Σ’ αυτό το απολαυστικό μικρό δοκίμιο ο Σοπενχάουερ αναλύει μια σειρά τεχνάσματα που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον να επικρατήσει σε μια αντιπαράθεση ανεξάρτητα από το αν έχει δίκιο ή άδικο και ανεξάρτητα από την ουσία του ζητήματος. Οι σοφιστείες και οι παραπλανητικές μέθοδοι που ανερυθρίαστα προτείνει ο μεγάλος φιλόσοφος προκαλούν συχνά το χαμόγελο του αναγνώστη.
Φτάνοντας όμως στην κατακλείδα του κειμένου, αντιλαμβάνεται κανείς πως ό,τι προηγήθηκε μοιάζει |
Η εικόνα της Λέιλα Χάλεντ έκανε τον γύρο του κόσμου μετά την αεροπειρατεία ενός επιβατικού αεροσκάφους το 1969. Το επονομαζόμενο «κορίτσι σύμβολο της παλαιστινιακής αντίστασης», η νεαρή, αποφασιστική γυναίκα με την παραδοσιακή παλαιστινιακή μαντίλα και το ΑΚ-47 ανά χείρας, σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. |
Από το Παγγαίο, την Καβάλα, τον Έβρο µέχρι την Αθήνα, αλλά και τη Σαµψούντα, την Τυνησία, τη Συρία, το Βερολίνο και τη Στοκχόλµη, οι άνθρωποι διασχίζουν σύνορα, πολιτισµούς και προσωπικά όρια, βιώνουν ιστορικές αλλαγές, διεκδικούν διαφορετικές ταυτότητες, αναζητούν µια καινούργια αρχή ή και το άδοξο τέλος τους, ακροβατούν ανάµεσα στο πάθος για τη ζωή και στο βάρος µιας απώλειας.
|
Από τις ακτές της Νορμανδίας μέχρι την απελευθέρωση του Παρισιού και την τραγωδία στο Χούρτγκενβαλντ, αυτή είναι η ιστορία των δημοσιογραφικών περιπετειών του Έρνεστ Χέμινγουεϋ στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την άνοιξη του 1944 ο Χέμινγουεϋ ταξίδεψε στο Λονδίνο και μετά στη Γαλλία για να καλύψει τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για το περιοδικό Collier’s. Είχε προφανώς αργήσει να φτάσει. |
Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης πήρε την απόφαση να αφήσει το γράψιμο πριν τον αφήσει εκείνο.
Δεν θα μπορέσει όμως να κρατήσει την απόφασή του.
Το νέο του βιβλίο, γραμμένο με κέφι και ευαισθησία, είναι ακριβώς η περιγραφή μιας κρίσης που ξεπερνάει το προσωπικό επίπεδο, αποκαλύπτοντας ότι είναι η κρίση μιας κοινωνίας που εγκαταλείπει τις αξίες της.
|
Ένα πανόραμα δεκαπέντε παιδαγωγών, θεωρητικών και/ή πρακτικών, οι ιδέες των οποίων σημάδεψαν την εποχή τους και επηρεάζουν ακόμη και σήμερα τις παιδαγωγικές επιστήμες.Κάθε κεφάλαιο είναι αυτόνομο και αρθρώνεται με τον ακόλουθο τρόπο: Στη βάση της βιογραφίας κάθε παιδαγωγού γίνεται η παρουσίαση ιδεών που η εμφάνισή τους συνδέθηκε με ένα πολιτικό ή κοινωνικό πλαίσιο, μια ιστορική εποχή-κλειδί ή τροφοδοτήθηκε από θέσεις προηγούμενων παιδαγωγών.
|
Πώς, αλήθεια, είναι να ζεις όχι με έναν, αλλά δεκαεπτά μονόκερους; Σίγουρα χρειάζεται πολλή άσκηση. Αλλά και μαγεία. Σίγουρα και φαντασία.
Απολαύστε κι εσείς τη Ζωή και είναι σχεδόν βέβαιο, πως κάποια θα σας θυμίσει...
|
|
Δεν υπάρχει πράξη χωρίς θεωρία. Δεν υφίσταται δυνατότητα κατανόησης μιας κοινωνίας, χωρίς ένα ουσιαστικό θεωρητικό υπόβαθρο. Ακούγοντας και διαβάζοντας καθημερινά κάθε είδους αποφάνσεις περί της κοινωνίας, συχνά δεν υποψιαζόμαστε ότι η θεωρητική μελέτη της δεν είναι μόνο μια "εμπειροτεχνική" ενασχόληση, αλλά και μια εξειδικευμένη επιστημονική δραστηριότητα. Ένα σημαντικό κομμάτι της θεωρίας των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών συνιστά πλέον η αρχαιολογική θεωρία, δηλαδή η θεωρητική μελέτη των κοινωνιών του παρελθόντος μέσα από τα υλικά τους κατάλοιπα. |
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών ευθύνεται για 450.000 θανάτους ετησίως και η επιβλαβής χρήση αλκοόλ για 3,3 εκατομμύρια θανάτους, ενώ συνδέεται με τουλάχιστον 60 διαφορετικές ασθένειες και επιπλέον επιβαρύνει την υγεία και την καθημερινότητα των ανθρώπων στο περιβάλλον του εξαρτημένου ατόμου. Αυτές είναι δύο χαρακτηριστικές όψεις του φαινομένου των εξαρτήσεων, το οποίο παραμένει διαχρονικά επίκαιρο και χαρακτηρίζεται από διαρκείς μεταμορφώσεις και νέες προκλήσεις. |
Το ελληνικό κράτος δημιουργείται το 1828 εκ του μηδενός και αλλάζει ριζικά την ζωή των ανθρώπων που το δημιούργησαν με την φαντασία τους και με την επαναστατική τους πράξη. |
Αρχέγονη συνιστώσα του πολιτισμού, μαγική σχεδόν κλινική τέχνη, ισχυρή σήμερα επιστήμη, η ιατρική έχει μύχιους δεσμούς με την ανθρώπινη ζωή. Από την πρώτη έως την τελευταία ώρα. Σε στιγμές κρίσιμες, σε στιγμές ελπίδας, σε στιγμές άφατης οδύνης. Για να θεραπεύσει, να ανακουφίσει, να παρηγορήσει. Η ιατρική, ως πρακτική, ως γνώση, ως θεσμός, συνυφαίνεται με το πώς βιώνουμε και το πώς σκεφτόμαστε την ύπαρξή μας. |
