Κανονικά δεν χρειάζεται καθόλου συστάσεις. Δεν είναι απλώς γνωστός· είναι πασίγνωστος (το πλήρες όνομα αρχικά: Eugen Berthold Friedrich Brecht, Άουγκσμπουργκ 1898 - Ανατολικό Βερολίνο 1956). Τον ξέρουμε άπαντες -και από μέσα και απ' έξω. Έχουμε διαβάσει τα κείμενά του (πεζά, ποιητικά, θεατρικά... -προ πάντων θεατρικά...-, αλλά και θεωρητικά)· έχουμε παρακολουθήσει επί έτη και έτη μνημειώδεις παραστάσεις των θεατρικών του έργων· έχουμε τραγουδήσει (και στα ελληνικά, και δη σε εύχυμα ελληνικά: του Ελύτη, του Πλωρίτη, του Μάρκαρη, του Μάτεση...) μελοποιημένα ποιήματά του. Τον ξέρουμε καλά.

Ο Λίχτενμπεργκ σκάβει πιο βαθιά από κάθε άλλον αλλά δεν ξανανεβαίνει στην επιφάνεια. Μας μιλάει κάτω από τη γη. Τον ακούει μόνο εκείνος που κι ο ίδιος σκάβει βαθιά.

[…] Η ηθογραφία των “Κορφιάτικων ιστοριών” του Θεοτόκη λειτουργεί λοιπόν και ως προκατάθεση. Χωρίς βέβαια να χάνεται η αυτοτέλεια του είδους, που είναι και η πρωταρχική ταυτότητά τους.

Οι σύγχρονες τάσεις των κοινωνικών και Ανθρωπιστικών Επιστημών έχουν τονίσει ότι ο υλικός χώρος αποτελεί μια πολυδύναμη πραγματικότητα, φορτισμένη με πολιτισμικά, κοινωνικά και συναισθηματικά δεδομένα. Έτσι, υπερβαίνοντας τη γεωμετρική του διάσταση, ο υλικός χώρος αναδεικνύεται σε πεδίο αλληλεπίδρασης ανάμεσα στο παιδί και το περιβάλλον του. Οι αμφίδρομες διεργασίες αυτής της σχέσης, που έχουν ως επίκεντρο και ως υποκείμενό τους το παιδί, συνδέονται με διαδικασίες μάθησης και ανάπτυξης και αποδίδουν στον υλικό χώρο την παιδαγωγική του ποιότητα.

Σε ποιο σημείο βρίσκεται σήμερα το οικολογικό κίνημα; Ποιες είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα ζητήματα που θέτει και στα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της εποχής μας; Ο αγώνας ενάντια στον αφανισμό της φύσης μπορεί, μήπως, να χωριστεί από τον αγώνα για ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της κουλτούρας; Ποια είναι σήμερα η στάση των ανθρώπων απέναντι στον κατεστημένο τρόπο ζωής και στην κρίση του; Τα ζητήματα αυτά μπαίνουν τώρα επιτακτικά στο οικολογικό κίνημα σ' όλες τις χώρες.

Η κατάρρευση των πύργων είναι το μείζον συμβολικό συμβάν. Φανταστείτε το ενδεχόμενο να μην είχαν καταρρεύσει ή να είχε καταρρεύσει μόνον ο ένας: το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καθόλου το ίδιο. Η λαμπρή απόδειξη της ευθραυστότητας της παγκόσμιας δύναμης δεν θα ήταν η ίδια.
Οι πύργοι, οι οποίοι ήταν έμβλημα αυτής της δύναμης, την ενσαρκώνουν ακόμη στο δραματικό τους τέλος, που μοιάζει με αυτοκτονία. Βλέποντάς τους να καταρρέουν, σαν εκ των έσω, είχαμε την εντύπωση πως αυτοκτονούσαν απαντώντας στην αυτοκτονία των αεροπλάνων-καμικάζι. 

Κορυφαίο έργο της ρομαντικής λογοτεχνίας και ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα όλων των εποχών.

"Τούτη η γη ήταν αχανής, το αίμα και οι εποχές συγχέονταν μέσα της, ο χρόνος γινόταν ρευστός. Η ζωή εδώ ήταν ζυμωμένη με τη γη, και για να ενσωματωθείς σ' αυτήν θα 'πρεπε να πλαγιάσεις και να κοιμηθείς για χρόνια και χρόνια πάνω στο λασπερό ή ξερό χώμα. Εκεί, στην Ευρώπη, ήταν η ντροπή και η οργή. Εδώ, η εξορία ή η μοναξιά, ανάμεσα σ' αυτούς τους νωχελικούς και δονούμενους τρελούς που χόρευαν για να πεθάνουν. Μα, μέσα στην υγρή νύχτα, γεμάτη από ευωδιές φυτών, έφτανε ακόμα στ' αφτιά του η αλλόκοτη κραυγή πληγωμένου πουλιού που είχε βγάλει η ωραία κοιμωμένη της καλύβας..." 

"Ήταν μια στρουμπουλή δεκαοχτάρα ανειδίκευτη, γειτονοπούλα και συμμαθήτριά του στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Τη λέγανε Νταίζη Καραμολέγκου κι ήτανε ορφανή από πατέρα. Ο Γιώργος ήθελε να της μιλήσει, αλλά κοβόντουσαν τα πόδια του, κάθε φορά που αποφάσιζε να βγει και να την πλησιάσει. Της είχε τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες με τηλεφακό, ζουμάροντας σε όλα τα σημεία του σώματός της. Είχε καδράρει τα πόδια της, τα χέρια της, το κεφάλι της, τα μάτια της, και τα ξανασυναρμολογούσε αυθαίρετα, δημιουργώντας εξαμβλώματα."