Στο θεατρικό έργο, Μία χελώνα επονομαζόμενη Ντοστογέφσκι, ο Αρραμπάλ εμπνέεται από τον μύθο του Ιωνά και το διήγημα Ο κροκόδειλος του Ντοστογέφσκι. Ο Μαλίκ και η γυναίκα του Λίσκα επισκέπτονται τον ζωολογικό κήπο για να δουν από κοντά μια τεράστια, ραδιενεργό χελώνα-τέρας, με κεφάλι λιονταριού, που γεννήθηκε μετά την ατομική έκρηξη του 19... Ο Μαλίκ, εντυπωσιασμένος από το θέαμα του πελώριου και παράξενου ζώου και στην προσπάθειά του να το παρατηρήσει καλύτερα, το πλησιάζει και εκείνο τον καταπίνει αμάσητο. Η Λίσκα, πανικόβλητη, καλεί για βοήθεια τον υπάλληλο του κήπου, Παπιρί.

Τι συνδέει αυτά τα θεατρικά μονόπρακτα μεταξύ τους, στα οποία το θεατρικό και λογοτεχνικό κοινό διακρίνει, από την πλευρά του Μπρεχτ, μάλλον ένα κλείσιμο του ματιού να αστειευτεί παρά ένα "σοβαρό" λογοτεχνικό εγχείρημα; Είναι όλα τους σύντομα, τολμηρά φαρσύλλια, τα οποία βασίζονται σε υλικό από το μπρεχτικό "Περιβάλλον του Augsburg" (Augsburger Umfeld): δηλαδή, είναι "Θεατρικά του Augsburg". Αποκαλύπτουν -χωρίς να υψώνουν το δάχτυλο- την αστική σεξουαλική ηθική "των δύο μέτρων και δύο σταθμών".

Η αμφιθυμία του Φρόιντ σχετικά με τον μυστικισμό και τα αποκρυφιστικά φαινόμενα είναι εμφατικά δηλωμένη από τον ίδιο, και για τον λόγο αυτόν πιθανώς διανοίγεται ένας σημαίνων χώρος αντιφάσεων μέσα στην ψυχαναλυτική θεωρία και τα προτάγματά της.

Ένας αναρχικός υπήρξε «ο πρώτος που ξεσηκώθηκε» ενάντια στην αφήγηση για την ενοχή του Ντρέιφους. Ένας αναρχικός, από εκείνους που είχαν ωθήσει τον αναρχικό λόγο έως τις πιο ριζοσπαστικές συνδηλώσεις του, μέσω της συνάντησης με μια αντίληψη για τη γλώσσα κατά την οποία η μόνη εφικτή αλήθεια έγκειται στην απουσία κάθε αναπαράστασης: του συμβολισμού.

"Δεν θα υπάρξει μέλλον χωρίς πόλεμο, φτώχεια, μαλθουσιανούς πανικούς, τυραννία, κτηνωδίες, τάξεις, νεκρό χρόνο και όλα τα δεινά που βαραίνουν τη σάρκα, διότι δεν θα υπάρξει μέλλον - τελεία. Μόνο ένα παρόν στο οποίο η αριστερά (πάντα πολιορκούμενη και περιθωριοποιημένη, πάντα -και περήφανα- ένα πράγμα του παρελθόντος) θα πασχίζει να συγκεντρώσει το "υλικό για μια κοινωνία" που ο Νίτσε θεωρούσε ότι έχει χαθεί από προσώπου γης. Και αυτό είναι συνταγή για πολιτική, όχι για ησυχασμό: για μια αριστερά που θα μπορεί να κοιτάζει τον κόσμο κατάματα". (T. J. Clark)

Δεν πρέπει να πεθάνετε. Μην αφήνετε τον εαυτό σας στον θάνατο, μην αφήνετε τον εαυτό σας στο γήρας και την παρακμή. Πρέπει να πάρετε απόφαση να πληγώνετε, πρέπει ν' ανοίξετε κοιλιές, πρέπει να βάλετε τους άλλους ν' ανοίξουν κοιλιές. Πρέπει να κατεβείτε στην κοιλάδα και να τρέξετε, με το όπλο στο χέρι, στα όπλα που σημαδεύουν. Πρέπει να συγκρουστείτε, πρέπει να πολεμήσετε, πρέπει να βάλετε τους άλλους να χτυπήσουν, και να επιτίθεστε ασταμάτητα. Στη μάχη! Δεν υπάρχει καιρός για σκέψη. Η οργή γίνεται ιερή, η εξέγερση κυριαρχεί, δεν πρέπει να πεθάνετε, ακούστε, ακούστε με.

Αι γράφουσαι Ελληνίδες

Αρχόμεθα δημοσιεύοντες συνεντεύξεις μετά των εν 'Αθήναις Ελληνίδων συγγραφέων, ας έλαβεν ειδικώς επί τούτο ο συντάκτης του "Σκρίπ" Μποέμ κατόπιν του τελευταίου φιλολογικού άρθρου του κ. Έμ. Ροΐδου, όπερ ανεστάτωσε τον φιλολογικόν κόσμον.
Το χαριτωμένον του θέματος, η ποικιλία των γυναικείων μορφών, αίτινες θα παρελάσουν διά του "Σκρίπ", τα παράπονα των γυναικών κατά του επικριτού του κ. Ροΐδου, θα κατστήσουν τας συνεντεύξεις ταύτας το τερπνόν ανάγνωσμα της ημέρας, είμεθα βέβαιοι.

ΕΠΙΜΕΤΡΟ: Μια επιστολή του Δημήτρη Χατζή στον Στέφανο Ροζάνη.

Το "Πέρα απ' τον ορίζοντα" είναι η πρώτη γηγενής αμερικανική τραγωδία, η οποία έγινε σήμα κατατεθέν πολλών δραμάτων του 20ού αιώνα στην Αμερική και σηματοδότησε μια σημαντική αλλαγή στο αμερικανικό δράμα.

Ο Αλμπουρί, ένας μαύρος, μπαίνει μυστηριωδώς μέσα σ' ένα εργοτάξιο περίκλειστο και καλά φρουρούμενο, σε μια χώρα της Δυτικής Αφρικής. Κρατά ένα μυστικό που δεν αποκαλύπτεται. Είναι μήπως η φωνή της κοινότητάς του, είναι η φωνή της Αφρικής ή του Τρίτου Κόσμου; Ίσως να είναι το πρόσωπο που θέλει να αποκαλύψει το ποιόν του λευκού κόσμου. Το σίγουρο είναι πως, αντίθετα από τους δυο λευκούς άντρες που ανήκουν στο κόσμο του δούναι και λαβείν, περισσότερο κι από τη γυναίκα που προσπαθεί να συμφιλιώσει τους δυο κόσμους (των λευκών και των μαύρων), εκείνος ανήκει στον κόσμο του ανθρωπισμού.