Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει τα χρόνια εκείνα λόγω της συγκεντροποίησης του κεφαλαίου και της οικονομικής
κρίσης την έχει φέρει στα όρια της ολοσχερούς προλεταριοποίησης, την οποία τα μέλη της θέλουν πάση θυσία να αποφύ-
γουν. Ωστόσο, τα ιδεατά περιεχόμενα που επικαλούνται τα μεσαία στρώματα δεν έχουν πλέον έρεισμα στην πραγματικό-
τητα· η πτώχευση των στρωμάτων αυτών είναι σύμπτωμα της έκθεσής τους στο «μένος του αποχα λινωμένου ορθού
Λόγου», ενώπιον του οποίου ό,τι παραδοσιακά συνιστούσε την ταυτότητά τους έχει αποκαλυφθεί ως ψευδαίσθηση. Η

Το δοκίμιο αυτό είναι μία επέκταση της Διάλεξης Frazer που δόθηκε στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης στις 28 Νοεμβρίου 1957 με τον τίτλο "Η ιδέα του Πεπρωμένου στις δυτικοαφρικανικές θρησκείες" από μία ιδρυτική φιγούρα της βρετανικής ανθρωπολογίας, τον Mayer Fortes. Δημοσιεύθηκε στο HAU: Journal of Ethnographic Theory 8 (1/2): 394-413, και αποτελεί ένα είδος σύνοψης του βιβλίου του Fortes, Oedipus and Job in West African Religion (Cambridge University Press: Λονδίνο 1958· επανέκδοση 1984, Νέα Υόρκη, με εκτενές εισαγωγικό δοκίμιο του Robin Horton).

Οι καλοί Γερμανοί, όταν πεθαίνουν, γίνονται Εβραίοι, ή άλλες διωγμένες μειονότητες. Οι κακοί ξαναγενιώνται σωστοί Γερμανοί.

Ο Έρωτας έχει απασχολήσει την ανθρώπινη φαντασία από τις απαρχές. Στην Δυτική γραμματεία έχει προσεγγισθεί ως αρχέγονη δύναμη, ως δαίμονας, ως στέρηση, ως πειρασμός, ως αμαρτία, ως εορτή, ως ενόρμηση, ως εμπόρευμα,, ως κυριαρχία, ως δεσμά. Στην «Μικρή πραγματεία για τον ερωτικό χρόνο» ο συγγραφέας μελετά τις διάφορες ιστορικές και φιλοσοφικές αναπαραστάσεις και προσλήψεις του έρωτα στο πλαίσιο του ερωτήματος του ερωτικού χρόνου.

Ένας ζωντανός διάλογος ανάμεσα στον δημοφιλή Έλληνα στοχαστή και φιλόσοφο Χρήστο Γιανναρά και τον κύριο μεταφραστή των έργων του στα αγγλικά, Norman Russell. Το βιβλίο αποτελεί μία εξαιρετική εισαγωγή στην θεωρία του Χρήστου Γιανναρά και μια ευκαιρία για τους γνώστες του έργου του, να ερευνήσουν σε βάθος τη σκέψη του.

Το σύγγραμμα αυτό προέρχεται από την εποχή κατά την οποία ο Νίτσε συνέτασσε το κύριο έργο της πρώιμης περιόδου του, το περίφημο "Η γέννηση της τραγωδίας" (1872), στο οποίο τελικά και σε πολύ μεγάλο βαθμό ενσωματώθηκε. Καθότι εκθέτει ένα πολύ σημαντικό μέρος των αναλύσεων του υπό συγγραφή τότε εκείνου έργου, ο φιλόσοφος το τύπωσε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων προκειμένου να το δώσει σε γνωστούς του και αρμόδιους να το κρίνουν ώστε να πάρει την άποψή τους. 

Γράφει ο P. Vidal-Naquet: "Πράγματι, ο Καστοριάδης ήρθε στο Παρίσι από την Αθήνα -όπως ο Ξένος του Πλάτωνα ήρθε στην Αθήνα από την Ελέα της Μεγάλης Ελλάδος- για να παίξει τον ρόλο του "διδασκάλου της αλήθειας", μιας αλήθειας που ήθελε να προωθήσει την ελευθερία και όχι να την καταπνίξει". Αναμφίβολα έτσι. Και γι' αυτό μιας αλήθειας, στην περίπτωσή του, ενσυνειδήτως με άλφα μικρό.

Είναι γνωστή η ρήση του Αϊνστάιν: "Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα: το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και ως προς το σύμπαν διατηρώ κάποιες αμφιβολίες".
Ο Τσιπόλλα επίσης διατύπωσε τους περίφημους πέντε νόμους για την ηλιθιότητα. Αστειεύονταν και οι δύο. Άλλωστε, δεν αναφέρoνταν σε κάποια μορφή αδυναμίας για ορθή νόηση, αλλά στο πόσο επιρρεπείς είμαστε στο να ολισθαίνουμε από το λογικό στο παράλογο.

Η απίστευτη ιστορία μιας τέχνης που όλοι γνωρίζουμε. Χαλαρώστε και απολαύστε τη συναρπαστική τέχνη της ξάπλας!

Πώς τα κομπιούτερ και τα ρομπότ αλλάζουν το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης; Πώς αντιμετωπίζεται η επιδημία των fake news; Έχουν ακόμη σημασία τα έθνη και οι θρησκείες; Τι θα 'πρεπε να μαθαίνουμε στα παιδιά μας; Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται πιο γρήγορα από την αντίληψή μας γι' αυτήν, το χάκιν γίνεται μια πολεμική τακτική και ο κόσμος φαίνεται πιο πολωμένος από ποτέ, καλούμαστε να πλοηγήσουμε τη ζωή μας στα αχαρτογράφητα νερά του μέλλοντος, εν μέσω συνεχών και αποπροσανατολιστικών αλλαγών.