Ο Φοίβος Ιωαννίδης, ο «μάγκας της Δημοκρατίας», φωτίζει με μοναδικό τρόπο την ιστορία της Ελλάδας από το Μεσοπόλεμο ως τις αρχές του 21ου αιώνα. Εύπορα παιδικά χρόνια στη Σητεία, σκοτωμός του αντιστασιακού πατέρα του Γιάννη από τους Γερμανούς λίγο πριν από την απελευθέρωση, μετακόμιση στο Ηράκλειο, απόλυτη φτώχεια, που ξεπερνιέται χάρη στην άριστη Αριστέα, τη χήρα μάνα με τα τέσσερα παιδιά,  που όλα τα σπούδασε. Υπότροφος στο Κολλέγιο Αθηνών, η ατίθαση εφηβεία του δεν άντεξε το Οικοτροφείο και επέστρεψε στο Ηράκλειο, στο Λύκειο «Κοραής».

1878. Ένας άντρας που ζει ριψοκίνδυνα πέφτει θύμα ληστείας στα Χιώτικα, την πιο κακόφημη συνοικία της Σμύρνης. Ορκίζεται να πάρει εκδίκηση, αλλά, προτού καν επουλωθούν οι πληγές του, αναγκάζεται να αφήσει την κοσμοπολίτικη Ιωνία και να ταξιδέψει στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, στην επαναστατημένη Θεσσαλία. Στην προσπάθειά του να διασώσει έναν θησαυρό αμύθητης αξίας που ανακαλύφθηκε στον Βόλο βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα.

Ένας Ισραηλινός δημοσιογράφος, αναζητώντας την ταυτότητα του πατέρα του, φτάνει το 1977 στην Κύπρο. Οι πληροφορίες που συγκεντρώνει αποκαλύπτουν μια συνταρακτική αλήθεια, ενώ στην υπόθεση φαίνεται να εμπλέκονται τα ονόματα δύο κορυφαίων στελεχών της κυπριακής Αριστεράς, ένας από τους οποίους διατηρούσε κρυφή σχέση με την Ελληνοεβραία μητέρα τού δημοσιογράφου. Συγχρόνως, όσα μαθαίνει για το ταξίδι των δύο στελεχών στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1948 και την πολύμηνη περιπέτειά τους στην Ευρώπη και στην Αφρική ρίχνουν φως στις απαρχές του Κυπριακού λίγο πριν από την έκρηξη.

Φυλακές Ναυπλίου, 1872.

Στο αθλιότερο δεσμωτήριο της χώρας, δύο θανατοποινίτες περιμένουν την εκτέλεσή τους. Ο Πάρις και ο Λιανός, δύο απόκληροι που δεν έχουν τίποτα κοινό, βλέπουν το κοινό τέλος τους να πλησιάζει χωρίς να γνωρίζουν πόσες μέρες τούς έχουν απομείνει.

ΕΝΔΟΡΦΙΝΗ ΜΗΔΕΝ
(για όλους τους λίγους)

ΠΟΙΗΜΑΤΑ και ΠΕΖΑ

ISBN: 978-960-504-289-9, Σελ. 96
Σχήμα: 12,2x20εκ.

Να ζήσεις εσύ αντί να ζήσει ο εαυτός σου.
Να σωφρονίσεις έναν δολοφόνο κάνοντάς τον πρωθυπουργό.
Να πείσεις το έμβρυό σου ότι είσαι άξιος να το γεννήσεις.
Να ανακαλύψεις αν είσαι η ομορφιά σου.
Να σμιλέψεις την εκδίκηση σε τρεις συλλαβές κι ένα κορμί.
Να μάθεις αν η μαγεία κρύβεται στα ακροδάχτυλα αγαπημένου.

Το όνομά της δεν το μοιράστηκα με άλλους. Το έκρυψα επίτηδες. Ποτέ δεν με άκουσε κανένας να το λέω. Το προστάτευσα όσο μπορούσα καλύτερα, σαν κάτι απόλυτα απόρρητο. Έπρεπε να είμαι προσεκτικός. Δεν ήθελα να της συμβεί κάτι κακό. Είχαμε συνεννοηθεί μάλιστα: αν με ρωτούσαν, θα το αρνιόμουν. Για να την προστατεύσω. Θα έλεγα ότι δεν την ξέρω, ότι δεν την έχω συναντήσει ποτέ. Θα τα αρνιόμουν όλα με πλήρη ηρεμία, σαν να είναι αλήθεια. Αλήθεια. ΑΛΗΘΕΙΑ, με κεφαλαία γράμματα. Το ήξερε πως θα φερθώ έτσι, ότι θα φαινόμουν δήθεν αδιάφορος σαν να είμαστε ξένοι.

Δε μπορώ, όχι, δε μπορώ να την υποφέρω πια!..
Τι πληγή είν' αυτή που μου 'στειλες, θε μου;
Τι αμαρτίες έχω κάνει για να με τιμωρείς τόσο σκληρά; Ως πότε θα την έχω στην καμπούρα μου; Ως πότε θα 'μαι υποχρεωμένη να την ανέχομαι, να βλέπω τη μούρη της, ν' ακούω τη φωνή της, ως πότε; Δε θα βρεθεί επιτέλους κανένας στραβός χριστιανός να την πάρει, ν' απαλλαγώ απ' αυτό το έκτρωμα της φύσεως, που μ' άφησε ο πατέρας της για να μ' εκδικηθεί - που χαΐρι και προκοπή να μη δουν εκείνοι που δε μ' άφησαν να κάνω την έκτρωση!... 

Θέλω να σας πω τα πράγματα όπως ακριβώς συμβαίνουν όταν γράφω ένα κείμενο ή ένα χρονογράφημα. Πολλοί αναγνώστες με ρωτούν συχνά πυκνά αν οι ιστορίες που περιγράφω είναι αληθινά γεγονότα. Σας λέω πως ναι. Δεν έχει σημασία αν έχουν συμβεί σε μένα ή αν μου τις έχουν διηγηθεί. Δεν έχει σημασία αν ήταν ακριβώς εκείνη την ώρα της μέρας ή της νύχτας. Αν η μπλούζα που φόραγε το κορίτσι ήταν κόκκινη ή το αυτοκίνητο με τους μετανάστες λευκό. Κάθε ιστορία έχει το δικό της αυθεντικό αίσθημα. Και αυτό προσπαθώ να περάσω σε κάθε κείμενο που σας στέλνω.

Ο Όξυ είναι ένα βότσαλο που έχει περάσει πολλούς από τους αιώνες της ζωής του στον ασφαλή αλλά άγονο κόρφο της μαμάς του ­–του μεγάλου και απόκρημνου βουνού­– ακούγοντάς τη να του μιλά για το πόσο επικίνδυνος είναι ο κόσμος για τα μικρά βότσαλα. Μέχρι που μια κουτσουλιά γίνεται αφορμή να γνωρίσει ο Όξυ τον Ναΐρ, τον καταρράκτη. Ο Ναΐρ βλέπει τον κόσμο αλλιώς – και αυτό το «αλλιώς» αρέσει στον Όξυ.