"Ήθελα να βρω για παιδαγωγό μου έναν αληθινό φιλόσοφο ο οποίος θα μπορούσε να εξυψώσει κάποιον επάνω από την ανεπάρκεια [...] και θα τον δίδασκε ξανά, απλά και ειλικρινά, να, είναι, στη σκέψη και τη ζωή, "παράκαιρος" [...]· διότι οι άνθρωποι έχουν γίνει τώρα τόσο πολύπλευροι και περίπλοκοι που αναγκάζονται να γίνονται ανειλικρινείς όταν θέλουν [...] να διατυπώσουν ισχυρισμούς και να πράξουν σύμφωνα μ' αυτούς [...] Τέτοιες ήταν η δεινή θέση μου, η ανάγκη και η επιθυμία μου όταν γνώρισα τον Σοπεγχάουερ.

Ο Γιάκομπσεν (1847-1885) υπήρξε στα τέλη του 19ου αιώνα ο αδιαμφισβήτητος "κυρίαρχος του στιλ" στη σκανδιναβική λογοτεχνία. Το ιδιαίτερο ύφος του επηρέασε όλη την επόμενη γενιά των Βορειοευρωπαίων συγγραφέων. Η βαθιά ψυχολογική εμβάθυνση στους χαρακτήρες του του χάρισε το χαρακτηρισμό του "μεγαλύτερου ψυχολόγου της νεότερης λογοτεχνίας", ενώ οι δυνατές περιγραφές του εκείνον του "μεγάλου ζωγράφου του πεζού λόγου".

Στο ανά χείρας δοκίμιο, ένα από τα πρώιμα κείμενά του, ο Νίτσε εισάγει για πρώτη φορά το "απολλώνιο" και το "διονύσιο", τις περίφημες αυτές έννοιες με τις οποίες εξηγεί και αναλύει τη γέννηση της δραματικής ποίησης στην ελληνική Αρχαιότητα. Αναδεικνύει περαιτέρω την κεντρική ιδέα που διέπει την τέχνη των δύο μεγάλων κλασικών δραματουργών, του Αισχύλου και του Σοφοκλή. Καταδεικνύει επιπλέον την ιδιαίτερη σημασία της μουσικής στο δραματικό έργο και αναπτύσσει εν συντομία βασικές αρχές μιας γενικής θεωρίας για τις τέχνες και την ιεραρχία τους.

Η θεωρία του Σοπεγχάουεργια τα χρώματα οφείλει τη γένεσή της στην προσωπική γνωριμία του δημιουργού της με τον Γκαίτε. Ο Σοπεγχάουερ εκκινεί βέβαια από τα πορίσματα της χρωματολογίας του Γκαίτε, όμως αναπτύσσει μια πολύ πρωτότυπη για τα χρώματα αντίληψη, βασισμένη στο δικό του φιλοσοφικό σύστημα. Τα χρώματα, κατ' αυτόν, συνιστούν φαινόμενο της φυσιολογίας, γεννώνται δηλαδή μέσα στομάτι και δεν υπάρχουν αντικειμενικά. Όρο της δημιουργίας τους αποτελεί ο κατά το ποιόν μερισμός της ενέργειας της όρασης, ο οποίος παρέχει την εξήγηση πολλών φαινομένων σχετικών με τα χρώματα.

Μυθιστόρημα πρωτοποριακό, από πολλές απόψεις "μπροστά από την εποχή του", εκπλήσσει ακόμη και σήμερα με την καινοτομία της γραφής του, ενώ όταν πρωτοεκδόθηκε (το 1927) προκάλεσε σκάνδαλο λόγω του προκλητικού του θέματος.

Πώς μπορούν οι ανθρωπιστικές επιστήμες, που βρίσκονται πλέον σε καθεστώς υποτίμησης, να αναζωογονηθούν και να γίνουν ελκυστικές και χρήσιμες για τον σύγχρονο άνθρωπο; Πώς θα αποκτήσουν πάλι το στοιχείο της δημιουργικότητας που είχαν κάποτε; Πώς θα τους ξαναδώσουμε τον αρχικό ανθρωπιστικό τους χαρακτήρα μετά την απανθρωποποίηση που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα;

Ο Γάλλος φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μουσικολόγος Edouard Schure γεννήθηκε στο Στρασβούργο το 1841 και πέθανε στο Παρίσι το 1929, αφήνοντας πίσω του σημαντικό φιλοσοφικό, μουσικολογικό και λογοτεχνικό έργο. Η γνωριμία του με τον Ρούντολφ Στάινερ έστρεψε το ενδιαφέρον του προς τον εσωτερισμό, τη μελέτη των αρχαίων μυστηρίων, την ιστορία και μελέτη των θρησκειών, καθώς και τη σχέση τους με την Επιστήμη και τη Φιλοσοφία.

Σε τούτο τον σύντομο αλλά περιεκτικό "οδηγό ζωής", ο Γάλλος συγγραφέας και ακαδημαϊκός Αντρέ Μωρουά (1885-1967) δίνει συμβουλές σ' έναν νέο για τη στάση που πρέπει να έχει απέναντι σε σημαντικά θέματα όπως η ανθρώπινη ευτυχία, η ψυχαγωγία, το χρήμα, ο γάμος, ο πολιτισμός της αφθονίας, ο φθόνος, η πολλαπλότητα του εαυτού και η αντιφατική ανθρώπινη συμπεριφορά...

Ο Marx υπήρξε, αναμφίβολα, οξυδερκέστατος παρατηρητής των πολιτικών τεκταινομένων της εποχής του. Η ανάλυση στην οποία τα υποβάλλει στο εν λόγω κείμενό του του επιτρέπει να διακρίνει ευκρινώς -πίσω από την επίφαση της φιλελεύθερης ρητορείας- τις βαθύτερες γεωπολιτικές βλέψεις των μεγάλων δυνάμεων στη σκακιέρα της ευρωπαϊκής πολιτικής από το Συνέδριο της Βιέννης (1814-'15) μέχρι και λίγο μετά τα μέσα του 19ου αιώνα.

Τον Φερνάντο Πεσσόα (1888-1935) απασχόλησαν ιδιαίτερα τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου· τα συγκεκριμένα θέματα κυριαρχούν στα έργα που περιλαμβάνονται σ' αυτή την έκδοση, με κοινό χαρακτηριστικό - σπάνιο στα κείμενα του Πορτογάλου συγγραφέα - το στοιχείο του διαλόγου. Το «Ταξίδι στην Άβυσσο» είναι μια σύνθεση από προπλάσματα δραματικών έργων του Πεσσόα, ένα πνευματικό ταξίδι στο άγνωστο, που οδηγεί σε «πολλές αλήθειες, μα όλες αντιφατικές μεταξύ τους».