Το βιβλίο "Ζωή εκτός ωραρίου" του Γιάννη Πάσχου είναι μια ποιητική σύνθεση γεμάτη ανατροπές, καθώς μεταπηδά από τον ρεαλιστικό λόγο στον φανταστικό και από τον ρομαντισμό στην κυνικότητα. Η πρώτη ανάγνωση οδηγεί τον αναγνώστη σε ενσυναίσθηση και δίνει την απλότητα της γραφής υποκρύπτοντας, για τις επόμενες αναγνώσεις, την ερμητικότητα και την ιδιοτυπία των κρυφών νοημάτων, τόσο των ποιητικών κειμένων όσο και των αφηγημάτων.

Αυτό το βιβλίο απευθύνεται σε όλους όσους θέλουν να μυηθούν στη φιλοσοφία. Προτείνει μια συγκριτική προσέγγιση 20 φιλοσόφων, από τον Πλάτωνα ως το Ζαν-Πολ Σαρτρ, περνώντας από τον Σπινόζα, τον Καντ, τον Νίτσε, τον Μαρξ, τον Κοντ ή τον Μπασελάρ, κτλ. Παρουσιάζει τον πυρήνα της σκέψης τού κάθε φιλοσόφου, και πώς κάθε φορά η σκέψη αυτή συστηματοποιεί τη φιλοσοφία που προηγήθηκε ή της αντιτίθεται. Για τον συγγραφέα, η φιλοσοφία δεν είναι ένας ναός, ούτε καν ένα εργοτάξιο, αλλά ένα πεδίο μάχης.

Το βιβλίο αυτό διδάσκεται στο Μπακαλορεά.

Ανατροφή

Λείπω
Λείπεις
Λύπη

Οικόσιτο ρήμα.
Το είχε δέσει η μάνα
μ' ένα λουρί από το πόδι μου
για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη
λύπη.
Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά,
στο τρίτο πρόσωπο βγάζει τη μάσκα
και απλώνεται
με ήττα.

(Εκτός κι αν κάτι
δεν έμαθα καλά.
Από παιδί.)

Έχουμε όλοι το αίσθημα ότι διαθέτουμε δυνατότητες που πρέπει να αξιοποιήσουμε, θησαυρούς που πρέπει να αποκαλύψουμε. Θα θέλαμε πολύ να μπορούσαμε να αναπτυχθούμε όπως πρέπει και κάνουμε πολλά πράγματα με αυτό το σκοπό. Όμως αυτές οι ενέργειες μας αφήνουν συχνά μια αίσθηση ανολοκλήρωτου. Πώς μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας ένα έργο που καθρεφτίζει αυτό που είμαστε και για το οποίο θα μπορούμε να είμαστε περήφανοι;

Η  ετυμηγορία είναι μια ιδανική εισαγωγή  στο έργο του Κάφκα.

Τα σκίτσα του Στέφανου Ιωσήφ μπορεί να είναι "άνευ λόγου" χωρίς λόγια δηλαδή, αλλά είναι Άξια λόγου.

Είναι πιο εύγλωττα από χιλιάδες λέξεις.
Πιο ευφυή από τις "εξυπνάδες" της αγοράς.
Πιο αιχμηρά από νυστέρι όπου χρειάζεται
και σε κάθε περίπτωση χαμηλόφωνα και υπαινικτικά.
Γι' αυτό δεν γελάς μαζί τους αλλά χαμογελάς (με νόημα ίσως...).

Ο 28χρονος Αλέξανδρος, ή Σάντο, επιστρέφει στην Αθήνα έπειτα από έναν χρόνο στο εξωτερικό αποφασισμένος να αυτοκτονήσει. Καθώς προσπαθεί να υλοποιήσει τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου του, περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης παραπαίοντας αδιάκοπα ανάμεσα στο παρελθόν και το αποπνικτικό παρόν, αναμετράται με τις προσωπικές του αδυναμίες και το σκληρό ανθρωπογενές περιβάλλον, παλεύοντας με τους ασθματικούς του μονόλογους να ορίσει τη θέση του στον κόσμο.

"Εν πλω πάντα κλειστή":
Βουίζει σιγανά η μέρα στο σκοτάδι.
Κλειδώνει απέξω τα νερά,
φοράει της άσπρης ξενιτειάς
τα μαύρα ρούχα.
Γελάει, κρυστάλλινη, θαλασσινή
ξεδιάντροπη
καρφώνοντας τις λέξεις όπου μπορεί,
για να μη μείνει μόνη.

Βουίζει ο αέρας στα κούφια κούτσουρα
του μακρινού του δάσους
σ' άλλη χώρα
κι ανάβουνε φωτιές καυτές
οι ξυλοκόποι
σημάδια της ξεφάντωσης
και πρόδομα της θλίψης.

Το βλέμμα σου αρμενίζει 
σ' απύθμενα πελάγη 
ώσπου να βρει γραμμένο 
εκεί, στην μπουκαπόρτα, 

"Εθνική Πινακοθήκη":

Εγώ - Σεβάτ. Νωπογραφία
Εσύ - Ρεϊχάν. Ελαιογραφία σε μετάξι
Εγώ και Εσύ. Σινική
Το χωριό. Στυπόχαρτο
Το πατρικό. Πλαστικό σε λινάτσα
Το ποδήλατο. Λάδι σε καμβά
Ο πατέρας. Ξυλογραφία
Η μητέρα. Τέμπερα
Η αδελφή. Λινοτυπία

Πεπρωμένο. Φωτογραφική αναμόρφωση
σε ευαισθητοποιημένο τσιμέντο

Απόφαση. Εγκαυστική σε ξύλο
Υπόσχεση. Ακρυλικό σε μουσαμά
Δάκρυα. Κάρβουνο και υδρόχρωμα σε χαρτί
Φυλαχτό. Μικτή τεχνική σε επικολλημένη λύκρα
Ευχή. Ζελατίνη, χρώμα πολυεστέρας

Κάθεται μόνος
και καθαρίζει τ' όπλο του δίπλα στο τζάκι.
Κανείς δε θα 'ρθει και το ξέρει, 
κλείσαν οι δρόμοι από το χιόνι, σαν πέρυσι, 
σαν πρόπερσι, Χριστούγεννα και πάλι 
και τα ποτά κρυώνουν στο ντουλάπι. 
Το τσίπουρο στυφό, το ούζο γάλα 
και το κρασί ραγίζει τα μπουκάλια. 
Εκείνη τρία χρόνια πεθαμένη.