Στο κείμενο περιγράφεται η σχέση των ανθρώπων με τα ζώα, η οποία είναι χτισμένη πάνω στον κυρίαρχο τρόπο θέασης. Επίσης εξετάζεται η ιστορική διαδρομή που ακολούθησαν τα ζώα από υποκείμενα λατρείας σε φυλακισμένα αντικείμενα. Όπως προκύπτει από την παρούσα ανάλυση, οι ζωολογικοί κήποι σηματοδοτούν τη φυσική και μεταφορική εξαφάνιση των ζώων. Μέσα από την αποδόμηση των θεσμών και των αντιλήψεων που κρατούν τα ζώα έγκλειστα, μπορούμε ν' αναστοχαστούμε τις ατομικές τους οντότητες και να δημιουργήσουμε μια νέα απεικόνιση. 

Τα τελευταία χρόνια η βιβλιογραφία που αφορά το ζήτημα του αποκλεισμού των μη ανθρώπινων ζώων από την ηθική κοινότητα έχει αυξηθεί σημαντικά, η ανάγκη όμως για περαιτέρω διερεύνηση συνεχίζει να υφίσταται. Το παρόν δοκίμιο επιδιώκει να συμβάλλει στη χαρτογράφηση του εννοιολογικού πλαισίου εντός του οποίου αξιολογείται το συγκεκριμένο ζήτημα. Ο συγγραφέας εξετάζει αναλυτικά την έννοια του σπισισμού και τις πιθανές του κατηγορίες, και αναδεικνύει τις απλές και συνδυαστικές σπισιστικές θέσεις.

Σε ποιο σημείο βρίσκεται σήμερα το οικολογικό κίνημα; Ποιες είναι οι σχέσεις ανάμεσα στα ζητήματα που θέτει και στα ευρύτερα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της εποχής μας; Ο αγώνας ενάντια στον αφανισμό της φύσης μπορεί, μήπως, να χωριστεί από τον αγώνα για ένα ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και της κουλτούρας; Ποια είναι σήμερα η στάση των ανθρώπων απέναντι στον κατεστημένο τρόπο ζωής και στην κρίση του; Τα ζητήματα αυτά μπαίνουν τώρα επιτακτικά στο οικολογικό κίνημα σ' όλες τις χώρες.

Ο Γκέοργκ Λούκατς ήταν ο κορυφαίος μαρξιστής φιλόσοφος και λογοτεχνικός κριτικός στον 20ό αιώνα. Μετά το πέρασμά του στο μαρξισμό, με το ενδιάμεσο του "Ιστορία και Ταξική Συνείδηση" (1923), παρουσίασε πρωτότυπες επεξεργασίες σε πολλούς τομείς, που εμπλούτισαν και ανανέωσαν τη μαρξιστική θεωρία. Ανάμεσά τους μελέτες για την αστική φιλοσοφία, όπως "Ο Νεαρός Χέγκελ" και "Η Καταστροφή του Λογικού", αναρίθμητα βιβλία και δοκίμια για τη λογοτεχνία του 19ου και του 20ού αιώνα, μαρξιστικές πραγματεύσεις της αισθητικής και της κοινωνικής διαλεκτικής.

Ένας άνθρωπος μπορεί να σου ανοίξει πολλές πόρτες.
Όπως και να σου κλείσει. Ένας σκύλος μπορεί να σου
ανοίξει μόνο δύο. Αυτή της καρδιάς του. Και την άλλη.
Της δικής σου. Αν καταδεχτείς έστω και για λίγο να ‘ντυθείς’
το βλέμμα του, θα συνειδητοποιήσεις πως και η
πλέον ανεπαίσθητη ανάσα βιωμένης στιγμής αποτελεί
μια αναγκαία στροφή στην κωδικοποιημένη κλειδαριά
του σύμπαντος. Κι ακόμα, πως ο ομφάλιος λώρος της
ανθρωπότητας είναι αφύσικο ν’ αποκοπεί από την ΑΓΑΠΗ,
κλειδί των πάντων.

Οι τέσσερις Διάλογοι, που συγκροτούν το αντικείμενο αυτού του βιβλίου, είναι συζητήσεις του Έλληνα φιλοσόφου με έναν μαθηματικό, έναν ψυχαναλυτή, έναν ποιητή και έναν βιολόγο. Αποτελούν μαρτυρία, όχι μόνο της έντονης ενασχόλησης του Κορνηλίου Καστοριάδη με όλους τους τομείς της γνώσης, αλλά κυρίως της φιλοσοφικής αποφασιστικότητάς του να στοχάζεται οτιδήποτε μπορεί να νοηθεί. 

Ο Leo Strauss (1899-1973) υπήρξε καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου. Η πολιτική φιλοσοφία αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα αναφοράς και συγχρόνως τον πυρήνα του πολυσχιδούς έργου του, το οποίο, με αφετηρία τις περιπλανήσεις του στην Πλατωνική και Αριστοτελική πολιτική φιλοσοφία, αγκάλιασε το σύνολο της ιστορίας της Δυτικής σκέψης και παράδοσης σε πεδία αιχμής, τα οποία εν πολλοίς παραμένουν αμφίλογα κληροδοτήματα των φιλοσοφικών, ιστορικών, κοινωνικοπολιτικών αλλά και αισθητικών ερευνών μέχρι σήμερα. [...]

Ο Τζόρτζο Agamber είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του διανοούμενου που δεν περιορίζεται μόνο στα ακαδημαϊκά του καθήκοντα, αλλά εμπλέκεται ενεργά στα δρώμενα της εποχής του, ταγμένος στην πλευρά του κοινωνικού ανταγωνισμού.

"...Εκείνο λοιπόν το πλήθος κλήθηκε απλώς να απαντήσει στο ερώτημα που του έγινε. Δεν μπορούσε να βγει από το δίλημμα που του είχαν θέσει. Δεν μπορούσε να αποφασίσει, για παράδειγμα, για τη ζωή ή τον θάνατο είτε του Ιησού είτε του Βαραββά. Ούτε μπορούσε να αξιώσει ότι θα το έκανε και σε άλλες περιπτώσεις. Για να το πούμε διαφορετικά, δεν ήταν μια δύναμη που δρούσε, αλλά μια δύναμη που απλώς αντιδρούσε. Ήταν ένα σώμα ουσιαστικά νεκρό (όπως ο βάτραχος του Γκαλβάνι, που ζούσε μονάχα όταν τον κεραυνοβολούσε μια εξωτερική δύναμη).