Όλα ξεκίνησαν με ένα ταξίδι από τον τόπο γέννησης στον τόπο καταγωγής του, το οποίο εξελίχτηκε σε περιπέτεια ζωής. Λιμάνι στο ταξίδι αυτό ήταν ένα, το πιο καθοριστικό, η γιαγιά Μαρία.
Στήριγμα σε κάθε δυστυχία, σε κάθε περιπέτεια που αφορούσε τόσο την οικογένεια -τότε που πέθανε ο πατέρας- όσο και τον κόσμο όλο - τότε που άρχισε ο πόλεμος. Η ανατροφή, η προστασία, η εκπαίδευση και η παιδεία του ήταν προσωπική της υπόθεση.

"Η μουσική, μικρέ", είπε στρέφοντας το βλέμμα του στο απορημένο δικό μου βλέμμα, "ναι, η μουσική, Νίκο, μας πήγαινε και μας έφερνε, και συνεχίζει να μας πηγαίνει και να μας φέρνει, όσους έχουμε απομείνει -ή να πω: ξεμείνει;-, ξέρω κι εγώ, τέλος πάντων, τα τραγούδια, η μουσική, και ο κινηματογράφος, και κάποια βιβλία. Ήμασταν παιδιά του βινυλίου, του σελιλόιντ, και του χαρτιού".

Ένα διόλου αξέχαστο ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό και τριάντα τρεις ακόμα αφηγήσεις με άξονα την ιλαροτραγωδία του επουσιώδους και την αμφιλεγόμενη σοβαρότητα του ανθρώπινου βίου. 

Ήταν Μάρτιος του 2020 κι όλοι κλειστήκαμε σπίτι. Απέμεναν τρεις μήνες μέχρι το 12ο Φεστιβάλ ΛEA και, ύστερα από την ακύρωση των προγραμματισμένων εκδηλώσεων, η οργανωτική ομάδα αποφάσισε να κάνει ένα βήμα μπροστά και να συμπεριλάβει σε ένα βιβλίο τις σχετικές με την πανδημία ανταποκρίσεις ορισμένων Ιβηροαμερικανών και Ελλήνων συγγραφέων που έχουν συμμετάσχει, ή επρόκειτο να συμμετάσχουν το 2020, στο Ιβηροαμερικανικό λογοτεχνικό Φεστιβάλ της Αθήνας.

Τα παράτησε όλα η Πελαγία από ανάγκη. Μαθηματικά, έρωτες, κοριτσίστικες απλές φαντασιώσεις, την πολυτέλεια να ονειρεύεται... Όλα.
Έπρεπε να δουλέψει, για να βοηθήσει την οικογένεια να μεγαλώσει τα δύο αδέρφια της, που ήρθαν με καθυστέρηση δέκα χρόνων. Όμορφα και αρτιμελή. Ακριβώς το αντίθετο από κείνη.

Μια γυναίκα σε αναζήτηση πατρίδας και ταυτότητας. Τρεις τόποι που καθορίζουν τη ζωή και τις επιλογές της: Θεσσαλονίκη, Μικρασία, Ιεροσόλυμα. Διαδοχικοί σταθμοί στη γεμάτη ανατροπές πορεία της φωτίζουν τη γεμάτη ανατροπές ζωή της.

Μελισσοκομία

Δεν γράφω πια. Έχω φορέσει τη στολή του μελισσοκόμου και περιμένω τις κυψέλες να βουίξουν.

Οι αναχωρητές έχουν κιόλας βαρεθεί στην Εδέμ κι οι φαροφύλακες είναι πλέον τυφλοί – πάνω σε κόκκινους λωτούς προσπίπτουν τα καράβια.

Κι αν τα σμήνη αργήσουν ν’ ακουστούν, θα στοιχίσω τις αυθάδειες που περισσεύουν και θα συνεχίσω να περιμένω.

Η θάλασσα ξεβράζει συνδηλώσεις που κανείς δεν θέλει να περιθάλψει κι οι αφηγητές έχουν ξεχάσει να μιλούν.

Εγώ θα περιμένω τις κυψέλες να βουίξουν. Εσείς μπορείτε να προχωρήσετε.

Ένας επιστήμονας μελετά τους παράγοντες της μακροζωίας ενώ μια νοικοκυρά αποκαλύπτει τις αιτίες ενός πρόωρου θανάτου. Ένα αγόρι που αρνείται να μιλήσει γράφει την ιστορία του στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου κι ένας Έλληνας της διασποράς διαβάζει τη δική του σε αλλεπάλληλα στρώματα καταστροφής. Ένας νεαρός κρατούμενος ονειρεύεται τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι κι ένας μεσόκοπος πωλητής τον αντικρίζει όπως είναι πραγματικά. Οικογενειακά μυστικά ξεδιπλώνονται σε παραχωμένα σημειώματα ενώ κάποια παραμένουν αθέατα σε μία ορθάνοιχτη ντουλάπα.

Μια χώρα σε κρίση. Ντάνι, Αλέξης, Δήμητρα, Ρομέο, Ιντρίς, Φοίβος, Άρτεμη, Νάντια. Ο τρόπος που οι ζωές τους επηρεάζουν η μία την άλλη, αλλάζοντας αμετάκλητα τροχιές και παγιωμένες μέχρι χτες βεβαιότητες, έχει όλη τη δύναμη και την ταχύτητα της νέας εποχής. Τίποτα δεν είναι όπως πριν. Ο φόβος και η βία μολύνουν τη ζωή στις πόλεις, αγγίζουν τους πάντες πιο βαθιά από ποτέ. 

Ιστορίες ανθρώπων σε μια Ελλάδα που πασχίζει να βρει τα πατήματά της. Ένα μυθιστόρημα για το γκρίζο παρόν, το ανυποψίαστο παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον. 

Στην Παναγία των εντόμων παρακολουθούμε τα βήματα του νεαρού αφηγητή, που, ενώ περιδιαβάζει τους άδειους διαδρόμους του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας, το μυαλό του κατακλύζεται από εικόνες του παιδικού του έρωτα. Ένα αθέατο ζευγάρι μάτια τον παρατηρεί από μακριά να περπατά υπνωτισμένος ανάμεσα σε κουφάρια ζώων και απολιθώματα.