Τέσσερα χρόνια κλείνουν από το ξεκίνημα της δίκης της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής. Ένας δικαστικός μαραθώνιος, όπως τον έχουν χαρακτηρίσει οι συνήγοροι της Πολιτικής Αγωγής του αντιφασιστικού κινήματος, ένας μαραθώνιος που όμως πλέον έχει μπει για τα καλά στην τελική ευθεία.
Είναι μια ιστορική δίκη διεθνούς σημασίας, για το τι σημαίνει η αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής σε μια περίοδο ανόδου της ακροδεξιάς που πρόσφατα έδειξε το πιο φρικιαστικό της πρόσωπο με το μακελειό στη Νέα Ζηλανδία.

"Τα Σοβιέτ στη Δύση", ο τίτλος αυτού του βιβλίου, μοιάζει σαν απόπειρα να συνταιριαστούν δυο άσχετα πράγματα. Η λέξη σοβιέτ φέρνει αμέσως στο μυαλό τη Ρώσικη Επανάσταση. Το πρώτο σοβιέτ εμφανίστηκε στην επανάσταση του 1905, από αντιπροσώπους που εξέλεξαν οι απεργοί στα μεγάλα εργοστάσια της Πετρούπολης. Επανεμφανίστηκαν στην επανάσταση του Φλεβάρη 1917 και με την ηγεσία των μπολσεβίκων πήραν την εξουσία τον Οκτώβρη.
Όμως τα σοβιέτ στη Δύση υπήρξαν στην πραγματικότητα.

Το βιβλίο αυτό έρχεται σε μια συγκυρία όπου οι αγώνες των γυναικών ενάντια στα Μνημόνια στην Ελλάδα ξεδιπλώνονται δίπλα σε τεράστιες κινητοποιήσεις γυναικών από την Αμερική μέχρι τη Μαδρίτη και από το Δουβλίνο μέχρι την Αργεντινή.
Η Μαρία Στύλλου στέκεται σε όλα τα ζητήματα που έχουν ανοίξει οι μάχες των γυναικών για την απελευθέρωση και τα αντιμετωπίζει από τη σκοπιά του Μαρξισμού ανατρέχοντας στον Ένγκελς και στον Μαρξ, στη Ρώσικη επανάσταση και στον Μάη του 1968. Η αντεπίθεση του νεοφιλελευθερισμού δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά και άγρια σεξιστική - από τον Ρήγκαν στον Τραμπ.

Αυτό το βιβλίο είναι ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο, γραμμένο από ακτιβιστές που πήγαν στο Λίβανο για να συμπαρασταθούν στην Αντίσταση κατά της ισραηλινής επίθεσης.
Το πρώτο μέρος αποτελείται από μια αναδρομή στην ιστορία του Λιβάνου, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, αλλά και στην ιστορία των κινημάτων Αντίσταση, των απλών ανθρώπων και των αγώνων.

Εκατό χρόνια πριν, η Γερμανική Επανάσταση συγκλόνιζε την Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Ήταν η επανάσταση που σταμάτησε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο που μετρούσε εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών, από την πείνα και τις αρρώστιες στα μετόπισθεν. Ένα χρόνο μετά τη νίκη του Κόκκινου Οκτώβρη στην Ρωσία, η εργατική τάξη και οι φαντάροι στην Γερμανία ανέτρεπαν τον Κάιζερ, έφτιαχναν εργατικά συμβούλια και άνοιγαν την προοπτική για την ανατροπή του καπιταλισμού στην πιο ανεπτυγμένη χώρα της Ευρώπης.

Η συζήτηση για τον εθνικισμό έχει επιστρέψει στην ημερήσια διάταξη παγκόσμια. Τα πρόσφατα δημοψηφίσματα για ανεξαρτησία σε Καταλονία, ιρακινό Κουρδιστάν και Σκωτία, ήρθαν να μας θυμίσουν ξανά μια σειρά ζητήματα για το έθνος, τις εθνικές μειονότητες, τη γλώσσα, το ρόλο των αρχουσών τάξεων, τη θέση της Αριστεράς. Το ίδιο και η λυσσαλέα δεξιά και ακροδεξιά επίθεση που φουντώνει την πατριδοκαπηλία στην Ελλάδα με αφορμή τη Συμφωνία για τη Μακεδονία. Το ερώτημα τι στάση κρατάει η Αριστερά απέναντι στο 'δικό της' έθνος ήταν πάντα δεμένο με το τι στάση κρατάει απέναντι στη 'δική της' άρχουσα τάξη.

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το θρυλικό "Μάη του '68". Ήταν η χρονιά που 'αναπήδησε' όχι μόνο η Ευρώπη, αλλά ο κόσμος ολόκληρος. Από το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Ρώμη και το Βερολίνο, μέχρι το Ντιτρόιτ και την Πόλη του Μεξικού. Κι από την Πράγα, τη Βαρσοβία και το Βελιγράδι μέχρι τη Σαγκάη και το Τόκιο. 

"Ο Αλφρέντ Ροσμέρ υπήρξε επαναστάτης συνδικαλιστής πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αγανάκτησε το 1914 με την προδοσία των εργατικών ηγεσιών της Δύσης, συστρατεύθηκε με την επανάσταση του 1917, έπειτα εναντιώθηκε στη σταλινική αντίδραση... Μέσα σε καιρούς δύσκολους, ακολούθησε ένα δρόμο χωρίς παρεκκλίσεις, μένοντας μακριά τόσο από την απόγνωση που καταλήγει να αναζητά την οικειοθελή υποδούλωση, όσο και από την αποθάρρυνση που ανέχεται την υποδούλωση των άλλων. Έτσι κατάφερε να μην απαρνηθεί τίποτα από όσα πάντα υποστήριζε.

Τρεις δεκαετίες σχεδόν έχουν περάσει από το τέλος της ΕΣΣΔ και των καθεστώτων του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού" στην ανατολική Ευρώπη. Πλέον οι αναλύσεις και η συζήτηση δεν αφορούν το ίδιο το γεγονός, δηλαδή ότι αυτά τα καθεστώτα κατέρρευσαν. Έχει μετατοπιστεί στην αναζήτηση των αιτιών αυτής της κατάρρευσης, στο "γιατί", στο "τι πήγε στραβά"...

"Ανάμεσα στις κακοήθειες και τα ψέματα που διαδίδονται παντού ενάντια στη Ρωσία των Σοβιέτ, ακούει κανείς κραυγές πανικού: 'Δεν υπάρχει ίχνος κυβέρνησης στη Ρωσία! Δεν έχουν καμιά οργάνωση οι ρώσοι εργάτες! Δεν πρόκειται να λειτουργήσει το σύστημα! Δεν θα λειτουργήσει!'