Πίσω από μια τζαμένια πόρτα, που σε όλη τη διάρκεια της παράστασης παραμένει κλειστή, παρακολουθούμε μια γυναίκα κι έναν άντρα να κινούνται και να μιλούν ακολουθώντας πιστά τις επιταγές μιας φωνής off, που τους απευθύνεται στο τρίτο πρόσωπο. Η φωνή περιγράφει το χώρο, δίνει σκηνικές οδηγίες, «κινεί» τα δυο πρόσωπα, υποβάλλοντάς τους ότι η σχέση τους, όντας πια αβίωτη, πρέπει να τελειώσει. Μέχρις ενός σημείου το επιτυγχάνει· η γυναίκα και ο άντρας, με ελάχιστες παρεκτροπές, υπακούουν, αφήνονται σαν μαριονέτες, άβουλοι σχεδόν, να τους κατευθύνει η φωνή.

Τα δεκατρία πεζογραφήματα του Επιτάφιου θρήνου γράφτηκαν από τον Γιώργο Ιωάννου στην Αθήνα. Το ομώνυμο πεζογράφημα που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο είναι ένα κείμενο που αγαπήθηκε πολύ - ένα πεζογράφημα που περιέχει το ύφος, το ήθος και την εξέλιξη της γραφής του Ιωάννου. Από τα υπόλοιπα αναφέρονται ενδεικτικά «Ο ανάπηρος», «Οι νεροφίδες», «Η δασκάλα» κ.ά. - όλα μαζί αποτελούν ένα σφιχτοδεμένο σύνολο με έξοχη γλώσσα και χαρακτήρες που μένουν για πάντα χαραγμένοι στο μυαλό και στην καρδιά μας.

Ο Γρηγόρης αναρωτήθηκε άλλη μια φορά πού πράγματι να βρίσκεται ο πατέρας του και δεν είχε καμιά αμφιβολία πώς, αν το φονικό δεν αλλάζει τον τόπο, αλλάζει και μάλιστα με το παραπάνω τους ανθρώπους, τον φονιά, τον σκοτωμένο και όλους σχεδόν τους συγγενείς τους. Έτσι με το να είναι αναγκασμένος ο φονιάς να φυγοδικεί, και τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και του συγγενείς του θύματος ταλαιπωρεί, καθώς όλοι ερευνούν και πασχίζουν να τον βρουν, για διαφορετικούς, ωστόσο, λόγους ο καθένας τους.

Ο Μάλκολμ έτρεξε στα κάγκελα του κλουβιού. "Μαμά! Μπαμπά! Μπερτ! Παππού! Λίμπι!" φώναξε. "Εγώ είμαι! Ο Μάλκολμ!"
"Γουάου! Αυτή η μαϊμού είναι τέλεια για Instagram!", είπε η Λίμπι, έβγαλε το κινητό της και γύρισε για να έχει πίσω της το κλουβί. "Σέλφι με μαϊμού!" "Όχι!" είπε ο Μάλκολμ. "Δεν καταλαβαίνετε!"
"Χα, χα! Τι αστείο μαϊμουδάκι!" είπαν η μαμά του και ο μπαμπάς του. "Κοίτα το χαζούλικο χοροπηδητό του. Πολύ αστείο. . .!"
ΣΤΟΝ ΜΑΛΚΟΛΜ ΔΕΝ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΖΩΑ.

Ένας άστεγος Αθηναίος πυροδοτεί μια πολύνεκρη λαϊκή εξέγερση στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για έναν άνεργο δημοσιογράφο, με μια ικανότητα μεταξύ παραφυσικής και ψυχοπάθειας, γνωστή ως πυρογένεση. Με τη γραπτή μαρτυρία του αναμειγνύονται οι λάγνες φαντασιώσεις της χήρας του, που πολιορκείται από τον καλύτερό τους φίλο...
Μία πολιτική και ερωτική μαύρη κωμωδία, χτισμένη με τα υλικά του ψηφιακού κόσμου, που θέτει επιτακτικά το ερώτημα: πού ζούμε; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Antonio Machado τον ονόμασε "άγγελο της αληθινής ποίησης" και ο Damaso Alonso "έναν μεγάλο ποιητή με φωνή μοναδική" που με το έργο του "εγκαινιάζεται η μοντέρνα ισπανική ποίηση". Ο Pablo Neruda από την μεριά του, γράφει γι’ αυτόν, τους παρακάτω στίχους:

"Γλυκιά φωνή μεγάλη, καρδιά θλιμμένη!...
Της δυστυχίας ήλιε, αφέντη της βροχής!"

Το Βασίλειο της Φαντασίας κινδυνεύει: το Ηφαίστειο της Φωτιάς ξύπνησε και κάποιοι έχουν απαγάγει τη Χαρά, τη Νεράιδα της Γης! Έτσι ξεκινά μια νέα, συναρπαστική περιπέτεια για τον Τζερόνιμο, που θα περάσει μέσα από καινούρια βασίλεια και θα αντιμετωπίσει φοβερούς κινδύνους...

Το βιβλίο που έχουν αγαπήσει ολόκληρες γενιές και εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο, από το 1962 που πρωτοκυκλοφόρησε, εκδίδεται για πρώτη φορά στα ελληνικά.


Ο πατέρας της Μεγκ, σπουδαίος αστροφυσικός, εξαφανίζεται, και η Μεγκ μαθαίνει πως βρίσκεται στον μακρινό πλανήτη Κάμαζοτς, φυλακισμένος από τη σκοτεινή δύναμη ΕΚΕΙΝΟ, που προσπαθεί να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύμπαν.

Σαν Φρανσίσκο, 1905.

Μια κοπέλα κι ένα παιδί θα εγκατασταθούν σ’ ένα ερημωμένο σπίτι στην κορφή ενός λόφου. Κουβαλώντας ελάχιστα υπάρχοντα, αλλά αμέτρητα μυστικά, θα κινήσουν το ενδιαφέρον του μοναχικού τους γείτονα.

Τα ρήγματα είναι οι εκδορές, οι τρύπες, οι σχισμές που φέρει η ενότητα που ονομάζεται "εαυτός'. Σαν ένα γυάλινο δοχείο που έχει ραγίσει σε πολλά σημεία, το σώμα είναι γεμάτο ρήγματα από τα οποία διαχεόμαστε, χυνόμαστε, χάνοντας μαζί το κέντρο και τον πυρήνα μας. Η βεβαιότητα του ψυχισμού μας μάς διαφεύγει εντελώς.

Τρεις γυναίκες, με διαφορετική πορεία ζωής αλλά κοινή καταγωγή, προσπαθούν, μέσα από την εναλλαγή των γεγονότων, των ημερών, των συναισθημάτων τους, μέσα από την κατάδυση στα προσωπικά τους ρήγματα, να ανακαλύψουν ένα συγκροτημένο και σταθερό νόημα στη ζωή τους.