Σ’ αυτό το απολαυστικό μικρό δοκίμιο ο Σοπενχάουερ αναλύει μια σειρά τεχνάσματα που μπορεί να βοηθήσουν κάποιον να επικρατήσει σε μια αντιπαράθεση ανεξάρτητα από το αν έχει δίκιο ή άδικο και ανεξάρτητα από την ουσία του ζητήματος. Οι σοφιστείες και οι παραπλανητικές μέθοδοι που ανερυθρίαστα προτείνει ο μεγάλος φιλόσοφος προκαλούν συχνά το χαμόγελο του αναγνώστη.
Φτάνοντας όμως στην κατακλείδα του κειμένου, αντιλαμβάνεται κανείς πως ό,τι προηγήθηκε μοιάζει

Ο ανθρώπινος βίος ορίζει την παρουσία και την διάρκειά του «εντός» ενός πλαισίου παρελθόντος, παράδοσης

Ό,τι είναι μετά είναι περισσότερο απ' ό,τι ήταν πριν, όχι επειδή το μετά περιέχει ή, έστω, προεκτείνει το πριν, αλλά επειδή το μετά πηγάζει κατ' ανάγκην από το πριν και φέρει στο περιεχόμενό του την αείποτε μοναδική σφραγίδα της ανωτερότητάς του. Υπάρχει στο μετά περισσότερη συνείδηση -και δεν είναι η ίδια συνείδηση. Ο όρος «συνείδηση» δεν είναι μονοσήμαντος στην εφαρμογή του.

Γνωστός ως ο Βρετανός φιλόσοφος με την ισχυρότερη επιρροή στον 19ο αιώνα, ο Μιλ αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση ενός παιδιού θαύματος, που εξακολούθησε να είναι τέτοιο όλη του τη ζωή. Τριών ετών άρχισε να μαθαίνει αρχαία Ελληνικά και μέχρι τα οχτώ του είχε διαβάσει τους Μύθους του Αισώπου, την Ανάβαση του Ξενοφώντος και ολόκληρο τον Ηρόδοτο, ενώ ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στα Λατινικά.

Πέντε διαχρονικά και επίκαιρα κείμενα, που επιχειρούν να προβληματίσουν σοβαρά τον πολίτη του 21ου αιώνα για την ηθική των ημερών μας. Στο πιο προσωπικό από αυτά, ο Έκο θυμάται την απελευθέρωση της χώρας του από τον φασισμό, εξετάζει τις ιστορικές μορφές του και αναλύει τις πιο αποτρόπαιες εκδηλώσεις του στις μέρες μας.

Το κείμενο αυτό, το πρώτο που ο συγγραφέας του δημοσίευσε στην Ελλάδα από τον Απρίλιο του 1967, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε συνέχειες στην εφημερίδα "Αι Κροκεαί", του χωριού Κροκεές, στη Λακωνία, το 1971 και 1972. Ως βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος τον Σεπτέμβριο του 1972, ταυτόχρονα με το Objet sans valeur: Υπήρξε το μόνο πλην της "Λεγεώνας" βιβλίο του Γ.Μ. που δόθηκε στη δημοσιότητα το έτος που γράφτηκε. Είχε διατυπωθεί ως αντίρρηση στα "Δεκαοχτώ Κείμενα". (Λογοτεχνική αντίρρηση, εννοείται.) Ο Μίδας έτυχε πολλών επαίνων και μιας επίκρισης.

Μια σειρά από πνευματώδη δοκίμια, που μας ταξιδεύουν από την κριτική της ερμητικής παράδοσης και την εξερεύνηση των πιο ασύδοτων ερμηνειών του Δάντη, του Λεοπάρντι και του Τζόυς ίσαμε τις προσωπικές εξομολογήσεις του συγγραφέα ως αναγνώστη των ερμηνευτών των μυθιστορημάτων του και τις οριακές εκείνες καταστάσεις όπου ανάμεσα σε δύο Τζοκόντες πρέπει κανείς να αποφασίσει ποια είναι η αυθεντική. Τα δοκίμια συζητούν τα όρια της ερμηνείας, τις περιπτώσεις σπατάλης ερμηνευτικής ενέργειας και τα κριτήρια οικονομίας της ανάγνωσης.

Τα δώδεκα κείμενα του Ουμπέρτο Έκο που περιλαμβάνονται σε αυτή την έκδοση γράφτηκαν τις χρονιές που αναφέρονται στις υποσημειώσεις, ειδικά για το φεστιβάλ La Milanesiana, στο οποίο τα διάβαζε ο ίδιος σε μορφή lectio magistralis (διάλεξης), η οποία, από το 2001 ως το 2015, ήταν και εικονογραφημένη. Από το 2008, κάθε διοργάνωση της Milanesiana είχε συγκεκριμένο θεματικό αντικείμενο (που επίσης αναφέρεται στις υποσημειώσεις κάθε κεφαλαίου), το οποίο ο Έκο ακολουθούσε, ενώ κάποιες φορές το είχε προτείνει ο ίδιος.

«Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος γιατί δεν διάλεξε ο ίδιος την ύπαρξή του, αλλά εφ’ όσον βρίσκεται στον κόσμο, είναι υπεύθυνος για όλες τις πράξεις του».
«Η ελευθερία θα πρέπει να θεωρηθεί σκοπός του ατόμου. Μόνο όμως αν συνοδεύεται από την αναγνώριση της ελευθερίας των άλλων».
Αυτή είναι η ουσία του Υπαρξισμού, και το κεντρικό σημείο ενός μεγάλου μέρους του έργου του μεγάλου φιλοσόφου και διανοητή.
Κανένας άνθρωπος που θέλει να ζει σήμερα δεν μπορεί να αγνοήσει τον Σαρτρ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)