Η διαθήκη των μύθων
I. Σπουδάσατε φιλοσοφία, ιατρική και νομική,
II. Ίσως όμως να είναι ο τρόπος πού φωτίζεται η τέχνη σας,
III. Μάρτυρες του ιερού και του βέβηλου,
Το ταξίδι του αίματος
I. Το ξέρετε ότι όλα είναι μια επινόηση,
II. Ποια στιγμή Ιστορίας εξυψώνει τη βούληση;,
III. Μάρτυρες των στρατιών πού προελαύνουν,
IV. Τούτος ο αντίλαλος της επικής κραυγής,
Το λιοντάρι της Δρέσδης
I. Πρέπει να περιμένουμε την επιστροφή της μανίας,
II. Ένας άγγελος προ του εαυτού φτερουγίζοντας,
III. Ρημαγμένο τοπίο της νίκης σας,

"Μόνο δύο ή τρία βιβλία ιστορίας της τέχνης έχουν ασκήσει ανάλογη επίδραση. Στις Μελέτες Εικονολογίας ο Έρβιν Πανόφσκι αποδεικνύει ότι η μελέτη της σημασίας ενός έργου τέχνης του παρελθόντος κάνει το συγκεκριμένο έργο όχι μόνο πιο οικείο, αλλά και πιο όμορφο. Εκτός, όμως, από πρότυπο εφαρμογής της εικονολογικής μεθόδου, οι "Μελέτες" είναι και ένα βιβλίο γραμμένο με οξυδέρκεια, κέφι και βαθιά γνώση του αντικειμένου, ένα βιβλίο που χαίρεται κανείς να το διαβάζει" (Millard Meiss)

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ

Άρχισα να μαζεύω παραλειπόμενα και παράδοξα της λογοτεχνικής οικογένειας από τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αγγλία, πατρίδα της ειρωνείας, του σαρκασμού και ενός ιοβόλου χιούμορ που εξακοντίζεται ευθύβολο, αλλά με μεγάλη χάρη και κομψότητα, ιδίως μεταξύ ομοτέχνων. Αργότερα, τα ευρήματά μου πλουτίστηκαν με ανάλογα στιγμιότυπα από την πολιτική και τις άλλες τέχνες. Καθώς τα χρόνια περνούσαν, αυτή η συνήθεια, καλό αντίδοτο στις πικρίες που μπορεί να γεννήσει ο εγχώριος λογοτεχνικός μικρόκοσμος (αφού η κακολογία δεν έχει πατρίδα), δεν με εγκατέλειψε... 

(από την Εισαγωγή)

Στο "Εσωτερικό" του Μωρίς Μαίτερλινγκ αποτυπώνεται το προνομιακό θέμα που διαπερνά όλο το έργο του βέλγου νομπελίστα συμβολιστή -η υπαρξιακή αδυναμία του ανθρώπου, παραδομένου ανελέητα στο πεπρωμένο του.

Ένας φίλος από τα παλιά και το περίεργο κατοικίδιο της μητέρας του. 
Η σύμπτωση που προβλημάτισε έναν ποιητή. 
Το μυστικό του φαροφύλακα και του γιου του. 
Η μοναξιά του σκύλου στο αυτοκίνητο όταν χιονίζει. 
Ο άνθρωπος που εξαφανίστηκε πριν πεθάνει. 
Ένα μπουκάλι κρασί και το φάντασμα του φιλοσόφου. 
Τα περιστέρια στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου που πρόκειται να γκρεμιστεί. 
Ένας πατέρας αναρωτιέται γιατί ο γιος του δεν ήρθε στην κηδεία του.
Και κάποιος που πήγε να ποτίσει τα λουλούδια στο σπίτι του φίλου που έλειπε και βρέθηκε μπροστά σε αυτό... 

Η ιδιαίτερη σημασία και η επικαιρότητα της σκέψης και των θέσεων του Μπένγιαμιν για τα νέα μέσα έγκειται στο γεγονός ότι εστίασε στην ίδια τη φύση τους, στην κοινωνική, πολιτική, αισθητική και πολιτιστική λειτουργία τους στα πρώτα στάδια της εμφάνισής τους. Το ενδιαφέρον του Μπένγιαμιν για τα νέα μέσα της εποχής του, όπως είναι ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, εκδηλώθηκε πολύ γρήγορα, καθώς σε αυτά είδε καινούριες δυνατότητες για την ανθρώπινη αντίληψη και εμπειρία.

Στη σύγχρονη ποίηση, ο χωροχρόνος της καθημερινότητας και της Ιστορίας συμπλέκεται δραστικά με εκείνον της φαντασίας, του ονείρου, της φύσης, της συλλογικής αγωνίας, των προσωπικών ανατάσεων και πτώσεων. Η ποίηση καθορίζεται από τις συνθήκες που την περιβάλλουν, τη συνθλίβουν ή και τη ματαιώνουν, αλλά δεν παύει να ανθίσταται, προβάλλοντας την πράξη της ουσιαστικής επικοινωνίας ως αναγκαία συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Οι Εκδόσεις Νεφέλη ολοκλήρωσαν μια σειρά μονόφυλλων με ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη, με αφετηρία τη συνήθεια του ίδιου του ποιητή να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα και στη συνέχεια να συνθέτει με αυτά συλλογές. Με τη συνεργασία δώδεκα εικαστικών καλλιτεχνών, επιλεγμέ-να ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή ξαναδιαβάστηκαν και έγιναν η αφετηρία νέων εικαστικών έργων. Υπερβαίνοντας τη συμβατική εικονογράφηση, οι καλλιτέχνες διεισδύουν στην ατμόσφαιρα των ποιημάτων και αποτυπώνουν μια δική τους ανάγνωση.

Το "Φαγιούμ" είναι ένα βιβλίο για την ανάγκη να κρατήσουμε μια εικόνα σε πείσμα του χρόνου που περνά: ένα βιβλίο για τα πορτρέτα, για τη διαδικασία της διατήρησης μιας μορφής σε φωτογραφίες, σε πίνακες, σε όνειρα και στη μνήμη. Τα υλικά του είναι φακοί, φωτογραφικές μηχανές, φιλμ, ιντεντικίτ, νομίσματα, ύπνος REM, motto σε ποιήματα: ό,τι αποτυπώνει -σχεδόν πάντα μη εστιασμένα- το πέρασμα ανθρώπων από τις ζωές άλλων ανθρώπων. Αν η ποίηση, εξάλλου, εδώ και αιώνες θυμίζει ζωγραφική (ut pictura poesis), η φωτογραφία συχνά θυμίζει απώλεια: 

τόσο ξέρω μονάχα απ’ το τοπίο: