«Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τον τρόμο, την ανατριχίλα, το σάστισμά μου, καθώς κοίταξα τριγύρω. Το καΐκι, λες και κρεμότανε, σα να\' τανε μπηγμένο, στα μισά της κατηφοριάς, μέσα σ\' ένα χωνί με πελώριο περίγυρο, τεράστιο βάθος, που τ\' ολόστρωτο εσωτερικό του θα το \'παιρνες για στέρεο έβενο, αν δεν ήταν αυτό το δαιμονισμένο κλωθογύρισμα κι η ωχρή λάμψη που ανάδινε, καθώς τ\' ολόγιομο φεγγάρι, από κείνη τη στρογγυλή τρύπα μες στα σύννεφα, πλημμυρούσε μ\' ολόχρυσο φως τους κατάμαυρους τοίχους ώς τα τρίσβαθα, κάτω, στην ατελείωτη άβυσσο». 

(απόσπασμα από το βιβλίο).

[...] Άδραξα τη σάρπα της και τη φιλούσα έξαλλος από χαρά. Για κάμποση ώρα ήμουν σαν τρελλός!... Με κόπο παίρνοντας την αναπνοή μου περίφερνα ασυναίσθητα το βλέμμα μου στους τριγυρινούς λόφους, στα κατάσπαρτα χωράφια, στον ποταμό που τα περίβρεχε και που χανόταν πιο πέρα μέσα σε άλλους λόφους και σε γραφικά χωριουδάκια, στα δάση που πλαισίωναν σαν καπνίζουσες γραμμές τις άκρες του πυρωμένου ουρανού και μια γλυκειά γαλήνη στη θέα της επιβλητικής ομορφιάς της εικόνας αυτής, καταπράυνε σιγά σιγά την επαναστατημένη καρδιά μου. Παρηγορήθηκα, κι ανάπνευσα με ανακούφιση...