Το "Πέρα απ' τον ορίζοντα" είναι η πρώτη γηγενής αμερικανική τραγωδία, η οποία έγινε σήμα κατατεθέν πολλών δραμάτων του 20ού αιώνα στην Αμερική και σηματοδότησε μια σημαντική αλλαγή στο αμερικανικό δράμα.

Ο Αλμπουρί, ένας μαύρος, μπαίνει μυστηριωδώς μέσα σ' ένα εργοτάξιο περίκλειστο και καλά φρουρούμενο, σε μια χώρα της Δυτικής Αφρικής. Κρατά ένα μυστικό που δεν αποκαλύπτεται. Είναι μήπως η φωνή της κοινότητάς του, είναι η φωνή της Αφρικής ή του Τρίτου Κόσμου; Ίσως να είναι το πρόσωπο που θέλει να αποκαλύψει το ποιόν του λευκού κόσμου. Το σίγουρο είναι πως, αντίθετα από τους δυο λευκούς άντρες που ανήκουν στο κόσμο του δούναι και λαβείν, περισσότερο κι από τη γυναίκα που προσπαθεί να συμφιλιώσει τους δυο κόσμους (των λευκών και των μαύρων), εκείνος ανήκει στον κόσμο του ανθρωπισμού.

Το πρόβλημα της ποίησης είναι η ποίηση. Αυτή είναι η οδυνηρή εμπειρία του αιώνα. Όχι πια «τι χρησιμεύουν οι ποιητές σ' έναν στερημένο καιρό»., αλλά τί χρησιμεύει μια στερημένη ποίηση σ' έναν στερημένο καιρό. Η αγωνία του Holderlin ματαιώθηκε από τους ίδιους τους ποιητές για τους οποίους ρωτούσε. Έτσι, η κομμένη γλώσσα της ποίησης ψέλλισε την ελεγεία της, το requiem μιας ποίησης που πεθαίνει και ταυτόχρονα μιλά για την ικανότητά της να πεθαίνει ή για την ελευθερία της να πεθαίνει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Τολστόι είναι πιστός της ζωής, και προπάντων υπερασπίζεται τη ζωή ενάντια στο θάνατο. Υπερασπίζεται τον θνήσκοντα Ιβάν Ιλίτς ενάντια στον ίδιο του τον θάνατο, χωρίς να λησμονεί ότι ακόμη και η «δυσπραγία» του, η δυσαναλογία ανάμεσα στα σχέδια και στα μέσα που διαθέτει, είναι αναπόσπαστα στοιχεία του ρεύματος που ακολουθεί η ζωή του, αναπόσπαστα στοιχεία του πόνου και της αδικίας που ολοκληρώνουν τη ζωή και την κάνουν να υπερτερεί μπροστά στον θάνατο, ή, ακόμη, επιβεβαιώνουν τον αιώνιο ανταγωνισμό μεταξύ της ζωής και του θανάτου, με αδιαμφισβήτητο τον θρίαμβο της ζωής.

Ποτέ δεν ξέρουμε αν χάνουμε ή κερδίζουμε το χρόνο μας προτού τον ζήσουμε. Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, η οποία διαρκεί σχεδόν μια ζωή, οι δύο ήρωες θα συνδέσουν τις ζωές τους, ο ένας με τον άλλον, μόνοι, αυτοί οι δύο. Από τη στιγμή που ξανασυναντιούνται οι δυο τους δε μπορούν παρά να είναι συνεχώς μαζί, αφενός επειδή δεν αντέχει ο ένας χωρίς τον άλλον και αφετέρου, επειδή έτσι ξεγελούν τη μοναξιά της ανθρώπινης και πεπερασμένης ύπαρξής τους. (

Η Δαλμάτη ήταν μουσικός, όπως ο Παστερνάκ. Άρα διατηρούσε μια σχέση εσωτερική με τις σκέψεις του, μια σχέση που αναδυόταν μέσα από τον κοινό τους χώρο: την τέχνη της μουσικής. Είναι ακριβώς γι' αυτόν το λόγο που στο μεταφραστικό της εγχείρημα η Δαλμάτη διατηρεί με θαυμάσιο τρόπο τις αναλογίες μεταξύ ποιητικού λόγου και ήχησης, και αυτές οι αναλογίες την οδηγούν στη φανέρωση του μουσικού ισοδυνάμου της μεταγραφής στη μεταγραφή του ποιητικού κειμένου. 

Ένας από τους πιο φημισμένους ζωγράφους από όλους τους Ισπανούς, πράγματι γεννημένος στην Κρήτη.

Όπως σημειώνει εύστοχα ο Isaiah Berlin, το δοκίμιο του Mill Περί Ελευθερίας <<ξεπέρασε όλες τις προγενέστερες συνηγορίες υπέρ του ατομικισμού και της ανεκτικότητας>> και <<παραμένει σήμερα το κλασικό έργο υπεράσπισης της ατομικής ελευθερίας>>. Ωστόσο, σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση των θέσεων του Mill περί της ατομοκεντρικότητας της ελευθερίας έπαιξε αναμφισβήτητα η επαφή του με δύο από τις πλέον εξέχουσες φυσιογνωμίες του αγγλικού Ρομαντισμού: τον Wordsworth και τον Coleridge...

Ό,τι είναι μετά είναι περισσότερο απ' ό,τι ήταν πριν, όχι επειδή το μετά περιέχει ή, έστω, προεκτείνει το πριν, αλλά επειδή το μετά πηγάζει κατ' ανάγκην από το πριν και φέρει στο περιεχόμενό του την αείποτε μοναδική σφραγίδα της ανωτερότητάς του. Υπάρχει στο μετά περισσότερη συνείδηση -και δεν είναι η ίδια συνείδηση. Ο όρος «συνείδηση» δεν είναι μονοσήμαντος στην εφαρμογή του.

Η Μικρή μας πόλη είναι ένα έργο νοσταλγικό που ζωντανεύει χαμένες(;) αξίες κι αφήνει στον θεατή μια πικρόγλυκη γεύση. Αν και απέχουμε μόλις έναν αιώνα, η απόσταση χωρική, χρονική και συναισθηματική μοιάζει πολύ μεγαλύτερη εξ αιτίας της αλλοτινής διάστασης που επιτείνεται από το μεταφυσικό επιστέγασμα. Στην Μικρή μας πόλη οι κάτοικοι ζουν τις χαρές της οικογενειακής ζωής, την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας, τις αγωνίες της εφηβείας.