«Ο ιός είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Φανερώνει σε ποια κοινωνία ζούμε. Σήμερα η επιβίωση αποκτά απόλυτη προτεραιότητα, σαν να βρισκόμαστε σε μια διαρκή εμπόλεμη κατάσταση. Όλες οι ζωτικές δυνάμεις τίθενται στην υπηρεσία της παράτασης της ζωής. Η κοινωνία της παρηγοριάς εμφανίζεται ως κοινωνία της επιβίωσης. […] Ο ιός εισβάλλει στην παρηγορητική ζώνη της ευεξίας και την μετατρέπει σε καραντίνα, στην οποία η ζωή περιορίζεται αποκλειστικά στην επιβίωση. Όσο περισσότερο γίνεται η ζωή επιβίωση, τόσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος του θανάτου.

Η τιμωρία ήταν το έγκλημα. Μην υπακούοντας στο Θεό για να ικανοποιήσει τις δικές του επιθυμίες, βάζοντας την αγάπη του εαυτού του πάνω από την αγάπη για Εκείνον, που έπρεπε μόνη να του αρκέσει, ο άνθρωπος καταδικάστηκε να γίνει ο σκλάβος των αχόρταγων σωματικών επιθυμιών: ένα περιορισμένο και ανίδεο πλάσμα παρατημένο σ' έναν άχαρο και σκέτα υλικό κόσμο για να μοχθεί, να υποφέρει και μετά να πεθαίνει. Φτιαγμένος από "αγκάθια και τσουκνίδες", αντιστεκόμενος στις προσπάθειές μας, ο κόσμος, είπε ο Αυγουστίνος, "δεν προσφέρει το καλό που υπόσχεται: είναι ψεύτης και εξαπατά".

Η Μεγάλη Εβδομάδα συμπυκνώνει όλο σχεδόν τον χριστιανισμό. Συγκλονιστικά γεγονότα, πρόσωπα και κείμενα συνωστίζονται στις μέρες της. Τούτο το μικρό βιβλίο σχολιάζει κάποια ελάχιστα από τον ανεξάντλητο πλούτο της, χωρίς φιλοδοξίες συστηματικότητας ή πρωτοτυπίας, με μόνη επιθυμία να μην απευθύνεται αποκλειστικά στους πιστούς, αλλά σε όλους, τους εντός και τους εκτός, τους εγγύς και τους μακράν. Μια μικρή ανθοδέσμη είναι το βιβλίο, με ανθύλλια, fioretti.

Την κάθε στιγμή πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν έναν θησαυρό. Αν την αφήσουμε να φύγει χωρίς να τη χαρούμε, η ευκαιρία θα χαθεί για πάντα. Οι συγγραφείς του "Ικιγκάι", που δημιούργησε ένα τεράστιο παγκόσμιο φαινόμενο, φέρνουν εδώ στο φως μια ακόμη έννοια που κουβαλάει μια πανάρχαιη ιαπωνική παράδοση και μπορεί να μεταμορφώσει τη ζωή μας: το Ιτσίγκο-ιτσιέ. To Ιτσίγκο-ιτσιέ μάς διδάσκει ότι κάθε στιγμή της ζωής μας, όπως κάθε ιεροτελεστία του τσαγιού, είναι κάτι μοναδικό, που δε θα επαναληφθεί ποτέ.

«Είµαι βουδιστής µοναχός στον ναό Κοµιότζι στο Καµιγιάτσο του Τόκιο από το 2003. Η µέρα ενός µοναχού ξεκινά µε καθαριότητα. Σκουπίζουµε τους χώρους και τους κήπους του ναού και φροντίζουµε να αστράφτει η κύρια αίθουσά του. Σκουπίζουµε τη σκόνη για να απαλλαγούµε από τις κοσµικές επιθυµίες µας. Αποµακρύνουµε καθετί βρόµικο για να µην είµαστε σε τίποτα προσκολληµένοι. Ο χρόνος που περνάµε καθαρίζοντας προσεκτικά κάθε γωνιά του ναού προσφέρει βαθιά ικανοποίηση. Ζούµε απλά και αφιερώνουµε χρόνο στην περισυλλογή και στην ενδοσκόπηση, βιώνοντας την κάθε στιγµή µε επίγνωση.

Η Σκοτεινή Νύχτα, αν και είναι μία μικρή μόνον πραγματεία σε σχέση με τα υπόλοιπα έργα του Άγιου Ιωάννη του Σταυρού, από πρακτικής άποψης είναι ίσως το σημαντικότερο. Εδώ υπάρχουν άφθονες οδηγίες για νεόφυτους. Ακόμη και η Νύχτα των Αισθήσεων, όπως μας πληροφορεί ο Άγιος Ιωάννης, είχε αναρίθμητους ερμηνευτές, αλλά στη Νύχτα του πνεύματος βρίσκεται σε νέο έδαφος.

Ο Μισέλ Φουκώ είχε αναλάβει το σχέδιο μιας ιστορίας της σεξουαλικότητας ήδη από τη δεκαετία του '60, αφιερώνοντας κυρίως δύο παραδόσεις, ανέκδοτες μέχρι τώρα.

Ο αναρχισμός, πρoτού αποκτήσει την ηθική του διάσταση με τον Μπακούνιν και την πολιτική του με τον Κροπότκιν, υπήρξε με τον Προυντόν μια συνεκτική φιλοσοφία, μια φιλοσοφία της εμπειρίας. Κάπως έτσι η γενεαλογία του αναρχισμού αποκτά δομική υπόσταση.

Η εισαγωγή στον Ζιλ Ντελέζ του Todd May προσφέρει μια κατανοητή και ενδιαφέρουσα εισαγωγή στο έργο ενός εκ των πιο σημαντικών και δυσνόητων στοχαστών του 20ού αιώνα. Ο May οργανώνει το βιβλίο του γύρω από ένα κεντρικό ερώτημα που βρίσκεται στην καρδιά της ντελεζιανής φιλοσοφίας: «Πώς θα μπορούσαμε να ζούμε;». Εκκινώντας από αυτό το ερώτημα, ο συγγραφέας εξηγεί το πώς η θεώρηση του Ντελέζ για τον κόσμο ως κάτι ζωντανό μάς προσφέρει τρόπους για να ζήσουμε τη ζωή που ίσως δεν τους είχαμε διανοηθεί ποτέ.