Όχι, δεν ήταν o ονειροπόλος Άμλετ κλεισμένος στον ψηλό του πύργο πάνω στα βράχια της Eλσινόρης· o Γεράσιμος Μαρκίδης ήταν, που ταξίδευε στις αρχές του φθινοπώρου στο Αιγαίο, με τα μικρά και τα μεγάλα του ναυάγια, προσπαθώντας, αντιμέτωπος με τα δικά του φαντάσματα και στραπάτσα, να κρατήσει ζωντανό όσο φως του είχε απομείνει βάζοντας κάθε πρωί μέσα έξω τα πολυφορεμένα ρούχα του για να φαίνεται στους άλλους ευδιάθετος και άνετος, ατσαλάκωτος και αρυτίδωτος.

Τα Λαμπρά παράσιτα (Radiant Vermin, 2015) ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα γραφής του IN-YER-FACE THEATRE παίχτηκαν για δύο χρόνια σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη και στη συνέχεια σε διάφορες άλλες πόλεις ανά τον κόσμο. Από τις 18 Νοεμβρίου 2017 ανέβηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ξεκίνησα γύρω στις τρεις το μεσημέρι το ταξίδι επιστροφής από τη Φλώρινα με ένα ολοκαίνουριο λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Η θέση Νο 29, όχι τόσο άνετη, αλλά με άπλετη θέα. Η Φλώρινα πανέμορφη και τούτη την εποχή. Αρχές Δεκέμβρη και το πρώτο χιόνι έφτασε, για να στολίσει το τοπίο ενόψει των Χριστουγέννων. Αλλά ο Θεός μάς σκέφτηκε. Οι δρόμοι καθάρισαν, μα το τοπίο γύρω απ' τη Φλώρινα πανέμορφο, ντυμένο στα λευκά. [...] (Από την έκδοση)
 

Πού να εκβάλλουνε, άραγε,
τα ωριμότερα του σώματος ερωτήματα;

... Ένας μαινόμενος ταύρος είναι έγκλειστος κάτω απ' τη γη
και βρυχιέται -
στείλατε τη λατρεία στις κρύπτες;
Η παντανησυχούσα φουρτούνιασε, είναι κάτασπρη -
Η δυστυχία είναι μια πράξη μεγαλύτερη απ' την πράξη
στείλατε αυτή την πράξη στις κρύπτες;
Δέπας αμφικύπελλον και αιματηρές βροχές -
Κύπελλον άωτον από σπαρτιατικό βασάλτη
και αιματηρές βροχές -
Δώσ' μου ένα απολέπισμα αυτού του βασάλτη -
Βομβεί δε νεκρών σμήνος - θ' ακολουθήσουν την αστραπή.

Σπονδείος. Μετανάστευσις του λογικού.

Στο απομονωμένο σπίτι του Π. Ροδακή, του πιο μοναχικού ίσως ανθρώπου στο νησί, βρίσκει καταφύγιο μια γυναίκα που την κυνηγούν. Εγκαθίσταται, αυτή και τα δύο μπαούλα της, και το μόνο που τη νοιάζει είναι πως θα εξασφαλίσει για μεγαλύτερο διάστημα την παραμονή της στο ασφαλές αυτό μέρος. Για να το πετύχει, μπολιάζει στον ήρωα μας την επιθυμία να ξεκινήσει ένα πείραμα βασισμένο σε μια παλιά γοητευτική ιδέα και να σταθεί η ίδια πλάι του πολύτιμη βοηθός.

Σηκώθηκαν τα λόγια της ψυχής και είπαν:
«Τα χρόνια του ταραγμένου ύπνου ταξιδεύαμε
και δε γνωρίζαμε την άκρη της θάλασσας.
Σε μιαν αόρατη κίνηση
ακολουθούσαμε
πέρα απ' τις Συμπληγάδες
τις όψεις του φεγγαριού που μας όριζε.
Τα μάτια στρέψαμε στον άπειρο χρόνο
χωρίς ελπίδα γυρισμού.
Τώρα
σαν τα μαύρα σημάδια της μνήμης,
σ' ένα χαρτί μόνο έχουμε σπρώξει
λίγα βήματα στο φως.» [Από την έκδοση]

Όπως η γάτα απιθώνει τ' ακέφαλο ποντίκι στο κατώφλι 
κι οπτασιάζεταικανείς ότι έρημος πλαγιάζει καταγής 
όπως αυτιάζεται τις ρίζες να γεφυρώνουνε την άβυσσο 
και να χιμούν επάνω τουσαν Άρπυιες φονικές.

Στην κάμαρη με το χωμάτινο δάπεδο, που το ταβάνι και τα ντουβάρια της είχαν μαυρίσει απ' την καπνιά ενός μακριού χειμώνα, η κοντόχοντρη κι άχαρη παραστιά, που βρισκόταν εκεί θαρρείς φυλακισμένη, έκαιγε τα κούτσουρα αράθυμα, λες και πάσχιζε να τα καταπιεί μια ώρα αρχύτερα.