Ο Γερμανός διανοητής και φιλόσοφος Κάρλ Γιάσπερς (1889-1963) στο βιβλίο αυτό οδηγεί τον αναγνώστη στα πρώτα βήματα του φιλοσοφικού στοχασμού. Σε κάθε επί μέρους ενότητα ξεκινάει από τις αισθητηριακές εμπειρίες, από πραγματικότητες της φύσεως, από γεγονότα της ζωής, από παραδόσεις, για να φτάσει κάθε φορά στα όρια, όπου ανακύπτουν τα ερωτήματα, στο οποία δεν μπορεί να δώσει απάντηση καμία επιστήμη. Εκεί βιώνεται η εμπειρία του θαυμασμού του όντος. Εκεί προκύπτει το ερώτημα για το νόημα και το έργο της ύπαρξής μας.

Εάν τα δικαιώματα του ανθρώπου έχουν μια ανοδική εξελικτική πορεία στην ευρωπαϊκή εμπειρία, τα δικαιώματα των μειονοτήτων φέρουν ακόμη βάρη ιδεολογικού και πολιτικού χαρακτήρα. Για τον λόγο αυτό, η συμπερίληψη των δικαιωμάτων των μειονοτήτων στα κριτήρια ένταξης της Τουρκίας προσφέρουν ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης που αφορά την έξωθεν υπαγόρευση δικαιωμάτων των μειονοτήτων σε ένα εχθρικό ιδεολογικά περιβάλλον, που απορρέει από τη συγκρότηση του τουρκικού έθνους-κράτους.

Τι έχει αυτή η βιογραφία που περικλείει την Πάτρα, την Αθήνα, την Ελλάδα, του ’50, ’60, ’70, κι έκανε τον Μάνο Χατζιδάκι να πει, σ’ ένα βιβλιοπώλη στη στοά Χηρς, στη Θεσσαλονίκη - πώς είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασε στη ζωή του; Ο αναγνώστης θα καταλάβει. Δεν έχει ένα αλλά πολλά παράλληλα θαύματα. Αρετές υψηλού λόγου. Από μια αμόρφωτη γυναίκα. Την Γυναίκα της Πάτρας, που μιλάει χωρίς να ντρέπεται· χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος.

Τούτο το παραμύθι δεν είναι παρά μια ευχή για μια ελπίδα.

Μια ευχή του παππού, μιας γενιάς που φεύγει, στο εγγόνι του, σε μια γενιά που τώρα έρχεται στη ζωή, να παλέψει να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο.

Αυτό που βιώνουμε δεν είναι η κρίση μιας κοινωνίας, αλλά το τέλος ενός πολιτισμού. Οι κυρίαρχες βεβαιότητες έχουν εξατμιστεί. Μία απ' αυτές τις βεβαιότητες ήταν η πολιτική, μία ελληνική επινόηση που συνοψιζόταν στην ακόλουθη εξίσωση: υποστηρίζω μία θέση σημαίνει συντάσσομαι με μία πολιτική φατρία, κι αυτό σημαίνει κηρύσσω εμφύλιο πόλεμο. Εμφύλιος πόλεμος, θέση, πολιτική φατρία, σημαίνονταν στα ελληνικά με μία μόνο λέξη: στάσις, η δε πολιτική ήταν η τέχνη του εξορκισμού της στάσεως.

"Μικρές ιστορίες για μεγάλους έρωτες" και "Αστριμάλι - Ροδολάλι" είναι οι τίτλοι του διπλού βιβλίου όπου μικροί ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλους έρωτες, ενθουσιάζονται, απογοητεύονται, εγκαταλείπονται, πονάνε, ονειρεύονται, φοβούνται, υποφέρουν από μοναξιά ή πλέουν σε πελάγη ευτυχίας.

Πέντε διαφορετικοί άνθρωποι, σε διαφορετικούς χρόνους, αφηγούνται στον συγγραφέα ιστορίες από το παρελθόν. Στις ιστορίες αυτές, που αφορούν στην προσωπική τους ζωή, υπάρχει ένας κοινός κρίκος: ο Πέτρος. Συνδέονται όλοι αυτοί μαζί του με δεσμούς συγγενικούς ή φιλικούς. Κατ' αυτόν τον τρόπο η κάθε διήγηση είναι μια περιγραφή συνθηκών, παθών και γεγονότων που έζησε ο καθένας από τους αφηγητές, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί η διήγησή του κι ένα κομμάτι του παζλ που, συναρμολογούμενο, αποδίδει την πορεία του ίδιου του Πέτρου στη ζωή.

"Το ημερολόγιο ενός περιττού ανθρώπου". Μα υπάρχουν περιττοί άνθρωποι; Βεβαίως και υπάρχουν, απαντάει ο Ιβάν Τουργκένιεφ και μέσα από τις σελίδες του σύντομου αυτού αριστουργήματος προσδίδει τον χαρακτηρισμό αυτό σε όλους τους παρόμοιους με τον ήρωά του στη νουβέλα αυτή ανθρώπους, που με την αδύναμη θέλησή τους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τις επιθυμίες τους και τα πιστεύω τους στο πέρασμα της ζωής τους.

Ή Ηδονή στον κρόταφο διαβάζεται ως καλειδοσκοπική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο,
ως ασπρόμαυρη μυθοπλασία με πρωταγωνιστές όλους τους έμψυχους και άψυχους κατοίκους του ζατελικού κόσμου. Συγγραφείς και οδοιπόροι, γνώριμοι και άγνωστοι, πληθωρικές υπάρξεις και ευδαίμονες μελαγχολικοί, γραφομηχανές πού δεν σωπαίνουν αλλά και τσιγάρα-θέλγητρα πού αναβοσβήνουν σε κάθε σελίδα του βιβλίου