ο ανθρώπινο σώμα και μέσω αυτού η "εικόνα του ανθρώπου" είναι ένα σύνθετο φαινόμενο παρατήρησης που απασχολεί τον άνθρωπο από αρχαιοτάτων χρόνων. Το σώμα μας είναι πανταχού παρόν, κινείται σε διάφορους τόπους, αγγίζει άλλα σώματα, ερωτεύεται, χαλαρώνει, εκπαιδεύεται, θυμώνει και εξοργίζεται, χορεύει, αρρωσταίνει, εκπορνεύεται, απεικονίζεται, διαφημίζεται.
Το βιβλίο αυτό μας καλεί να σκεφτούμε την πολιτική στην Ελλάδα -και κατ' επέκταση την τρέχουσα κρίση της- με τους όρους μιας βαθύτερης (δια)ταραχής που συντελείται επί μακρόν, πέραν της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Με θεωρητικό άξονα την άποψη ότι η διαφορά παράγει αποκλεισμούς, υπάγει τους ανθρώπους σε ιεραρχικές σχέσεις και άρα λειτουργεί ως πηγή ανταγωνισμού, περιγράφονται τα ισχυρά βιώματα που συνοδεύουν τη διαπραγμάτευση της διαφοράς -η δυσανεξία, η αγανάκτηση, η οδύνη, ακόμη και το τραύμα-τροφοδοτώντας τις αφανείς πολιτικές της καθημερινότητας.
Το βιβλίο πραγματεύεται τις διαδικασίες κοινωνικού αποκλεισμού που αποτυπώνονται στις ζωές των εξαθλιωμένων, και τους τρόπους με τους οποίους οι κοινωνικές πολιτικές επιχειρούν να τις διαχειριστούν. Ζωές οι οποίες δεν καταφέρνουν να απολαύσουν την πολιτισμένη διαβίωση που ευαγγελίστηκαν οι θεμελιωτές της νεωτερικότητας, του αστικού πολιτισμού και κυρίως της μεταπολεμικής συναίνεσης. Ζωές που μετατρέπονται σε αόρατες από τον κυρίαρχο περί ευημερίας λόγο. Ωστόσο υπάρχουν.
Στο τολμηρό δοκίμιό της, η Γαλλίδα εκπαιδευτικός και δημοσιογράφος Νατάσα Πολονύ ξεκινά από μια διαπίστωση. Στις μέρες μας πολλοί προοδευτικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι δεξιοί έχουν ταυτόσημες απόψεις για την εκπαίδευση, οι οποίες συνιστούν πλέον τη βάση της εκπαιδευτικής πολιτικής των περισσοτέρων κυβερνήσεων τόσο της Δεξιάς όσο και της Αριστεράς. Οι απόψεις αυτές, θαυμάζοντας τους νέους, διακηρύσσοντας την πίστη τους στο καινούργιο και το μοντέρνο, προπαγανδίζοντας την κινητικότητα και λατρεύοντας το εφήμερο, υπηρετούν μια χρησιμοθηρική και οικονομικίστικη ιδεολογία.
Το δοκίμιο "Οι μεγαλουπόλεις και η διαμόρφωση της συνείδησης" είναι ένα από τα διασημότερα του Γκέοργκ Ζίμμελ. Προερχόμενο από μια διάλεξη που έδωσε το 1902 στο Ίδρυμα Gehe της Δρέσδης, προσφέρει μια συναρπαστική προσωπογραφία της σύγχρονης μητρόπολης. Παρόλο που η αστική θεματική απαντά στο σύνολο του έργου του Ζίμμελ, σε αυτό το δοκίμιο ο κοινωνιολόγος εξηγεί με περισσότερη σαφήνεια τί είναι για αυτόν η μητρόπολη: το χωνευτήρι μιας μετάλλαξης των αισθητηριακών εμπειριών και νοοτροπιών.
