Στην πρώτη φωτογραφία, η μικρή Ανν φοράει μαύρο κομπινεζόν και από κάτω μόνο τις κάλτσες της και ζαρτιέρες αζούρ, παρόμοιες με εκείνες που είχα ήδη θαυμάσει στους κήπους του Μπαγκατέλλ. [...] Η κοπέλα στέκεται όρθια, κοντά σε μια κολόνα, στην ίδια στάση στην οποία την είχε τοποθετήσει η Κλαιρ για να κρύψει το κλεμμένο τριαντάφυλλο κάτω από το φόρεμα. [...] Στη θέση του φορέματος, υπάρχει μόνο το κομπινεζόν· ανασηκώνει με τα δυο χέρια το ελαφρύ ύφασμά του, εκθέτοντας στα βλέμματα τους μισάνοιχτους μηρούς...

Θαυμάζω τους σπουδαίους άνδρες όλων των τάξεων, εκείνους που μάχονται για τις αλήθειες και τις ιδέες. Μου αρέσουν και οι σκληροτράχηλοι και οι ευγενικοί, "μάστιγες του Θεού" ή "λατρεμένα παιδιά της ανθρωπότητας".

Τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, ο κορυφαίος Άγγλος λογοτέχνης, στα τριάντα πέντε του χρόνια, δουλεύοντας παράλληλα μυθιστορήματα, διηγήματα και ποιήματα πυρετωδώς, επιτίθεται με δύο λίβελους στις ψυχαναλυτικές θεωρίες, την εποχή ακριβώς που αποκτούν ευρύτερη απήχηση, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η ψυχανάλυση όμως είναι μόνο το σημείο εκκίνησης. Ο Λώρενς, αφού τα βάλει με τους ψυχαναλυτές, τα βάζει με την κοινωνία, και αφού τα βάλει με την κοινωνία, τα βάζει με το άτομο.

"Η δίκη" είναι ένα έργο σταθμός στη σύγχρονη ευρωπαϊκή λογοτεχνία, και, ίσως, το χαρακτηριστικότερο έργο του Κάφκα.

"Τι περίεργο, ιδιόμορφο και συναρπαστικό βιβλίο, και τι απόλαυση να το διαβάζεις! Όπως όλα τα έργα του Κάφκα, είναι ένα υφαντό από άπιαστα όνειρα, ένας ονειρικός κόσμος φτιαγμένος με τόσο γνήσια τεχνική και στηριγμένος σε μια τόσο ισχυρή δύναμη οραματισμού, που το αποτέλεσμα, ανησυχητικά παρόμοιο με πραγματικότητα δίχως υπόσταση, μας τυραννάει και μας αγχώνει στην αρχή σαν εφιάλτης, μέχρι τη στιγμή που μαντεύουμε το κρυμμένο του νόημα".

Έρμαν Έσσε

H Μαρία Πούντερ, Γερμανοεβραία από την Τσεχία, και ο Ραΐφ, Τούρκος μουσουλμάνος, συναντιούνται στο Βερολίνο του Μεσοπολέμου και ζουν έναν μοναδικό έρωτα με απρόσμενη κατάληξη.

Πρόκειται για μια σειρά δώδεκα συνεντεύξεων που ο μεγάλος σκηνοθέτης έδωσε από το 1968 ως το 1970 και στις οποίες μιλά με ειλικρίνεια για τη ζωή και τις ταινίες του. O συνήθως λιγομίλητος Μπέργκμαν μπορεί, όπως διαπιστώνουμε, να είναι λαλίστατος, γοητευτικός και, στο βαθμό που το επιθυμεί, αποκαλυπτικός.

Τι προκύπτει όταν ένας "καλός μαθητής" του λατινοαμερικάνικου μαγικού ρεαλισμού, "μεταλλαγμένου" αισθητά, αποπειραθεί να απεικονίσει (υπερ)ρεαλιστικά το σύγχρονο χαοτικό αστικό περιβάλλον μιας μεγαλούπολης, όπως είναι η Πόλη του Μεξικού των είκοσι εκατομμυρίων; Και αν, επιπλέον, έχει μια μεταμοντέρνα γραφή ικανή να αποτυπώνει ταχυδακτυλουργικά το πραγματικό ως φανταστικό και το αντίστροφο; Προκύπτουν τα εξωφρενικά cult διηγήματα του Χόρχε Ερνάντες.

Τα τρία διηγήματα του Λεονίντ Αντρέγιεφ που περιέχονται στον τόμο αυτό, γράφτηκαν μεταξύ των ετών 1905 - 1908, στο απόγειο της συγγραφικής σταδιοδρομίας του δημιουργού τους. Ο Αντρέγιεφ θίγει και εδώ τα αγαπημένα του θέματα, την υποκρισία της κοινωνίας (Οι χριστιανοί), την τρομοκρατία και τα επαναστατικά ιδεώδη (Έρεβος), την αποξένωση μεταξύ των ανθρώπων και το παράλογο της ύπαρξης (Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου).

Η ιστορία της γερμανόφωνης ποίησης από το 1945 μέχρι σήμερα είναι στενά συνδεδεμένη με την πολιτική ιστορία της Γερμανίας. Γεγονότα όπως ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η διαίρεση της Γερμανίας, τα κινήματα διαμαρτυρίας της δεκαετίας του 1960 και η πτώση του Τείχους του Βερολίνου οδηγούσαν σε αλλαγές στην ποίηση, ακόμα κι αν οι ποιητές ζούσαν εκτός Γερμανίας. Η ανθολογία αυτή πιάνει το νήμα από την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και φτάνει μέχρι το σήμερα.