Ο Robert Layton παρουσιάζει μια έγκυρη εισαγωγή στον πλούτο και την ποικιλία των καλλιτεχνικών μορφών σε μη δυτικές κοινωνίες. Ασχολείται με προβλήματα όπως η αισθητική αποτίμηση μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών, οι ποικίλες χρήσεις της τέχνης, καθώς και με το θεμελιακό ζήτημα του τι αποτελεί τέχνη, σε κοινωνίες που εκτείνονται από τα παραδοσιακά βασίλεια της δυτικής Αφρικής ως τους Αυστραλούς κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες.
Ένα βιβλίο για την κοινοτική ζωή και τις στρατηγικές ενσωμάτωσης των Ελλήνων της Ουγγαρίας.
"Όσον αφορά εμένα, και οι δύο γονείς μου είναι Έλληνες, αλλά έχουμε μέσα μας κάποιου είδους διπλή ταυτότητα, αφού γεννηθήκαμε εδώ και καλλιεργούμε την ελληνικότητα μας σε ουγγρικό περιβάλλον".
"Και πώς το νιώθεις, πού είναι η πατρίδα... η πατρίδα σου; Εδώ ή εκεί;"
"Εγώ αισθάνομαι καλά και στις δύο χώρες. Πρέπει να πω ότι εγώ νιώθω σαν να είχα δύο πατρίδες".
"Τι θεωρείς τον εαυτό σου, είσαι περισσότερο Έλληνας ή περισσότερο Ούγγρος;"
Οι τάξεις, υποστηρίζει ο Στάνλεϋ Αρόνοβττς, χρειάζεται να κατανοηθούν με όρους όχι μόνο κοινωνικής διαστρωμάτωσης και υλικής παραγωγής, αλλά και εξουσίας των κοινωνικών ομάδων που επιδιώκουν να ορίσουν την ίδια τους τη ζωή και να αλλάξουν το ρου της ιστορίας. Τα εργατικά κινήματα, οι φεμινίστριες ή οι οικολόγοι ακτιβιστές, όπως και τα αναδυόμενα κινήματα παγκόσμιας δικαιοσύνης, εμπλέκονται σε ταξικούς αγώνες καθώς οι διεκδικήσεις εξουσίας τους αμφισβητούν και αναδιαμορφώνουν την κρατούσα τάξη πραγμάτων.
Η κοινωνική και πολιτική εκπαίδευση των μαθητών αποσκοπεί στη διαμόρφωση του ενεργού, υπεύθυνου και δημοκρατικού πολίτη με την καλλιέργεια ικανοτήτων και δεξιοτήτων οι οποίες αφορούν στην ενδυνάμωση της δημιουργικής και κριτικής πολιτικής και κοινωνικής σκέψης. Το κεντρικό ζήτημα της μελέτης εστιάζεται στο ερώτημα πώς θα αναπτύξουμε την κριτική σκέψη και τη δημιουργική φαντασία των μαθητών στο σχολείο και πώς θα επηρεάσουμε και θα προκαλέσουμε τη διαμόρφωση του ενεργού δημοκρατικού πολίτη.
Όταν η κατανόηση του κόσμου στον οποίο ζούμε γίνεται τόσο δύσκολη όσο σήμερα, έργα όπως αυτό του ινδού συγγραφέα και πολιτικά στρατευμένου διανοητή Aijaz Ahmad είναι μια μικρή ευεργεσία. Μέσα στην κόπωση και στη σύγχυση που έχει εξουθενώσει προ πολλού τη δυτική διανόηση, χρειάζεται μερικές φορές ένα μάτι «ξένο» για να υποδείξει δυο-τρία αυτονόητα πράγματα.
ο ανθρώπινο σώμα και μέσω αυτού η "εικόνα του ανθρώπου" είναι ένα σύνθετο φαινόμενο παρατήρησης που απασχολεί τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων. Το σώμα μας είναι πανταχού παρόν, κινείται σε διάφορους τόπους, αγγίζει άλλα σώματα, ερωτεύεται, χαλαρώνει, εκπαιδεύεται, θυμώνει και εξοργίζεται, χορεύει, αρρωσταίνει, εκπορνεύεται, απεικονίζεται, διαφημίζεται.
Το βιβλίο αυτό μας καλεί να σκεφτούμε την πολιτική στην Ελλάδα -και κατ' επέκταση την τρέχουσα κρίση της- με τους όρους μιας βαθύτερης (δια)ταραχής που συντελείται επί μακρόν, πέραν της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Με θεωρητικό άξονα την άποψη ότι η διαφορά παράγει αποκλεισμούς, υπάγει τους ανθρώπους σε ιεραρχικές σχέσεις και άρα λειτουργεί ως πηγή ανταγωνισμού, περιγράφονται τα ισχυρά βιώματα που συνοδεύουν τη διαπραγμάτευση της διαφοράς -η δυσανεξία, η αγανάκτηση, η οδύνη, ακόμη και το τραύμα-τροφοδοτώντας τις αφανείς πολιτικές της καθημερινότητας.
Το βιβλίο πραγματεύεται τις διαδικασίες κοινωνικού αποκλεισμού που αποτυπώνονται στις ζωές των εξαθλιωμένων, και τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικές πολιτικές επιχειρούν να τις διαχειριστούν. Ζωές οι οποίες δεν καταφέρνουν να απολαύσουν την πολιτισμένη διαβίωση που ευαγγελίστηκαν οι θεμελιωτές της νεωτερικότητας, του αστικού πολιτισμού και κυρίως της μεταπολεμικής συναίνεσης. Ζωές που μετατρέπονται σε αόρατες από τον κυρίαρχο περί ευημερίας λόγο. Ωστόσο υπάρχουν.
Στο τολμηρό δοκίμιό της, η Γαλλίδα εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος Νατάσα Πολονύ ξεκινά από μια διαπίστωση. Στις μέρες μας πολλοί προοδευτικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι δεξιοί έχουν ταυτόσημες απόψεις για την εκπαίδευση, οι οποίες συνιστούν πλέον τη βάση της εκπαιδευτικής πολιτικής των περισσοτέρων κυβερνήσεων τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Οι απόψεις αυτές, θαυμάζοντας τους νέους, διακηρύσσοντας την πίστη τους στο καινούργιο και το μοντέρνο, προπαγανδίζοντας την κινητικότητα και λατρεύοντας το εφήμερο, υπηρετούν μια χρησιμοθηρική και οικονομικίστικη ιδεολογία.
Το δοκίμιο "Οι μεγαλουπόλεις και η διαμόρφωση της συνείδησης" είναι ένα από τα διασημότερα του Γκέοργκ Ζίμμελ. Προερχόμενο από μια διάλεξη που έδωσε το 1902 στο Ίδρυμα Gehe της Δρέσδης, προσφέρει μια συναρπαστική προσωπογραφία της σύγχρονης μητρόπολης. Παρόλο που η αστική θεματική απαντά στο σύνολο του έργου του Ζίμμελ, σε αυτό το δοκίμιο ο κοινωνιολόγος εξηγεί με περισσότερη σαφήνεια τί είναι για αυτόν η μητρόπολη: το χωνευτήρι μιας μετάλλαξης των αισθητηριακών εμπειριών και νοοτροπιών.
