Μικρά Ασία, 1880.
Στην Κίο τον βάφτισαν Αρσένιο. Στη Λιόν τον φώναζαν Αρσέν.
Στην Αλεξάνδρεια τον είπαν μέγα ράφτη. Στα μυστικά της τέχνης τον μύησε ο παππούς του, ο Πετρής. Ο Αρμένιος δάσκαλος Τορκομιάν θα τον διδάξει τις νέες τεχνικές στα μεταξουργεία της Προύσας. Ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά του. Στη Λιόν θα μεγαλουργήσει πλάι στους εργάτες του μεταξιού. Οι τύψεις της λησμονιάς και της καλύτερης ζωής που έφτιαξε τον στοιχειώνουν. Όμως ο δρόμος του μεταξιού ξεκινάει πάντα με μια θυσία. Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.

Αν όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή, όπως είπε ο Σαίξπηρ, ποιος είναι, αλήθεια, ο σκηνοθέτης της ανθρώπινης μοίρας; Κι από πού μας παρατηρεί, από τα βάθη των ονείρων μας;

Μακρινό πλάνο - αποσπασματική μνήμη: Μέσα δεκαετίας του 1920. Ο αμπελουργός Λέων Αληθινός έχει ένα όραμα ζωής. Να φτιάξει ένα οινοποιείο στη Μαντίνεια της Αρκαδίας. Η οικονομική κρίση όμως του 1929 βάζει φρένο στα σχέδιά του. Ο γιος του Άγγελος θα θελήσει να πραγματοποιήσει το όραμα του πατέρα του, αλλά ξεσπά ο πόλεμος και ακολουθεί η περίοδος της Κατοχής.

Ο Βασίλης ζει ήρεμα στον μικρόκοσμο του φαρμακείου του. Η κόρη του Εύα, βιολόγος, διεξάγει μια πρωτοποριακή έρευνα σχετικά με τη θεραπεία του Αλτσχάιμερ. Ο έφηβος γιος του Άρης παίζει μουσική και ονειρεύεται να γυρίσει τον κόσμο.

Τρεις ήρωες, τρεις διαφορετικοί αφηγητές μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται στη διάρκεια ενός χρόνου σε μια Αθήνα αλλά και σε μια Ευρώπη με ρευστά σύνορα και ελάχιστες βεβαιότητες.

Η θρυλική Πάτι Σμιθ θυμάται στιγμές από τη ζωή της ανατρέχοντας στους τόπους και στα στέκια στα οποία βρέθηκε. Το μικρό καφέ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ όπου έπαιρνε καθημερινά το πρωινό της. Τις επισκέψεις της στους τάφους του Ζαν Ζενέ, της Σίλβια Πλαθ και του Αρθούρου Ρεμπό. Τα χρόνια που έζησε στο Μίσιγκαν μαζί με τον άντρα της, τον Φρεντ Σόνικ Σμιθ, τον οποίο έχασε το 1994.

Η Μπριτ-Μαρί δεν αντέχει την ακαταστασία - ακόμη και ένα συρτάρι με ανακατεμένα μαχαιροπίρουνα μπορεί να την αποσυντονίσει εντελώς. Επίσης ξυπνάει κάθε μέρα την ίδια ώρα και τρώει το φαγητό της ακριβώς όταν πρέπει, γιατί έτσι κάνουν όλοι οι πολιτισμένοι άνθρωποι.
Δεν είναι επιθετική - κάθε άλλο. Απλώς μερικές φορές οι άνθρωποι παρερμηνεύουν τις καλοπροαίρετες παρατηρήσεις της και τις θεωρούν κακόβουλη κριτική.

Οι τρεις μήνες που θα αλλάξουν τη ζωή σας!

Ξεχάστε τις δίαιτες στέρησης, τα "μαγικά" χάπια και τα "θαυματουργά" ινστιτούτα αδυνατίσματος. Ανακαλύψτε την Ορθομοριακή θεραπευτική, την ιατρική χωρίς φάρμακα του 21ου αιώνα, και εξασφαλίστε:

- ιδανικό βάρος με φυσικό τρόπο, σωστά και μόνιμα 
- άριστη ψυχοσωματική υγεία 
- αποτελεσματική καταπολέμηση του άγχους 
- προληπτική θωράκιση του οργανισμού για κάθε ασθένεια και την πρόωρη γήρανση 
- νεότητα, ενέργεια, ευεξία και μακροζωία. 

Πίσω από μια τζαμένια πόρτα, που σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παραμένει κλειστή, παρακολουθούμε μια γυναίκα κι έναν άντρα να κινούνται και να μιλούν ακολουθώντας πιστά τις επιταγές μιας φωνής off, που τους απευθύνεται στο τρίτο πρόσωπο. Η φωνή περιγράφει το χώρο, δίνει σκηνικές οδηγίες, «κινεί» τα δυο πρόσωπα, υποβάλλοντάς τους ότι η σχέση τους, όντας πια αβίωτη, πρέπει να τελειώσει. Μέχρις ενός σημείου το επιτυγχάνει· η γυναίκα και ο άντρας, με ελάχιστες παρεκτροπές, υπακούουν, αφήνονται σαν μαριονέτες, άβουλοι σχεδόν, να τους κατευθύνει η φωνή.

Τα δεκατρία πεζογραφήματα του Επιτάφιου θρήνου γράφτηκαν από τον Γιώργο Ιωάννου στην Αθήνα. Το ομώνυμο πεζογράφημα που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο είναι ένα κείμενο που αγαπήθηκε πολύ - ένα πεζογράφημα που περιέχει το ύφος, το ήθος και την εξέλιξη της γραφής του Ιωάννου. Από τα υπόλοιπα αναφέρονται ενδεικτικά «Ο ανάπηρος», «Οι νεροφίδες», «Η δασκάλα» κ.ά. - όλα μαζί αποτελούν ένα σφιχτοδεμένο σύνολο με έξοχη γλώσσα και χαρακτήρες που μένουν για πάντα χαραγμένοι στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Ο Γρηγόρης αναρωτήθηκε άλλη μια φορά πού πράγματι να βρίσκεται ο πατέρας του και δεν είχε καμιά αμφιβολία πώς, αν το φονικό δεν αλλάζει τον τόπο, αλλάζει και μάλιστα με το παραπάνω τους ανθρώπους, τον φονιά, τον σκοτωμένο και όλους σχεδόν τους συγγενείς τους. Έτσι με το να είναι αναγκασμένος ο φονιάς να φυγοδικεί, και τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και του συγγενείς του θύματος ταλαιπωρεί, καθώς όλοι ερευνούν και πασχίζουν να τον βρουν, για διαφορετικούς, ωστόσο, λόγους ο καθένας τους.

Ο Μάλκολμ έτρεξε στα κάγκελα του κλουβιού. "Μαμά! Μπαμπά! Μπερτ! Παππού! Λίμπι!" φώναξε. "Εγώ είμαι! Ο Μάλκολμ!"
"Γουάου! Αυτή η μαϊμού είναι τέλεια για Instagram!", είπε η Λίμπι, έβγαλε το κινητό της και γύρισε για να έχει πίσω της το κλουβί. "Σέλφι με μαϊμού!" "Όχι!" είπε ο Μάλκολμ. "Δεν καταλαβαίνετε!"
"Χα, χα! Τι αστείο μαϊμουδάκι!" είπαν η μαμά του και ο μπαμπάς του. "Κοίτα το χαζούλικο χοροπηδητό του. Πολύ αστείο. . .!"
ΣΤΟΝ ΜΑΛΚΟΛΜ ΔΕΝ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΖΩΑ.