Μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος από το ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΕΪΚΟ, κοινώς καλούμενο το αποδέλοιπο Κολοκοτρωνέικο.

Με συνολικά 288 σελίδες και 2 τετράχρωμα δεκαεξασέλιδα,  με εκατοντάδες σπάνιες εικόνες εποχής και πάμπολλες (και σπαρταριστές) μικροϊστορίες από το 1821, αναδεικνύει την αθέατη πλευρά του 1821.

Διαβάζοντας το αποδέλοιπο Κολοκοτρωνέικο, πέραν των αμιγώς επαναστατικών «ρεπορτάζ», ο αναγνώστης έχει πρόσβαση και σε πλήθος «λεπτομερειών» που η επίσημη ιστορία αποσιωπά εκ συστήματος,  όπως λόγου χάρη:

Στο δοκίμιο αυτό διατυπώνεται η υπόθεση ότι η κυρι­αρ­­χία στην έσχατη έκφρασή της έγκειται, σε μεγάλο βαθμό, στην εξουσία και τη δικαιοδοσία της να ορίζει ποιος μπορεί να ζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει. Κατά συνέπεια, τα όρια της κυριαρχίας, τα κύρια χαρακτηριστικά της, είναι το να σκοτώνει ή να αφήνει κάποιον να ζήσει. Κυρίαρχος είναι αυτός που ασκεί έλεγχο στη θνητότητα και ορίζει τη ζωή ως την επίδειξη και την εκδήλωση της εξουσίας.

Συμβαίνει μερικές φορές η ζωή και το έργο ενός ανθρώπου, αντί να εγγράφεται στη γραμμική πορεία του χρόνου, να διασχίζει κάπως γρήγορα την εποχή του με την ταχύτητα και την πορεία ενός κανονιοβολισμού, σκάζοντας κάπου στο μέλλον και αφήνοντας τους σύγχρονούς του εμβρόντητους, με μόνο ίχνος του περάσματός του την οσμή και τη γεύση του μπαρουτιού. Πιστεύουμε ότι η εικόνα του κανονιοβολισμού του χρόνου αναπαριστά πιστά τον βίο του Νικόλα Άσιμου.

Γιατί ένας παλαβός σπρώχνει ανθρώπους κάτω από τις ρόδες του μετρό; Πώς μια υπέροχη κοπέλα μπορεί να ερωτευτεί εμένα και να περιπλέξει την έρευνά μου; Γιατί μπερδεύεται στην ιστορία η Μαφία; Εγώ, ο αστυνόμος Παντοβάνι, ένας μπάτσος του κερατά, με μια παράξενη ομάδα συνεργατών: Γιατί μου αναθέτουν πάντα τη διαλεύκανση των πιο δύσκολων υποθέσεων, όπου τα πτώματα μαζεύονται με το φτυάρι, όπως τα ξερά φύλλα του τραγουδιού;

Η μορφή του χώρου επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε, ακούμε και προσεγγίζουμε τους άλλους ανθρώπους. Άλλοτε ο χώρος μας φέρνει πιο «κοντά» και άλλοτε πιο "μακριά", αλλάζοντας τις μεταξύ μας αποστάσεις, όχι στην απόλυτη τους διάσταση, αλλά ως προς τις δυνατότητες που έχουν οι φωνές, τα βλέμματα και οι κινήσεις μας να διευκολύνονται ή να δυσχεραίνονται.

Συνδυάζοντας την αριστοτεχνική αφήγηση με ένα βαθιά ανθρωπιστικό όραμα, ο Κιμ Στάνλεϊ Ρόμπινσον είναι γνωστός όχι μόνο ως ο πιο λογοτεχνικός αλλά και ως ο πιο προοδευτικός (βλέπε «ριζοσπαστικός») από τους σύγχρονους κορυφαίους συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.

Την 1η Σεπτέμβρη 1987, με μια θεαματική ένοπλη ενέργεια γνωστή ως Επιχείρηση «Πρίγκιπας», οι μονάδες «Ιγνάσιο Βαλενσουέλα» του Πατριωτικού Μετώπου Μανουέλ Ροδρίγκες (FPMR) απάγουν τον γενικό διευθυντή του Εργοστασίου Όπλων του Στρατού της Χιλής (FAMAE), αντισυνταγματάρχη Κάρλος Καρένιο, σε μια επιχείρηση που αποκλήθηκε επίσης «Όχι στη διαιώνιση του τύραννου».

Το βιβλίο ανήκει σε εκείνο το περίεργο είδος που συνήθως αποκαλείται «μη μυθοπλαστική πεζογραφία» και συνδυάζει τη δημοσιογραφική έρευνα με τον μυθιστορηματικό τρόπο γραφής.

Τα κείμενα του βιβλίου αναφέρονται σε σημαντικές πτυχές της εσωτερικής ζωής των αριστερόστροφων κινημάτων στην Ελλάδα της κρίσης, αν και υπερβαίνουν το συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Στο πρώτο κείμενο εξετάζονται οι έμφυλες σχέσεις στο εσωτερικό των κινηματικών χώρων, αριστερών, αναρχικών και συνδικαλιστικών.

Αφήστε τον Αδόλφο Χίτλερ (διά χειρός Νόρμαν Σπίνραντ) να σας οδηγήσει στα σκοτεινά και ταυτοχρόνως γκροτέσκα μονοπάτια του σιδερένιου του ονείρου: της απόλυτης δυστοπίας, όπου οι Αληθάνθρωποι προσπαθούν να καθαρίσουν τη Γη από τους μεταλλαγμένους. Τι μας θυμίζει, άραγε; Και πώς ο αναγνώστης δεν θα βρεθεί κάποιες στιγμές να σαγηνεύεται από το απόλυτο Κακό; Ένα βιβλίο για γερά στομάχια, ένα βιβλίο, που αν και με την πρώτη ματιά φαντάζει ευθέως φασιστικό, η ιδιοφυής πένα του Σπίνραντ το μετασχηματίζει -με έναν λεπτό, σχεδόν αδιόρατο τρόπο- σε ένα αντιφασιστικό αριστούργημα.