Το 1973 ο καθηγητής Φιλοσοφίας και φιλόσοφος Ντήτερ Χένριχ, αναγνωρισμένος ήδη για την έρευνά του στον Καντ, τον Φίχτε, τον Χαίλντερλιν και τον Χέγκελ, ιδίως με τις δημοσιεύσεις του γύρω από τα προβλήματα της αυτοσυνείδησης, κλήθηκε να παραδώσει στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ μια σειρά διαλέξεων για την περίοδο της κλασικής γερμανικής φιλοσοφίας (1781-1844).
Η εξέλιξη της ανθρωπότητας έχει φτάσει σε οριακό σημείο. Η υπερβατική δυναμική της ανθρώπινης δημιουργικότητας, που αποτέλεσε ως τώρα το όχημα της πολιτισμικής εξέλιξης, τείνει να γίνει απειλή για τον άνθρωπο, για την ανθρωπότητα, με αναπόφευκτο σύνδρομο αυτής της εξέλιξης την έμπρακτη καθολική αμφισβήτηση της αρχής του αριστοτελικού μέτρου. Βέβαια, δεν είναι η δημιουργικότητα καθαυτή (επιστήμη, τεχνολογία) που απειλεί την ανθρωπότητα, αλλά ο τρόπος και ο σκοπός χρησιμοποίησης των αποτελεσμάτων της.
Το αντικείμενο μελέτης της φιλοσοφικής λογικής είναι, πράγματι, δύσκολο να προσδιοριστεί με ακρίβεια, αν μέρει επειδή υπεισέρχεται σε πολλές άλλες περιοχές της φιλοσοφίας, όπως η μεταφυσική, η γνωσιολογία, η φιλοσοφία του νου και η φιλοσοφία της γλώσσας και εν μέρει επειδή είναι άμεσα προφανές τι συνδέει όλα τα πεδία με τα οποία οι φιλόσοφοι παραδοσιακά ασχολούνταν υπό τον τίτλο φιλοσοφική λογική.
Στον "Προορισμό του ανθρώπου" του Johann Gottlieb Fichte περιλαμβάνονται τρία βιβλία, τα οποία περιγράφουν τρεις διαφορετικούς προσανατολισμούς της φιλοσοφικής σκέψης: η Αμφιβολία, η Γνώση και η Πίστη.
Το πρώτο βιβλίο παρουσιάζει τις θεμελιώδεις παραδοχές του καρτεσιανισμού εν γένει, ο οποίος εν συνόλω λαμβανόμενος εισηγείται ένα σύστημα ετεραρχίας, ήτοι υποτέλειας της ανθρώπινης νόησης σε ξένες προς αυτήν αρχές.
Με την δημοσίευση της δίγλωσσης αυτής έκδοσης, η οποία περιλαμβάνει την ελληνική μετάφραση του δευτέρου (1. Η Εξισταμένη Ύπαρξη, 2. Το Φαινόμενο, 3. Ο Ουσιώδης Συσχετίζων Λόγος) και του τρίτου τμήματος (1. Το Απόλυτο, 2. Η Ενεργεία Πραγματικότητα, 3. Ο Απόλυτος Συσχετίζων Λόγος) της εγελιανής Διδασκαλίας περί της Ουσίας, ολοκληρώνεται το δεύτερο βιβλίο της Αντικειμενικής Λογικής, η Ουσία.
Το βιβλίο "Για τη λαϊκή δικαιοσύνη" αποτελεί μια συζήτηση του Μισέλ Φουκώ με τους Αντρέ Γκλικσμάν και Μπένι Λέβι γύρω από την έννοια του δικαίου, της δικαιοσύνης και των δικαστηρίων. Τι είδους δικαιοσύνη θα αποδίδει μια μελλοντική κοινωνία και μέσα από ποιους θεσμούς; Τα δικαστήρια αποτελούν θεσμούς απονομής δικαιοσύνης ή θα πρέπει να συγκροτηθούν άλλοι θεσμοί διαφορετικοί από τους σημερινούς; Με ποιους τρόπους θα μπορούσε η κοινωνία να συμμετέχει σε αυτούς τους μετασχηματισμούς;
H "Μικρή φιλοσοφία του έρωτα" είναι ένα πρωτότυπο ερωτικό μυθιστόρημα που περιγράφει με χαριτωμένο τρόπο το πώς ζούμε κι ερωτευόμαστε σήμερα. Περνώντας από τον Αριστοτέλη στον Βιτγκενστάιν και στον Γκράουτσο Μαρξ, και από την Ιστορία στη θρησκεία, ο Βρετανός συγγραφέας Αλαίν ντε Μποττόν χαρτογραφεί την πορεία μιας ερωτικής σχέσης από το πρώτο φιλί ως τους καβγάδες και τη συμφιλίωση, από την οικειότητα και την τρυφερότητα ως την απομάκρυνση, την αγωνία και την πίκρα του χωρισμού. Η "Μικρή φιλοσοφία του έρωτα" εξετάζει με σύγχρονο βλέμμα τα πανάρχαια διλήμματα της καρδιάς.
Ο Μαρσέλ Προυστ, συγγραφέας του "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο", ενός από τα σπουδαιότερα και εκτενέστερα έργα του 20ού αιώνα, υπήρξε μια από τις ανεκτίμητες αυθεντίες ως προς το πως μπορούμε να ζήσουμε βίο πλουσιότερο, ευτυχέστερο και πιο επιτυχημένο. Αν και ο ίδιος σπανίως ήταν ευτυχής, το "Πως ο Προυστ μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου" αποτελεί μια καταπληκτική μελέτη που μας δείχνει πώς μπορούμε να επωφεληθούμε από το έργο του.
Κεντρικό αντικείμενο για τον στοχασμό του πρώιμου Νίτσε, όπως φανερώνουν τα κύρια συγγράμματα της περιόδου αυτής, αποτελεί η αρχαία ελληνική τραγωδία. Υπό το πρίσμα της μεταφυσικής και της αισθητικής θεωρίας του Σοπεγχάουερ, ο Νίτσε πραγματεύεται την ακμή και την παρακμή του "αρχαίου μουσικού δράματος" ως αποφασιστικό κεφάλαιο στην ιστορία ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού.
