ο βιβλίο αυτό ασχολείται με το ζήτημα του ρατσισμού στη φιλοσοφία. Αναφέρεται στον ρατσισμό που συχνά συναντάμε στα γραπτά ορισμένων από τις πιο επιφανείς φυσιογνωμίες της ιστορίας της δυτικής φιλοσοφίας, και συγκεκριμένα του Λοκ, του Καντ και του Χέγκελ. Οι τελευταίοι φαίνονται να διατυπώνουν ρατσιστικές απόψεις που στα δικά μας μάτια, αλλά προφανώς όχι στα δικά τους, μοιάζουν να αντιβαίνουν στις ίδιες τις ηθικές αρχές που διακηρύσσουν.
Η ιστορία της ιδέας της μετάδοσης, από τα πρώτα ψελλίσματα της, μοιάζει με εκείνη των άλλων επιστημονικών εννοιών που υπήρξαν δάνεια από την καθομιλουμένη: στην αρχή, έχουμε όλο τον πλούτο και όλη τη σύγχυση του συγκεκριμένου, που διέπεται περισσότερο από το συναίσθημα παρά από την ακριβή νοηματοδότηση· στο τέλος της ανάλυσης, καταλήγουμε σε μια αυστηρά ορισμένη και οιονεί αφηρημένη έννοια: παρά την απορριπτέα ροπή στον αναχρονισμό που συνιστά η αμφίσημη σταθερότητα της λέξης, μια εντελώς νέα έννοια πλάθεται από το πνεύμα του επιστήμονα για τις δικές του ανάγκες, που δεν είναι πια ίδιες με
Η θεμελιώδης υπόθεση που καθοδηγεί την ανάγνωση που κάνω στις "Τρεις μελέτες" έχει ως εξής: οι πρώιμες εκδοχές του κειμένου περιλαμβάνουν μια οιονεί ψυχαναλυτική ερμηνεία της σχέσης ανάμεσα στη σεξουαλικότητα, την παθολογία και την "κανονικότητα". Συνεπώς, η παθολογία εμφανίζεται σαν αναγκαία και αναπόφευκτη ανεπάρκεια της ανθρώπινης ύπαρξης, έτσι που η "κανονικότητα" (η "ψυχική υγεία") δεν μπορεί πια να ορίζεται με θετικό τρόπο.
Τί οικονομικό όφελος μπορεί να έχει ένας κατώτερος δημόσιος υπάλληλος, ένας εκφραστής του πατριαρχικού οικογενειακού πορτραίτου στην εποχή της Γερμανικής Αυτοκρατορίας, από την πτώση του βρακιού της γυναίκας του, καθώς αυτή παρακολουθεί τη βασιλική παρέλαση, μια ηλιόλουστη μαγιάτικη αργία;
Όλοι οι μεγάλοι στοχαστές που σημάδεψαν τη σύγχρονη πνευματική μας ζωή - Έγελος, Μαρξ, Tylor, Spencer, Durkheim, Weber και Φρόυντ- έδειξαν σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους ένα συνεχές ενδιαφέρον για τη φύση και σημασία της θρησκείας και πολλά από τα κρίσιμα έργα τους ήταν αφιερωμένα στην ερμηνεία της καταγωγής και λειτουργίας της θρησκείας.
Αυτό το ιστορικό πανόραμα δεν είναι μια νέα ιστορία της υστερίας, αλλά μια ιστορία των ορισμών της υστερίας. Γιατί είναι τόσο δύσκολο να οριστεί η υστερία; Μπορεί καν να οριστεί; Πολλοί συγγραφείς το προσπάθησαν, από αμνημονεύτων χρόνων. Είναι εντυπωσιακό το πόσο οι ορισμοί που έδωσαν όχι μόνο διαφέρουν, αλλά και είναι ριζικά αντίθετοι μερικές φορές.
Η διανοητική κατασκευή του μακαρθισμού ως λαϊκισμού εντάσσεται σε μια επαναξιολόγηση του λαϊκισμού στο ευρύτερο πλαίσιο ενός επαναπροσδιορισμού των ιδεολογικών και πολιτικών διαιρέσεων που διενεργούνται με τη δραματική κρίση από την οποία διέρχεται η αμερικανική αριστερά μεταξύ 1945 και 1950, με την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.
Ο Σίγκμουντ Σλόμο Φρόιντ γεννήθηκε στο Φράιμπεργκ (της σημερινής Τσεχίας) στις 6 Μαΐου του 1856 από το γάμο του 41χρονου Εβραίου εμπόρου Γιάκομπ Φρόιντ και της 21χρονης Αμαλία Νάθανσον. Ο Γιάκομπ, ο οποίος είχε δύο γιους από τον πρώτο του γάμο, έκανε άλλα τρία αγόρια και πέντε κόρες. Από αυτά, ο Σίγκμουντ ήταν ο μεγαλύτερος. Εξαιρετικός μαθητής, αποφοίτησε ένα χρόνο νωρίτερα από το Γυμνάσιο, τελείωσε το Λύκειο μετ' επαίνων και μόλις γράφτηκε στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου της Βιέννης στράφηκε προς τη νευρολογία.
[...] Τον 19ο αιώνα, τα ερωτικά "Παιδιά του Αδάμ" καταδικάστηκαν από την πουριτανική αμερικανική κοινωνία, ενώ οι συνθέσεις του "Κάλαμου" (που οφείλουν τον τίτλο τους στο ομώνυμο υδρόβιο φυτό με τον φαλλικό βλαστό), θεωρήθηκαν από τους περισσότερους ως αθώοι ύμνοι στην αντρική συντροφικότητα. Τον 20ο αιώνα, οι ρόλοι αντιστράφηκαν: τα 'τολμηρά', φεμινιστικά "Παιδιά του Αδάμ" άρχισαν να γίνονται δεκτά με ανοιχτές αγκάλες, ενώ ο "Κάλαμος" κατηγορήθηκε ότι προάγει μια 'αφύσικη' σεξουαλική ροπή.
Η «Σαλαμπώ» είναι το μεγάλο αντιπροσωπευτικό έργο της νέας περιόδου στην εξέλιξη του ιστορικού μυθιστορήματος. Συνδυάζει όλα τα υψηλά καλλιτεχνικά προτερήματα του ύφους του Φλωμπέρ. Από την πλευρά του ύφους, αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα των καλλιτεχνικών στόχων του Φλωμπέρ. Γι' αυτό ακριβώς δείχνει τόσο καθαρά τις άλυτες αντιφάσεις, την αμετακίνητη εσωτερική «προβληματική» του νέου ιστορικού μυθιστορήματος, πολύ περισσότερο απ' όσο τα γραφτά των μέτριων και δίχως ταλέντο συγγραφέων της ίδιας εποχής.
(ΦΩΤΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ 1961)
