Η "Φαίδρα" της Μαρίνας Τσβετάγιεβα είναι ένα αριστούργημα που γεφυρώνει την ποίηση με το θέατρο. Μια ρηξικέλευθη και απολύτως πρωτότυπη εκδοχή του μύθου. Μια σπουδή για τα ζητήματα του έρωτα, τη σχέση ανάμεσα στα φύλα, την εξουσία και τη μητρότητα. Η "Φαίδρα" μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από τον Χρήστο Χρυσόπουλο, με την αρωγή της φιλολόγου Έλενας Ριζίκοβα.
«Καθέναν που οι θεοί θέλουν να καταστρέψουν, πρώτα -αλίμονο!- τον καταντούν τρελό!
Μονάχη ο βασιλιάς την άφηνε, στα δάση ροβολούσε με το σκυλί του αντάμα!
Κι εκείνη -η ανέγγιχτη-

Θα υπάρξει μίμος ν' αποδώσει δίχως λέξεις 
το δίχως όνομα προτού ονομαστεί;
Θα υπάρξει λόγος να βαφτίσει την εικόνα,
εκείνη που ομοιώνεται ταυτόχρονα
στη γλώσσα των πραγμάτων και του ανθρώπου;

Είναι φορές που η μιμική σε πάει αλλού,
καθώς αυτό που δεν μιλά χάνεται
στον καταιγισμό των ήχων που δεν βλέπεις,
στα κενοτάφια μιας άπαιχτης σκηνής
με μια αγκαλιά χρυσάνθεμα σε ραγισμένη γυάλα,
στις αγρυπνίες σχολιάζοντας το τίποτε
και αν το τίποτε απομένει από το παν
-πόσα ψιμύθια φκιασιδώνουν την απόσταση

«ΠΑΙΡΝΩ ΜΟΝΑΧΑ κάτι αλλιώτικους ανθρώπους που ζήσανε κάποτε ανάμεσά μας και που σήμερα δεν ζούνε πλια τέτοιοι, κάτι ανθρώπους που δεν μοιάζουν ούτε ο ένας με τον άλλον ούτε με όλους τους άλλους, που πότε έχουν κάτι παραπάνω απ' τους συνηθισμένους ανθρώπους και πότε κάτι το λειψό.
Παίρνω μονάχα κάτι καιρούς που πέρασαν, κι αυτούς προσπαθώ να θυμηθώ.
[...]
Παίρνω τις σπασμένες κολώνες της ζωής και κάθουμαι και συλλογίζουμαι το κομμάτι που τις λείπει μελετώντας τες στον τόπο που είναι σπασμένες».

Η ιδέα που αποτέλεσε την αφετηρία γι' αυτό το έργο, είναι μία εκδοχή ή επανεγγραφή της ιστορίας του Ιώβ· η εκδοχή όμως ή επανεγγραφή κρατά απ' αυτήν την ιστορία την μία πλευρά της και ανατρέπει την άλλη: η μία πλευρά, εκείνη της Βίβλου, λέει ότι ο Ιώβ υπήρξε κάποιος στον οποίο ο Θεός έδωσε τα πάντα· η άλλη, ότι κάποια στιγμή, για να τον δοκιμάσει, ή για κάποιον άλλο λόγο, του τα πήρε όλα πίσω, αφήνοντάς τον στην απόλυτη ένδεια, χωρίς να του γνωστοποιεί τους λόγους για τους οποίους τον οδήγησε σ' αυτήν.

[...] Μια ηθογραφία της λαϊκής αθηναϊκής γειτονιάς, ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα με αναγνωρίσιμους "τύπους" και με δραματική πλοκή, θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί το μοναδικό αυτό μυθιστόρημα του Κ. Χρηστομάνου, και είναι αλήθεια πως υπάρχουν επιμέρους σελίδες που θα επέτρεπαν αυτόν το χαρακτηρισμό, αλλά ό, τι προβάλλεται περισσότερο είναι η ποιητική έξαρση, η λυρική μέθη των περιγραφών και η υποβλητικότητα των εκφραστικών μέσων - στοιχεία γραφής ασύμβατα με τον τύπο του καθαρού, κλασικού, ορθόδοξου μυθιστορήματος της εποχής... (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

- Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

- Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

- Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
[...]

(Από την έκδοση)

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος 
για τα ωραία και μεγάλα έργα 
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα 
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται· 
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες, 
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες. 
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, 
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις), 
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, 
και πηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη 
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, 
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια. 
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία 
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. 

"ΕΝ ΤΩ ΜΗΝΙ ΑΘΥΡ":
Με δυσκολία διαβάζω 
στην πέτρα την αρχαία.
"Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ". 
Ένα "Ψυ[χ]ήν" διακρίνω.
"Εν τω μη[νΙ] Αθύρ" 
"Ο Λεύκιο[ς] ε[κοιμ]ήθη".
Στη μνεία της ηλικίας 
"Εβί[ωσ]εν ετών",
το Κάππα Ζήτα δείχνει 
που νέος εκοιμήθη.
Μες στα φθαρμένα βλέπω 
"Αυτό[ν]... Αλεξανδρέα".
Μετά έχει τρεις γραμμές 
πολύ ακρωτηριασμένες·
μα κάτι λέξεις βγάζω - 
σαν "δ[ά]κρυα ημών", "οδύνην",
κατόπιν πάλι "δάκρυα", 
και "[ημ]ίν τοις [φ]ίλοις πένθος".
Με φαίνεται που ο Λεύκιος 

"ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ":
Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -
έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

(Από την έκδοση)

"ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΡΩΪΟΥ":
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ την φύσι λίγο. 
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού 
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· έλα 
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά 
(τα είδ' αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)· 
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου, 
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

(Από την έκδοση)