Η Ανν Σέξτον αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα ποιητών που έγραφαν για να ζήσουν. Όταν έγραφε τα Ερωτικά ποιήματα (1969) εμπνεόταν από το θάρρος μα και τη λάμψη της γυναίκας εκείνης που είχε γνωρίσει το θερμό χάδι της κοινωνικής αποδοχής: το βραβείο Πούλιτζερ. Παράλληλα ταλανιζόταν από τις φαντασιώσεις και την ερωτική επιθυμία της γυναίκας που παρέμενε ανέγγιχτη από τον ίδιο της τον άντρα. 

Στον κόσμο του Ντέιβιντ Σεντάρις κανείς δεν είναι ασφαλής, καμία αγελάδα δεν είναι ιερή. Με βλέμμα διεισδυτικό και λόγο γεμάτο χιούμορ αλλά και συμπάθεια, ο Σεντάρις στοχεύει κατευθείαν στην συναισθηματική γελοιότητα της συμπεριφοράς μας. Το βιβλίο αυτό είναι σαν ένα ραντεβού στα τυφλά με την σύγχρονη πραγματικότητα. Όλα μπορούν να συμβούν. 

"Οι ιστορίες του Σεντάρις ασκούν μοναδική επιρροή. Κατακλύζουν το μυαλό σαν να ήταν οι δικές σου σκοτεινές αναμνήσεις". 
("Entertainment Weekly")

8 ιστορίες με ήρωες και ηρωίδες που ζουν τη κάθε μέρα με το πείσμα που χρειάζεται, παίρνοντας τα μαθήματα που δεν ήθελαν και υπομένοντας τα νοήματα που δεν κατάλαβαν, πιστοί και συνεπείς στην ανθρώπινη κατάσταση. Ο φόβος του θανάτου, η σκληρότητα των σχέσεων, η ανοησία των συμβάσεων, η δύναμη της αγάπης και οι αντιφάσεις της ζωής απαιτούν, αν όχι σοφία, γενναιότητα. Και κάπου μέσα σ' όλα αυτά υπάρχει, ευτυχώς, και το γέλιο. . . (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

[...] "Σε ποιον έμοιασα τελικά;" ρωτάω τον πατέρα μου. "Στη μαμά σίγουρα όχι, αλλά ούτε και σ' εσένα νομίζω".

"Οχ πια όλες αυτές οι ιστορίες με τις ομοιότητες..."

"Καθώς μεγαλώνει κανείς αποκτούν σημασία. Οι άνθρωποι θέλουν να βρουν ποιοι είναι, γι' αυτό. Την ταυτότητά τους".

"Γιατί όλοι έχουν υπερβολικά πολύ ελεύθερο χρόνο, γι' αυτό. 
Αν δούλευαν δεν θα είχαν καιρό γι' αυτές τις ανοησίες".