Τι προκύπτει όταν ένας "καλός μαθητής" του λατινοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού, "μεταλλαγμένου" αισθητά, αποπειραθεί να απεικονίσει (υπερ)ρεαλιστικά το σύγχρονο χαοτικό αστικό περιβάλλον μιας μεγαλούπολης, όπως είναι η Πόλη του Μεξικού των είκοσι εκατομμυρίων; Και αν, επιπλέον, έχει μια μεταμοντέρνα γραφή ικανή να αποτυπώνει ταχυδακτυλουργικά το πραγματικό ως φανταστικό και το αντίστροφο; Προκύπτουν τα εξωφρενικά cult διηγήματα του Χόρχε Ερνάντες.

Τα τρία διηγήματα του Λεονίντ Αντρέγιεφ που περιέχονται στον τόμο αυτό, γράφτηκαν μεταξύ των ετών 1905 - 1908, στο απόγειο της συγγραφικής σταδιοδρομίας του δημιουργού τους. Ο Αντρέγιεφ θίγει και εδώ τα αγαπημένα του θέματα, την υποκρισία της κοινωνίας (Οι χριστιανοί), την τρομοκρατία και τα επαναστατικά ιδεώδη (Έρεβος), την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων και το παράλογο της ύπαρξης (Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου).

Η ιστορία της γερμανόφωνης ποίησης από το 1945 μέχρι σήμερα είναι στενά συνδεδεμένη με την πολιτική ιστορία της Γερμανίας. Γεγονότα όπως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η διαίρεση της Γερμανίας, τα κινήματα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του 1960 και η πτώση του Τείχους του Βερολίνου οδηγούσαν σε αλλαγές στην ποίηση, ακόμα κι αν οι ποιητές ζούσαν εκτός Γερμανίας. Η ανθολογία αυτή πιάνει το νήμα από την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και φτάνει μέχρι το σήμερα.

Μέσα από τα διηγήματά του Λάζαρος και Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο Λεονίντ Αντρέγιεφ μας δίνει δύο πολύ ενδιαφέροντα πορτρέτα των γνωστών βιβλικών ηρώων.
Με το διήγημα Λάζαρος, ο συγγραφέας κατορθώνει να μας μεταδώσει το ρίγος που θα πρέπει να προκαλούσε στους συγχρόνους του το βλέμα κάποιου που αντίκρισε κατάματα το θάνατο και διατήρησε κάτω από τα βλέφαρά του το τρομερό αντικαθρέφτισμα του κάτω κόσμου.

Ο άνθρωπος δεν δείχνει τον πραγματικό του εαυτό παρά μόνο σε ό,τι κάνει. Εκεί, και μόνο εκεί, προσφέρει την αληθινή διάσταση του εαυτού του. Ο Γκαίτε, ένας από τους σοφώτερους ανθρώπους όλων των εποχών, βρήκε τα πιο σωστά λόγια: "Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τα έργα τέχνης όταν τα βλέπουμε μόνο ολοκληρωμένα, πρέπει να τα έχουμε γνωρίσει και εν τω γεννάσθαι. Πρέπει να εισχωρήσουμε στο μυστικό του δημιουργείν ενός καλλιτέχνη, για να καταλάβουμε το δημιούργημά του".
S. Sweig

Το σύγγραμμα αυτό προέρχεται από την εποχή κατά την οποία ο Νίτσε συνέτασσε το κύριο έργο της πρώιμης περιόδου του, το περίφημο "Η γέννηση της τραγωδίας" (1872), στο οποίο τελικά και σε πολύ μεγάλο βαθμό ενσωματώθηκε. Καθότι εκθέτει ένα πολύ σημαντικό μέρος των αναλύσεων του υπό συγγραφή τότε εκείνου έργου, ο φιλόσοφος το τύπωσε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων προκειμένου να το δώσει σε γνωστούς του και αρμόδιους να το κρίνουν ώστε να πάρει την άποψή τους. 

Τα διηγήματα τούτης της συλλογής ανήκουν στην πρώτη συγγραφική περίοδο του Ντύλαν Τόμας, τη "σκοτεινή"... Παραμύθια, θρύλοι του βορρά και ιδίως της Ουαλίας, μύθοι και λαϊκές δοξασίες που περνούν από στόμα σε στόμα συνθέτουν το φόντο, τον καμβά πάνω στον οποίο ο συγγραφέας κεντάει με μεγάλη μαστοριά τα κείμενά του. Πρόκειται για διηγήματα-ποιήματα, για κομψοτεχνήματα ποιητικής πρόζας, όπου μπορεί ήδη να διακρίνει κανείς όλα τα χαρακτηριστικά του ώριμου ποιητικού λόγου του Ντύλαν Τόμας.

Εννέα διηγήματα του Μωπασσάν με θεματικό άξονα τις "κοινές γυναίκες" στη Γαλλία της περιόδου 1870-1890: μικρές ιστορίες δοσμένες ρεαλιστικά, "νατουραλιστικά", άλλοτε σκληρές και σκοτεινές κι άλλοτε τρυφερές ή χιουμοριστικές. Χωρίς να ηθικολογεί, και με τη γνωστή του λεπτή ειρωνεία, ο Μωπασσάν περιγράφει όλες τις πτυχές του κοινωνικού φαινομένου της πορνείας, "ταξινομώντας" κατά κάποιον τρόπο μέσα από την αφήγησή του όλους τους "τύπους" της πόρνης.

Από νεαρή σχετικά ηλικία, ο Σοπεγχάουερ έγραφε σ' ένα τετράδιο διάφορες σκέψεις, τόσο δικές του όσο και άλλων στοχαστών, για προσωπική του χρήση στην καθημερινότητα της ζωής. Προς το τέλος της ζωής του, δε, έκανε στους μαθητές του συχνά λόγο για το τετράδιο αυτό, το οποίο χαρακτήριζε, δανειζόμενος την έκφραση του Μάρκου Αυρηλίου, Τα εις εαυτόν και προόριζε για δημοσίευση μετά θάνατον. Εντούτοις, το τετράδιο, μετά το θάνατό του, όλως μυστηριωδώς χάθηκε.