Πλατείες Δες μια κίτρινη καρέκλα, κάτσε κάτω από τον μπλε ουρανό και λούσε την καρδιά σου με άπλετο φως απ’ το χρυσό του ήλιου το σεντούκι. Ταξίδι είναι η ζωή· σταμάτα, πάρε ανάσες. Θα βρεις πλατείες γιορτινές, Ψυχή, να ξεδιψάσεις. Κλείσε τα μάτια και θα δεις… πώς γύρω σου το ήσυχο χορεύει! Γαλήνεψε το είναι σου και ξέχνα το γιατί σου.

ενδέχεται

Το φως μου νέμεται ένα φως
(πλατύ, ιλαρόν, πεφιλημένον)
και ένα ενδέχεται - λεμόνια
κοιμούνται στα περβάζια μου.

Επιμένω: Άσε τα φώτα στο ρήμα τους.
Ενδέχεται να σε ταξιδέψω ερήμην μου.

Φωνόγραφος Dance me to the end of love Με ρώτησες για την νεότητα τις μέρες του περιορισμού σου… «Πώς έδεσε πισθάγκωνα την κόρη Ελευθερία και πώς παρέδωσε τα υπάρχοντά της στη φατρία των θηρευτών;» Σου απάντησα… «Οι άμυνες είναι υπόθεση προσωπική, γιατί τις διαχειρίζεσαι μονάχα με τον νου σου». Μα εμείς δεν ξεκλειδώσαμε τα λουφαγμένα περιθώρια σκέψης για τις τίγρεις. Στης ανασφάλειας τη λατύπη γίναν ρινίσματα οι ψυχές. […] Δες με λοιπόν σα μορατόριο της στερνής σελήνης. Δες με και χόρεψέ με… Χόρεψέ με! Χόρεψέ με… ως το τέλος της αγάπης!

Η σωστή χρήση

Επιτρέψτε μου, κύριε
να σας πω την αλήθεια·
ισοδυναμεί με το τίποτα
ο χρόνος εδώ.

Το σώμα χώμα θα γίνει
και ίσως
αύριο από αυτό να φυτρώσει
ένα πεύκο.

Ας το ανασαίνει·
το όμορφο παιδί σας.

Αναπνοή βαθιά και απέραντη
ατέρμονο φορτίο στο μυαλό
τα χάδια σου σκορπίζουν την καρδιά μου
-σε θύελλες, βράχους απόκρημνους-
στ' απότομα σημάδια του καιρού μας.

Γάμα τη συμμετρία

Λεγκάτο
γης και αλλού
και αρρυθμία

σεξουαλική ντενφάνς ακινησία
μετατραυματικό σοκ και φαντασία
φασαρία
στη μεταλογοτεχνική ζω λα μασία

Ελλάδα είσαι μία
στον κόσμο άλλη καμία
η Κύπρος είναι ελληνική

και η Μακεδονία

σηψαιμία

Μ' ακούς ή τσάμπα στον καθρέφτη θα μιλάω; αναρωτιέται ο Αγγελής Μαριανός, στον τελευταίο στίχο της δεύτερης ποιητικής του συλλογής Αντικριστά ή μάλλον είναι το ερώτημα που θέτει στον συνομιλητή του: το είδωλο που αναζητά πίσω από τον καθρέφτη...