Δώδεκα γυναίκες, η καθεμία με το δικό της μύθο.
Μίλησαν για την ζωή τους, για τα όνειρα που έκαναν, για την αγάπη που πήραν, που έδωσαν, που έχασαν. Μίλησαν για τον έρωτα, τη συμβίωση, το θυμό, τον πόνο, τη ματαίωση, την παραίτηση, την απώλεια, τον θάνατο, την ελπίδα.
Ρωτούσαν κι όλο ρωτούσαν, και απαντήσεις δεν έπαιρναν. Η κάθε κουβέντα τους έκλεινε εφιαλτική αγωνία για το αύριο, τύψεις, συμπόνια για τον ίδιο τους τον εαυτό, πίστη στα ιδανικά τους, στα οράματα τους για έναν καλύτερο κόσμο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Ίρις, μια νέα ομοφυλόφιλη γυναίκα, επιστρέφει στο νησί μετά από δεκαπέντε χρόνια διαμονής στο εξωτερικό και ξανασυναντά τον νευρωτικό γνωσιομανή Ντέιβι, γνωστό της από τα φοιτητικά χρόνια στις ΗΠΑ. Αυτός σταδιακά τη συστήνει στους φίλους του, μια παρέα αποξενωμένων και ιδιόρρυθμων μεσηλίκων που αδιάκοπα συζητούν για την τέχνη και την πολιτική, χλευάζουν την καθημερινότητα του τόπου τους και αλληλολοιδορούνται.

Ο Δημήτρης Μπελαντής με όπλα του τη σκοτεινή ίντριγκα, την αστυνομική πλοκή και την πολιτική φαντασία χτίζει μία αλληγορική νουβέλα, με πρωταγωνιστές τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Τρότσκι και τους διαδόχους τους, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους.
Σε μία περίοδο έντονης συστημικής αλλά και οικονομικο-πολιτικής και κοινωνικής κρίσης τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, ο συγγραφέας δίνει μία ευκαιρία προβληματισμού και συζήτησης για τις ερωτήσεις που συχνά μένουν αναπάντητες.

Ο αφηγητής του βιβλίου επιστρέφει στο Σπίτι Παιδιού όπου μεγάλωσε, στην Πλατανιά Δράμας, αλλά και στα γύρω χωριά. Είναι ένας τόπος ζεστασιάς, παιχνιδιού και χαράς. Εκεί το παιδί αντικρίζει τη ζωή και το θάνατο - τα μάτια του είναι αθώα. Ανέμελα περάσματα, χωρίς την άδεια των μεγάλων, στα ακατοίκητα σπίτια, με το εξαπτέρυγο στα χέρια στην εκκλησία, παίζοντας κρυφτό στα νεκροταφεία. Προσπαθεί να ξετυλίξει, μέσα από τα μισόλογα συγγενών και ξένων, τις ατομικές ιστορίες καθενός, αλλά και το περίπλοκο κουβάρι που είναι οι συλλογικές ρίζες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Συζυγίες λέγονται οι ευθυγραμμίσεις ουράνιων σωμάτων, εγκεφαλικών νεύρων και γλωσσικών ιδιοτήτων.
Συζυγία σημαίνει σύνοδος. Ενίοτε, όμως, σημαίνει και αντίθεση.
Συζυγίες ιδεών, παθών, εραστών, εμμονών.
Συζυγίες ερωτικές, εργασιακές, κατ' ανάγκη, συζυγίες παραισθησιογόνες, ψευδείς, συζυγίες καταλοίπων, φοβιών, συζυγίες ανθρωπίνων σωμάτων, αρρώστων εγκεφαλικών νεύρων και γλωσσικών καλύκων.
Συζυγίες ζωής. Συζυγίες θανάτου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η Βέτα, που προσπαθεί να αποτελειώσει τον γάμο της με νεκρούς καρπούς, η Μαρία, που σκάει τα τόπια των παιδιών για να εκδικηθεί, ο Μηνάς, που μπαίνει στη Βίλα Αμαλία για να βγει από τη ζωή του αστυνομικού έστω και για λίγο, ο Nίκος, που βιάστηκε να φτύσει το χρήμα κι όταν αυτό έπεσε στα χέρια του ήταν πολύ σκληρό για να το τσακίσει, η Εύα, που δάγκωσε το μήλο για να βγει από τον νεκρό γάμο της ξανά στη ζωή.

Ένας επιχειρηματίας προσλαμβάνει στο σπίτι του έναν βοηθό, προκειμένου να βάλει τη χαοτική καθημερινότητά του σε μια τάξη. Από τη στιγμή όμως που θα ξεκινήσει αυτή η συγκατοίκηση, μια σειρά από παράξενα γεγονότα οδηγούν αυτή την ιστορία σε απρόβλεπτα και σκοτεινά μονοπάτια.

Ένα μυθιστόρημα για τη μάχη του ανθρώπου με τον εαυτό του· για την ψευδαίσθηση που δημιουργεί η δύναμη της εξουσίας.

Χαρακτήρες υπαρκτοί αλλά αθόρυβοι, το απρόσωπο πλήθος στις ιστορικές φωτογραφίες.
Άνθρωποι που δεν διαδραμάτισαν κανέναν σπουδαίο ρόλο στις μεγάλες και κομβικές στιγμές της νεότερης Ιστορίας αλλά αφηγούνται το αποτύπωμα που αυτή άφησε στις ζωές τους.
Αντιήρωες, προσηλωμένοι στις καθημερινές ανάγκες.
Οι μαρτυρίες τους ξεδιπλώνουν κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές πτυχές του ελληνικού δημόσιου βίου από τον Μεσοπόλεμο έως την απριλιανή δικτατορία, ιδωμένες υπό το πιο ταπεινό πρίσμα.
Οι κομπάρσοι δεν είναι παρά μια ωδή στο μεγαλείο της ασημαντότητας.

Ένα μωσαϊκό της δεκαετίας του 1970, των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης.