Το 1952, σε ένα χωριό της Ευρυτανίας, οι άνθρωποι προσπαθούν να ξαναχτίσουν τις ζωές τους σε έναν τόπο που τον ρήμαξε ο πόλεμος. Γινόμαστε μάρτυρες της ιστορίας ενός παιδιού έξι ετών, του Σωτήρη που, λίγο πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η ζωή του σημαδεύεται από ένα τραγικό γεγονός. Ο αγώνας για επιβίωση είναι σκληρός και η επιθυμία του πατέρα του για μια καλύτερη ζωή θα τον οδηγήσει για σπουδές στην Αθήνα. Μακριά από ό,τι γνώριμο, πρέπει να αντιμετωπίσει τις καινούργιες προκλήσεις, ενώ ο κόσμος αλλάζει με γοργούς ρυθμούς και το παρελθόν τον ακολουθεί σε κάθε βήμα.

«Ωραία» είπα από μέσα μου. «Παλιά γυρίζαμε από τις διακοπές με δώρα και ενθύμια. Τώρα γυρίζουμε με τον κορωνοϊό».

Έξι και ένα διηγήματα με πρωταγωνιστές τον αστυνόμο Χαρίτο και όχι μόνο.

Μεταξύ φαντασίας-μύθου και γεγονότος μετακινούνται οι φράσεις, βάτραχοι που φεύγουν ομαδικά απ΄ την ξεραμένη λίμνη και πηγαίνουν και γεννάνε νοήματα και μυστικά σε κρυφούς λασπόλακκους ή σε χαμηλά ποτάμια: νέες λέξεις-γυρίνους με πυρακτωμένες ουρές και διαδρομές που φωσφορίζουν. Στην ανυφαντική της διήγησης αυτοί οι γυρίνοι, όταν μεγαλώσουν, γίνονται άλλοτε πρίγκιπες κι άλλοτε νεροκότσυφες.

1975: Φάρος Τρικερίου. Ο πρώην νομάρχης Βόλου Σταύρος Σούλας βρίσκεται δολοφονημένος μετά τη συνάντησή του με τον ηγούμενο των Μετεώρων. Ο νοσταλγός της επταετίας, διοικητής της χωροφυλακής Βόλου Ηλίας Μπάρδας αναθέτει την υπόθεση στον υποβαθμισμένο τα προηγούμενα χρόνια υπομοίραρχο Μάνο Πετράκη, στο πλαίσιο των άνωθεν πιέσεων για φρέσκο αίμα στα σώματα ασφαλείας. Ποντάρει στην αποτυχία του. Ο άπειρος υπομοίραρχος ξεκινάει την αναζήτηση του δολοφόνου από τα Μετέωρα. Η αλληλουχία των γεγονότων θα τον οδηγήσει από τον Πολιτικό στον Έμπορο και μετά στον Αγρότη και τον Αστυνομικό.

Τι υπάρχει πίσω από μια φωτογραφία; Κάποιες φορές τίποτα, κάποιες φορές μια περιπέτεια, μια ιστορία που μόνο ο φωτογράφος γνωρίζει. Από μόνη της, η φωτογραφία υπενθυμίζει μια συνθήκη, μια τοπογραφία, μια διάθεση, ίσως και μια έξαψη, αλλά δεν μαρτυράει τα κρυφά της ελατήρια. Αν κάποτε αυτά φανερωθούν μέσα από σημειώσεις και παλιά τετράδια, θα είναι είτε από απερισκεψία, είτε επειδή η αντιστοιχία φωτογραφίας και συγκεκριμένων περιστάσεων, επιθυμιών, παρορμήσεων, θα αποσκοπεί να αποκαταστήσει πληρέστερα την εικόνα. 

Μπορεί ο Γεώργιος Καραϊσκάκης να είναι θρύλος ή μύθος, ωστόσο ο ατίθασος Γιος της Καλογριάς, ο βίαια ή τερπνά ελευθερόστομος Γύφτος, είναι και κάτι πολύ ουσιωδέστερο από αυτό. Είναι ιστορία. Βαριά ιστορία. Ο βίος του, ένοπλος από πολύ μικρή ηλικία και έως τον θάνατό του στο Φάληρο, στις 23 Απριλίου 1827, μας κληροδότησε την πυκνότερη και διαυγέστερη σύνοψη του Αγώνα. Τον πολύτροπο άντρα, τον φιλόδοξο κλέφτη, έναν δαιμόνιο, ποικίλο Έλληνα, τον έκανε επαναστάτη η ίδια η Επανάσταση, με τις τεράστιες ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις που απελευθέρωσε.

Γράμματα που φεύγουν, γράμματα που έρχονται, γράμματα που ταξιδεύουν, με  παραλήπτη έναν πρωτόμπαρκο ναυτικό. Του γράφουν η μάνα του, η αδερφή, η αγαπημένη  κι ο φίλος του, το ’53-’54 και μέσα από την αλληλογραφία, εξελίσσεται η ιστορία, δίνοντας  την εικόνα μιας κοινωνίας  που  χάνεται, των ανθρώπινων σχέσεων, της πολιτικής κατάστασης, των εθίμων, των στοιχείων της καθημερινότητας σ’ ένα ναυτοχώρι της Χίου. Γράμματα που επηρεάζουν τη ζωή και τις αποφάσεις είτε «Εν Λαγκάδα» είτε «Εν πλω».

Η Βίκυ Γεωργούλη για το βιβλίο της:

Ο Μανωλιός, η Δήμητρα κι ο Γιάννης

αντάμωσαν σε δύσκολους καιρούς.

Πες μου, ζωή, γιατί στο τέλος κάνεις

τους πιο γλυκούς δεσμούς λυπητερούς;

Τρία παιδιά –τραυματισμένα κι εξόριστα, χαμίνια του δρόμου– γνωρίζονται, φωλιάζουν σε μια κατάληψη των Εξαρχείων και γίνονται αδέρφια.

Αρχές του ’90, κι η Αθήνα ξέφρενη: ποτάμια πλούτου από τη μια, απόγνωση της νύχτας απ’ την άλλη. Πρέζα, πεζοδρόμιο, μαχαιρώματα, άγρια φτώχεια.