"Το ποίημα "Μπολιβάρ" γράφτηκε τον χειμώνα του 1942 προς το 1943. Κυκλοφόρησε, στην αρχή, σε χειρόγραφα αντίγραφα που έκαναν πολλοί, και το διάβαζαν σε συγκεντρώσεις αντιστασιακού χαρακτήρα".
"ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ":
Έβλεπα στα τελειώματα του ύπνου
το φούρναρη να τραβά τον ανήφορο
με την ξύλινη χέρα του.
Στιγμάτιζε το δρόμο αλεύρι
καθώς ερχόταν ευθύς καταπάνω μου.
Ερχόταν με λύσσα κακιά
μέχρι που του 'πα:
μην πλησιάζεις
θα σε κολλήσω αδράνεια
δε θα φουσκώνουν τα ψωμιά
δε θα εμφανίζεται κανείς
απ' τις δικές σου φανουρόπιτες.
Το βιβλίο αποτελείται από υψηλής αξίας ζωγραφιές που αντιστοιχίζονται με σκέψεις - φράσεις του συγγραφέα δίνοντας αφορμή για μια συνολική αισθητική εμπειρία, χωρίς να δεσμεύουν τον αναγνώστη σε μονομερείς και μονοσήμαντες προσεγγίσεις, αλλά μέσα από μια ποιητική σύνθεση οδηγούν σε ένα μυστικό σύμπαν επιβίωσης και θέασης του κόσμου που απελευθερώνει και θεραπεύει από το άλγος του συσχετισμού με το πραγματικό.
"Στο μέσα μου κοχύλι / κατοικώ / με επικίνδυνη ασφάλεια"
ΗΜΕΡΑ
Καταλαβαίνω τη μέρα απ' το στόμα,
απ' το πώς τρέχει το νερό στον νιπτήρα,
απ' το πώς συνδυάζεται το κρασί της περασμένης βραδιάς
με την κολλημένη στον πίσω γομφίο οδοντόπαστα.
Κι όμως δεν ήταν πάντα έτσι ανθρώπινη η μέρα μου,
ο ξυπνητός μου ήλιος,
αφού δεν περίμενε ούτε καν την αυγή
για να κοκκινίσει τα σκοτεινά παντζούρια
και τις αναλαμπές των τζαμιών.
Πες ότι οι μέρες τότε ήσαν αμίμητες,
έτοιμες να εφορμήσουν απ' τον τάφο των σεντονιών
και τις ομίχλες που τύλιγαν στη μακαριότητά τους
Ο πρώτος που θα το αντιληφθεί φωνάζει: Άνθρωπος στη θάλασσα. Tον παρακολουθεί διαρκώς και δεν τον αφήνει ούτε στιγµή από τα µάτια του δείχνοντας πάντα µε το χέρι προς την κατεύθυνση του ναυαγού.
Με ανησυχεί τελευταία
η αδιατάρακτη κοινωνική ειρήνη
είπες
ενώ δοκίμαζες άλλη μια μπάλα παγωτό φιστίκι
στο παραλιακό
ζαχαροπλαστείο
Κι επίσης δεν μου πολυαρέσει η jazzzz
όποτε ακούω στο ραδιόφωνο τις σωστές επιλογές
αρχίζει να βρέχει
και αυτό μου φέρνει υπνηλία
Και μετά θυμάμαι το νορβηγικό πουλόβερ της κυρίας Ν.
που είχε στο κέντρο
ένα πράσινο μοτίβο σαν λαβύρινθο
-maze θα το ονόμαζαν στην αγγλική εξοχή-
με σφιχτοκουρεμένους κάκτους κι ένα παγκάκι
στη μέση της διαδρομής
Πλησμονή οστών, γιατί Ποίηση σημαίνει απάρνηση και μαζί μεταστοιχείωση του υλικού που παύει να υπάρχει ενώ ταυτοχρόνως εξακολουθεί να υφίσταται, ως οστό, ως σκελετός, ως μνήμη, ως όντως Λόγος. Πλησμονή οστών, γιατί καθώς ποίημα το ποίημα αρμολογείται ο σκελετός της συλλογής από οστά συναισθημάτων, εμπειριών, σκέψεων, πικρής, τραυματικής μνήμης, δονούμενου ερωτικού συγκλονισμού, αγάπης τρυφερής, όλο και κάποιο περισσεύει. Όλο και κάποιο, λες από του Αδάμ της Γραφής το πλευρό, μετασχηματίζεται σε νέο ποίημα, θεμελιώνει μια καινούργια Πλησμονή οστών.
Το πρώτο πέπλο κρύβει
το πλακόστρωτο.
Μόλις εφύγαν οι μαστόροι·
άμα πατήσω τώρα
θα βουλιάξει.
Όμως μεσάνυχτα ακούονται
οι πόνοι, βγαίνουν οι πρακτικές
με τα ψαλίδια
λούζονται στον ασβέστη.
Τ' άλλο πρωί οι μαστόροι
καταριούνται κλαίνε κρυφά.
Γίνονται μάρμαρο.
[Από την έκδοση]
Πριν ανοίξει τη πόρτα να μπει στο σπίτι ο κεραμοποιός, γυρίζει και κοιτάζει τον εμφαντικό, μπροστά στο σπίτι, κήπο. Δίπλα του κεραμοποιού, από μία οι αθωότητες. Από μία, οι αθώες, οι ανάερες. Οι εποχές μέσα στο σπίτι αλλάζουν. Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο. Κάθε βηματισμός και μία εποχή. Ακούγεται μια φωνή. Η φωνή έρχεται από μακριά και άλλοτε από κοντά. Από την ίδια φωνή βγαίνει μια άλλη φωνή. Μετά λίγο ακούγεται και μια τρίτη φωνή της φωνής. Η φωνή μιλάει για κάποιον ωκεανό από πούπουλο. Ελαφρύ σαν πούπουλο. Η φωνή κάνει τον κεραμοποιό να δακρύσει.
Σε πέμπτη, επαυξημένη έκδοση, η ανθολογία με "Tα ωραιότερα ποιήματα για τη μάνα" στοιχειοθετεί
ήδη ένα εκδοτικό γεγονός: Περιλαμβάνει στις σελίδες της τα ποιήματα για τη μάνα που έχουν γράψει πασίγνωστοι ή λιγότεροι γνωστοί Έλληνες ποιητές μέσα στο μάκρος δεκαετιών.
Άκρως συγκινητικό παραμένει, όπως προκύπτει από την ανθολογία αυτή, το γεγονός ότι, αν και η χρονική και αισθητική απόκλιση ανάμεσα στους ποιητές είναι τεράστια, η τοποθέτηση απέναντι στη
