Στο απομονωμένο σπίτι του Π. Ροδακή, του πιο μοναχικού ίσως ανθρώπου στο νησί, βρίσκει καταφύγιο μια γυναίκα που την κυνηγούν. Εγκαθίσταται, αυτή και τα δύο μπαούλα της, και το μόνο που τη νοιάζει είναι πως θα εξασφαλίσει για μεγαλύτερο διάστημα την παραμονή της στο ασφαλές αυτό μέρος. Για να το πετύχει, μπολιάζει στον ήρωα μας την επιθυμία να ξεκινήσει ένα πείραμα βασισμένο σε μια παλιά γοητευτική ιδέα και να σταθεί η ίδια πλάι του πολύτιμη βοηθός.
Σηκώθηκαν τα λόγια της ψυχής και είπαν:
«Τα χρόνια του ταραγμένου ύπνου ταξιδεύαμε
και δε γνωρίζαμε την άκρη της θάλασσας.
Σε μιαν αόρατη κίνηση
ακολουθούσαμε
πέρα απ' τις Συμπληγάδες
τις όψεις του φεγγαριού που μας όριζε.
Τα μάτια στρέψαμε στον άπειρο χρόνο
χωρίς ελπίδα γυρισμού.
Τώρα
σαν τα μαύρα σημάδια της μνήμης,
σ' ένα χαρτί μόνο έχουμε σπρώξει
λίγα βήματα στο φως.» [Από την έκδοση]
Όπως η γάτα απιθώνει τ' ακέφαλο ποντίκι στο κατώφλι
κι οπτασιάζεταικανείς ότι έρημος πλαγιάζει καταγής
όπως αυτιάζεται τις ρίζες να γεφυρώνουνε την άβυσσο
και να χιμούν επάνω τουσαν Άρπυιες φονικές.
Στην κάμαρη με το χωμάτινο δάπεδο, που το ταβάνι και τα ντουβάρια της είχαν μαυρίσει απ' την καπνιά ενός μακριού χειμώνα, η κοντόχοντρη κι άχαρη παραστιά, που βρισκόταν εκεί θαρρείς φυλακισμένη, έκαιγε τα κούτσουρα αράθυμα, λες και πάσχιζε να τα καταπιεί μια ώρα αρχύτερα.
"Τί κοινό μπορεί να έχουν, άραγε, μεταξύ τους, μια κοσμογυρισμένη Λατινοαμερικάνα, αυτοεξόριστη πολίτης της οικουμενικής πραγματικότητας, ένας Γάλλος ουτοπιστής με σπινθηροβόλο βλέμμα, ένθερμος οπαδός του σιτουασιονισμού, και μια ατίθαση Ελληνίδα, αμετανόητη αντάρτισσα της σαγήνης;", αναρωτήθηκαν η Δεσμίνα και ο Σείριος, προς το τέλος του χειμώνα του '73-'74 και -καθώς απέκλεισαν οποιοδήποτε άλλη εκδοχή- συμφώνησαν στο γεγονός πώς χρημάτισαν -και οι τρεις- ένοικοι και γείτονές τους στο αριστερό δωμάτιο του διαμερίσματος της Roi de Sicile.
Δώδεκα διηγήματα απαρτίζουν το πρώτο βιβλίο της Νάσιας Διονυσίου.
Στα Τρίκαλα γεννήθηκε, όχι δηλαδή και μέσα για μέσα, να εκεί που ανηφορίζει το βουνό.
Ένα σπιτάκι ισόγειο της είχαν αφήσει οι παππουδογιαγιάδες της, γιατί γονείς δεν είχε γνωρίσει.
Ένα σπιτάκι με τα παραρτήματά του.
Στην αρχή κομμωτήριο σκέτο, αργότερα salon de coiffure και σαλόνι ομορφιάς για κυρίους. Κυρίως για κυρίους.
Σηκώθηκαν τα λόγια της ψυχής και είπαν:
«Τα χρόνια του ταραγμένου ύπνου ταξιδεύαμε
και δε γνωρίζαμε την άκρη της θάλασσας.
Σε μιαν αόρατη κίνηση
ακολουθούσαμε
πέρα απ' τις Συμπληγάδες
τις όψεις του φεγγαριού που μας όριζε.
Τα μάτια στρέψαμε στον άπειρο χρόνο
χωρίς ελπίδα γυρισμού.
Τώρα
σαν τα μαύρα σημάδια της μνήμης,
σ' ένα χαρτί μόνο έχουμε σπρώξει
λίγα βήματα στο φως.»
Σ' αγαπούσα - το 'ξερες;
(Κράτησες εσύ το μυστικό σου
για τον άλλον Κόσμο τον άγνωστον...)
Μαζί ποτέ δεν θ' ανταμώναμε στον κήπο
του Παραδείσου·
πιστό σκυλί
πάρε με πίσω στο Δάσος
με την ψιλή χλόη
νανουρισμένον.
[Από την έκδοση]
Οι βδομάδες αλαφριά πετάνε.
Τι συνέβη δεν καταλαβαίνω.
Πως στη φυλακή, γιόκα μου, εσένα
Οι λευκές οι νύχτες σε κοιτάζαν,
Όπως τώρα πάλι σε κοιτούν
Με μάτι γερακιού φλογερό
Και για ένα ψηλό σταυρό
Και για θάνατο μιλούν.
[Από την έκδοση]