[...] Το "Νεκρονομικόν" είναι, σύμφωνα με τις ιστορίες του Λάβκραφτ, ένας μύθος γραμμένος στη Δαμασκό τον Όγδοο Αιώνα μ.χ. από ένα πρόσωπο που ονομαζόταν "Τρελός Άραβας", του Αμπντούλ Αλχαζρέντ. Πρέπει να είναι περίπου 800 σελίδες, γιατί σε μια από τις ιστορίες αναφέρεται ότι κάπου υπάρχει ένα κενό γύρω στη σελίδα 700. Η ιστορία λέει ότι το βιβλίο αντιγράφτηκε και ξανατυπώθηκε σε διάφορες γλώσσες, όπως στα Λατινικά, Ελληνικά και Αγγλικά. Ο δόκτωρ Ντι, ο μάγος ελισαβετιανής φήμης, υποτίθεται ότι κατείχε ένα αντίγραφο που μετέφρασε.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα συλλογικό έργο, στο οποίο η πραγματικότητα της φυλακής συναρθρώνεται με τους πολυποίκιλους ορισμούς της και αναδεικνύεται ο πλούτος των θεάσεων και των νοημάτων που ιστορικά προσέδωσε η κοινωνία μας στη φυλακή. Η ανάλυση της διαντίδρασης των ποινικών πρακτικών με κοινωνικές και πολιτισμικές μεταβλητές, στα πρώτα κείμενα του τόμου, υποδεικνύει όψεις που μπορεί να πάρει ο διάλογος μεταξύ επιστημονικών και άλλων κοινωνικών λόγων.
H αναθεωρημένη έκδοση της ιδιαίτερα δημοφιλούς Eισαγωγής στην κοινωνική θεωρία έχει εκσυγχρονιστεί με προσοχή και λεπτομέρεια και περιέχει τις τελευταίες εξελίξεις σ’ αυτό το συνεχώς μεταλλασσόμενο πεδίο. Το βιβλίο, γραμμένο με ένα αναζωογονητικά σαφές και καθηλωτικό στυλ, προσφέρει στους αναγνώστες μία ευρεία και οργανωμένη θεματική εισαγωγή σε όλους τους μεγάλους στοχαστές καθώς και στα βασικά ζητήματα στην κλασική και σύγχρονη κοινωνική θεωρία.
ΡΟΖΕ ΣΑΡΤΙΕ: Μου φαίνεται ότι το σχέδιό σου είναι να δώσεις εργαλεία που θα επιτρέπουν την αποδιάρθρωση των µηχανισµών κυριαρχίας, οι οποίοι λειτουργούν σαν διαχωρισµοί φυσικοί, κανονικοί, προγονικοί, πράγµα που, πιστεύω, είναι µάλλον αντίθετο στη στερεότυπη εικόνα που έχει δηµιουργηθεί για το έργο σου, το οποίο αντιµετωπίζεται σαν να αποκαλύπτει περιορισµούς που συντρίβουν τα άτοµα χωρίς να τους παραχωρούν καµία θέση.
"Τα μεσάνυχτα της 24ης Σεπτεμβρίου, ο άνεμος έγινε ανατολικός-βορειοανατολικός. Το πρωί αντικρίσαμε το ακρωτήριο Ματαπά του Μοριά που είναι το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης και το μεσημέρι το νησί Τσιρίγο, όπου συναντήσαμε τρία καράβια, τα οποία μας καταδίωκαν επί τρεις ώρες τόσο στενά ώστε πιστέψαμε ότι ήταν πειρατικά. Στο τέλος όμως εγκατέλειψαν την καταδίωξη, βλέποντας ότι ήμασταν ταχύτεροι απ' αυτά. Στις 25 του μήνα προχωρήσαμε προς την Κάντια και στις 26 αντικρίσαμε ένα βουνό αυτού του νησιού που ονομάζεται Καμηλιέρης...
