Σωστό ή λάθος, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω αλλά όσο οι εαυτοί δέχονται ο ένας την αδυναμία του άλλου, ο χρόνος γίνεται περιττός, για πάντα καλοκαιρινός ο τόπος, άμμος στα δάχτυλα των ποδιών, στον θώρακα, πάνω στο στήθος μου αλατόνερο, στα χέρια κατακόκκινο καρπούζι. Τη μια τα καταφέρνω, δροσίζει, γλυκαίνει το στόμα μου, την άλλη -μα τι αδέξια, τι παρορμητική- γλιστρά πάνω στις γάμπες μου, κολλάω ολόκληρη, αμάν, θα αναμετρηθώ ξανά με τις επίμονες μύγες.
Ένας αδέσποτος σκύλος στο κέντρο της αθηναϊκής μητρόπολης ζει την καθημερινότητά του ανάμεσα στους ανθρώπους που αναμένουν με αγωνία την έξοδο από την Κρίση. Μοναδικός του φίλος είναι ο Λάζαρος, ένας κλοσάρ της Αθήνας που περνάει τη μέρα του διαβάζοντας βιβλία και κρατώντας ημερολόγιο.
Πόσο κρατάει ένα καλοκαίρι; Γιατί εκείνο ειδικά το καλοκαίρι φαινόταν ατελείωτο; Γιατί τα δάχτυλα του εντεκάχρονου Νικόλα πίεζαν την ψίχα και την έκαναν ζυμάρι; Ίσως γιατί ένας πόλεμος φυσούσε από μακριά και έσερνε μαζί του κι έναν άλλο φόβο, αυτόν της ενηλικίωσης. Όλα αυτά, μέσα σε παρέες όμοιες με συμμορίες, με αρχηγούς επικούς, που τρεχοβολούσαν στα καλντερίμια του χωριού και φόβιζαν τα τζιτζίκια. Τα ξύλα, οι σαΐτες, τα τόξα, ένα κουρεμένο κεφάλι, ένα όμορφο φουστάνι, ο έρωτας: μνημεία του καλοκαιριού και μιας εποχής ανεξίτηλης.
Το αυτοβιογραφικό ντοκυμανταίρ ενός παιδιού που γεννήθηκε στη δικτατορία του Μεταξά και ένεκα των ιδεών και, κυρίως, της στάσης των γονέων του απέναντι στα κοσμοϊστορικά γεγονότα ζει μέχρι την ενηλικίωσή του παρακολουθώντας τις εξορίες, τις φυλακές, τα βασανιστήρια και τα γερμανικά στρατόπεδα όχι ως κάτι το σπάνιο και εξαιρετικό αλλά ως καθημερινότητα αναπόφευκτη - σχεδόν "φυσιολογική".
Βαπτίστηκε Λεωνίδας. Όλοι, όμως, τον φώναζαν Λεονταρή. Κατάγονταν από την Καλλικράτεια της Ανατολικής Θράκης. Στον παραθαλάσσιο τόπο του δούλευε στα καΐκια. Η Καλλικράτεια είχε μεγάλο στόλο: μαούνες, καΐκια, βάρκες, βαρκούλες. Το λιμάνι της διεκπεραίωνε μεταφορές από το εσωτερικό προς την Κωνσταντινούπολη. Εμπορεύματα, προϊόντα, ζωντανά και ανθρώπους. Το παρανόμι αυτό, Λεονταρής, του το 'δωσαν οι συγχωριανοί του, διότι δούλευε σκληρά και ακάματα. Δε φοβόταν εργασία και κόπο. Σαν λιοντάρι!
Με το που ξεκίνησε το ταξίδι ο πατέρας του άρχισε να του λέει πως πρέπει να προσέχει πολύ και ν' αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Άκουγε την φωνή του και παρατηρούσε το τοπίο. Μετά από μια διαδρομή σε πεδινό έδαφος, εδώ και μία ώρα η Εθνική Οδός είχε γίνει ανηφορική και στριφογυρίζοντας σε υψώματα και πλαγιές ανέβαινε ολοένα και πιο ψηλά και πότε στ' αριστερά τους πότε στα δεξιά τους έχασκαν βαθιές και απότομες χαράδρες. Σποραδικά συναντούσαν νησίδες χιονιού που είχε πέσει παλαιότερα και, στο βάθος του ορίζοντα, εκεί απ' όπου θα περνούσαν, όλα φαίνονταν χιονισμένα.
Ένα βράδυ του Δεκεμβρίου σε μια σκοτεινή γωνιά του Λιμανιού, τρεις άντρες πυρπολούν ζωντανό τον Σεβαστιανό, έναν κλοσάρ που έχει τη φήμη δεινού παραμυθά. Ο Παύλος, ο νεότερος από τους τρεις θύτες, συγκλονισμένος από την αγριότητα του εγκλήματος αναζητά στοιχεία για το θύμα, ελπίζοντας πως έτσι θα εξιλεωθεί από τις τύψεις. Μέσα στη σύγχυσή του, πιστεύει πως, αν ζωντανέψει την ιστορία του νεκρού, θα τον επαναφέρει στη ζωή. Ερευνώντας στα στέκια των αστέγων, καταφέρνει να εντοπίσει τους συντρόφους του Σεβαστιανού, τον Τέως, τον Μαρκόνη, τον Λάκυ και τον Γιάννη.
Το μυθιστόρημα ξεκινά λίγα χρόνια πριν την αρχή της κρίσης και φτάνει μέχρι το 2012. Παρακολουθεί κυρίως τη ζωή ενός συνηθισμένου στις μέρες μας προέδρου και των ανθρώπων που τον περιστοιχίζουν από τον πιο ταπεινό μέχρι τον ανηψιό του, υπουργό της κυβέρνησης. Όλα τα πρόσωπα συνθέτουν το μωσαϊκό όσων οδηγούν έκοντες άκοντες τη χώρα στην απόλυτη παρακμή.
Ο συγγραφέας διαγράφει με άμεσο και συναρπαστικό τρόπο τη συμπεριφορά, τους χαρακτήρες και τη νοοτροπία τους ενώ δεν παραλείπει να αναλύσει την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης προτείνοντας μάλιστα λύσεις.
Η καρδιά δεν έχει σύνορα!
