Στο βιβλίο περιλαμβάνονται κείμενα του συγγραφέα που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Προλεταριακή Σημαία" και το περιοδικό "Εναυσμα" όταν το ζήτημα ξεκινούσε να αναδεικνύεται με τον τρόπο που συνεχίζουμε να το βιώνουμε σήμερα. Και παρ' ότι έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια, τα κείμενα παραμένουν εξίσου επίκαιρα και χρήσιμα. (...)
Η Τουρκία είναι μια χώρα με πολλές αντιθέσεις και αντιφάσεις. Mε το καθεστώς Ερντογάν έχει αρχίσει να προσομοιάζει με απολυταρχία. Οι αντιφρονούντες φυλακίζονται και οι διαμαρτυρίες καταπνίγονται. Παρόλο που τυπικά είναι ένα κοσμικό κράτος, με το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης έχει αυξηθεί εντυπωσιακά η επιρροή του θρησκευτικού συντηρητισμού.
«Το κίνημα της κατάργησης των φυλακών (prison abolitionism) έχει μακρά ιστορία και σε διάφορες εποχές οι ακτιβιστές του υποστήριξαν πως οι συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές και τα κρατητήρια, παράλληλα με την αποτυχία των σωφρονιστικών ιδρυμάτων να επιτελέσουν τον διακηρυγμένο τους σκοπό, συγκροτούν το ισχυρότερο επιχείρημα για την κατάργησή τους. Βέβαια, οι συνθήκες έχουν γίνει ακόμα χειρότερες με τα χρόνια και ένας ασύλληπτος αριθμός ανθρώπων -πάνω από δυο εκατομμύρια- κρατούνται σήμερα στο σωφρονιστικό δίκτυο των ΗΠΑ.
Στη θέα αυτού του κελιού κανείς δεν μπορούσε να αποδιώξει τη σκέψη· αυτό είναι ένα φέρετρο. Εξάλλου η εσωτερική όψη της φυλακής έμοιαζε με θολωτό τάφο. Όταν κάποια φορά με μετέφεραν για τιμωρία στο Πειθαρχείο, την είδα με νυχτερινό φωτισμό. Σαν φώτα σε παρεκκλήσι νεκροταφείου έκαιγαν σαράντα λάμπες δίπλα σε σαράντα σφραγισμένες πόρτες, πίσω από τις οποίες σαράντα κρατούμενοι, θαμμένοι ζωντανοί, πρόσμεναν το τέλος τους.
Αναρχία είσαι γυναίκα, γιατί σέβεσαι και υπερασπίζεσαι τη ζωή. Γυναίκα, εσύ είσαι η αναρχία, γιατί επιδιώκεις μια κοινωνία ίσων ανθρώπων χωρίς την ύπαρξη τάξεων και εξουσιών. Γυναίκα, εσύ είσαι η αναρχία, γιατί η αντι-εξουσιαστική μητρική σου λογική παράγει τον αγνό και απαλλαγμένο από κάθε εξουσιαστικό στοιχείο άνθρωπο.
Η Πραγματεία περί ανεκτικότητας (1763) είναι ένα εμβληματικό έργο που εκφράζει όσο λίγα το πνεύμα του Διαφωτισμού. Γράφτηκε με αφορμή μιαν από τις πολλές υποθέσεις θρησκευτικής μισαλλοδοξίας της εποχής, την άδικη καταδίκη και μαρτυρική θανάτωση ενός αθώου, του προτεστάντη Ζαν Καλάς.
Στο κείμενό της "Στοχασμοί για τις απαρχές του χιτλερισμού (1939-1940)", η Σιμόν Βέιλ απορρίπτει τη διαδεδομένη τάση να αποδίδεται το φαινόμενο του ναζισμού σε κάποιες γερμανικές εθνικές ιδιαιτερότητες ή στη διαβολική προσωπικότητα του Χίτλερ. Μια τέτοια βολική ερμηνεία απαλλάσσει όσους την υιοθετούν από την υποχρέωση μιας αυτοκριτικής έρευνας, που θα οδηγούσε στην ανίχνευση αρνητικών επιρροών και τάσεων, οι οποίες δεν χαρακτηρίζουν μόνο τον χιτλερισμό αλλά διαποτίζουν ολόκληρο σχεδόν τον δυτικό πολιτισμό.
Τον Οκτώβριο του 1917, ο κομμουνισμός μπήκε ορμητικά στη σκηνή της ιστορίας ως μια ισχυρή πολιτική δύναμη, που είχε κατακτήσει την εξουσία σε ένα από τα μεγαλύτερα κράτη του κόσμου. Η Οκτωβριανή Επανάσταση έγινε γρήγορα ένας φάρος για όσους πίστευαν στην αναγκαιότητα ενός ριζικού κοινωνικού μετασχηματισμού και δεν αρκούνταν σε μεταρρυθμίσεις που απλώς διόρθωναν τις πιο ακραίες και υπερβολικές αδικίες του καπιταλιστικού συστήματος. Η σοβιετική εμπειρία τροφοδοτούσε την ελπίδα και την προοπτική ενός σοσιαλιστικού μέλλοντος, μιας νέας κοινωνίας πιο ελεύθερης και πιο δίκαιης.
Μπορούμε να αντιληφθούμε από στρατηγική σκοπιά τη ΝΕΠ με δύο τρόπους· να της αποδώσουμε μια ισχυρή έννοια και μια αδύναμη έννοια. Αν εννοήσουμε τη ΝΕΠ ως απλή παύση στην κοινωνικοποίηση και ως μέσο για να ξαναστηθούν οι παραγωγικές δυνάμεις, τότε μπορούμε να πούμε ότι σε γενικές γραμμές πέτυχε τον στόχο της.
Κατά κοινή ομολογία, η θεμελιώδης ρήξη του διεθνούς σοσιαλιστικού κινήματος κατά τη διάρκεια της προσπάθειας συγκρότησης, οργάνωσης και επέκτασής του υπήρξε εκείνη ανάμεσα στις προσεγγίσεις του Καρόλου Μαρξ και του Μιχαήλ Μπακούνιν.
Η ρήξη αυτή, που διέτρεξε εγκάρσια την Α' Διεθνή, μεταφέρθηκε σε όλα τα επιμέρους τμήματά της και επηρέασε το επαναστατικό κίνημα στην Ευρώπη και παγκόσμια.
