"Το φεγγάρι και οι φωτιές", το τελευταίο μυθιστόρημα του Τσέζαρε Παβέζε, κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1950 και χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς ως αριστούργημα. Ο πρωταγωνιστής, το Χέλι, την επομένη της Απελευθέρωσης, επιστρέφει στο χωριό του, ύστερα από πολλά χρόνια παραμονής του στην Αμερική και, μαζί με τον Νούτο, το φίλο του, ταξιδεύει στους χώρους της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας, σ' ένα ταξίδι στο χρόνο όπου θ' αναζητήσει τις παλιές, βασανισμένες ρίζες του.

«[…] Τώρα μόνο μια βαθιά γαλήνη κατακλύζει το ώριμο κορμί της, καθώς η επιδερμίδα, οι φλέβες, οι αρθρώσεις σκιρτούν. Κορμί που εξουσιάζει τον εαυτό του, που έγινε σοφό χάρη στη νοημοσύνη της σάρκας. Νοημοσύνη βαθιά της ύλης, της αφής, της όρασης, της γεύσης. Ανάσκελα στον βράχο, η Μοντέστα παρατηρεί πώς, χωρίς τις εύθραυστες παιδιάστικες φοβίες, οι ώριμες αισθήσεις της μπορούν να κλείσουν μέσα τους όλο το γαλάζιο, όλο τον αέρα, την απόσταση. Σαστισμένη, ανακαλύπτει τη σημασία της τέχνης που το σώμα της κατέκτησε σε εκείνο το μακρύ, σύντομο ταξίδι των πενήντα χρόνων της.

Ένα τρυφερό, οικουμενικό παραμύθι, που μιλάει στην καρδιά μικρών και μεγάλων. Μια ωδή στην αθωότητα και την καλοσύνη που έχει συγκινήσει βαθιά πάνω από ένα εκατομμύριο αναγνώστες.

«Οφείλουμε ακόμα να μάθουμε πώς να είμαστε σύγχρονοι του Τζόυς».

Με αυτή τη φράση ξεκινάει ο Ρίτσαρντ Έλλμαν τη βιογραφία του Τζέημς Τζόυς (1882-1941), δεκαοχτώ χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα του Οδυσσέα και της Αγρύπνιας των Φίννεγκαν.

Στην Επικίνδυνη γραφή ο Φεντερίκο Σαμπατίνι, καθηγητής σύγχρονης λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, συγκεντρώνει αποσπάσματα από τα μυθιστορήματα, τα δοκίμια, τις επιστολές και αυτοβιογραφικά κείμενα του Τζόυς, ξεδιπλώνοντας το πανόραμα της σκέψης του.

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ, σ’ ένα μοναχικό, λιτό δείπνο μπροστά στο τζάκι, ο Erri De Luca, ξαναδιαβάζοντας τον Πινόκιο αισθάνεται μια αλλόκοτη πατρότητα. Έτσι αρχίζει ένας μονόλογος που εξελίσσεται σε διάλογο ανάμεσα σ’ έναν άντρα που δεν κατάφερε (ή δε θέλησε) ποτέ να γίνει πατέρας και το γιο που δε γεννήθηκε ποτέ.

Μέσα από αυτή τη φανταστική και ιδιαίτερα αποκαλυπτική συνομιλία, ο συγγραφέας μιλάει ουσιαστικά για τη δική του ζωή, τις εμπειρίες του και τη φιλοσοφία του.

Το Παιχνίδι της Χήνας, ίσως να είναι το πιο προσωπικό, το πιο βαθύ και εξομολογητικό από όλα τα έργα του.

Η αφήγηση της Χέλγκα Σνάιντερ, είναι η δραματική ιστορία μιας κόρης που δεν ένιωσε ποτέ τη μητρική αγάπη. "Ορφάνεψε" από τα τέσσερά της χρόνια, όταν η μητέρα της εγκατέλειψε σύζυγο και παιδιά για να υπηρετήσει ως δεσμοφύλακας στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί.

Πενήντα χρόνια αργότερα η Χέλγκα αφήνει την κραυγή απόγνωσης να ηχήσει. Ένα βροχερό ξημέρωμα του Οκτώβρη του 1998, όταν την επισκέπτεται σε μια πανσιόν για ηλικωμένους, θα ακούσει από την ίδια τη μαρτυρία της ναζιστικής θηριωδίας, με αντάλλαγμα να την αποκαλέσει mutti, μητέρα.

"Είχα πάει στο βουνό µε τη σκέψη πως κάποια στιγµή, εφόσον αντιστεκόµουν αρκετό καιρό, θα µεταµορφωνόµουν σε κάποιον άλλον και πως η µεταµόρφωση θα ήταν µη αναστρέψιµη: όµως ο παλιός µου εαυτός ξεπρόβαλλε κάθε φορά πιο δυνατός από πριν. Είχα µάθει να κόβω ξύλα, ν’ ανάβω φωτιά µες στην καταιγίδα, να καλλιεργώ έναν σχεδόν πρωτόγονο λαχανόκηπο, να µαγειρεύω µε τα χόρτα του βουνού, ν’ αρµέγω µια γελάδα και να δεµατιάζω το άχυρο· δεν είχα όµως µάθει να µένω µονάχος, που είναι κι ο µοναδικός αληθινός στόχος του ασκητισµού.

Στον Λούτσιο αρέσει να διαβάζει μεγαλόφωνα και τα καταφέρνει θαυμάσια σ’ αυτό. Δεν έχει καθόλου όρεξη για μελέτη και δεν αργεί να χάσει τη δουλειά που μόλις βρήκε.

Μια μέρα, στη βιβλιοθήκη, ανοίγει ένα βιβλίο κι αρχίζει να το διαβάζει μεγαλόφωνα. Ο βιβλιοθηκάριος τον διώχνει, όμως ένας κύριος που μόλις άκουσε τον συγκινητικό και ξεχωριστό τρόπο με τον οποίο διάβαζε, του προτείνει να γίνει «εθελοντής αναγνώστης».

Ο Τζάσπερ Γκουίν είναι συγγραφέας. Ζει στο Λονδίνο και απ’ ό,τι φαίνεται είναι ένας άντρας που αγαπάει τη ζωή. Ξαφνικά νιώθει την επιθυµία να σταµατήσει. Ίσως να σταµατήσει να γράφει, όµως δεν πρόκειται για την κρίση που πλήττει τους συγγραφείς. Ο Τζάσπερ Γκουίν δείχνει πως θέλει ν’ αλλάξει οπτική, να φτάσει στο µεδούλι µιας µαγείας.

Τι µας ελκύει σ’ έναν άνθρωπο που µόλις γνωρίσαµε; 
Γιατί αυτό που ήδη έχουµε δε µας είναι αρκετό; 
Τι συµβαίνει σ’ έναν έρωτα που µένει κρυµµένος στη σκιά;

Κάποιες ιστορίες χρειάζονται χρόνια για να τελειώσουν, άλλες φλέγονται σε µια σύντοµη χρονική τροχιά και σ’ έναν χώρο που όσο πιο περιορισµένος είναι, τόσο περισσότερη ένταση τους προσθέτει.