"ΣΤΟ ΣΟΥΠΕΡ-ΜΑΡΚΕΤ"
Πρωί-πρωί για ψώνια
με μπιγκουτί και παντελόνια
και καθώς τρέχει μουρμουρίζει
"να μην ξεχάσω τα πεπόνια".

Καθώς περνάει απ' την πλατεία
στο κιόσκι βρίσκει τη Μαρία
κι οι δυο μαζί πια συνεχίζουν
ενώ από τα καφενεία. . .

Συνωστισμός και στριμωξίδι
και πού και πού λίγο βρισίδι
μα ολ' αυτά με κάποια χάρη
διαλέγοντας το κουνουπίδι.

(Νοικοκυρές:)
Στο σούπερ-μάρκετ, στο σούπερ-μάρκετ θα βρούμε
φρέσκα, κατεψυγμένα και πλαστικά
μήλα, μπανάνες, γάλα καρνέησιον και κότες

Λίγο καιρό πριν εγκαταλείψει την Ελλάδα, ο Αντώνης Σπετσιώτης έχει να αντιµετωπίσει µια δύσκολη επαγγελµατική υπόθεση, να συναντήσει τον πρώτο του έρωτα και να συνοδεύσει τον πατέρα του στο τελευταίο του δροµολόγιο πριν βγει στη σύνταξη – όλα στη διάρκεια της ίδιας καλοκαιρινής ηµέρας του 2014.

Ένα εικοσιτετράωρο που ξεκινάει στα δικαστήρια, συνεχίζεται σε µια καφετέρια στα Πατήσια, σε ένα οικόπεδο στο Χαλκούτσι και σε ένα πάρκινγκ στον Ορχοµενό, πριν τελειώσει απρόβλεπτα τα ξηµερώµατα στους δρόµους της Αθήνας.

Η γραφή από χέρι και καρδιά δοσμένη για χρόνια στην ποίηση. Και τώρα που έγινε ιστορία, μια ιστορία σαν παραμύθι, ένα παραμύθι κραυγή ζωής, κράτησε σαν φυλαχτό την τρυφερότητα και την ενόραση της ποιητικής ψυχής. Μια σταγόνα κυλά στον τόπο και τον χρόνο ανάμεσα στις τύχες των ανθρώπων, συνοδοιπόρος, προστάτης και κριτής, όπως είναι ο άνθρωπος για τον άνθρωπο στα όνειρα, στη ζωή και στον θάνατο. «Ένας κόμπος μου έσφιξε τον λαιμό. Πώς να στο πω ότι είμαι εδώ, πώς να στο πω ότι σε θέλω, πάντα σε ήθελα. Κρύφτηκα πίσω απ’ το κορμί του αλόγου σου και περίμενα.

Το επάγγελμα του πατέρα είχε αρκετές μεταθέσεις και μας ανάγκαζε σε συχνές μετακομίσεις. Κουβαλάω εικόνες από πολλούς τόπους, αλλά περισσότερο χαραγμένη μέσα μου είναι η μνήμη της μετακίνησης. Στο φορτηγό δίπλα στον οδηγό καθόταν ο πατέρας με τη μητέρα κρατώντας στην αγκαλιά τους την αδελφή μου κι εγώ στην καρότσα με τα πράγματα, που έτριζαν σε κάθε στροφή, και ορισμένα, παρά το δέσιμό τους, μετατοπίζονταν ελαφρά. Σφιγγόμουν γερά σε ένα σίδερο στήριξης του μουσαμά και κοιτούσα τον δρόμο και το τοπίο που χάνονταν πίσω μας.

"Βλακείες. Η αυτοέκφραση είναι απλώς ένας ξεχωριστός τρόπος που έχει ο καθένας μας να παπαγαλίζει τις νοικιασμένες του ιδέες. Εκεί αρχίζει και τελειώνει η πολυδιαφημισμένη μας μοναδικότητα. Για αυτό και δεν υπάρχουν πια μεγέθη. Όλες οι ιδέες, τα ρεύματα, τα κινήματα, το "πριν" και το "τώρα" μίκρυναν για να φτάσουν στα μέτρα μας. Ο ζήλος και το πάθος ανήκουν πλέον μονάχα στους γραφικούς και τους κρετίνους. Οι υπόλοιποι αρκούμαστε απλώς στον βρασμό σε σιγανή φωτιά και αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Ελευθερία σημαίνει πια απλώς ησυχία.

Τι σημαίνει για σας η έκφραση "Συνοικία το όνειρο";
Αυτό ήταν το θέμα του διαγωνισμού διηγήματος που προκήρυξαν οι εκδόσεις Εύμαρος και η Θρυαλλίδα, ορμώμενες από τη γειτνίαση και των δύο με την περιοχή που γυρίστηκε η ομότιτλη ταινία, μια από τις πρώτες και τις καλύτερες ελληνικές νεορεαλιστικές ταινίες.
Πήραν μέρος ενενήντα δύο διαγωνιζόμενοι, από πολλές πόλεις της Ελλάδας, αλλά και από το εξωτερικό, ΗΠΑ, Ιταλία, Κύπρο.

Ο κύριος 107 ανοίγει τα μάτια του και βρίσκεται σε μια πραγματικότητα χωρίς καμιά ένδειξη για την προηγούμενη ζωή ή την ταυτότητά του. Γνωρίζει μόνο ένα γεγονός, απίστευτο και τρομακτικό ταυτόχρονα, κι αυτή τη γνώση δεν την εμπιστεύεται σε κανέναν.
Ο κύριος 107 ξαναρχίζει να ζει. Πρέπει να διαφύγει, αλλά και να συμφιλιωθεί με το μυστικό του. Δεν μπορεί να αρκεστεί σε ένα σύμπαν. Κτίζει πραγματικότητες, ενστερνίζεται νέους εαυτούς. Η άγνοια ελλοχεύει μέσα σε ψηφίδες ακατανόητης μνήμης, εκφράζεται σε πολλές γλώσσες.
Αυτή η αφήγηση, είναι η παρακαταθήκη του...

Η Αφήγηση πέθανε. . . Ζήτω η Αφήγηση! Τόσο το καλύτερο, βέβαια, και για την αφήγηση και για το κείμενο του Τάσου Γουδέλη. Δεν εννοώ τη «μια και μόνη ιστορία» αλλά γενικά το χρόνο μέσα στο λόγο ή στο κείμενο, αυτόν που κάνει την/τις ιστορία/ες. Περίπου βάναυσα εννοώ το «στόρι». Για πρώτη φορά στην πρόζα του Τ.Γ. υπάρχει σαφώς κάτι τέτοιο, όσο και αν είναι ποιητικά δεσμευμένο, υπονομευμένο, όχι πάντως διαλυμένο, υποθετικό και αβέβαιο, φασματικό, λανθάνον όπως στα διηγήματά του. Αυτούσιο μπορεί κανείς να το συμπυκνώσει σε περίληψη. Και να ξεχωρίσει δευτερεύοντα, εξαρτημένα υπο-στόρι.

Σε μια πόλη χωρίς όνομα, μια εταιρεία έχει ξεκινήσει έργα που θα συντελέσουν στη ριζική μεταμόρφωση και αναγέννησή της.
Τρία πρόσωπα, τρεις κάτοικοι, δουλεύουν εντατικά για το πρότζεκτ "Αναγέννηση", κάτω από τις οδηγίες των Υπευθύνων. Τα σχέδια αλλάζουν από μέρα σε μέρα, μεταβάλλοντας έναν γνώριμο τόπο σ' ένα πεδίο όπου τίποτα δεν είναι σταθερό και αναγνωρίσιμο.