Ένας φίλος από τα παλιά και το περίεργο κατοικίδιο της μητέρας του. 
Η σύμπτωση που προβλημάτισε έναν ποιητή. 
Το μυστικό του φαροφύλακα και του γιου του. 
Η μοναξιά του σκύλου στο αυτοκίνητο όταν χιονίζει. 
Ο άνθρωπος που εξαφανίστηκε πριν πεθάνει. 
Ένα μπουκάλι κρασί και το φάντασμα του φιλοσόφου. 
Τα περιστέρια στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου που πρόκειται να γκρεμιστεί. 
Ένας πατέρας αναρωτιέται γιατί ο γιος του δεν ήρθε στην κηδεία του.
Και κάποιος που πήγε να ποτίσει τα λουλούδια στο σπίτι του φίλου που έλειπε και βρέθηκε μπροστά σε αυτό... 

Η ιδιαίτερη σημασία και η επικαιρότητα της σκέψης και των θέσεων του Μπένγιαμιν για τα νέα μέσα έγκειται στο γεγονός ότι εστίασε στην ίδια τη φύση τους, στην κοινωνική, πολιτική, αισθητική και πολιτιστική λειτουργία τους στα πρώτα στάδια της εμφάνισής τους. Το ενδιαφέρον του Μπένγιαμιν για τα νέα μέσα της εποχής του, όπως είναι ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, εκδηλώθηκε πολύ γρήγορα, καθώς σε αυτά είδε καινούριες δυνατότητες για την ανθρώπινη αντίληψη και εμπειρία.

Στη σύγχρονη ποίηση, ο χωροχρόνος της καθημερινότητας και της Ιστορίας συμπλέκεται δραστικά με εκείνον της φαντασίας, του ονείρου, της φύσης, της συλλογικής αγωνίας, των προσωπικών ανατάσεων και πτώσεων. Η ποίηση καθορίζεται από τις συνθήκες που την περιβάλλουν, τη συνθλίβουν ή και τη ματαιώνουν, αλλά δεν παύει να ανθίσταται, προβάλλοντας την πράξη της ουσιαστικής επικοινωνίας ως αναγκαία συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Οι Εκδόσεις Νεφέλη ολοκλήρωσαν μια σειρά μονόφυλλων με ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη, με αφετηρία τη συνήθεια του ίδιου του ποιητή να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα και στη συνέχεια να συνθέτει με αυτά συλλογές. Με τη συνεργασία δώδεκα εικαστικών καλλιτεχνών, επιλεγμέ-να ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή ξαναδιαβάστηκαν και έγιναν η αφετηρία νέων εικαστικών έργων. Υπερβαίνοντας τη συμβατική εικονογράφηση, οι καλλιτέχνες διεισδύουν στην ατμόσφαιρα των ποιημάτων και αποτυπώνουν μια δική τους ανάγνωση.

Το "Φαγιούμ" είναι ένα βιβλίο για την ανάγκη να κρατήσουμε μια εικόνα σε πείσμα του χρόνου που περνά: ένα βιβλίο για τα πορτρέτα, για τη διαδικασία της διατήρησης μιας μορφής σε φωτογραφίες, σε πίνακες, σε όνειρα και στη μνήμη. Τα υλικά του είναι φακοί, φωτογραφικές μηχανές, φιλμ, ιντεντικίτ, νομίσματα, ύπνος REM, motto σε ποιήματα: ό,τι αποτυπώνει -σχεδόν πάντα μη εστιασμένα- το πέρασμα ανθρώπων από τις ζωές άλλων ανθρώπων. Αν η ποίηση, εξάλλου, εδώ και αιώνες θυμίζει ζωγραφική (ut pictura poesis), η φωτογραφία συχνά θυμίζει απώλεια: 

τόσο ξέρω μονάχα απ’ το τοπίο:

- Η πορεία της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών από το 1945 μέχρι σήμερα.

- Ντοκουμέντα από τα ελληνικά και τα γερμανικά αρχεία, που αφορούν τη δόλια μηχανορραφία του Κατοχικού Δανείου, ενός προμελετημένου, συνειδητού εγκλήματος σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και των Ελλήνων.

Οι μικροί δράκοι μαθαίνουν στο σχολείο να πετούν και να βγάζουν απ' το στόμα τους φωτιά. Μόνο που ο Κάρολος προτιμά να γράφει ποιήματα... 

Η "Φαίδρα" της Μαρίνας Τσβετάγιεβα είναι ένα αριστούργημα που γεφυρώνει την ποίηση με το θέατρο. Μια ρηξικέλευθη και απολύτως πρωτότυπη εκδοχή του μύθου. Μια σπουδή για τα ζητήματα του έρωτα, τη σχέση ανάμεσα στα φύλα, την εξουσία και τη μητρότητα. Η "Φαίδρα" μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από τον Χρήστο Χρυσόπουλο, με την αρωγή της φιλολόγου Έλενας Ριζίκοβα.
«Καθέναν που οι θεοί θέλουν να καταστρέψουν, πρώτα -αλίμονο!- τον καταντούν τρελό!
Μονάχη ο βασιλιάς την άφηνε, στα δάση ροβολούσε με το σκυλί του αντάμα!
Κι εκείνη -η ανέγγιχτη-

Θα υπάρξει μίμος ν' αποδώσει δίχως λέξεις 
το δίχως όνομα προτού ονομαστεί;
Θα υπάρξει λόγος να βαφτίσει την εικόνα,
εκείνη που ομοιώνεται ταυτόχρονα
στη γλώσσα των πραγμάτων και του ανθρώπου;

Είναι φορές που η μιμική σε πάει αλλού,
καθώς αυτό που δεν μιλά χάνεται
στον καταιγισμό των ήχων που δεν βλέπεις,
στα κενοτάφια μιας άπαιχτης σκηνής
με μια αγκαλιά χρυσάνθεμα σε ραγισμένη γυάλα,
στις αγρυπνίες σχολιάζοντας το τίποτε
και αν το τίποτε απομένει από το παν
-πόσα ψιμύθια φκιασιδώνουν την απόσταση

«ΠΑΙΡΝΩ ΜΟΝΑΧΑ κάτι αλλιώτικους ανθρώπους που ζήσανε κάποτε ανάμεσά μας και που σήμερα δεν ζούνε πλια τέτοιοι, κάτι ανθρώπους που δεν μοιάζουν ούτε ο ένας με τον άλλον ούτε με όλους τους άλλους, που πότε έχουν κάτι παραπάνω απ' τους συνηθισμένους ανθρώπους και πότε κάτι το λειψό.
Παίρνω μονάχα κάτι καιρούς που πέρασαν, κι αυτούς προσπαθώ να θυμηθώ.
[...]
Παίρνω τις σπασμένες κολώνες της ζωής και κάθουμαι και συλλογίζουμαι το κομμάτι που τις λείπει μελετώντας τες στον τόπο που είναι σπασμένες».