"Η αυτοσυνείδησή μας δεν έχει για μορφή τον χώρο παρά μόνο τον χρόνο, γι' αυτό η σκέψη μας δεν προχωράει προς τρεις διαστάσεις, όπως η παρατήρησή μας, παρά μόνο προς μία, δηλαδή σε μια γραμμή χωρίς πλάτος και βάθος". Έτσι αρχίζει ο Σοπενχάουερ το κείμενό του "Οι ουσιαστικές ατέλειες της νόησης", και σε αυτό βλέπει την ουσιαστικότερη ατέλειά της. Η νόηση επεξεργάζεται κάτι με τη σειρά, και, για να ασχοληθεί με το ένα, πρέπει να αφήσει τα άλλα απέξω. Η μια σκέψη φέρνει την άλλη.

Δεν γνωρίζω εάν εσύ που κρατάς στα χέρια σου αυτό το βιβλίο ένιωσες, κάποτε, πως δεν χρησιμεύεις σε τίποτα, ενώ θα μπορούσες. Σου έρχεται να κραυγάσεις πως δεν σου αξίζει να χαραμίζεσαι, το αναβάλλεις όμως, καθώς μαντεύεις πως γι' αυτή σου την έκρηξη θα σε οίκτιραν μάλλον παρά θα σε υπολόγιζαν περισσότερο. Το να εξεγερθείς μοιάζει μάταιο και το να συναινέσεις ταπεινωτικό. Το ξέρω καλά αυτό το αδιέξοδο, το έχω ζήσει. Ξέρω ακόμη και το πώς είναι η πικρία να μετατρέπεται λίγο λίγο σε γλυκό αναισθητικό. Για να γλιτώσει κανείς χρειάζεται, όπως σ' όλα, τύχη και προσπάθεια.

Αυτό το ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιβλίο του Τζ. Μάκι είναι μια πλήρης και διαυγής πραγμάτευση της ηθικής θεωρίας. Οι απόψεις του για την κανονιστική ηθική -οι ηθικές αρχές τις οποίες προτείνει- προσφέρουν μια νέα προσέγγιση σε ένα επί μακρόν παραμελημένο ζήτημα, και το έργο ως σύνολο αποτελεί αναμφισβήτητα μια σημαντικότατη συμβολή στη σύγχρονη φιλοσοφία.[...]

Η διεύρυνση της επιστημονικής γνώσης φαίνεται να περιστέλλει όλο και περισσότερο, μέχρι εξαλείψεως, την ιδιαιτερότητα του ανθρώπου. Οι αμφισημίες της ανθρωπικής αρχής μπορούν όμως να μας δείξουν γιατί η εξάλειψη αυτή είναι καταστατικά αδύνατο να ολοκληρωθεί, γιατί είναι ψευδαισθητική όταν νομίζει ότι είναι αποκαλυπτική, και γιατί οι καινούργιες μας πεποιθήσεις είναι τόσο απατηλά ανησυχητικές όσο απατηλά καθησυχαστικές ήταν οι παλιές.

Ο μπερξονισμός του Ντελέζ συγκαταλέγεται με τη μελέτη του Ζανκελεβίτς, Bergson στις γονιμότερες αναγνώσεις της φιλοσοφίας του Μπερξόν, ενός αδίκως παραγνωρισμένου, επί δεκαετίες, μείζονος στοχαστή, η εμπέδωση των ιδεών του οποίου απαιτείται για την επαρκή κατανόηση θεμελιωδών εκφάνσεων της γαλλικής φιλοσοφίας μέχρι σήμερα.

Εάν χρειάζεται να μιλήσουμε για κάτι, είμαστε πια αναγκασμένοι να μιλήσουμε για τα πάντα.

Η ιδιαίτερη σημασία και η επικαιρότητα της σκέψης και των θέσεων του Μπένγιαμιν για τα νέα μέσα έγκειται στο γεγονός ότι εστίασε στην ίδια τη φύση τους, στην κοινωνική, πολιτική, αισθητική και πολιτιστική λειτουργία τους στα πρώτα στάδια της εμφάνισής τους. Το ενδιαφέρον του Μπένγιαμιν για τα νέα μέσα της εποχής του, όπως είναι ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, εκδηλώθηκε πολύ γρήγορα, καθώς σε αυτά είδε καινούριες δυνατότητες για την ανθρώπινη αντίληψη και εμπειρία.

«Χρειαζόμαστε λόγους για να πιστέψουμε σε αυτόν τον Κόσμο», γράφει ο Ντελέζ. Είμαστε τόσο απορροφημένοι από τον κυνισμό της ιδεολογικής κριτικής ώστε πολύ εύκολα απορρίπτουμε τον πραγματικό κόσμο σαν μια απλή αυταπάτη. Το πρόβλημα μεγεθύνεται από την τάση μας να συγχέουμε την γνώση με την πεποίθηση, μια σύγχυση που τρέφεται από την ολοένα και διογκούμενη βάση άμεσα προσβάσιμων πληροφοριών. Ο Ντελέζ μας ζητά να ξανασυνδεθούμε με τον κόσμο ως ζήτημα πίστης, «να εμπιστευτούμε κάτι ακόμη κι αν είναι τόσο ασταθές όσο οι φευγαλέες αισθήσεις του σινεμά».

Το "Αναζητώντας τον κόσμο του Θαυμαστού" του Πήτερ Ουσπένσκυ, αποτελεί τη ζωντανή καταγραφή της διδασκαλίας του Γκουρτζίεφ, όπως ο συγγραφέας την είδε κατά την περίοδο που εργάστηκε μαζί του, μέσα σε δύσκολες συνθήκες πολέμου και επανάστασης. Είναι ίσως το γνωστότερο κείμενο με τις ιδέες του Γκουρτζίεφ. Γραμμένο με απλότητα και ειλικρίνεια, περιέχει επίσης ενδιαφέροντα στιγμιότυπα από τις επαφές του Γκουρτζίεφ με τους μαθητές του.

"Η αγάπη, με την αυστηρή έννοια του όρου που της έχει προσδώσει μια μακρά ιστορική παράδοση, απειλείται και ίσως είναι ήδη νεκρή ή, εν πάση περιπτώσει, βαριά άρρωστη. [...] Μα ποιος μπορεί να είναι ο εχθρός στα πλήγματα του οποίου η αληθινή αγάπη απειλείται να υποκύψει; Είναι ο σύγχρονος ατομικισμός, φυσικά· είναι η έγνοια να προσδιορίζονται τα πάντα με βάση την αγοραστική τους αξία· είναι η ιδιοτέλεια που διέπει στις μέρες μας τη συμπεριφορά των ατόμων.