ΑΤΙΒΑΡΟΣ

Διανοίγει τις γραμμές/οπή
τα σημεία, τους κύκλους
τα δευτερόλεπτα
Βαδίζει μόνος
τις ακμές των κόσμων
ο Υπερόβολος
πιστός ιχνηλάτης
ποιητής ουρανού και γης
κατατρέχοντας διαλεχτά τη διάλεχτο
στο τελευταίο βάδισμα
σημαίνει/ροή
να διαγράφει πιστά μηχανισμό
να διαλύει τη γλώσσα
μια για πάντα.

Ο «Πελεκάνος» είναι ένα αριστούργημα τεχνικής με εμφανείς συγγένειες με τα διηγήματα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε, τον οποίο ο Στρίντμπεργκ μελετούσε και θαύμαζε. Η εωσφορική στην καταγωγή της σκληρής Μητέρα, ο αριβίστας Γαμπρός και το σκοτεινό, γεμάτο ενοχές αλλά κι εκδικητικότητα δίδυμο του Γιου και της Κόρης είναι άτομα από την αρχή καταδικασμένα να δηλητηριάζουν καθένα τη ζωή των άλλων, ενώ το παρόν/απόν φάντασμα του Πατέρα (ιδιοφυής η κίνηση της άδειας πολυθρόνας του από τον αέρα) προσθέτει τρόμο στους εφιάλτες των ζωντανών.

Στο έργο αυτό, ο συγγραφέας διαπιστώνει πως ο κόσμος είναι εκ κατασκευής κακός και οι άνθρωποι ιδιοτελείς και ανήθικοι. Κατά την ιδιόρρυθμη άποψη του Στρίντμπεργκ, μόνο η νεότητα διατηρεί ίχνη αγνότητας, ενώ η κοινωνία είναι διαβρωμένη από τη φενάκη του καθωσπρεπισμού και των ποταπών ανθρώπινων συναισθημάτων. Έχουμε να κάνουμε με μια εξωπραγματική εικόνα ενός σπιτιού και του περιβάλλοντος χώρου του. Όλοι οι ήρωες του έργου είναι ένοχοι για την ηθική παρακμή, εκτός από τον Φοιτητή, που δείχνει να απορεί για την κατάπτωση αυτή.

Η έννοια της τεχνοκριτικής στον γερμανικό ρομαντισμό είναι η διδακτορική διατριβή που εκπόνησε ο Benjamin υπό την επίβλεψη του καθηγητή Richard Herbertz και που υποστήριξε επιτυχώς τον Ιούλιο του 1919 στο τμήμα φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Βέρνης, αποσπώντας την ύψιστη τιμητική διάκριση (summa cum laude). Ο επιβλέπων καθηγητής, ο οποίος θα πρότεινε στον μαθητή να συνεχίσει τις σπουδές του στη Βέρνη με στόχο την απόκτηση της επ' υφηγεσία διατριβής, θα έκανε δεκτή τη μελέτη του Benjamin στη συλλογή που διηύθυνε στον εκδοτικό οίκο Francke της Βέρνης.

Τα δύο κείμενα του Michael Lowy, τα οποία περιέχονται στον ανά χείρας τόμο, εντάσσονται σε μιαν ευρύτερη σπουδή του συγγραφέα σχετικά με τη Θρησκεία και την Πολιτική στη Λατινική Αμερική, με τίτλο "Ο Πόλεμος των Θεών".
Τα κείμενα αυτά επιχειρούν μιαν αρκετά ριζοσπαστική επανανάγνωση θεμελιωδών Μαρξικών και Βεμπεριανών αρχών, προκειμένου να συγκροτηθεί εντέλει μια θεωρία της κοινωνιολογίας της κουλτούρας και να αναζητηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και θεωρητικές βλέψεις που καθιστούν δυνατή την κοινωνιολογία της κουλτούρας μέσα στα πλαίσια των αρχών της πολιτικής θεολογίας.

Για να θεμελιωθεί η θυσία, δύο όροι είναι αναγκαίοι. Καταρχάς, πρέπει να υπάρχουν πράγματα έξω από τον θυσιάζοντα, που τον ωθούν να βγει από τον εαυτό του και στα οποία οφείλει αυτό που θυσιάζει. Και δεύτερο, αυτά τα πράγματα πρέπει να είναι κοντά του ώστε να συσχετισθεί με αυτά, να βρει σε αυτά τη δύναμη και την ασφάλεια που χρειάζεται και να αποκτήσει από την επαφή μαζί τους τα ευεργετήματα που αναμένει από αυτές τις τελετουργίες.

ο βιβλίο αυτό ασχολείται με το ζήτημα του ρατσισμού στη φιλοσοφία. Αναφέρεται στον ρατσισμό που συχνά συναντάμε στα γραπτά ορισμένων από τις πιο επιφανείς φυσιογνωμίες της ιστορίας της δυτικής φιλοσοφίας, και συγκεκριμένα του Λοκ, του Καντ και του Χέγκελ. Οι τελευταίοι φαίνονται να διατυπώνουν ρατσιστικές απόψεις που στα δικά μας μάτια, αλλά προφανώς όχι στα δικά τους, μοιάζουν να αντιβαίνουν στις ίδιες τις ηθικές αρχές που διακηρύσσουν.

Η ιστορία της ιδέας της μετάδοσης, από τα πρώτα ψελλίσματα της, μοιάζει με εκείνη των άλλων επιστημονικών εννοιών που υπήρξαν δάνεια από την καθομιλουμένη: στην αρχή, έχουμε όλο τον πλούτο και όλη τη σύγχυση του συγκεκριμένου, που διέπεται περισσότερο από το συναίσθημα παρά από την ακριβή νοηματοδότηση· στο τέλος της ανάλυσης, καταλήγουμε σε μια αυστηρά ορισμένη και οιονεί αφηρημένη έννοια: παρά την απορριπτέα ροπή στον αναχρονισμό που συνιστά η αμφίσημη σταθερότητα της λέξης, μια εντελώς νέα έννοια πλάθεται από το πνεύμα του επιστήμονα για τις δικές του ανάγκες, που δεν είναι πια ίδιες με

Η θεμελιώδης υπόθεση που καθοδηγεί την ανάγνωση που κάνω στις "Τρεις μελέτες" έχει ως εξής: οι πρώιμες εκδοχές του κειμένου περιλαμβάνουν μια οιονεί ψυχαναλυτική ερμηνεία της σχέσης ανάμεσα στη σεξουαλικότητα, την παθολογία και την "κανονικότητα". Συνεπώς, η παθολογία εμφανίζεται σαν αναγκαία και αναπόφευκτη ανεπάρκεια της ανθρώπινης ύπαρξης, έτσι που η "κανονικότητα" (η "ψυχική υγεία") δεν μπορεί πια να ορίζεται με θετικό τρόπο.

Τί οικονομικό όφελος μπορεί να έχει ένας κατώτερος δημόσιος υπάλληλος, ένας εκφραστής του πατριαρχικού οικογενειακού πορτραίτου στην εποχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, από την πτώση του βρακιού της γυναίκας του, καθώς αυτή παρακολουθεί τη βασιλική παρέλαση, μια ηλιόλουστη μαγιάτικη αργία;