Οι πληροφορίες για τις γλωσσικές περιστάσεις και εμπειρίες, μέσα στις οποίες οι αρχαίοι τραγικοί παρουσίασαν τις δικές τους γλωσσικές αποκλίσεις, είναι ανύπαρκτες. Από τη στιγμή αυτή αρχίζει και ο αγώνας με τη αντίσταση και την μοναξιά των κειμένων. Κειμένων των οποίων τις λέξεις μπορούμε να ερμηνεύσουμε εννοιολογικά, είναι όμως αδύνατον να τους ξαναδώσουμε το διάχυτο λειτουργικό άρωμά τους.

Πιστός ακόλουθος της Άρτεμης, ο Ιππόλυτος αποστρέφεται τον έρωτα και περιφρονεί την Αφροδίτη. Η θεά του έρωτα, για να τον τιμωρήσει, εμπνέει στη μητριά του, τη Φαίδρα, σφοδρό έρωτα για τον πρόγονό της. Η Φαίδρα εξομολογείται, μέσω της παραμάνας της, το πάθος της στον Ιππόλυτο, αλλά εκείνος την αποκρούει. Η Φαίδρα, προτού αυτοκτονήσει, αφήνει ένα γράμμα για τον Θησέα, στο οποίο κατηγορεί τον Ιππόλυτο πως την πρόσβαλε. Ο Θησέας βρίσκει τη γυναίκα του νεκρή και διαβάζοντας το γράμμα θεωρεί πως αιτία του θανάτου της είναι ο γιος του.

Άραγε τη διαφορά την κάνουν οι γονείς ή η ανατροφή; Βεβαίως και η καλή ανατροφή παίζει ρόλο στη διδασκαλία του καλού· αυτό αν το μάθει κάποιος καλά, και το αισχρό βέβαια ξεχωρίζει, αφού το κατανόησε με κριτήριο το καλό.
Μα αυτά βέβαια ο νους μου τα στοχάστηκε μάταια