ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ανέκδοτα  αστυνομικά διηγήματα των σημαντικότερων ελλήνων πεζογράφων.

Ένα μοναδικό βιβλίο που θα μας φέρει πιο κοντά τον άγνωστο κόσμο της Ιαπωνίας

Κατά την διάρκεια του πρώτου λοκντάουν (23 Μαρτίου 2020 – 4 Μαΐου 2020) στην προσπάθεια μας για μια αρχική και δειγματοληπτική καταγραφή της συλλογικής εμπειρίας του covid-19 και των πολυεπίπεδων επιπτώσεων του διοργάνωσε το #covid19_sudden_fiction_contest.

Σκοπός δεν ήταν να παραχθούν ούτε να εκδοθούν αριστουργήματα παρότι πιστεύουμε ότι κάποιες συμμετοχές έχουν πολύ μεγάλη λογοτεχνική αξία.

Το παρελθόν και το παρόν, η φαντασία και η Ιστορία, οι πόλεις και οι άνθρωποι συνυπάρχουν στην Κοίτη του χρόνου. Ξεκινώντας από τα παιδικά του χρόνια, ο Αναστάσης Βιστωνίτης προχωρεί στον περίπλου της Μαύρης Θάλασσας και στο πέρασμα από τις εμβληματικές της πόλεις: την Οδησσό, την Κωνστάντσα και τη Βάρνα.

Πώς αντιλαμβάνονται οι συγγραφείς τον έρωτα και το καλοκαίρι; Είναι μόνο αυτό που καταγράφεται, ή κάτι πέρα απ’ τις λέξεις, κάτι που οδηγεί στην ψυχή;

Ερωτευόμαστε τον άλλο ή κάτι φανταστικό; Αν το πλάσμα που ερωτευόμαστε είναι ένας καθρέφτης του εαυτού μας, τι συμβαίνει όταν οι αντανακλάσεις γίνονται κείμενο; Πώς καταγράφονται, αφού στη γραφή το αντικείμενο του πόθου δεν είναι πλάσμα υπαρκτό, σωματοποιημένο, αλλά μόνο λέξεις;

"Την ήξερε τη Βαβουχιά, όχι βέβαια μέσω ιδιαιτέρων βιωματικών εμπειριών, αλλά μέσω πλείστων και παραστατικότατων αφηγήσεων τρίτων. Θρυλείται πως επρόκειτο περί βούρκου ψυχών, κολαστηρίου, όπου οι ζωντανοί θρηνούν και οι πεθαμένοι μένουν ξύπνιοι. Επρόκειτο περί οικτρού, ακατανόητου μέρους, περί "άμορφης σκουληκαντέρας", όπως ορισμένοι την αποκαλούσαν. Και ακόμα, και ίσως κρισιμότερα, περί τσαντιριού, ή καλύτερα στάνης, βλογιοκομμένης και κακοφορμισμένης, λερωμένου και απεριποίητου βόρβορου, που έζεχνε, καθώς λέγανε, λασπουριά και κρεμμυδίλα.

Όταν πήγε να τον βρει ήταν ήδη δεμένος.
Κανείς δεν ήξερε πόσο καιρό βρισκόταν σ' εκείνη τη θέση. Κανείς απ' όσους ήταν μαζί του δεν τον είχε ξαναδεί ή ίσως και να μην τον είχε παρατηρήσει. Όμως, για κάποιον ασαφή λόγο, η ιστορία του έγινε θρύλος. Κι όχι ένας από αυτούς της φαντασίας, τους ηρωικούς, γεμάτους ιππότες, καλόκαρδους κλέφτες, παλάτια και παρθένες δεσποσύνες. Ούτε καν κάποιον παρακατιανό δράκο δεν έχει η δική του ιστορία και κανείς δεν μπορεί να πει ότι στο τέλος "ζήσαν αυτοί καλά". Όπως βέβαια κανείς δεν μπορεί να πει ότι "ζήσαμε κι εμείς καλύτερα". [...] 

Ποιός ήταν ο Ροδόλφος Μπάτης, ο άνθρωπος με τα πολλά πρόσωπα που βρισκόταν στη σκιά συγκλονιστικών γεγονότων της πολιτικής ζωής των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 1950; Μια προσωπικότητα της εποχής με περίεργο παρελθόν και χωρίς μέλλον.

Ο κόσμος του προτσές, των ιδεών και των αξιών μπορεί να σαγηνευθεί από τον κόσμο του πλούτου, της λάμψης και της ευμάρειας; Τι γίνεται όταν δύο τέτοιοι κόσμοι συναντηθούν; Μοίρα ή τυχαίο γεγονός;

Ο Νίκος Πουλαντζάς με έναν πολύ τρυφέρο τρόπο πλάθει χαρακτήρες από απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που ζουν ανάμεσά μας. Κάποιοι έχασαν την πίστη τους προς τη ζωή και παλεύουν καθημερινά με τα κύματα, ενώ κάποιοι άλλοι αντιστέκονται στις όποιες δυσκολίες και ξεπερνούν τα εμπόδια. Είναι εκείνοι που η τύχη ή η μοίρα με έναν μαγικό τρόπο τους ευνοεί.

Το βλέμμα του στάθηκε για λίγο στο κενό. Πρώτη φορά στη μέχρι τώρα πορεία της ζωής του που δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Τα υγρά του μάτια τρεμόπαιξαν και αισθάνθηκε ένα κάψιμο στο στομάχι. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν αυτό που τον είχε κάνει να μπει σε αυτήν την διαδικασία. Ήπιε μια τελευταία γουλιά από τον πικρό καφέ που του είχαν φέρει καταλάθος, έσβησε το τσιγάρο του και σηκώθηκε. Πήρε το βιβλίο στα χέρια του, το κοίταξε για μία τελευταία φορά, το πέταξε στο πάτωμα και άρχισε να χοροπηδάει πάνω του ουρλιάζοντας ακατάληπτες λέξεις.