"Ήταν μια στρουμπουλή δεκαοχτάρα ανειδίκευτη, γειτονοπούλα και συμμαθήτριά του στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Τη λέγανε Νταίζη Καραμολέγκου κι ήτανε ορφανή από πατέρα. Ο Γιώργος ήθελε να της μιλήσει, αλλά κοβόντουσαν τα πόδια του, κάθε φορά που αποφάσιζε να βγει και να την πλησιάσει. Της είχε τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες με τηλεφακό, ζουμάροντας σε όλα τα σημεία του σώματός της. Είχε καδράρει τα πόδια της, τα χέρια της, το κεφάλι της, τα μάτια της, και τα ξανασυναρμολογούσε αυθαίρετα, δημιουργώντας εξαμβλώματα."

ΜΕ ΠΙΕΖΕΙ Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΜΟΥ να γράψω βιβλίο! Έχουμε βγάλει ήδη τέσσερα, αλλά θέλει κι άλλο ένα τουλάχιστον. Τα πέντε βιβλία είναι ο ικανός και αναγκαίος αριθμός για να καθιερωθεί κάποιος ως συγγραφέας (σε αντίθετη περίπτωση, και με μια βιντεοκασέτα που έχω σχεδόν τελειώσει, κινδυνεύω να γίνω σκηνοθέτης). Άτιμο πράγμα ο επαγγελματικός προσανατολισμός. Αν είχα μείνει στην Εθνική Τράπεζα, δεν θα έδινα δικαιώματα τώρα στον κάθε νεοσύστατο κλάδο τραγελαφικής απασχόλησης να με ταλαιπωρεί. Ο φόβος φυλάει τα έργα, τα συγκεκριμένα έργα με «υπόθεση», που έχουνε κάνει το μυαλό μου αιδοίο και ντρέπομαι.

Τα κουπιά έσπασαν. Τα βήματα στέρεψαν. Ο χάρτης έφτασε στην τελευταία του σελίδα. Οι κινήσεις είχαν εξαντληθεί και δεν έμενε παρά μόνο μία. Ο λαθρεπιβάτης δίχως άλλη επιλογή έσφιξε στη χούφτα του όλα τα άλφα της στέρησης και έσπρωξε τη μοίρα του στο κενό της ιστορίας που ο ίδιος έγραψε. Καθώς έπεφτε, η τριβή με τη λύτρωση έβαζε στα ρούχα του φωτιά αφήνοντας πίσω μια φωτεινή γραμμή από τις λέξεις που δεν πρόλαβε να πει. Η πτώση δεν κράτησε ούτε δυο αράδες και το ταξίδι τέλειωσε πάνω στο νοτισμένο χώμα της θλίψης.

"Δεν είναι, λοιπόν, η νοσταλγία που οδηγεί τη θύμηση, αλλά η άσβεστη εκείνη δίψα που καλεί τα σωθικά και τον νου και που δεν σβήνει όσο κι αν προσπαθείς να την ξεγελάσεις. Η πηγή που αναζητάς δεν βρίσκεται εύκολα, δεν ξέρεις καν αν υπάρχει... Κι αν ακόμα βρεθεί, κανείς δεν μπορεί να το ισχυριστεί πως θα σε ξεδιψάσει..."

Πρώτο βραβείο στον δεύτερο διαγωνισμό μυθιστορήματος που διοργάνωσαν το 2017 οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες σε συνεργασία με το λογοτεχνικό περιοδικό eyelands.gr

Τι απ’ όλα αυτά έγινε στ’ αλήθεια και τι ήταν της φαντασίας, δύσκολο πια να το πει κανείς. Λιώσανε μεταξύ τους και φτιάξανε ένα αλλόκοτα ενδιαφέρον αμάλγαμα. Στις εσοχές του το χαϊδεύεις, στις προεξοχές αγκυλώνεσαι. Όπως με τα ανθρώπινα σώματα... Και τις μνήμες.