Τα πενήντα ποιήματα που περιλαμβάνονται στην ποιητική συλλογή του Γιώργου Αλισάνογλου "Κυψέλες" χωρίζονται σε τρεις ενότητες: «Ο τελευταίος μου κόσμος», «Τόποι χωρίς αισθήματα», «Μερικοί άγιοι».

Ξεκινώντας από το ποιητικό υποκείμενο, η αφήγηση εκτυλίσσεται σπονδυλωτά κατά τη διάρκεια μιας ημέρας. Κάθε ενότητα αντιστοιχεί σε μια από τις τρεις διαφορετικές φάσεις, κατά τις οποίες οι «κοινωνικές» μέλισσες λειτουργούν ως αλληγορία σε μια προσπάθεια του ποιητή να μελετήσει τον άνθρωπο –κοινωνικά, πολιτισμικά, ερωτικά– σήμερα, τώρα.

[tabula rasa]

χάραξε πάνω μου
συναισθήματα

με κόκκινο

μάθε με να δαγκώνω
κι όταν αιμορραγώ
να λούζομαι με χώμα

Το καλό με την απόλυτη σιωπή είναι πως επιτέλους θα ακουστεί ποιων οι καρδιές καλπάζουν ξεσκισμένες απ’ τα αγρίμια και ποιων απλά στέκονται εκεί ακίνητες αλώβητες και ρουφιάνες (Εμείς κι αυτοί)

Μία ανθολογία όπως "Η Ποίηση της Ελληνικής Επανάστασης 1821" (ή οποιαδήποτε άλλη σχετική εργασία) έχει το ειδικό προνόµιο να παρουσιάζει στα γράµµατά µας ολοδιάστατο και αγέραστο το διαρκέστερο έπος που συνέχει αδιάσπαστα την ελεύθερη νεοελληνική ζωή µέχρι σήµερα. Το ασύγκριτο πλεονέκτηµα µιας τέτοιας παρουσίασης βρίσκεται στην πιο δραστική ουσία της ποίησης, στην αλήθεια της δηλαδή, την οποία πάντοτε αυτή η υψηλότερη τέχνη του γραπτού λόγου κατέχει και βούλεται να την προβάλλει χωρίς συγκερασµούς και ιστορικές νοθεύσεις, γυµνή, όπως την απαιτούσε ο Μακρυγιάννης, και ασυµβίβαστη.

«Περπατάμε μέσα σε έναν κήπο, ο κήπος οδηγεί σε μονοπάτι, το μονοπάτι οδηγεί σε δρόμο, ο δρόμος στην πόρτα του σπιτιού μας.» Όμως το σπίτι, δεν είναι ένα σταθερό σημείο ή ένα καταφύγιο, αλλά μια σειρά από τοπία, ανοιχτά στα ενδεχόμενα, ένας χειροποίητος χάρτης διαδρομών με πολύ προσωπικά σημάδια, με δέντρα, με πρόσωπα οικεία και μυθικά, με ένα τραγούδι που θέλει να φτάσει ως το ξέφωτο, ως την ελπίδα.

ΞΑΦΝΙΚΑ

Ολόκληρος ο κόσμος μια μικρή κουκίδα.
Οι λέξεις πριν απ' αυτήν αόρατες.
Σα να μην γράφτηκαν ποτέ.
Ή μήπως γράφτηκαν για να τη συνοδεύσουν;
Σε ένα τέλος ατελές, σαν από δραματική ταινία.
Στο λαιμό ήρθε και κάθισε και λέξη καμία.

"Νόνα"

Χρυσή βροχή.
Ρυάκι μνήμης.
Υγρή φωλιά.
Σεισμού ρυτίδα.
Όστρια ψυχής.
Μάνα σοφίας.
Οδός αγάπης.
Ίριδα νήσου.
Ροή του πόνου.
Αιωνιότητα.

99 και ένα ποιήματα. Τί είναι αυτό το βιβλίο; Patchwork; Μεταμφιεσμένο λεξικό; Καλειδοσκόπιο για παιδιά που μεγάλωσαν; Τα αραδιασμένα εξαρτήματα μιας Χρονομηχανής; Ένα είναι σίγουρο. Εδώ προβάλλεται μια χειρονομία που κυριολεκτεί : Δηλώνει την ωμότητα της αγάπης. Έτσι εξηγείται και η δαντική μηχανική του βιβλίου. Πώς δηλαδή μαθαίνει κανείς να βαδίζει κατακόρυφα. Προς τα κάτω και προς τα πάνω.

H Κωμωδία καλεί τον αναγνώστη να αναμετρηθεί μαζί της με την ευχή να συμφιλιωθεί με τον εαυτό της. Γιατί αν σε κάτι πιστεύει το εν λόγω βιβλίο είναι στη δύναμη του καθρέφτη.

ΓΙΑ ΑΙΘΕΡΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

Κιονίσκοι μικροί
επιτύμβιοι
σαν εγκάρσια κομμένοι κορμοί
σφηνωμένοι στο χώμα
(ούτε ανάγλυφα πρόσωπα πια
ούτε χέρια που ενώνονται για το ύστατο χαίρε)
έχουν μόνο ένα χάραγμα
ομοιόμορφης μνήμης στο πλάι:

ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ
ΣΩΤΟΥ
ΡΑΜΝΟΥΣΙΟΣ

Τους κοιτάζω καθώς
σχηματίζουν συστάδα
στο απόμερο ύψωμα·
φτωχικοί κι ακαλαίσθητοι
διαδηλώνουν αδιάκοπα ενάντια στη λήθη
τ’ όνομά τους προφέροντας,
το πατρώνυμο
και τον τόπο της γέννησης.