Φόνοι, αναπάντεχοι θάνατοι, μοιραίες συμπτώσεις, νοσηροί και ματαιωμένοι έρωτες, παράξενες ασθένειες, παραισθήσεις και παραληρήματα, φρίκη μπροστά στο αναπόδραστο, κίνδυνοι που παραμονεύουν στην πεδιάδα, στο παρθένο δάσος αλλά και στα πιο καλοβαλμένα σπίτια, συνθέτουν το ιδιότυπο όσο και συναρπαστικό σύμπαν του θεμελιωτή του ισπανοαμερικάνικου διηγήματος Οράσιο Κιρόγα (1878-1937), του Πόε της Λατινικής Αμερικής, όπως εύλογα χαρακτηρίζεται, ο οποίος συνδυάζει με μοναδικό τρόπο το ύφος και τη θεματολογία του Αμερικανού μετρ του τρόμου, του Μωπασσάν και του Κίπλινγκ.

Στο Προγκρόντι, μια πολίχνη της Γαλικίας, ζούσε κάποτε ένας Εβραίος έμπορος κοραλλιών, ο Νίσεν Πιτσένικ. Ήταν γνωστός σε όλη την ευρύτερη περιοχή και η πελατεία του πρόθυμη να ταξιδέψει κάμποσα βέρστια προκειμένου να αγοράσει ένα κόσμημα για κάποια ιδιαίτερη περίσταση. 

Ο Ομέρ Σεϋφεττίν, εισηγητής του μοντέρνου διηγήματος στην τουρκική λογοτεχνία, βίωσε ως ευαίσθητος παρατηρητής την κρίσιμη για τη γειτονική χώρα ιστορική συγκυρία της μετάβασης από την πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τουρκικό εθνικό κράτος. Η δύσκολη, γεμάτη αντιφάσεις εποχή του πρόσφερε την πρώτη ύλη και η μαστοριά του τη μετέτρεψε σε συγκινητικές, χαριτωμένες ή ενίοτε βίαιες ανθρώπινες ιστορίες.

Ο αναγκαίος δρόμος που οδηγεί προς μια γνώση απόλυτα θεμελιωμένη ή, πράγμα που είναι το ίδιο, προς μια φιλοσοφική γνώση, είναι αυτός μιας καθολικής αυτο-γνωσίας, καταρχάς μιας αυτογνωσίας της μονάδας και στη συνέχεια της κοινότητας των μονάδων. Μπορούμε επίσης να πούμε: μια ριζική και καθολική περαιτέρω συνέχιση των καρτεσιανών στοχασμών ή, πράγμα που είναι το ίδιο, μια καθολική αυτογνωσία είναι η ίδια η φιλοσοφία και περιλαμβάνει κάθε υπεύθυνη για τον εαυτό της γνήσια επιστήμη.

Ο Edmund Husserl χρωστά τη φήμη του όχι μόνο στην περίφημη φαινομενολογική μέθοδο, της οποίας υπήρξε ο ίδιος εμπνευστής και εισηγητής, αλλά κυρίως στην προσπάθειά του για μία ανανέωση και αναθεμελίωση της φιλοσοφικής σκέψης στον 20ό αιώνα.

"Η χαλαρότερη πρακτική στην ερμηνευτική τέχνη προϋποθέτει ότι η κατανόηση προκύπτει αυτόματα, εκφράζει δε τον στόχο της ερμηνείας αρνητικά: Ζητούμενο είναι η αποφυγή της παρανόησης [...] Η αυστηρότερη πρακτική προϋποθέτει ότι η παρανόηση προκύπτει αυτόματα και ότι, σε κάθε σημείο, την κατανόηση πρέπει κανείς να τη θέλει και να την επιζητεί".

Μετά την απιστία, ο φόβος. Οι διαβαθμίσεις της έντασής του, από την ανατριχίλα μέχρι τον πανικό. Το φάσμα των συναισθημάτων που τον συνοδεύουν, από την ηδονή μέχρι την επιθυμία του θανάτου.
Η ακτινογραφία του κοινωνικού σώματος που τον εκτρέφει, της μεγαλοαστικής τάξης.
Με ρεαλιστική ψυχολογική περιγραφή, με διεισδυτική κοινωνική ανάλυση και αμείωτη δραματική ένταση, ο Στέφαν Τσβάιχ παρατηρεί και ανατέμνει το φόβο: το ατομικό βίωμα και τις κοινωνικές συνιστώσες του. (

Οι "Αφορισμοί" εκδόθηκαν το 1904, τέσσερα χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα, και αποτυπώνουν ανάγλυφα τη σκέψη, το πνεύμα και την αντίληψη ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900). Λεκτικά πυροτεχνήματα για τη ζωή και την τέχνη, τις γυναίκες και τον έρωτα, την ηθική και την αμαρτία, την ηδονή και τον πόνο, ανατρεπτικές παραδοξολογίες που αποδομούν όλα τα κατά συνθήκη ψεύδη, οι αφορισμοί του "καταραμένου" από την κοινωνία της εποχής του Ιρλανδού δεν έχουν χάσει τίποτε από τον προκλητικό και ενίοτε σκανδαλώδη χαρακτήρα τους.

Η Κέιτ Σοπέν στάθηκε μια ιδιάζουσα περίπτωση των αμερικανικών γραμμάτων στα τέλη του 19ου αιώνα. Το έργο της, λησμονημένο για καιρό, ανακαλύφθηκε εκ νέου στα μέσα του 20ού αιώνα. Τα τολμηρά, ασυμβίβαστα κείμενά της συνθέτουν, κατά κάποιον τρόπο, την πολυπρισματική αυτοβιογραφία της. Η γραφή της, καθώς αποτυπώνει υπαινικτικά, λιτά και ειρωνικά την ανθρώπινη κατάσταση κι αναδεικνύει τα περίπλοκα ζητήματα που θέτουν η αλήθεια και η ελευθερία, την καθιστά σύγχρονή μας.

Τα διηγήματα που περιλαμβάνονται σ' αυτόν τον τόμο κινούνται γύρω από τον άξονα του έρωτα και δη των ατοπημάτων στον έρωτα, ο Μωπασσάν πραγματεύεται εδώ με απέριττο αλλά και αποτελεσματικό τρόπο το θέμα της απιστίας στις ερωτικές σχέσεις.