Όταν ένα υπερβολικά φορτωµένο µε πρόσφυγες σκάφος αναποδογυρίζει, ένας άνδρας πέφτει στη θάλασσα µαζί µε άλλους. Στον πανικό που ακολουθεί, σώζει µια ζωή και καταδικάζει µια άλλη. Ο άνδρας και το αγόρι που έσωσε -ο µόνος µάρτυρας του εγκλήµατος που προηγήθηκε- φτάνουν τελικά σε ένα µικρό νησί της Μεσο-γείου. Εκεί, τους προσφέρει προσωρινό καταφύγιο ο καταχρεωµένος ιδιοκτήτης ενός περιοδεύοντος τσίρκου. Tοπολυτιµότερο περιουσιακό του στοιχείο είναι ένας ελέφαντας που τον φροντίζει µε τρυφερότητα η γυναίκα του, παρότι πενθεί τη δεκάχρονη κόρη τους.

"...Είχε δίκαιο ο μπαγάσας. Τελευταίες στιγμές και του έβαλα τις φωνές. Πού να ξέρω, όμως; Κόντεψα και να πνιγώ από εκείνο το κωλόφτερο. Τα χρειάστηκα, σου λέω! Θα μου πεις, και που τη γλίτωσες τότε, τι κατάλαβες; Εντάξει, πήρα bonus αναβολή σαράντα οκτώ ωρών. Ε, όσο να ‘ναι, άλλον έναν γύρο στη ζωή τον έκανα. Μόνος μου, όμως. Γιατί τέτοια ταξίδια πρέπει κανείς μόνος του να τα κάνει. Τάδε έφη Λίλι. Κι εγώ της είπα Πριτς και πάλι πριτς! Μωρέ, τι μας λες;!

"Το κείμενο είναι το φάντασμα του κόσμου. Η απομακρυσμένη του σκιά. Η ενσωμάτωση των λέξεών του. Η διάχυσή τους. Η διασπορά της ανωνυμίας τους. Μία αργή, εκστατική εξαΰλωση, που δουλεύει σε βάθος, φέρνοντας το φως, ένα αρρωστημένο και ανύσταχτο φως. Την ανονείρευτη μέρα. Γιατί οι λέξεις δεν αποδίδουν το όνειρο. Οι λέξεις αποδίδουν τη ζωή. Την αποδίδουνε στο θάνατό της. Στην ηχώ της. Μία ηχώ που κάνει το χώρο απροσπέλαστο και τον χρόνο έναν νεκρό χρόνο. Γιατί αυτό είναι ο χρόνος. Αυτό ήταν πάντα. Το απροσπέλαστο. Η μοναξιά της αναμονής του. Μια μοναξιά που επιστρέφει τις λέξεις.

Ένας γιος επιστρέφει στο σπίτι του με τη μορφή σκελετού.
Κάποιος πειραματίζεται με μια κούκλα του σεξ.
Η κόντρα ενός ζωγράφου με έναν ιερέα οδηγεί σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
Ένας εργάτης εκμεταλλεύεται τη γυναίκα του αφεντικού του.
Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο παραλογισμός του
πολέμου;
Ένας δικηγόρος χάνει το μυαλό του.
Η βασανιστική αγωνία ενός φυλακισμένου.

Ιστορίες για την παραδοξότητα της ύπαρξης...

Άραγε το είδωλό μας αποτελεί πάντα το πιστό μας αντίγραφο; Μήπως υπάρχουν στιγμές που επαναστατεί με μορφασμούς και σκιρτήματα, κι εμείς απλώς πιστεύουμε πως είναι κάποιο σκέρτσο του καθρέφτη μας; Πόσες φορές κιοτέψαμε σαν το κοιτάξαμε στα μάτια και ρίξαμε το βλέμμα μας αλλού;

«Ένας σπόρος που γυρίζει στον τόπο του,
πρόκειται να βλαστήσει.
Ένας Έλληνας που γυρίζει στον τόπο του,
πρόκειται να βλαστημήσει».

Η δράση του βιβλίου εκτυλίσσεται στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία των αρχών του 20ού αιώνα, την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα. Η λίμνη των Γιαννιτσών αποτελεί το επίκεντρο των συγκρούσεων ανάμεσα στα βουλγαρικά και τα ελληνικά ένοπλα σώματα που διεκδικούν τον έλεγχο της περιοχής.
Η συγγραφέας αξιοποιεί ιστορικό υλικό που στηρίχτηκε στη μελέτη της σε αρχεία και σε προσωπικές μαρτυρίες, το οποίο συνδυάζει με μυθοπλαστικά στοιχεία. Κεντρικοί ήρωες είναι ο Αποστόλης και ο μικρός Γιοβάν, οδηγοί των Ελλήνων ανταρτών στα δαιδαλώδη μονοπάτια του Βάλτου.

"ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ: ΟΙ ΙΔΕΕΣ, ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ".
Ο Ιάσονας είναι ένας ζωγράφος που γεννήθηκε στη Σύρο και ζει στο Παρίσι. Προσπαθεί να φτιάξει το ιδανικό χρώμα, αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των ανθρώπων.
Ο Κόρι είναι απόφοιτος του ΜIT και ικανότατος προγραμματιστής. Θέλει να γράψει την τέλεια ρουτίνα, τον κώδικα που θα μπορεί να αναγνωρίσει ένα αριστούργημα της τέχνης προτού το δει ανθρώπινο μάτι.

Θεσσαλονίκη, Αύγουστος και ζέστη. Ο δημοσιογράφος Τηλέμαχος Λεοντάρης φτάνει στην σχεδόν άδεια πόλη για να βρει στοιχεία σχετικά με τη δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου του Α’ από τον αναρχικό, ή παράφρονα, Αλέξανδρο Σχινά. Με παράκληση της Σόνιας, μιας ευαίσθητης ποιήτριας, παρατείνει την παραμονή του στην πόλη για να εξιχνιάσει τις συνθήκες θανάτου του Δώρου, του συντρόφου της, και να ερευνήσει κάποιες υποθέσεις υιοθεσίας που έγιναν πριν πολλά χρόνια.

Χωρίς τη γνώση του παρελθόντος δεν οικοδομείται το μέλλον. Το χρέος προς την ιστορία αυτού του τόπου με παρότρυνε να εξιστορήσω ένα πραγματικό γεγονός, μια αληθινή ιστορία που την έζησα αυτοπροσώπως. Αυτή η ιστορία ανήκει στο παρελθόν, όμως είναι και επίκαιρη. Είναι μια αληθινή ιστορία μέσα στην πληθώρα γεγονότων αυτής της περιόδου, ένα κομμάτι των αγώνων του ικαριώτικου λαού για μια καλύτερη ζωή, μια ιστορία που έγραψαν απλοί και ταπεινοί άνθρωποι. Είναι γεγονότα που τα κατέγραψα εγώ ο ίδιος και τα καταθέτω με κάθε λεπτομέρεια.