Όλο το έργο παίζεται μέσα σ' ένα μπαρ-ρεστωράν που βρίσκεται σ' ένα δημόσιο δρόμο κοντά σε μια μικρή πόλη της πολιτείας του Κάνσας, που απέχει 30 περίπου μίλλια, δυτικά από την πόλη του Κάνσας. Το ρεστωράν χρησιμεύει επίσης και για ανάπαυση λίγων ωρών στους επιβάτες των λεωφορείων της γραμμής. Είναι ένα οίκημα βρώμικο με λίγα μοντέρνα αντικείμενα. Ημερολόγια και πιν-απ-γκέρλς διακοσμούν τους ιερούς τοίχους, και ο φωτισμός δίνεται από δυο αναμμένους λαμπτήρες, χωρίς αμπαζούρ, που κρέμονται από το ταβάνι σε σκέτα σύρματα.

Τα Λαμπρά παράσιτα (Radiant Vermin, 2015) ένα από τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα γραφής του IN-YER-FACE THEATRE παίχτηκαν για δύο χρόνια σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη και στη συνέχεια σε διάφορες άλλες πόλεις ανά τον κόσμο. Από τις 18 Νοεμβρίου 2017 ανέβηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Tempus Verum - Εν Αθήναις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο ιερός τόπος του γάμου είναι το διπλό κρεβάτι. Η πεμπτουσία της συζυγικής ζωής, ο στυλοβάτης της οικογένειας, το θεμέλιο της ανθρωπότητας είναι το διπλό κρεβάτι!

Με αφορμή την τρομοκρατική επίθεση της 12ης Ιουνίου 2016 στο gay bar του Ορλάντο, ο Γκιλιέμ Κλούα παραδίδει ένα βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο, ύμνο στην αγάπη και θρίαμβο της ζωής απέναντι στο μίσος και τον θάνατο. Η αντιπαράθεση ανάμεσα στη μητέρα ενός από τα θύματα της επίθεσης και τον σύντροφό του προκαλεί την αναζήτηση των πραγματικών κινήτρων του δράστη και της αληθινής σημασίας της επίθεσης, οδηγώντας σταδιακά τα δύο πρόσωπα του έργου στην αυτογνωσία και την αποδοχή της απώλειας.

«Τι είναι αυτό μέσα μας που ασελγεί, ψεύδεται, κλέβει και σκοτώνει; Μαριονέτες είμαστε που τις τραβούν απ' το κορδόνι, τίποτα, τίποτα δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι! Σπαθιά με τα οποία μάχονται φαντάσματα, μόνο που δεν φαίνονται τα χέρια που τα κρατούν, όπως στα παραμύθια». Ο Γκέοργκ Μπύχνερ (Georg Buchner), γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1813 στην Γκοντελάου της Γερμανίας. Ως γιος στρατιωτικού γιατρού, σπουδάζει ιατρική στο πανεπιστήμιο του Στρασβούργου. Από πολύ νεαρή ηλικία όμως γράφει ποιήματα και μικρά διηγήματα.

Αμέσως μετά τη Σονάτα των φαντασμάτων, ο Στρίντμπεργκ ξεκίνησε να γράφει το Toten-insel, έχοντας ως σημείο αναφοράς τη θεατρική εικονογράφηση της μεταθανάτιας ζωής. Παραπέμποντας πάντοτε στον μνημειώδη πίνακα του Bocklin, η απεικόνιση της "ζωής" μετά το ορόσημο της στιγμής του θανάτου αποτελεί το κεντρικό μοτίβο του έργου.

Μα, για τ' όνομα του Θεού, για τι πράγμα μιλάς;
Ήταν απλά ένα λάθος.
Κύριέ μου, οι άνθρωποι κάνουν λάθη, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου...

Αν φυσιολογικός είναι αυτός που μισεί τον διαφορετικό, δεν ξέρω εσύ τι κάνεις, εγώ πάντως δεν θέλω το παιδί μου να είναι φυσιολογικό!
Ούτε φυσιολογικό, ούτε συνηθισμένο!