Αν μπορούσα τα λόγια μου,
μεθυσμένα απόψε από την ευωδία του υάκινθου κατάφερναν,
τα κατάβαθα μιάς τρυφερής καρδιάς να αγγίξουν
ή το ρίγος του απείρου να ξεσηκώσουν,
τότε - ολωσδιόλου παράξενο δε θα 'ταν-
να ζωντανέψει πάλι στο κυνικό μου πρόσωπο
το παλιό μου χαμόγελο.

Γι' αυτό κι εσείς, πουλιά και πλάσματα της νύχτας,
σε ό,τι σύντομα πρόκειται να αναφωνήσω,

ΝΑ ΒΓΑΛΕΤΕ ΤΟΝ ΣΚΑΣΜΟ!!

-Αλλά και εσείς, ψηλόκορμες άγριες ίριδες, που
Αιωρείστε απόψε από τους πελώριους λευκούς σας γιακάδες
και ηχηρά περιγελάτε,

"Στη σκιά του ανέμου" περιέχονται πενήντα τρία ποιήματα γραμμένα τα τέσσερα τελευταία χρόνια, με θέμα την ομορφιά και την μελαγχολία των μικρών και μεγάλων στιγμών ανάμεσα στις συναντήσεις συμβάντων και καταστάσεων και στις συγκρούσεις της προσωρινότητας με την αιωνιότητα, της πλάνης με την αυταπάτη, του θαύματος με την υπέρβαση, του φωτός με το χάος. Κρυμμένο καλά ένα πρωτογενές και υποδόριο πλεόνασμα ψύχωσης που φέρνει προς ντελίριο ή μαύρο χιούμορ. Εδώ ο ποιητής Ντίνος Σιώτης είναι μεν αλληλέγγυος αλλά εκδικείται με τα ποιήματά του την πραγματικότητα.

ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ

Θα μπορούσαν να είναι το κράνος μου
για τις πτώσεις, τα ατυχήματα.
Δίχτυ ασφαλείας για τις συμφορές.
Θα μπορούσαν να είναι το μαγικό μου
φίλτρο για όσους πόθησα.
Αλλά δεν πόθησα.
Έτσι όπως με τυλίγουν, μου προξενούν
απέχθεια· αδύνατον να ποθήσω οτιδήποτε.
Ποτέ δεν τα τιθάσευσα.
Μ’ έκαναν πάντα να ντρέπομαι για το
θράσος τους. Αγριεύουν στον άνεμο,
μα πιο πολύ στο μαξιλάρι.
Σκέπασαν με μαύρο πέπλο την εφηβεία μου.
Σκέπασαν τη νιότη μου, έτσι όπως γίνονταν
βελόνες μπροστά στον καθρέφτη.

ΕΣΑΕΙ

Ποίηση είναι

όλα αυτά που
θα σκεφτόμαστε
με την ησυχία μας

όταν πεθάνουμε.

Η οπτική
των νεκρών

για όσους
γεννηθήκαμε.

Και το χαμόγελο
των εσαεί
αγέννητων.

Ησυχία
Μαθηματικά 20
Η χάρη της ρουτίνας
Γύρνα
Ο χρόνος κι η ελπίδα
Τρεις και τριάντα το πρωί
Κουράστηκα
Ιός
Υπερκαταναλωτισμός
La balancoire
Βίοι ασύμπτωτοι
Συνύπαρξη
Εύθραυστος εχθρός
Το ίχνος της μόρφωσης
Αυτοάνοσος άνθρωπος
Φοβάμαι
Πρόβα
Ευεργεσία
Η απόδειξη
Πρεσβυωπία
Επιχειρήματα βολικά ξεχασμένα
Μια νύχτα του ανθρώπου

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Το 1940 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εξαιτίας της Κατοχής και της στράτευσής του στην ΕΠΟΝ. Την ίδια περίοδο πέθανε κατεστραμμένος οικονομικά ο πατέρας του και το 1951, ενώ ο ποιητής ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο, η μητέρα του. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη, στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, ενώ κείμενά του θα δημοσιεύσει στη συνέχεια και στη Νέα Εστία.

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922-1988) γεννήθηκε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Το 1940 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του, εξαιτίας της Κατοχής και της στράτευσής του στην ΕΠΟΝ. Την ίδια περίοδο πέθανε κατεστραμμένος οικονομικά ο πατέρας του και το 1951, ενώ ο ποιητής ήταν εξόριστος στη Μακρόνησο, η μητέρα του. Την ίδια χρονιά δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα, Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη, στο περιοδικό Ελεύθερα Γράμματα, ενώ κείμενά του θα δημοσιεύσει στη συνέχεια και στη Νέα Εστία.