Αυτό το νέο βιβλίο είναι το πρώτο που αγκαλιάζει πλήρως τον γοργά αναπτυσσόμενο ερευνητικό τομέα της συγκίνησης. Καλύπτει ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών κλάδων και εξετάζει ολόκληρη τη ζωή, από τη βρεφική ηλικία έως τα ώριμα χρόνια.
Το κεντρικό θέμα του είναι ότι οι συγκινήσεις έχουν λειτουργική σημασία: ορίζουν την προτεραιότητα στις έγνοιες μας και θέτουν τις βάσεις της δομής των κοινωνικών σχέσεων, από το συναισθηματικό δεσμό του βρέφους και τη θαλπωρή της οικογενειακής ζωής και της φιλίας, έως την ευχαρίστηση της σεξουαλικότητας. |
«Το θύμα στεκόταν όρθιο έξω από το Μπουκέτο», είπε ο πορτιέρης του ιστορικού μαγαζιού της Ιεράς Οδού. |
Τότε...
Ένα βράδυ, η Άνι εξαφανίστηκε. Όλοι έβαλαν το χειρότερο στο μυαλό τους. Ως εκ θαύματος, μετά από σαράντα οκτώ ώρες επέστρεψε. Κάτι είχε συμβεί όμως στην αδερφή μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν επέστρεψε, δεν ήταν η ίδια. Δεν ήταν η δική μου Άνι. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά μερικές φορές μου προκαλούσε τρόμο.
Τώρα...
Εμφανίστηκε ένα μήνυμα στα Εισερχόμενα. Παραλίγο να το διαγράψω αμέσως, αλλά τελικά το άνοιξα. Ξέρω τι συνέβη στην αδερφή σου. Συμβαίνει ξανά...
|
|
|
Η πραγματική πόλη του Ρίο με τη βία και τον ερωτισμό της γίνεται η μεταφορική εσωτερική διαδρομή της πρωταγωνίστριας προς τη μοίρα της, συμπλέκοντας την δίψα και το πάθος με την έκσταση και τον θάνατο. Δύο ομόκεντρες ιστορίες, της ηρωίδας και της αφηγήτριας, που θα ταυτιστούν ως θριαμβευτικός αποχαιρετισμός του Ρ ίο και ως ύμνος στην αιωνιότητα της γραφής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Η μοναδικότητα αυτού του βιβλίου είναι η διαρκής σύγκρουση έσω και έξω κόσμου που περιπλέκει αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα". (Die Welt) |
Βαρκελώνη, αρχές της δεκαετίας του ’30. Η Νατάλια είναι ένα όμορφο κορίτσι που δουλεύει σε ζαχαροπλαστείο. Κάποια μέρα πηγαίνει να διασκεδάσει στη μεγάλη γιορτή της Γκράσια χωρίς να υποψιάζεται ότι εκεί πρόκειται να συμβεί αυτό που θα σημαδέψει την ύπαρξή της. Αρχικά διστάζει όταν ένα άγνωστο αγόρι την πλησιάζει και της προτείνει να χορέψουν. Όμως ο Κιμέτ είναι δυναμικός και γοητευτικός, την κοιτάζει με δυο μάτια μικρά και υποσχετικά. Εκείνη θα του απλώσει το χέρι. Εκείνος θα της αλλάξει το όνομα και τη ζωή. Παντρεύονται, γίνονται γονείς. |
Η πρόκληση να κατανοηθεί το νόημα της κβαντομηχανικής -το να συνδεθεί με τον οικείο κόσμο και τα ζητήματά του- ήταν ένα από τα μεγάλα προβλήματα της διανόησης στην αρχή του εικοστού αιώνα. Ενώ μπορεί να είναι αδύνατο να διδαχτούν οι μη επιστήμονες τη φυσική και τα μαθηματικά της κβαντομηχανικής, είναι δυνατό να καταδείξουμε τα εννοιακά της προβλήματα ή αινίγματα και να εντοπίσουμε τους συσχετισμούς που έκαναν οι καλλιτέχνες και οι συγγραφείς. |
"Σταμάτησε η βροχή και άρχισε
το κρύο.
