πλούσιους καρπούς σε μια σειρά επιστημονικών κλάδων, όπως είναι οι οικονομικές, οι πολιτικές και παιδαγωγικές επιστήμες, οι επιστήμες της δημόσιας διοίκησης, της διοίκησης των οργανώσεων και της επικοινωνίας, καθώς επίσης και η ψυχολογία, η βιολογία, η ιατρική, η νευρολογία, η ψυχιατρική κι ακόμα η μετεωρολογία και η αστρονομία.
