"Εν πλω πάντα κλειστή":
Βουίζει σιγανά η μέρα στο σκοτάδι.
Κλειδώνει απέξω τα νερά,
φοράει της άσπρης ξενιτειάς
τα μαύρα ρούχα.
Γελάει, κρυστάλλινη, θαλασσινή
ξεδιάντροπη
καρφώνοντας τις λέξεις όπου μπορεί,
για να μη μείνει μόνη.

Βουίζει ο αέρας στα κούφια κούτσουρα
του μακρινού του δάσους
σ' άλλη χώρα
κι ανάβουνε φωτιές καυτές
οι ξυλοκόποι
σημάδια της ξεφάντωσης
και πρόδομα της θλίψης.

Το βλέμμα σου αρμενίζει 
σ' απύθμενα πελάγη 
ώσπου να βρει γραμμένο 
εκεί, στην μπουκαπόρτα, 

"Εθνική Πινακοθήκη":

Εγώ - Σεβάτ. Νωπογραφία
Εσύ - Ρεϊχάν. Ελαιογραφία σε μετάξι
Εγώ και Εσύ. Σινική
Το χωριό. Στυπόχαρτο
Το πατρικό. Πλαστικό σε λινάτσα
Το ποδήλατο. Λάδι σε καμβά
Ο πατέρας. Ξυλογραφία
Η μητέρα. Τέμπερα
Η αδελφή. Λινοτυπία

Πεπρωμένο. Φωτογραφική αναμόρφωση
σε ευαισθητοποιημένο τσιμέντο

Απόφαση. Εγκαυστική σε ξύλο
Υπόσχεση. Ακρυλικό σε μουσαμά
Δάκρυα. Κάρβουνο και υδρόχρωμα σε χαρτί
Φυλαχτό. Μικτή τεχνική σε επικολλημένη λύκρα
Ευχή. Ζελατίνη, χρώμα πολυεστέρας

Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ' όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θα 'ρθει και το ξέρει, 
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι, 
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι 
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι. 
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα 
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια. 
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.

Στα δεκατρία διηγήματα του βιβλίου, ο Κωνσταντίνος Πουλής προσεγγίζει με υποδόρια ειρωνεία ζητήματα φλέγοντα της εποχής και άλλα λιγότερο φλέγοντα, πιάνοντας πάντα κέντρο στο τέλος κάθε ιστορίας, αγγίζοντας χαμηλόφωνα και ουσιαστικά το αβάσταχτα ελαφρύ και τραγικό της ανθρώπινης συγκυρίας. Ο συγγραφέας μας μιλάει για το σήμερα, τελικά, αλλά αυτό είναι μόνο ένα προσωπείο, αφού φροντίζει με τον παιγνιώδη τρόπο του να ξεσκονίσει από οτιδήποτε εφήμερο τον πυρήνα των ιστοριών του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα αριστούργημα αντικρουόμενων συναισθημάτων και διαθέσεων, "Η πλατιά θάλασσα των Σαργασσών" είναι εμπνευσμένη από την Τζέην Έυρ της Σαρλότ Μπροντέ.

Με αφορμή συμβάντα της καθημερινής ζωής, πιεστικές εσωτερικές ή αντικειμενικές καταστάσεις, όνειρα που έρχονται στον ύπνο και βασανίζουν τους ήρωες κι αφού ξυπνήσουν, η συγγραφέας τροποποιεί τις δόσεις πραγματικού, φανταστικού και συμβολικού που ορίζει το συνταγολόγιο του κοινού νου και φτιάχνει τους δικούς της τόπους ελευθερίας. Ανάλογα κάθε φορά με το θέμα της ιστορίας, η πραγματικότητα υφίσταται τις μεταμορφώσεις που επινοεί η γραφή. Αυτό που ήταν μύχιο κι ανύπαρκτο για το μάτι γίνεται μέρος της πλοκής, κι αυτό που φαινόταν δεδομένο ή αναπότρεπτο, ανατρέπεται.

Επτά το απόγευμα και Ιούνης. Μοιάζει ξημέρωμα και φθινόπωρο. Τη χθεσινή νύχτα έβρεξε. Δρόσισαν τα χ(ρ)ώματα. Ο αέρας καθαρός, σχεδόν εισαγόμενος. Μυρίζει Λυών. Μυρίζει πάνω κάτω βόλτες στον Ροδανό. Οι μεγαλύτερες ομορφιές μιας πόλης αράζουν στις αποβάθρες της. Έτσι κάναμε κι εμείς. Ξαπλώναμε στα τεχνητά γρασίδια, ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά κι αγκαλιάζαμε. Πότε τον ουρανό, πότεο ένας τον άλλο.

Ήταν μια γλυκιά και φωτεινή απριλιάτικη μέρα κι ο καημένος ο Ντένκομπ, ευτυχισμένος με την έπαρση μιας ανανεωμένης ρώμης, στεκόταν στον κήπο του ξενοδοχείου συγκρίνοντας (με περισυλλογή, στην οποία όμως υπήρχε ακόμα κάποια ατονία) τα θέλγητρα των εύκολων περιπάτων. Του άρεσε η αίσθηση του νότου, όσο δηλαδή μπορούσε να την έχει κανείς στον βορρά, του άρεσαν οι αμμώδεις ακτές και οι πυκνές συστάδες των πεύκων, του άρεσε ακόμη και η άχρωμη θάλασσα. Το "Μπόρνμουθ, θέρετρο υγείας" είχε ηχήσει στ' αυτιά του σαν σκέτη ρεκλάμα, αλλά τώρα πια ήταν συμφιλιωμένος με το τετριμμένο.

«...Μέσα σε τόσο λίγο χρόνο συνέβησαν τόσα πολλά... κι αυτός ακόμα κοιμόταν! Η μεγάλη ηδονή έμοιαζε να του έδωσε τη χαύνωση εκείνη που έχουν τα ξαπλωμένα κακτοειδή φυτά με τα φαρδιά σαρκώδη φύλλα πάνω σ' ένα πεζούλι από πέτρα ζεστή το καλοκαίρι.

Ο Σούλμαν έχει χάσει τον έλεγχο της ζωής του, ο γάμος του καταρρέει, το χαρτοπωλείο του κινδυνεύει να κλείσει. Προσπαθώντας να βγει απ' το αδιέξοδο αποφασίζει να τρέξει στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Στα 26 κεφάλαια, ένα για κάθε μίλι του μαραθώνιου που τρέχει ο Σούλμαν, παρακολουθούμε μέσα από συνεχή φλας μπακ την ιστορία της ζωής του, καθώς εξετάζει μία μία όλες τις επιλογές που έκανε. Και τότε, αυτός ο συνηθισμένος οικογενειάρχης συνειδητοποιεί ότι για να μπορέσει να βάλει τη ζωή του πάλι σ' ένα δρόμο, θα πρέπει να παλέψει και να νικήσει τους φόβους και τις αναστολές του.