Γιατί οι χάρτες μας έχουν επάνω τον Βορρά και κάτω το Νότο; Τι συνέβαινε άλλες εποχές; Ποιοι, πότε, πώς και γιατί επέβαλαν τον συγκεκριμένο προσανατολισμό των χαρτών; Τι επιπτώσεις είχε αυτό στη συνείδηση, τη στάση και τη δράση των ανθρώπων; Επηρέασε τις τύχες των λαών; Και πιο συγκεκριμένα, ευθύνεται ο προσανατολισμός των παγκοσμίων χαρτών για την πολυσυζητημένη σήμερα κυριαρχία του αναπτυγμένου Βορρά πάνω στον υπανάπτυκτο Νότο; Έχει σχέση η πείνα που μαστίζει τα παιδιά του αφρικανικού ή αμερικανικού Νότου με τους χάρτες που κρέμονται στους τοίχους των σχολείων τους; Έχει σχέση με τον συγκ

Οι άνθρωποι αν αφεθούν στο μοιραίο, δεν αλλάζουν επειδή ο καιρός περνάει. Απλώς η φθορά τους αλλοιώνει και γερνούν και πεθαίνουν μέσα στην παραίτηση.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή έζησαν κάποια συνταρακτικά γεγονότα. Θα τα ξεχάσουν την επόμενη στιγμή, δίχως να αφήσουν να τους αγγίξουν.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή ερωτεύτηκαν. Θα ξενερώσουν μετά από την πρώτη απογοήτευση.
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν αν αφεθούν στο μοιραίο, επειδή άλλαξε η οικονομική τους περιουσία. Θα γίνουν απλώς χειρότεροι.

"ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΚΙ ΕΓΩ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ":
Έβλεπα στα τελειώματα του ύπνου
το φούρναρη να τραβά τον ανήφορο
με την ξύλινη χέρα του.

Στιγμάτιζε το δρόμο αλεύρι 
καθώς ερχόταν ευθύς καταπάνω μου.

Ερχόταν με λύσσα κακιά 
μέχρι που του 'πα:

μην πλησιάζεις
θα σε κολλήσω αδράνεια 
δε θα φουσκώνουν τα ψωμιά 
δε θα εμφανίζεται κανείς 
απ' τις δικές σου φανουρόπιτες.

- "Το χιπ χοπ ήταν η οριστική κατάληξη μιας γενιάς δημιουργικών ανθρώπων καταπιεσμένων από την πραγματικότητα της στέρησης." (KRS-One, εμσί)
- "Όταν ήμουν μικρή αναρωτιόμουν με ποιον τρόπο μπορούσε ένα μαύρο κορίτσι της ηλικίας μου να ακουστεί σ' όλο τον κόσμο. Έπρεπε να μάθω να ραπάρω." (MC Lyte, εμσί)

Ο τόμος αυτός αποτελεί αρχείο και ενθύμιο του εργαστηρίου της Αξίας, ενός συλλογικού πρότζεκτ μεταξύ τέχνης, ανθρωπολογίας και πολιτισμικής θεωρίας. Περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα, καλλιτεχνικά έργα, συζητήσεις και πρότζεκτ. Το εργαστήριο πραγματοποιήθηκε το φθινόπωρο του 2013 στο πλαίσιο της ΑΒ4 Agora, της τέταρτης Μπιενάλε της Αθήνας. 

Το βιβλίο αποτελείται από υψηλής αξίας ζωγραφιές που αντιστοιχίζονται με σκέψεις - φράσεις του συγγραφέα δίνοντας αφορμή για μια συνολική αισθητική εμπειρία, χωρίς να δεσμεύουν τον αναγνώστη σε μονομερείς και μονοσήμαντες προσεγγίσεις, αλλά μέσα από μια ποιητική σύνθεση οδηγούν σε ένα μυστικό σύμπαν επιβίωσης και θέασης του κόσμου που απελευθερώνει και θεραπεύει από το άλγος του συσχετισμού με το πραγματικό.

"Στο μέσα μου κοχύλι / κατοικώ / με επικίνδυνη ασφάλεια"

Ο πόλεμος είναι συλλογική υπόθεση. Εμπλέκει λαούς, παρατάξεις, θρησκείες. Είναι όμως και υπόθεση προσωπική. Τον πόλεμο τον κάνουν άνθρωποι και τον ζούνε άνθρωποι: αυτός που σκοτώνει κι αυτός που σκοτώνεται, αυτός που μένει ανάπηρος κι αυτός που βλέπει το σπίτι του να βομβαρδίζεται, αυτός που μάχεται στο μέτωπο κι αυτός που παρακολουθεί ανυπεράσπιστος τη ζωή του, όπως την ήξερε μέχρι τότε, να καταρρέει.

Το βιβλίο εντάσσεται σ' ένα συνολικότερο εκδοτικό εγχείρημα που επιχειρεί να δώσει λόγο -και να υποστηρίξει με επιστημονικό τρόπο την ανάγκη αυτή- σε μια σειρά από μαρτυρίες που δεν έχουν βρει ακόμη τη θέση τους στον δημόσιο λόγο για τη δεκαετία του 1940, καθώς δεν έχουν σχηματιστεί ακόμη οι ανάλογες "κοινότητες μνήμης" που θα τις διαχειριστούν και θα τις μετασχηματίσουν σ' ένα αφήγημα δίπλα στα υπόλοιπα.