...Το έργο αφορά τα υπολείμματα μιας επίσκεψης από άλλο κόσμο, τα οποία και αποτελούν θήραμα για διάφορους τυχοδιώκτες, τους επονομαζόμενους κυνηγούς (ένας από αυτούς και το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου, ο Ρέντρικ Σούχαρτ). Τα αντικείμενα αυτά βρίσκονται εντός μιας αποκλεισμένης από τον Ο.Η.Ε. περιοχής, η οποία ονομάζεται Ζώνη Επίσκεψης. Η Ζώνη αποτελεί επίσης πεδίο εκδήλωσης ποικίλων αλλόκοτων περιστατικών, πολύ συχνά ανατριχιαστικών. Οι Στάλκερ (όπως ονομάζονται οι κυνηγοί στο πρωτότυπο), είναι υποχρεωμένοι να ζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα για κάθε πολύτιμο λάφυρο...

Δύο φιλικά ζευγάρια, θέλοντας να αποδράσουν από την πόλη και να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο στην εξοχή, αποφασίζουν να εξερευνήσουν ένα σπήλαιο στη Μάνη με τη βοήθεια ενός εξειδικευμένου οδηγού. Στις υγρές και σκοτεινές διαδρομές της σπηλιάς, οι τρεις άντρες και οι δύο γυναίκες, εκτός από τις δύσκολες διαδρομές, θα διασταυρωθούν και θα αναμετρηθούν με τις αντοχές τους, τις ενοχές τους και τις απώλειές τους. Μία κατολίσθηση θα τους εγκλωβίσει στο σκοτάδι και στο φόβο του θανάτου. Όταν θα ξαναβγούν στο φως θα είναι διαφορετικά όμοιοι.

Απέναντι στο σπίτι μας ήταν ο λάκκος. Ήταν για τα θεμέλια του σπιτιού που δεν το χτίσανε γιατί ήρθε η κατοχή. Έτσι απόμεινε μονάχα ο λάκκος, σκαμμένος κανονικά απ' τις δυο μεριές, κατηφορικός απ' τις άλλες, προς το σταυροδρόμι, για να κατεβαίνουνε, ως φαίνεται, τα φορτηγά που κουβαλούσανε τα μπάζα. Στο λάκκο κάναμε τα πιο πολλά παιχνίδια μας. Παίρναμε λαμαρίνες και τις γυρνούσαμε κατά πάνω σαν έλκυθρο, ανεβαίναμε απάνω και γλυστρούσαμε στην κατηφόρα μέχρι τον πάτο του λάκκου, όπου φυτρώνανε τσουκνίδες ανάμεσα σε σκουριασμένα ντενεκέδια, παλιοσιδερικά και λογιώ λογιώ βρωμιές.

Τα όνειρα για το μέλλον, αλλά και η ίδια η ζωή μιας μικρής ομάδας νεαρών από τη Δερβιτσιάνη της Eλληνικής Mειονότητας της Αλβανίας που φοιτούν στο Λύκειο Αργυροκάστρου καταστρέφονται μεμιάς όταν καταλήγουν στα υπόγεια της Ασφάλειας, κατηγορούμενοι για τις αφελείς προκηρύξεις που είχαν μοιράσει κατά του καθεστώτος.

Ο νεαρός που ανέβαινε την Αιόλου ήταν φοιτητής της Φιλοσοφίας. Περπατά και κοιτάζει προσεχτικά γύρω-γύρω, αν και προσπαθεί να διατηρεί ένα ύφος αδιάφορο. Στη μασχάλη του σφίγγει μια μικρή σταχτιά χαρτοσακούλα μπακάλικου. Μια απλή χαρτοσακούλα που μέσα της περιέχει μια βόμβα. Μια βόμβα κανονική με αρκετή ισχύ, με αληθινό δυναμίτη.

Ένας στρατιώτης εγκαταλείπεται αιμόφυρτος σε μια βομβαρδισμένη κοιλάδα.
Ένα κοριτσάκι χάνεται στο δάσος μια νύχτα με ομίχλη.
Κι ένα τυφλό αλογάκι αφήνεται ολομόναχο πάνω στο χιόνι...
Χρόνια αργότερα, το κουβάρι θα ξετυλιχτεί σ' ένα απομακρυσμένο, ομιχλώδες και σβησμένο από το χάρτη ψαροχώρι -παλιό λιμάνι των θρυλικών Βίκινγκς- με αφορμή τον πνιγμό μιας νεαρής γυναίκας, της Σεσίλια, στο πηγάδι του σπιτιού της. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Την ώρα που ανέβαινα τη σκάλα για να επιβιβαστώ στο πλοίο, ρίχνω μια ματιά πίσω μου, στα Βούρλα, την πατρίδα μου. Την εικόνα αυτή, την τελευταία εικόνα της αγαπημένης μου πατρίδας, την κουβαλάω μέσα μου μέχρι σήμερα και θα την κουβαλάω μέχρι να πεθάνω. Καπνοί, φωνές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου, και τ' αφτιά μου ακόμα βουίζουν απ' τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό. Οι ακτίνες του ήλιου που δύει πέφτουν πάνω σ' αυτόν τον κρανίου τόπο, που μέχρι τότε ήταν η αγαπημένη και όμορφη γη μου.