Ο Μαύρος μοναχός κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως μια νουβέλα-φαινόμενο στα παγκόσμια λογοτεχνικά χρονικά, καθώς έχει δεχθεί, από την εποχή της συγγραφής της μέχρι σήμερα, πλείστες προσεγγίσεις και άκρως αντιφατικές ερμηνείες. Και αυτό μόνο άξιο απορίας δεν είναι, αφού ο Αντόν Τσέχοφ πραγματεύεται ένα διαχρονικά φλέγον θέμα: την αδυναμία, ή ίσως την άρνηση του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με την γκρίζα μετριότητα, με μια ύπαρξη μουντή.

Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι βαδίζει για λίγο στα χνάρια του Νικολάι Γκόγκολ κι από τη σατιρική του πένα ξεπηδούν δύο νουβέλες αντάξιες της Μύτης και τουΗμερολόγιου ενός τρελού: ο αγαπημένος του ελληνικού κοινού Κροκόδειλος, με τις αλλεπάλληλες θεατρικές διασκευές, και ο λιγότερο γνωστός αλλά αριστουργηματικός Μπομπόκ. Σε αυτές, η ψυχογράφηση των ηρώων επιχειρείται μέσα από μια φαιδρή οπτική, ο ρεαλισμός γίνεται γκροτέσκος, οι διάλογοι ηχούν σπαρταριστοί, τα ήθη κι οι νοοτροπίες δεν σκιαγραφούνται απλώς αλλά διακωμωδούνται, ενώ ο ντοστογιεφσκικός αντι-ήρωας αποκτά το σωσία του.

Τα διηγήματα των Τερπινοήσεων άλλοτε απλώς «φλερτάρουν» με τη λογοτεχνία του φανταστικού και άλλοτε εντάσσονται στο cult αυτό είδος – το οποίο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, προσλαμβάνει κυρίως τη μορφή της επιστημονικής φαντασίας: της ουτοπίας ή, ενίοτε, και της δυστοπίας (η ερμηνεία, όπως συχνά συμβαίνει στα έργα τού Ουμπίδια, κορυφαίου πεζογράφου από τον Ισημερινό, εναπόκειται στον αναγνώστη).

Ο Άρτουρ Σνίτσλερ, από τους πρώτους συγγραφείς που χρησιμοποίησαν την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου, με τη Δεσποινίδα Έλζε φέρνει με επιτυχία σε πέρας ένα φιλόδοξο εγχείρημα: να μας δώσει μια νουβέλα που εκτυλίσσεται εξολοκλήρου στο μυαλό της κεντρικής ηρωίδας. Με το διεισδυτικό του βλέμμα και με τον διάχυτο, ειλικρινή ερωτισμό που χαρακτηρίζει τα περισσότερα έργα του, ανατέμνει τον γυναικείο ψυχισμό με μιαν ακρίβεια που ελάχιστοι άνδρες συγγραφείς κατάφεραν να πετύχουν και σκιαγραφεί, μέσα από μια πλοκή που κρατά λίγες μόνο ώρες, την πορεία μιας νεαρής γυναίκας προς την αυτοσυνειδησία.

Η πραγματεία «Επιστολή για τον ανθρωπισμό» είναι ένα από τα γνωστότερα και σημαντικότερα κείμενα του γερμανού φιλόσοφου Martin Heidegger. Με αφετηρία το ερώτημα για την ουσία του ανθρώπου και σε αντιπαράθεση με την παραδοσιακή, μεταφυσική αντίληψη, ο Heidegger αναπτύσσει, με τρόπο βατό και κατανοητό, τις θεμελιώδεις αρχές της σκέψης του. 

Ο Θεός είναι πνεύμα και, ως πνεύμα, είναι για το πνεύμα [...] Η εξύψωση συνεπώς του νοούντος πνεύματος σ' αυτό που αποτελεί το ίδιο το ύψιστο νόημα, δηλαδή στον Θεό, είναι αυτό που θέλουμε εδώ να εξετάσουμε [...] Η εν λόγω εξύψωση, περαιτέρω, έχει το θεμέλιο της στην ίδια τη φύση του πνεύματος μας, είναι αναγκαία γι' αυτό".

"Σε προειδοποιώ, καρδιά μου, συγχώρεσέ με, αλλά αν μ’ εγκαταλείψεις για μια άλλη, όποια και να ’ναι αυτή, εγώ, όσο ζω, δε θ’ αφήσω να μου ξεφύγεις".

Ολόκληρο το ασυγκράτητο πάθος, ο ασυμβίβαστος έρωτας της κεντρικής ηρωίδας, συνοψίζεται σ’ ετούτη την απλή όσο και αδυσώπητη φράση της. Και η Κατερίνα Λβόβνα θα παραμείνει πιστή μέχρι κεραίας στο λόγο της, δίδοντας μια φρικιαστική τροπή κι ένα τραγικό τέλος στον μεγάλο της έρωτα.

Όταν το πενάκι του σκιτσογράφου συναντά την οξυδερκή πένα του σχολιαστή, τότε το αποτέλεσμα είναι ο Βολίνσκι, ένας από τους τραχύτερους και ωμότερους ευθυμογράφους. Για να μη βρεθεί αναγκασμένος να επιλέξει -και, κατά συνέπεια, να περιοριστεί- είναι λίγο απ' όλα: εθνικιστής, ξενόφοβος, ρατσιστής, σεξομανής, μαζοχιστής, αριστεριστής, φασίστας, ηλίθιος, κακός και μαλάκας. Προσοχή όμως! Όλα αυτά συμβαίνουν σ' ένα πρώτο, επιφανειακό επίπεδο. Αν ο Βολίνσκι διάλεξε τα άκρα, το έκανε επειδή πίστευε πως πρέπει να εξωθούμε την πραγματικότητα στα ακραία της όρια.

Από τις εκδόσεις Ροές, και στη νέα (υπο)σειρά μικρά microMEGA!, κυκλοφόρησαν οκτώ παιχνιδιάρικα βιβλιαράκια της Παυλίνας Παμπούδη με γενικό τίτλο "Ιστορίες για γέλια και για χρώματα".
Πρόκειται για οχτώ έμμετρες ιστοριούλες, με πολύ χρώμα και πολύ χιούμορ, για σημερινά, χθεσινά, αυριανά και παντοτινά παιδιά.

Από τις εκδόσεις Ροές, και στη νέα (υπο)σειρά μικρά microMEGA!, κυκλοφόρησαν οκτώ παιχνιδιάρικα βιβλιαράκια της Παυλίνας Παμπούδη με γενικό τίτλο «Ιστορίες για γέλια και για χρώματα»: Η Κόκκινη Ιστορία, Η Μπλε Ιστορία, Η Κίτρινη Ιστορία, Η Πράσινη Ιστορία, Η Καφέ Ιστορία, H Μαύρη Ιστορία, Η Πορτοκαλί Ιστορία και Η Άσπρη Ιστορία.

Πρόκειται για οχτώ έμμετρες ιστοριούλες, με πολύ χρώμα και πολύ χιούμορ, για σημερινά, χθεσινά, αυριανά και παντοτινά παιδιά.