Σχεδόν συμβολικός ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο θάνατος θέρισε στο άνθος της νιότης τους, ωσάν διάττοντες αστέρες, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, μεταξύ 1989 και 1996, τους τρεις Γάλλους θεατρικούς συγγραφείς B.-M. Koltes, J.-L. Lagarce και D.-G. Gabily - τους δυο πρώτους από την ασθένεια της εποχής, το Έιτζ. Τρεις πρωτότυποι αστέρες, οι οποίοι ανανέωσαν εκ βάθρων ο καθένας με τον τρόπο του τη θεατρική γραφή, επανατοποθετώντας το λόγο στο κέντρο του παιχνιδιού. Είκοσι χρόνια μετά το θάνατό του, το έργο του Lagarce έχει μεταφραστεί και παίζεται σε όλες τις γλώσσες.

Η συνύπαρξη στο ίδιο βιβλίο δύο μονόπρακτων διαφορετικών συγγραφέων δεν είναι τυχαία: και τα δύο πραγματεύονται το αφόρητο βάρος της μοναξιάς που αισθάνεται όποιος αναγκάζεται να ζήσει μόνος, χωρίς δηλαδή αυτό να αποτελούσε στάση ζωής ή, τουλάχιστον, επιλογή του. Και τα δύο έργα, λοιπόν, έχουν ως θέμα την ανάγκη επικοινωνίας που νιώθουν ορισμένοι άνθρωποι και τις ακραίες λύσεις που συχνά αναζητούν για το πρόβλημά τους.

Σίγουρα η Ντόροθυ, δασκάλα σε σχολείο, θα ζήλευε τρομερά την κατάντια της Μπλανς, την απελπισία της Άλμα, τη νεκρανάσταση της Ντελ Λάγκο και την αμετροέπεια της Αμάντα: γενικά η Ντόροθυ θα επιθυμούσε να της συμβεί κάτι, έστω και απαίσιο, που όμως δεν συμβαίνει. Αντίποδάς της η Μπόντυ, που έχει αποδεχτεί τη χαμοζωή της και δείχνει να χαίρεται με το παραμικρό. Μακάρι να βρίσκονταν στον δρόμο της Ντόροθυ και της Μπόντυ μεθυσμένες πόρνες, επιθετικοί ναρκομανείς, ερωτικά ιδιόρρυθμοι νέοι και άλλα σύμβολα του αμερικάνικου ρεαλιστικού θεάτρου. Όμως εδώ τίποτα!

"Τολμηρότατο και με μια εντελώς νέα τεχνική. Είναι το καλύτερο που έχω γράψει για το θέατρο. (…) Δεν αντιλήφτηκαν τίποτα ή τρόμαξαν - το καταλαβαίνω. Το έργο είναι πολύ δύσκολο και για την ώρα δεν μπορεί να παιχτεί. Έχουν δίκιο. Αλλά σε δέκα ή είκοσι χρόνια θα γίνει τρομερή επιτυχία. Θα δεις."

Το έργο αυτό γράφτηκε ανάμεσα στο 1941 και στο 1943, τον καιρό που ο συγγραφέας βρισκόταν εξόριστος στη Φιλανδία και αργότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η δράση του έργου έχει σαν άξονα τα όνειρα της Σιμόν Μασάρ, που τον Ιούνιο του 1940 παρακολουθεί ανήμπορη την υποχώρηση του γαλλικού στρατού και την προέλαση των γερμανικών στρατευμάτων.

(Εσωτερικό αστικού σπιτιού. Ο Σουμπέρ κάθεται σε μια πολυθρόνα κοντά στο τραπέζι διαβάζοντας εφημερίδα. Η γυναίκα του Μαντλέν κάθεται στο τραπέζι μαντάροντας κάλτσες. Σιωπή)
ΜΑΝΤΛΕΝ
Κανένα νέο στην εφημερίδα;
ΣΟΥΜΠΕΡ
Τίποτα δεν συμβαίνει ποτέ. Μερικοί κομήτες και κάποια κοσμική αναταραχή στο σύμπαν. Τίποτα αξιόλογο. Οι γείτονες πήραν πρόστιμο που αφήνουν τα σκυλιά τους να λερώνουν το πεζοδρόμιο.
ΜΑΝΤΛΕΝ
Καλά να πάθουν. Είναι απαίσιο να τα πατάς.
ΣΟΥΜΠΕΡ

Αν και το έργο "Στη ζούγκλα των πόλεων" είναι νεανικό, εν τούτοις είναι προφητικό ενός παράλογου κόσμου, ενός φρικιαστικού ανταγωνισμού για την αλλοτρίωση του ατόμου, όπου η απομόνωση είναι τόση, ώστε ούτε με την... έχθρα μπορούν να επικοινωνήσουν οι άνθρωποι.
Γράφτηκε στα 1921-1922. Πρωτοπαίχτηκε στο Residenztheater του Μονάχου στα 1923. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Θέατρο και πολιτική: η κωμωδία και η τραγωδία στην Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. ως εσωτερικές λειτουργίες της πόλης. 

Τα δύο θεατρικά του Χάινερ Μύλλερ που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο (Ο Οράτιος και Μάουζερ) κατατάσσουν τον δημιουργό τους τόσο στη μεγάλη παράδοση της τραγωδίας όσο και στην παράδοση του μπρεχτικού διδακτικού έργου. Ο Μύλλερ δεν αποβλέπει σε μια προπαγάνδιση συγκεκριμένων ιδεών, στη διακήρυξη επαναστατικών ή άλλων πεποιθήσεων, αλλά εκφράζει έναν βαθύ και επώδυνο προβληματισμό γύρω από τις πολιτικές έννοιες και πρακτικές. Τα δύο έργα διατυπώνουν την εμπειρία μιας συλλογικής ανικανότητας, μιας αδυναμίας που εκδηλώνεται στο εσωτερικό της επαναστατικής θεωρίας και πράξης