Το παρόν βιβλίο αποτελεί το δεύτερο μέρος του τρίπτυχου των εκπαιδευτικών εγχειριδίων του Γιάλομ για την ψυχοθεραπεία, μετά το Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας. Εξειδικεύει την εφαρμογή της ομαδικής θεραπείας σε νοσηλευόμενους ασθενείς, έναν πληθυσμό μεικτό, δύσκολο και με συχνή εναλλαγή, ο οποίος για την κλινική ψυχιατρική έχει ειδική και βαρύνουσα σημασία. Απευθύνεται σε κλινικούς ψυχιάτρους, κλινικούς ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς, εργοθεραπευτές και όσους εργάζονται στην ψυχιατρική νοσηλευτική μονάδα.

"Είμαι ένας πινγκπονίστας και τίποτα παραπάνω. Είναι η κοκαΐνη και η αμβροσία μου. Μπορεί μέσα στο μυαλό μου να υπάρχουν η "Αισθηματική αγωγή" μαζί με τον "Πολίτη Κέην" και το "Pulp Fiction", και συγκεκριμένες ερωτικές στιγμές, όπως η Μιούριελ και το πάνω μέρος του μαγιό που ξέχασε να φορέσει και, παρ' όλ' αυτά, να σχεδιάζω το επόμενό μου ματς. Θα είναι με αντίπαλο κάποιο αυθάδικο παιδί που θα με κοιτάει περιφρονητικά;
(Jerom Charyn)

Στο ΑΘΗΝΑ – ΔΕΛΧΙ – ΑΘΗΝΑ, το πρώτο μυθιστόρημα της διηγηματογράφου και θεατρικής συγγραφέως Έλενας Πέγκα, η αφήγηση ακολουθεί τρία πρόσωπα που κάνουν μαζί ένα σύντομο ταξίδι στη βόρεια Ινδία, ξεκινώντας από την Αθήνα και επιστρέφοντας σε αυτή. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνει και ένα παράλληλο, διπλό ταξίδι, στη ζωή της κεντρικής αφηγήτριας, της Ελληνίδας που ταξιδεύει. Πρόσωπα, εικόνες και μέρη που συναντά θέτουν ερωτήματα γύρω από την ταυτότητά της, τη σχέση της με τη Δύση και την Ανατολή.

Τα Εφτά δοκίμια για την ερμηνεία της περουβιανής πραγματικότητας αποτελούν έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της λατινοαμερικανικής μαρξιστικής σκέψης. Σε αυτά ο Μαριάτεγκι αναλύει την ταξική διάρθρωση του Περού, ενώ συγχρόνως καταπιάνεται με θέματα όπως η θρησκεία και ο καθολικισμός της ισπανικής Κατάκτησης, η παιδεία και η λογοτεχνία. Το κύριο ενδιαφέρον του εστιάζεται στην καταδυνάστευση των ιθαγενών Ινδιάνων, με άλλα λόγια, των απογόνων των Ίνκας, και στην ανάγκη ύπαρξης μιας ανθρωπιστικής πολιτικής για τις καταπιεσμένες κοινοβιακές κοινότητες (αύλλου) των Ινδιάνων.

"Δρόμοι της Διαλεκτικής". Γιατί "δρόμοι"; Επειδή η Διαλεκτική δεν είναι σύστημα κλειστό στον ιστορικό χρόνο, όπως τα θεωρησιακά συστήματα. Η διαλεκτική αντίληψη της φύσης και της κοινωνίας αναπτύσσεται - ή πρέπει να αναπτύσσεται - σε ενδογενή αλληλεπίδραση με το γίγνεσθαι των επιστημών και το σύνολο της κοινωνικής πρακτικής.