Σιωπηλός, πλησίασα την ησυχία
του νερού και συνομίλησα με νούφαρα
και ψάρια και κρίνα.
Όλα φθείρονται
και εξαφανίζονται
άρα όνειρο
σιωπηλά νούφαρα
Και ψάρια και κρίνα;" (8-12-97, Ξημέρωμα στο Κελλί) [...]
|
Φοβάσαι, φοβάσαι, φοβάσαι. Μια ζωή φοβάσαι. Τουλάχιστον διάλεξε μια στιγμή που δεν θα φοβάσαι καθόλου. Και ποια θα είναι αυτή; Η τωρινή. Αυτή η στιγμή που ζεις. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να πεθάνεις. Ο χειρότερος είναι να συνεχίζεις να επιβιώνεις συμβατικά. Κι ο καλύτερος; Ο καλύτερος είναι ν’ αφεθείς να πέσεις στο νερό (στο οποιοδήποτε νερό) χωρίς κανένα φόβο. Τα ’χουν ξαναπεί αυτά. Είναι λόγια που περιμένουν από κάποιον να τα κάνει πράξη. Κι αυτός ο κλήρος έπεσε σ’ εμένα.
|
ΟΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΟΣ: Όλες οι ποιητικές συλλογές, κι ακόμη, όλα τ' ανέκδοτα ποιήματα του Γιάννη Υφαντή, σ' έναν τόμο.
Οι μεταμορφώσει του Μηδενός· επειδή όλοι οι αριθμοί κι όλα τα γράμματα είναι μεταμορφώσεις αυτού του μαγικού σχήματος που λέγεται Μηδέν επειδή όλα τα ποιήματα κι όλα τα όντα, είναι μεταμορφώσεις του Μηδενός (δηλ. του Κανενός), όντας όψεις της Μάγια, της Μεγάλης Ψευδαίσθησης, μέσα στην οποία ζούμε, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι· «Κάτω απ' το εικόνισμα των άστρων», ανάμεσα στις «Μάσκες του Τίποτε». (www.yfantis.gr) |
Η ποίηση κι ο ποιητής δε διαχωρίζονται - δεν μπορώ να γράψω για την ποίηση χωρίς να γράψω για τον ποιητή. Στην πραγματικότητα, εγώ, σαν ποιητής, είμαι η ποίηση που γράφω. Δεν ήξερα πώς να γράψω ένα ποίημα όταν ένιωσα πως ήθελα να γίνω ποιητής. Ήμουνα δεκατριών χρονών και μόνος στον κόσμο -χωρίς μητέρα, και με τον πατέρα μου στον πόλεμο. Ανήκα στους δρόμους και σχολείο δεν πήγα: για να τη βγάζω έκλεβα μικροπράγματα και για να κοιμηθώ κατέφευγα στις στέγες και στους υπόγειους σιδηροδρόμους της πόλης, της μεγάλης άγριας πόλης της Νέας Υόρκης κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1943. |
Η Δεσποινίς Κόρδοβα συνοφρυώθηκε και κοίταξε μέσα στο σιντριβάνι. "Τι παλιομοδίτικο γράμμα", σκέφτηκε. "Η μάνα μου κι η θεία μου ζουν σάμπως σε βουνοπλαγιά. Τέτοιοι άνθρωποι γράφουν γράμμα για ένα κοτόπουλο." Έβγαλε ένα μολύβι απ' την τσάντα της και έκανε κάποιους υπολογισμούς σ' ένα χαρτί. Ήξερε περίπου πόσα χρήματα χρειαζόταν για να επιστρέψει στο Παρίσι και να ζήσει εκεί για λίγο, ενόσω ξεκινούσε να φτιάχνει το μαγαζί της με ρούχα. Θα έφτιαχνε ρούχα με Λατινικό πνεύμα. Μ' έναν τρόπο θα έβρισκε τα χρήματα, βέβαια, μέσω κάποιου άνδρα. |
