Ο Μάλκολμ έτρεξε στα κάγκελα του κλουβιού. "Μαμά! Μπαμπά! Μπερτ! Παππού! Λίμπι!" φώναξε. "Εγώ είμαι! Ο Μάλκολμ!"
"Γουάου! Αυτή η μαϊμού είναι τέλεια για Instagram!", είπε η Λίμπι, έβγαλε το κινητό της και γύρισε για να έχει πίσω της το κλουβί. "Σέλφι με μαϊμού!" "Όχι!" είπε ο Μάλκολμ. "Δεν καταλαβαίνετε!"
"Χα, χα! Τι αστείο μαϊμουδάκι!" είπαν η μαμά του και ο μπαμπάς του. "Κοίτα το χαζούλικο χοροπηδητό του. Πολύ αστείο. . .!"
ΣΤΟΝ ΜΑΛΚΟΛΜ ΔΕΝ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΖΩΑ.

Ένας άστεγος Αθηναίος πυροδοτεί μια πολύνεκρη λαϊκή εξέγερση στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για έναν άνεργο δημοσιογράφο, με μια ικανότητα μεταξύ παραφυσικής και ψυχοπάθειας, γνωστή ως πυρογένεση. Με τη γραπτή μαρτυρία του αναμειγνύονται οι λάγνες φαντασιώσεις της χήρας του, που πολιορκείται από τον καλύτερό τους φίλο...
Μία πολιτική και ερωτική μαύρη κωμωδία, χτισμένη με τα υλικά του ψηφιακού κόσμου, που θέτει επιτακτικά το ερώτημα: πού ζούμε; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Antonio Machado τον ονόμασε "άγγελο της αληθινής ποίησης" και ο Damaso Alonso "έναν μεγάλο ποιητή με φωνή μοναδική" που με το έργο του "εγκαινιάζεται η μοντέρνα ισπανική ποίηση". Ο Pablo Neruda από την μεριά του, γράφει γι’ αυτόν, τους παρακάτω στίχους:

"Γλυκιά φωνή μεγάλη, καρδιά θλιμμένη!...
Της δυστυχίας ήλιε, αφέντη της βροχής!"

Το Βασίλειο της Φαντασίας κινδυνεύει: το Ηφαίστειο της Φωτιάς ξύπνησε και κάποιοι έχουν απαγάγει τη Χαρά, τη Νεράιδα της Γης! Έτσι ξεκινά μια νέα, συναρπαστική περιπέτεια για τον Τζερόνιμο, που θα περάσει μέσα από καινούρια βασίλεια και θα αντιμετωπίσει φοβερούς κινδύνους...

Το βιβλίο που έχουν αγαπήσει ολόκληρες γενιές και εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο, από το 1962 που πρωτοκυκλοφόρησε, εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.


Ο πατέρας της Μεγκ, σπουδαίος αστροφυσικός, εξαφανίζεται, και η Μεγκ μαθαίνει πως βρίσκεται στον μακρινό πλανήτη Κάμαζοτς, φυλακισμένος από τη σκοτεινή δύναμη ΕΚΕΙΝΟ, που προσπαθεί να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύμπαν.

Σαν Φρανσίσκο, 1905.

Μια κοπέλα κι ένα παιδί θα εγκατασταθούν σ’ ένα ερημωμένο σπίτι στην κορφή ενός λόφου. Κουβαλώντας ελάχιστα υπάρχοντα, αλλά αμέτρητα μυστικά, θα κινήσουν το ενδιαφέρον του μοναχικού τους γείτονα.

Τα ρήγματα είναι οι εκδορές, οι τρύπες, οι σχισμές που φέρει η ενότητα που ονομάζεται "εαυτός'. Σαν ένα γυάλινο δοχείο που έχει ραγίσει σε πολλά σημεία, το σώμα είναι γεμάτο ρήγματα από τα οποία διαχεόμαστε, χυνόμαστε, χάνοντας μαζί το κέντρο και τον πυρήνα μας. Η βεβαιότητα του ψυχισμού μας μάς διαφεύγει εντελώς.

Τρεις γυναίκες, με διαφορετική πορεία ζωής αλλά κοινή καταγωγή, προσπαθούν, μέσα από την εναλλαγή των γεγονότων, των ημερών, των συναισθημάτων τους, μέσα από την κατάδυση στα προσωπικά τους ρήγματα, να ανακαλύψουν ένα συγκροτημένο και σταθερό νόημα στη ζωή τους.

Η βλακεία δεν κάνει διακρίσεις· μάζες και ελίτ κινδυνεύουν εξίσου από την απροειδοποίητη εμφάνισή της. Ελλοχεύει σε κάθε ανθρώπινη προσπάθεια και μπορεί να πλήξει ακόμη και τα λαμπρότερα πνεύματα. Αφήνει το στίγμα της στην Ιστορία, κρύβεται πίσω από σημαντικά πολιτικά, στρατιωτικά, φιλοσοφικά και καλλιτεχνικά γεγονότα. Το παράδοξο μάλιστα είναι ότι η ανάπτυξη της τεχνολογίας όχι μόνο δεν την περιορίζει, αλλά, αντίθετα, της δίνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις.

Η γιαγιά μου (1900-1940) δεν υπήρξε ηρωίδα σε κανέναν πόλεμο. Ούτε διέπρεψε σε κάποια επιστήμη ή τέχνη. 
Έζησε μια σύντομη και ταπεινή ζωή στην ελληνική επαρχία, στον γυναικωνίτη του προηγούμενου αιώνα. Δεν της δόθηκαν ευκαιρίες, τις δημιούργησε μόνη της. Απόλαυσε το γλυκό κομμάτι της ζωής που της αναλογούσε, γιατί πάλεψε γι’ αυτό και το κέρδισε. Με πείσμα και πάθος.
Η γυναίκα αυτή, το 1920, κόντρα στα συντηρητικά ήθη της εποχής εκείνης, έκλεψε τον εκλεκτό της καρδιάς της. Τότε που συνηθιζόταν ο άντρας να κλέβει την κοπέλα που του αρνιόταν ο πατέρας-αφέντης.

Στο κέντρο της χειρονομίας της αυτοχειρίας υπάρχει αυτό που βρίσκει κανείς και στην τρέλα: η διαταραχή της ταυτότητας του εγώ, η κατάλυση της ενότητάς του. Και στην περίπτωση του Μωπασάν, όπως σε πολλές άλλες, η αυτοχειρία γειτονεύει στενά με την τρέλα, την ψυχοπαθολογία. [...] Η θανατολογία του Μωπασάν πατάει με το ένα πόδι στον κόσμο που πλάθει η σκοτεινιασμένη ψυχή του και με το άλλο στο συγγραφικό του πρόγραμμα, το οποίο περιλαμβάνει την κατάδυσή του στον ζοφερό κόσμο τού ανθρώπου και την καταγραφή όσων συμβαίνουν στις βαθύτερες ζώνες της ανθρώπινης συνείδησης.