Μακρινός απόγονος της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, η κλασική αρχαιολογία διαμορφώθηκε ως νεωτερικός επιστημονικός κλάδος κατά τον όψιμο 19ο αιώνα, μέσα από την ανάγκη της Δύσης να συγκροτήσει μια διακριτή πνευματική γενεαλογία.

Το βιβλίο του Ζιλ Ντελέζ για τον Φράνσις Μπέικον είναι κάτι τελείως διαφορετικό από μια σπουδή ενός φιλοσόφου πάνω σε έναν ζωγράφο. Είναι, κατά τα άλλα, αυτό το βιβλίο "για" τον Μπέικον; Και ποιος είναι ο φιλόσοφος, ποιος ο ζωγράφος;

Θέλουμε να πούμε: ποιος στοχάζεται και ποιος κοιτά αυτόν που στοχάζεται; Μπορούμε βέβαια να στοχαστούμε τη ζωγραφική, μπορούμε επίσης να ζωγραφίσουμε τον στοχασμό, συμπεριλαμβανομένης εκείνης της συναρπαστικής, βίαιης, μορφής στοχασμού - της ζωγραφικής.

48. Η θρησκεία δεν είναι υπόθεση ενός Θεού, μιας εκκλησίας, ενός ιερού σκοπού, κ.λπ. Αυτά είναι μόνο τα αξεσουάρ. Η πηγή του θρησκευτικού συναισθήματος είναι μέσα στον εαυτό μας ή, ακόμα καλύτερα, στην απόρριψή του. Η αφοσίωση στη θρησκεία και η απόρριψη του εαυτού είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μόνο ο άνθρωπος, από όλα τα ζώα, διακρίνεται για την θρησκευτικότητά του, γιατί, όπως ο Μονταίν επισημαίνει, "το μίσος και η περιφρόνηση του ίδιου μας του εαυτού είναι μια ψυχική ασθένεια αποκλειστικά ανθρώπινη και δεν συναντάται σε κανένα άλλο πλάσμα".

Αν έπρεπε να ορίσουμε την αστυνομία με βάση μία και μοναδική αρχή ή με βάση μία και μοναδική διατύπωση, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε ένα ερωτηματικό σε αυτή την προσπάθειά μας. Θα συμπυκνωνόταν σε μία απλή και αμείλικτη ερώτηση: «Ποιος είσαι εσύ;» Αυτό που συνοψίζει την αστυνομία, αυτό που της δίνει την απόλυτη ουσία της, είναι αυτή η ανακριτικότητα, η οποία αντιστοιχεί επίσης στην πολύ συγκεκριμένη διαδικασία ‒τόσο οικεία πλέον σε εμάς‒ του ελέγχου της ταυτότητας: «Τα χαρτιά σας, παρακαλώ!»

Η ημερομηνία που καθόρισε τη στροφή της Χάνα Άρεντ από τη φιλοσοφική θεωρία στο στοχασμό πάνω στα συμβάντα του κόσμου υπήρξε, σύμφωνα μετά λεγόμενό της, η "27η Φεβρουαρίου 1933, η πυρπόληση του Ράιχσταγκ και οι παράνομες συλλήψεις που ακολούθησαν κατά τη διάρκεια της ίδιας νύχτας".

Τις τελευταίες δεκαετίες –κυρίως από τη δεκαετία του ’70 και ύστεΤις τελευταίες δεκαετίες –κυρίως από τη δεκαετία του ’70 και ύστερα– οι αφηγήσεις που σχετίζονται με τους γέροντες-μοναχούς του Αγίου Όρους, και γενικότερα με τους γέροντες και τους στάρτσι, έχουν ευρύτατη διάδοση, και ο γεροντισμός έχει γίνει μία από τις πιο σημαντικές μορφές με τις οποίες εμφανίζεται ο θρησκευτικός λόγος στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.