Παιδιά της στέρησης και της ανέχειας. Θύματα του πολέμου και της μετανάστευσης. Γόνοι της κοινωνικής ανισότητας και της βιοπάλης. Αθώοι κομπάρσοι ενός έργου που γράφτηκε ερήμην τους. Γερασμένοι νεοσσοί με μάτια θολά από τον πόνο και την εγκατάλειψη.

Και ενώ γίνονταν όλα αυτά, ο κόσμος, με αυθάδεια, συνέχιζε να υπάρχει κανονικά. Την Π. την παρηγορούσε η ιδέα πως σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν κάποιοι που δεν ήξεραν τι της συνέβαινε. Που πίστευαν στην κανονικότητα. Που έτρωγαν το βραδινό τους με την τηλεόραση να παίζει σίριαλ σε επανάληψη.

Οι σταγόνες της βροχής στάζουν από τα πλατιά φύλλα του αιωνόβιου δένδρου πριν καταλήξουν στηνπαλάμη του πατέρα, Το τρεχούμενο νερό λένε, καθώς κυλάει, αν συναντηθει με περισσότερες από πέντε πέτρες, είναι καθαρό.

Βηματίζοντας διαρκώς ανάμεσα στο χθες και στο σήμερα, άλλοτε χρονογραφώντας, άλλοτε αφηγούμενος κι άλλοτε με έντονη κριτική διάθεση, ο συγγραφέας διατυπώνει απόψεις για τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα σ ένα ευρύτατο χρονικά πεδίο. Δεκατρία διηγήματα, δεκατρείς ψηφίδες φαινομενικά ασύνδετες συντίθενται σε μια απεικόνιση του πολιτικού γίγνεσθαι που ξαφνιάζει τον αναγνώστη.

Ένας φίλος από τα παλιά και το περίεργο κατοικίδιο της μητέρας του. 
Η σύμπτωση που προβλημάτισε έναν ποιητή. 
Το μυστικό του φαροφύλακα και του γιου του. 
Η μοναξιά του σκύλου στο αυτοκίνητο όταν χιονίζει. 
Ο άνθρωπος που εξαφανίστηκε πριν πεθάνει. 
Ένα μπουκάλι κρασί και το φάντασμα του φιλοσόφου. 
Τα περιστέρια στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου που πρόκειται να γκρεμιστεί. 
Ένας πατέρας αναρωτιέται γιατί ο γιος του δεν ήρθε στην κηδεία του.
Και κάποιος που πήγε να ποτίσει τα λουλούδια στο σπίτι του φίλου που έλειπε και βρέθηκε μπροστά σε αυτό... 

Κανένας δεν του ξεφεύγει. Καμιά δικαιολογία δεν είναι αρκετή, κανένας λόγος δεν θα τον κάμψει. Κανένας φόβος, κανένα παράπονο, καμιά πράξη μεγαλοσύνης, καμιά απειλή. Δίκαιοι και άδικοι, πλούσιοι και πένητες, αφέντες και δούλοι, βασιλείς και υπήκοοι... όλοι θα σταθούν γυμνοί μπροστά του. Τα αυτιά του είναι κλειστά στα παρακάλια. Θα απαλλάξει από τα υλικά βάρη άντρες, παιδιά, γυναίκες και ηλικιωμένους, χωρίς διακρίσεις, χωρίς θυμό ή λύπη. Και, τώρα, ήρθε για όλους μας.

Έχεις τάσης φυγής; Σε φαντάζεσαι, κάθε που ντροπιάζεσαι και κουράζεσαι, κάπου αλλού; Ναι; Ωραία. Βλέπεις τον θάνατο και σαν διέξοδο; Ναι; Μαλακία σου. Σου αρέσει το κέικ σοκολάτα; Όχι ιδιαίτερα; Ούτε εμένα.

«Φόρεσα το σκούρο λαχανί μπουφάν με προοπτική να επιδοθώ στο γνωστό μου περπάτημα μέχρι εξαντλήσεως. Σε ένα σχεδόν αέναο περπάτημα με προορισμό την ανυπαρξία. Άλλοι επιλέγουν το σιδέρωμα, άλλοι το πλέξιμο, άλλοι μια συλλογή γραμματοσήμων... Ο δικός μου τρόπος ενάντια στη μνήμη είναι το περπάτημα. Ένα διαρκές περπάτημα χωρίς πού και γιατί, μέχρι το σώμα να εξαντληθεί τόσο που να μην αφήνει χώρο στο μυαλό για τα γνωστά του διαολεμένα παιχνίδια».

"Ο ΜΑΓΚΟΥΦΗΣ":
Καραγκιόζηδες. Μπουναμάδες. Ψυχρούλα.

"Η εποχή μας, με τις εφιαλτικές της αναμνήσεις από τα φοβερά γεγονότα πού έζησεν επί ολόκληρα χρόνια, με την ανησυχίαν πού χαρακτηρίζει ακόμη την διεθνή ζωήν και με τις τόσες σκοτούρες πού αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι καθημερινώς, έχει κάτι το αγωνιώδες, το σχεδόν δραματικό. Αυτός είναι ο λόγος πού κάνει όλες τις χώρες να αντιδρούν με όλα τα μέσα πού διαθέτουν, για να προκαλέσουν μιαν ηθικήν ανακούφιση, να δημιουργήσουν λίγη πνευματική δροσιά. Μεταξύ των μέσων αυτών, το δραστικότερο θεωρείται το χιούμορ, ό,τι δίνει την πρόσχαρη, τη γελαστή άποψη της ζωής.