Ο Πιοτρ Κροπότκιν, ο σοφός «αναρχικός πρίγκιπας», απαντώντας σε μια επιστολή του ακάματου αναρχικού ιστορικού Μαξ Νετλάου, διατυπώνει τις ενστάσεις του σχετικά με το κατά πόσο η «ατομικιστική αναρχία» μπορεί να συμβάλει στον αγώνα της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Η πολιτική φιλοσοφία του Κροπότκιν, εστιασμένη αταλάντευτα στην Αλληλοβοήθεια, την Αλληλεγγύη, τον Αναρχοκομμουνισμό και την Κοινωνική Απελευθέρωση, αντιδρά δικαιολογημένα απέναντι σε κάθε προσπάθεια απελευθέρωσης του Εγώ που δεν λαμβάνει υπόψη ότι ελεύθερος άνθρωπος σε μια ανελεύθερη κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει. […]

Στα βουνά του Κουρδιστάν χρόνια, συντελείται ένα κοινωνικό πείραμα, που όμοιό του σπανίως έχει δει η ανθρωπότητα. Ένας συνελευσιακός, αμεσοδημοκρατικός σοσιαλισμός αναδύθηκε μετά την εγκατάλειψη από το PKK και τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν των "μαρξιστικο-λενινιστικών" στερεοτύπων και το αγκάλιασμα ιδεών που είχαν διατυπωθεί από τον σημαντικό αμερικανό διανοητή Μάρεϊ Μπούκτσιν. Αυτές οι "κοινοτιστικές" ιδέες τέθηκαν σε εφαρμογή στις πόλεις της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας της Βόρειας Συρίας.

Ο Βασίλης Παλαιοκώστας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Σε αυτό το βιβλίο περιγράφει με γλαφυρότητα την περιπέτεια της ζωής του και τοποθετείται για τη δική του ηθική στάση ζωής.

Ένα βιβλίο, σχεδόν κινηματογραφικό, που διαβάζεται απνευστί, με στιγμές δυνατές και άλλες φορές τρυφερές, ανθρώπινες, καθημερινές, στιγμές ενός ανθρώπου που διψάει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή αντιδρώντας σε έναν αφύσικο κόσμο.

Μια έκδοση με ποιήματα γνωστών Ελλήνων ποιητών και ποιητριών από το τέλος του 19ου αιώνα έως σήμερα, μεταφρασμένα στα αγγλικά. 

Στην έκδοση υπάρχει ειδικό τμήμα με ιστορικά και άλλα στοιχεία για κάθε σημείο της Αθήνας που 
αναφέρεται μέσα στα ποιήματα, δημιουργώντας έτσι έναν "χάρτη", χρήσιμο για κάθε επισκέπτη της πόλης. 

Επιπλέον η έκδοση συνοδεύεται από βιβλιογραφία και βιογραφικά στοιχεία των ποιητών και ποιητριών. 

Στο βιβλίο αυτό ο ιστορικός Έτορε Τσινέλα μελετάει την εκπληκτική διανοητική και πολιτική

Με την επικράτηση του καπιταλισμού και του φαντασιακού του προτάγματος περί ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, χάθηκε ένας απίστευτος αριθμός μικρότερων αφηγήσεων ζωής και παραγωγής. Κοινότητες ανθρώπων, που ήταν ο πλούτος της ανθρωπότητας, απώλεσαν σταδιακά τα νοήματα με τα οποία στήριζαν τη ζωή τους και έγιναν καταναλωτές προϊόντων, πολιτικών και νοημάτων που παράγει το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτή η αφήγηση έφτασε στα όριά της, οικολογικά, ανθρωπολογικά και πολιτικά.

Ο άνθρωπος μπορεί να ιδωθεί ως ένα υποκείμενο που προσλαμβάνει πληροφορία, τη νοηματοδοτεί, τοποθετώντας την σε ένα ευρύτερο ιστό πεποιθήσεων και με βάση αυτή πράττει. Το σύνολο αυτών των πεποιθήσεων εδώ αποκαλούμε προσωπικό νόημα. Η δυνατότητά του να πράττει, και κατά συνέπεια και η επιβίωσή του βασίζεται σε αυτό.

Εκκινώντας από την οπτική αυτή, κουλτούρα ονομάζουμε το κοινό νόημα που διατρέχει ένα σύνολο ανθρώπων και αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία χτίζεται το προσωπικό νόημα.

Ο τόμος αυτός αποτελείται από εννιά πρωτότυπα κείμενα που αφορούν ορισμένες από τις πτυχές του έργου και της ζωής του Λεωνίδα Χρηστάκη (1928-2009), καθώς και από ένα ήδη δημοσιευμένο κείμενο που εμπεριέχεται εν προκειμένω ως επίμετρο. Τα εννιά κείμενα καταπιάνονται με τον Χρηστάκη ως πολιτικό υποκείμενο, ως πατέρα, ως

Μέσα στον κόσμο αυτό

ποτέ δεν ψάχνω γι’ αρχηγό!

Με τους άλλους συνεργάζομαι

να ζήσουνε εκείνοι, να ζήσω και εγώ.

Επανακυκλοφορεί, μετά από πολλά χρόνια, το βιβλίο του Περικλή Κοροβέση, που στην εποχή του προκάλεσε αίσθηση όχι μόνο για το ευφυές κείμενό του, αλλά και για τη μουσική επένδυσή του από τον Γιώργο Κουρουπό, καθώς επίσης και για την εξαιρετική ερμηνεία του Σπύρου Σακκά.

Λοιπόν, μάθε κάτι από μένα που είμαι μόνο ένα δέντρο: δεν χρειάζεται και πολλή λεβεντιά για να κόψεις απ’ τη ρίζα κάτι δεμένο με τη γη, που δεν μπορεί να τρέξει για να ξεφύγει. Εσύ έχεις πόδια. Μπορεί να σου φαίνονται δυνατά και γρήγορα και ικανά να σε ταξιδέψουν στην άκρη του κόσμου, ή να νομίζεις πως είναι λιανά σαν τσάκνα και πως θα λυγίσουν στην πρώτη δυσκολία. Μα έχεις πόδια και είναι δικά σου. Εγώ; Πού μπορώ να πάω εγώ; Τι μπορώ να κάνω; Εγώ έχω ρίζες. Αυτές είναι που με τρέφουν, βέβαια, αλλά αυτές οι ίδιες είναι που με κολλάνε εδώ ακίνητο, έτοιμο να με κάνει όποιος θέλει μια χαψιά.