Σημείωμα της Σύνταξης
- Werner Bonefeld
Επιστήμη, ηγεμονία και δράση: Για τα στοιχεία του κυβερνολογισμού
- John Holloway
Να διαβάσουμε το Κεφάλαιο: η πρώτη πρόταση ή το Κεφάλαιο αρχίζει με τον πλούτο, όχι με το εμπόρευμα
- Terra Cremada
Αυτοδιαχείριση της δυστυχίας ή οι δυστυχίες της αυτοδιαχείρισης
- Κατερίνα Νασιώκα
Κοινά, ταυτότητα και φετιχισμός
- Φίλες και φίλοι της αταξικής κοινωνίας
Για την κομμουνιστικοποίηση και τους θεωρητικούς της
- Γιώργος Σωτηρόπουλος 
Δικαιοσύνη, τρόμος, ουτοπία: Η εποχή της επανάστασης

Ο ανά χείρας τόμος τιμά την ομότιμη καθηγήτρια ιστορία της τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Νίκη Λοϊζίδη. Στόχος του τόμου δεν είναι να προχωρήσει σε σπουδαιοφανείς (και για αυτό κενές περιεχομένου) αποτιμήσεις.
Σε ό, τι αφορά τη συνολική σταδιοδρομία της τιμώμενης, παρέχεται στο πρώτο τμήμα κάποιο σύντομο, οργανωμένο (και όχι εξαντλητικό) υλικό από την προσωπική της πορεία.

Οι Λουδίτες -πολλοί από αυτούς υφαντές, λαναράδες και φινιριστές μαλλιού, αλλά και τεχνίτες στον επαγγελματικό κλάδο του βαμβακιού που απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στην Αγγλία στα τέλη του 18ου αιώνα- ήταν, όπως οι Πρόσχαροι Άνδρες του Ρομπέν των Δασών, θύματα της προόδου ή αυτού που θεωρούνταν πρόοδος.

Η αρχιτεκτονική πράξη δεν συντελείται εν κενώ. Εγγράφεται σε μια ιστορική διάρκεια, εντάσσεται σε ένα κοινωνικό, πολιτισμικό και διανοητικό περιβάλλον, μορφοποιείται σε έναν κατασκευαστικό κώδικα. Και αντλεί την έμπνευση της, πρώτα και κύρια, από την ψυχή του αρχιτέκτονα, που επεξεργάζεται δημιουργικά μια λύση.
Πυρήνας της αρχιτεκτονικής δημιουργίας είναι η φαντασία και το πάθος του αρχιτεκτονούντος υποκειμένου. Αναφερόμενος σε αυτή την πτυχή, ο Νίκος Σιδέρης αναπτύσσει μια συνεκτική θέση:

Στο βιβλίο αυτό διερευνάται η επανάσταση, τόσο στο επίπεδο της θεωρίας όσο και σε αυτό της ιστορίας, υπό το φως της έννοιας της δικαιοσύνης.

Με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων έχουν ήδη γραφτεί και εκδοθεί πολλά βιβλία για τη Ρωσική επανάσταση. Ένδειξη, αν μη τι άλλο, της ισχυρής έλξης που ασκεί ακόμα το ιστορικό αυτό γεγονός· ένδειξη όμως και του ότι έχει πλέον παρέλθει, γιατί όλα τα αφιερώματα, ακόμα και αυτά που νοσταλγούν άκριτα, αποτελούν συγχρόνως επικήδειους. Αυτός είναι ένας βασικός στόχος του παρόντος βιβλίου, θα ήθελε να μην είναι ακόμα ένα αφιέρωμα που τελειώνει λέγοντας ότι «η επανάσταση είναι ζωντανή», εννοώντας με αυτό ότι γίνεται να επαναληφθεί με τρόπο που τα όποια λάθη δύναται να αποφευχθούν.

Τα δοκίμια αυτά επισκοπούν ένα παγκόσμιο θρησκειολογικό υλικό, επιχειρώντας από τη μία πλευρά να το κατανοήσουν μέσ’ από τη συστηματική πολιτισμική σύγκριση, και από την άλλη να το εντάξουν σε ένα μακροϊστορικό σχήμα που δεν παραγνωρίζει ούτε τις ιδιαιτερότητες των θρησκευτικών φαινομένων ούτε την εξάρτησή τους από το μεγάλο συνεχές τού ανθρώπινου πολιτισμού.

«Τα σώματα, ευάλωτα, δημιουργούν κάθε φορά, ξεκινώντας από την αρχή, ένα μεταβαλλόμενο χωροχρόνο σ’ έναν τόπο, διασχίζοντας τα σύνορα. Οι δράσεις της Νομαδικής Αρχιτεκτονικής γίνονται στον δημόσιο χώρο και στα αστικά κενά.

Ο έκτος τόμος των Τετραδίων του Μοντέρνου είναι αφιερωμένος στην επέτειο των 25 χρόνων από την ίδρυση του ελληνικού docomomo. Περιλαμβάνει μια σειρά δοκιμίων που αναδεικνύουν κτίρια του ελληνικού μοντερνισμού που έτυχαν καλύτερης ή χειρότερης μοίρας στο πέρασμα του χρόνου και μια σειρά θεωρητικών προσεγγίσεων για το ρόλο και το αντικείμενο της τεκμηρίωσης και της προστασίας της μοντέρνας αρχιτεκτονικής.

Ο άνθρωπος αφήνει στο διάβα του αμέτρητους ίσκιους σε σχήματα και χρώματα, το ίδιο και τα πράγματα. Η τέχνη δεν θα μπορούσε παρά να παρατηρήσει και να ενσωματώσει αυτή την ποικιλομορφία.
Ονόμασα αυτή την ενότητα "Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του" για να δείξω αυτή τη μεταφορική αλλά και ουσιαστική συνάντηση ανάμεσα στον άνθρωπο και στο χώρο του, τη φύση.
Δύο ξύλινοι άνθρωποι, πρώην πλάτανοι, σκιές πραγματικών ανθρώπων, συναντώνται με μοναχικούς χώρους, τοπία, και συνομιλούν μεταξύ τους με διάθεση αμοιβαιότητας, όπως το φως και η σκιά, ο άνθρωπος και ο ίσκιος του.